บทที่ 9 เสียงร้องไห้ทรงพลัง

แต่ทว่า หลินหมิงยังพูดไม่ทันขาดคำ ข้างในห้องก็มี เสียงเด็กร้องไห้ดังออกมา

“ไม่ได้การ! พวกเด็กๆตื่นแล้ว! ”

เมื่อเป่ยซิงเหยาได้ยินเสียงร้อง ก็ยิ่งรีบกว่าเดิม หลินห มิงเห็นแล้วก็อดไม่ไหวที่จะหัวเราะ แค่เด็กตื่นไม่จำเป็น ต้องกลัวขนาดนี้ไหม

ไม่นาน ก็มีเสียงร้องไห้อีกเสียงหนึ่งดังขึ้น จากนั้นก็มี เสียงตามขึ้นมาอีก

และมีเสียงเด็กร้องไห้เป็นระยะ

เวลานี้เองเด็กทั้งเจ็ดคนได้ตื่นหมดแล้ว อีกอย่าง เหมือน เห็นคนอื่นร้องไห้ เสียงร้องไห้อีกคนดังกว่าอีกคน เหมือน กำลังแข่งขันประชันเสียงกันอยู่

เมื่อได้ยินเสียงร้องไห้ของพวกเด็กๆหลินหมิงก็ไม่รอช้า
เขารีบพุ่งเข้าไปในห้อง เห็นเด็กทั้งเจ็ดนอนอยู่บนเตียง มือกับขาดิ้นไปมาไม่หยุด ปากเล็กๆก็ตะโกนร้องไห้ไม่ หยุด

เสียงเด็กๆร้องไม่ดัง แต่ทั้งเสียงทั้งเจ็ดมารวมกันก็จะไม่ เหมือนเดิมอีกต่อไป

เสียงร้องทรงพลัง!

เห็นภาพนี้แล้ว ตัวและสมองของหลินหมิงเหมือนจะ ระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ

เขารู้แล้วว่า ทำไมเป้ยซิงเหยาได้ยินเสียงร้องไห้แรกดัง ขึ้น ถึงได้รีบและตื่นกลัว

“หลินหมิง เร็ว เอาขวดนมไปป้อนคนโตคนรองก่อน! ”

เวลานี้ เป้ยซิงเหยา ยื่นขวดนมมา และพูดกับหลินหมิงอ ย่างรีบร้อน

หลินหมิงเห็นแบบนี้ ก็รีบคว้าขวดนมไป แต่ว่าตอนนี้ ใบหน้าของหลินหมิงเหมือนคนจะร้องไห้ ตอนนี้เขามอง เด็กทั้งเจ็ดคนหน้าก็เหมือนๆกัน จะแยกออกได้ไงว่าใคร เป็นคนโตแล้วใครเป็นคนเล็ก เขามองเป้ยซิงเหยาและ ถามออกไปว่า“คนไหนคือคนโตคนไหนคือคนรอง?
“เสื้อเด็กๆมีเลขอยู่ เลขหนึ่งของคนโต เลขสองของคน รอง ก็ตามนั้น! “ในห้องนั่งเล่นเสียงของเป่ยซิงเหยาดัง มา

หลินหมิงฟังแล้ว ก็อดไม่ได้กัดฟันกรอด เธอกล้าตั้งชื่อ ลูกเขาตามตัวเลขได้ยังไงกัน

หลินหมิงถือขวดนมไว้ในมือ เดินมาเห็นคนโตอยู่ข้างใน สุดหล่าเอ้อร์ เด็กทั้งสองถ้าดูจากภายนอกก็ดูเหมือนกัน หมด แน่นอนเขาก็ยังแยกไม่ออกว่าใครคือ คนโต คนรอง

แต่ว่า ก็เห็นป้ายเสื้อของคนโต คนรอง หลินหมิงกระตุก ยิ้มมุมปาก

มือทั้งสองข้างของเขาพร้อมทำงาน อีกมือจับขวดนม เอาจู๋นมค่อยๆเอาเข้าไปปากเล็กๆของคนโตคนรอง

จ๊วบๆ!

จ๊วบๆ!

คนโตเมื่อรู้สึกถึงอาหาร ก็รีบดูดอย่างรวดเร็ว เด็กทั้ง สองไม่ร้องไห้อีก มีแค่ใบหน้าที่ดูดนมอย่างเอร็ดอร่อย
ในขณะที่หลินหมิงกำลังจะปล่อยมือ เขาก็ตกใจ

เพราะแม้ว่าคนโตคนรองจะจับขวดนมไว้ แต่พวกเขาจับ ไม่แน่น เพราะมือยังไม่ได้มีแรงมากขนาดนั้น ขวดนมก็จึง ตกลงมาอย่างรวดเร็ว

ดีที่หลินหมิงมือไว ไม่ได้ทำให้ขวดนมตกลงพื้น

จากนั้น สองมือเขาก็จับขวดนมทั้งสองไว้และค่อยๆป้อน คนโตคนรอง

สงสารคนที่สามกับคนเล็ก เพราะไม่ได้ดื่มนม ตอนนี้ยัง ร้องไห้ไม่หยุด หลินหมิงเห็นแบบนี้ ตัวเขาเหมือนกำลังบ้า แต่ไม่ใช่เพราะทนเสียงเด็กไม่ไหว แต่เพราะว่าสงสาร

หนึ่งคนมีแค่สองมือต้องป้อนสองคนเสร็จ ถึงจะป้อนอีก สองคนได้

ตอนนี้ หลินหมิงรู้แล้วว่าเลี้ยงเด็กทั้งเจ็ดคนมันลำบาก แค่ไหน

เวลานี้ ในมือเป้ยซิงเหยาถือขวดนมที่เหลือทั้งห้าขวดมา เพียงแต่ การกระทำต่อไปนี้ของเธอ กลับทำให้หลินหมิง เหมือนได้เปิดโลก