บทที่ 7 ผลออกสูงถึง98.99%

สถานที่ตรวจดีเอ็นเอ

ชายอายุวัยสี่สิบเดินออกมา นี่คือลุงสองของหลินหมิง หลินโบวฉาย

“ลุงสอง ช่วยผมเอาเส้นผมเจ็ดเส้นนี้ไปตรวจได้ไหม”

หลินหมิงพูดและดึงผมของตัวเองหนึ่งเส้นและยื่นออก ไป เห็นหลินหมิงทำแบบนี้ลุงสองอดไม่ไหวที่จะตกใจ

“นี่นายคือ…….

“ลุงสอง ไม่ต้องถามแล้ว ช่วยผมตรวจก่อน ตรวจดูว่าใช่ ของผมหรือเปล่า รบกวนด้วยครับ”หลินหมิงพูดแทรกลุง สอง

สำหรับเรื่องเมื่อก่อนของหลินหมิง ลุงสองเข้าใจดีกว่า

ใคร

เขาเดาได้ตั้งแต่แรกแล้ว มองหน้าหลินหมิงสุดท้ายส่าย หัวถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ กลับหลังหันเดินกลับไปที่ ห้องตรวจ

มองดูแผ่นหลังของลุงสอง หลินหมิงถอนหายใจในใจ
พ่อของเขาหลีโยวเทียนเข้มงวดกับเขามาก มีแต่ลุงสอง หลินโยวฉายที่เอ็นดูและรักเขามาก เมื่อก่อน ไม่ว่าหลิน หมิงจะก่อเรื่องอะไร ก็มีแต่ลุงสองที่คอยจัดการให้

ถึงตอนนี้เขาก็ยังต้องพึ่งลุงสองช่วย เมื่อคิดถึงเรื่องเมื่อ ก่อน หลินหมิงก็รู้สึกอารมณ์เสียขึ้นมา ส่ายหัว สะบัด ความคิดพวกนั้นออกไป จากนั้นก็ตั้งใจรออยู่นอกห้อง ตรวจอย่างใจเย็น

ผลดีเอ็นเอรอไม่นาน ประมาณยี่สิบนาที ลุงสองก็เดิน ออกมาพร้อมด้วยผลตรวจในมือ

แต่ทว่า ครั้งนี้ลุงสองขมวดคิ้วเป็นปม สายตาเต็มไปด้วย ความตะลึงและไม่อยากจะเชื่อ เขาเดินมาข้างๆหลินหมิง และยื่นผลตรวจให้

เห็นสีหน้าของลุงสองแล้ว ในใจหลินหมิงอดไม่ไหวที่จะ

สั่นไหว

“ผลตรวจสูงถึง98.9999! ? ”

หลินหมิงเห็นผลตรวจนี้แล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ ดูเหมือนว่า เด็กทั้งเจ็ดคนนี้เป็นเขาจริงๆ

“นายคิดจะทำยังไงต่อ? ”
ในตอนนี้เอง ลุงสองมองมาและพูดด้วยเสียงโทนต่ำ ดูก็ รู้ว่าเขากำลังตำหนิตัวเอง

“ก็ต้องเลี้ยงไว้สิครับ”

หลินหมิงยิ้มอ่อน ใบหน้าเต็มไปด้วยความสุข เมื่อ ๆ คิดถึงลูกทั้งเจ็ดคนของเขาแล้ว ใจของหลินหมิงก็บางจน ไม่รู้จะบางยังไงแล้ว

“เลี้ยง? นายเอาอะไรเลี้ยง? อีกอย่างยังมีเจ็ดคนในที เดียว! –

ใบหน้าลุงสองเต็มไปด้วยเครียด มองหลินหมิงด้วย รำคาญใจ และพูดด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำ”นายยังดูแลตัว เองไม่ได้เลย บางครั้งยังต้องมาขอความช่วยเหลือจาก ฉันเลย ตอนนี้ยังมีลูกเพิ่มมาอีกเจ็ดคน นายจะเลี้ยงยัง ไง? ”

มองลุงสองที่ตำหนิตัวเองอยู่ หลินหมิงเปิดปากเล็กน้อย อย่างรู้สึกประหลาดใจ

ลุงสองเป็นคนที่ไม่เคยตำหนิติเตียนเขาเลย นึกไม่ถึงว่า ครั้งนี้เขาจะโกรธจริงๆ

แต่คิดดูแล้ว หลินหมิงก็เข้าใจ สุดท้าย ยังไงลุงสองก็ หวังดีกับเขาถึงตำหนิ
“ตอนนี้เด็กๆอยู่ไหน? ”

เห็นหลินหมิงไม่พูด ลุงสองหลินโยวฉายเปิดปากถามอีก ครั้ง

“อยู่ที่บ้านของแม่เด็ก”หลินหมิงตอบความจริงออกไป

“ถ้าเลี้ยงไม่ไหว ก็พามาให้น้านายสักสองคน ให้เธอช่วย เลี้ยง”ลุงสองพูดขึ้นอีกครั้ง แน่นอน น้ำเสียงก็ยังมีความ ตำหนิอยู่แต่ในใจลึกๆแล้วก็ยังหวังดีกับเขา เห็นท่าทาง ของลุงสองหลินหมิงก็รู้สึกอุ่นใจ

“ไม่ต้องแล้ว ลุงสอง ผมและแม่ของเด็กเลี้ยงกันได้ ผม ไปก่อน เดี๋ยวพอมีเวลาแล้วจะมาเที่ยวหาลุงนะ! “พูด เสร็จ หลินหมิงก็กลับหลังหันกำลังจะเดินออกไป

แต่ทว่า เขาพึ่งก้าวเท้าลุงสองก็พูดขึ้นอีกว่า

“อาทิตย์หน้าวันศุกร์ เป็นเวลาเยี่ยมของพ่อนาย นายไป กับฉัน! ”

ได้ยินแล้ว ร่างกายหลินหมิงก็สั่นเทา เขาไม่หันหน้าไป เพียงแต่พยักหน้าและพูดว่า’ครับ’ จากนั้นก็ก้าวเท้าออก จากที่นี่ทันที