บทที่ 4 ระบบคุณพ่อมือใหม่

“ก็มีประกันทุกประเภทเลย แค่ค่าประกันของลูกๆ แต่ละ คนไม่ต่ำกว่าหนึ่งล้าน! ” เป่ยซิงเหยาพูดออกมาโดยไม่มี ท่าทีลังเลเลย

หลินหมิงฟังแล้ว อดไม่ไหวที่จะกลืนน้ำลาย และยกนิ้ว โป้งให้เป้ยซิงเหยา

ค่าประกันหนึ่งล้านกว่าต่อเด็กหนึ่งคน งั้นเด็กเจ็ดคนก็ เท่ากับเจ็ดแปดล้าน เธอยอมเสียสละให้กับลูกๆเยอะมาก จริงๆ

แน่นอน มองจากอีกมุมนึง ก็เห็นจิตใจอันดีงามของเป้ย ชิงเหยา ไม่เหมือนหน้าตาที่เย็นชาของเธอ

“ไปกันเถอะ”

เป้ยซิงเหยามองเวลา และพูดว่า”ยังเหลืออีกสองชั่วโมง เด็กๆจะต้องกินนมแล้ว”

หลินหมิงที่ได้ยิน ก็ยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้เมื่อได้ยิน เรื่องนี้ สุดท้ายนั่งรถไป

เพียงแต่ว่า ระหว่างทางนั้น ในใจหลินหมิงร้อนรนเหมือน ไฟ เรื่องของตัวเองยังจัดการไม่เสร็จเลย อีกอย่างยังมีหนี้สินก้อนใหญ่ที่พ่อทิ้งไว้อีก ตอนนี้ยังมีลูก เป็นครึ่งโหลอีก

นี่คือจะฆ่าเขาให้ตายทั้งเป็นเลยหรือไง

“ช่างมัน ไม่ว่ายังไงก็ต้องรับมือให้ได้ รถไปถึงภูเขาแล้ว ย่อมมีเส้นทางเสมอ! ”

หลินหมิงเก็บความคิดนั่นอย่างรวดเร็ว เขาไม่ใช่คนที่จะ คิดเล็กคิดน้อย พอมีปัญหา ยังไงก็ต้องมีทางแก้แน่นอน อีกอย่างก็ต้องแก้ปัญหาทันทีที่พบ นั่งรอไปปัญหาก็ไม่แก้ เองหรอก

รถได้มาจอดที่หน้าปากซอยอย่างรวดเร็ว หลินหมิงเดิน ตามหลังเป่ยซิงเหยา เดินขึ้นหอจนถึงชั้นบนของข้างใน

ห้อง

“อแงงง……

สองคนฟังถึงห้อง ข้างในก็ได้มีเสียงเด็กร้องไห้ดัง

“ติ๊ด!

“เจ้าภาพเชื่อมระบบสำเร็จ”
“ระบบคุณพ่อมือใหม่กำลังจะเปิดใช้งาน ……..

“ระบบเปิดใช้งานสําเร็จ ขอให้เจ้าภาพตั้งใจเลี้ยง เด็ก ระบบจะติดตามการเลี้ยงเด็กของเจ้าภาพและให้ รางวัล!

หลังจากที่หลินหมิงได้ฟังเสียงเด็กร้องไห้แล้ว ในสมอง จู่ๆมีเสียงของหุ่นยนต์ดังขึ้นมา

“ระบบ? ให้ตายสิ! จริงหรอเนี้ย? ”

หลินหมิงช็อก เรื่องในนิยายเขาไม่เคยคิดที่จะเชื่อ เพราะ งานอดิเรกของเขาก็คือการเขียนนิยาย

“ระบบเตือนขอให้เจ้าภาพตั้งใจเลี้ยงเด็ก ให้ประสบ ความสําเร็จ ไม่ต้องสงสัยระบบมีอยู่จริงไหม ถ้าหากเจ้า ภาพเลี้ยงล้มเหลว ระบบจะลงโทษเจ้าภาพตามลำดับ

“มันคือเรื่องจริง! ระบบเลี้ยงเด็กสําเร็จแล้วมีรางวัล อะไร? แล้วถ้าล้มเหลวจะมีบทลงโทษอะไร? ” หลินหมิง ถามอยู่ในสมอง

เพียงแต่ว่า ครั้งนี้ในสมองเสียงในระบบไม่ได้ตอบกลับอีก
“หลินหมิง นายยืนเหม่ออะไร? เข้ามาเร็วคนรองร้องอีก แล้ว”

ในตอนนี้เอง เสียงของเป่ยซิงเหยาดังมา เห็นหลินหมิง ยืนเหม่ออยู่ คิ้วก็ขมวดขึ้น

เสียงเด็กร้องไห้ท่าเอาเขาตกใจ!

งั้นก็หมายความว่า หลินหมิงไม่อยากรับผิดชอบเรื่องนี้

“อา……ครับ! ”

หลินหมิงออกจากความคิดตัวเอง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าในสมอง ของเป่ยซิงเหยาคิดอะไรอยู่ เขาก้าวขาและเดินเข้าไปใน

ห้อง

เพียงแต่ว่า พึ่งเดินถึงหน้าห้องนอน หลินหมิงก็ยืนช็อก

ข้างในห้องนอนที่มีเตียงใหญ่นุ่ม มีเด็กหกคนนอนอยู่ เงียบๆ แต่ในอ้อมกอดของเป้ยซิงเหยา ยังอุ้มไว้อีกหนึ่ง คน

หลินหมิงกลืนน้ำลาย แล้วเดินเข้าไป

บนเตียง เด็กหกคนนี้น่าจะอายุเพียงสองเดือน ร่างเล็กๆ มีบางคนนอนอ้าขา บางคนนอนกอดเข่า

ผิวเด็กๆทุกคนขาวละเอียดอ่อน ใบหน้าน่ารัก และปาก เล็กๆจิ้มลิ้ม

เห็นภาพนี้แล้ว ใจหลินหมิงก็แทบจะละลายในพริบตา น่ารักเท่าโลกเลย!