บทที่ 5 รางวัล

มองเด็กที่นอนอยู่บนเตียง หลินหมิงอดไม่ไหวที่จะเอา นิ้วไปจิ้มแก้มเด็กคนใดคนหนึ่ง เพียงไม่นาน เขาเหมือน โดนไฟช็อด รีบหดนิ้วกลับมาทันที

สาเหตุก็คือทารกเด็กเกินไป กลัวว่าตัวเองจะทำให้เด็ก

เจ็บ

นุ่มมาก น่ารักจัง

หลินหมิงมองดู ในใจก็รู้สึกมีความสุข นี่คือลูกเขาจริงๆ

หรอ

จากนั้น

หลินหมิงดึงผมเด็กทุกคนคนละเส้นแยกและเก็บเอาไว้

“นายทำอะไร? ”

เป่ยซิงเหยามองหลินหมิง อดไม่ไหวที่จะขมวดคิ้ว และ ทายออกด้วยว่าเขาจะทำอะไร

หลินหมิงก็ไม่ได้ปิดบังอะไร เขายักไหล่อย่างช่วยไม่ได้ และพูดว่า “ฉันก็ต้องตรวจให้แน่ใจสิ”
ฟังเขาพูดแบบนี้แล้ว เป่ยงเหยาขมวดคิ้วอีกครั้ง แต่ ครั้งนี้กลับไม่พูดอะไร

“เด็กๆหิวแล้วใช่ไหม?

หลินหมิงเดินเข้ามา ดึงผมของคนรองที่อยู่อ้อมอกของ เป่ยซิงเหยา และถามไปด้วย

คนรองร้องไห้เสียงดัง แม้ว่าเป๊ยซิงเหยาจะอุ้มปลอบอยู่ แต่ก็ไม่ได้ผลยังคงร้องไห้เหมือนเดิม

“ไม่ได้หิวหรอก อย่าไม่ถึงเวลากินสักหน่อย”

เป่ยซิงเหยาส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ ขมวดคิ้วเป็นปมด้วย สายตาที่เป็นกังวล ไม่ว่าจะปลอบยังไงก็ไม่ได้ผล

“ไม่งั้น ให้ฉันลองอุ้มดูไหม? ”

หลินหมิงมองคนรองที่อ้อมอกเป้ยซิงเหยา เธอยิ้มอ่อน และพูดว่า

“นาย? นาย…..เลี้ยงเด็กเป็นหรอ? ”

สายตาของเป้ยซิงเหยามองหลินหมิง สายตาเต็มไปด้วย ตกใจและสับสน
“ดูถูกฉันเหรอ ฉันคือผู้ได้ฉายาว่าราชาเด็กเลยนะ เป็น ที่รักของเด็ก ไม่ว่าเด็กจะกี่เดือนหรือกี่ปี เมื่ออยู่กับฉันก็ จะสงบลง”หลินหมิงยิ้มพูด

พูดแล้ว เดินมาและอ้าแขน”ให้ฉันสิ”

เป่ยซิงเหยามองตาของหลินหมิง ตาสีฟ้าอ่อนคู่นั้นข้าง ในเต็มไปด้วย ความอ่อนโยนต่อเด็ก

ใจของเธอ อ่อนลงทันที จากนั้นเธอก็มอบเด็กให้เขา

หลินหมิงรับเด็กอย่างระมัดระวัง มือข้างหนึ่งไว้ด้านหลัง ศีรษะและหลังของเด็ก อีกข้างไว้ที่ก้นเด็ก จากนั้นก็เริ่ม โยกตัวไปมา

“คนรอง คนรอง โอโอ๋โอ๋ ไม่ร้องไม่ร้อง ป่าปิ๊งอยู่นี่

หลินหมิงอุ้มเด็กไว้ ปากกล่อมเด็กเบาๆ สายตาที่มอง เด็กก็อ่อนโยนมาก

พูดแล้วก็แปลก หลังจากหลินหมิงกล่อม เด็กก็ไม่ร้อง แล้วจริงๆ ตอนนี้มีดวงตาสีดำเข้มกระพริบตามองอยู่ ใบหน้าสีชมพูอ่อนที่เต็มไปด้วยความสงสัย มือที่ค่อยๆ ยกขึ้น ดูท่าแล้ว เหมือนอยากจะจับหลินหมิง
ท่าทางแบบนี้ก็ดูน่ารักดีนะ

หลินหมิงมองเด็กน่ารักคนนี้ ใจก็ละลายอีกครั้ง

เห็นภาพตรงหน้านี้ เป่ยซิงเหยาก็ต้องตกตะลึง

เธอกล่อมเด็กทั้งวันกล่อมไม่ได้ อยู่กับหลินหมิงกลับ สงบลง หรือว่า นี่เป็นเพราะสายเลือดเดียวกันเลยรู้สึก กันได้

แม้ว่าลูกยังเด็ก แต่เหมือนจะรับรู้ถึงหลินหมิง

“เหอะๆ คุณดูสิ ผมบอกแล้วว่าผมทำได้”หลินหมิงหันมา มองเป้ยซิงเหยา ปากก็ยิ้มกว้าง

“แปลกจริงๆ ปกติหล่าเอ้อร์ไม่กล้าอยู่กับคนแปลกหน้า พี่เลี้ยงเยว่เซาแค่อุ้มก็จะร้องไห้เสียงดัง มีแค่ฉันที่ดูแลอยู่ วันนี้กล่อมทั้งวันก็ไม่สำเร็จ แต่แค่นายอุ้มก็เงียบแล้ว”

เป้ยซิงเหยามองคนรอง และมองหลินหมิง ด้วยสายตา แปลกๆ

“ติ๊ด! ”
ขอแสดงความยินดีกับเจ้าภาพ กล่อมเด็กสำเร็จหนึ่ง ครั้ง ได้รางวัลเงินหลงเชีย5หมื่น!”เงินหลงเย็นถูกโอนไป ยังธนาคารเจ้าภาพผ่านช่องทางที่ปลอดภัย โปรดเจ้า ภาพตรวจสอบและรับด้วยตัวเอง! “