บทที่ 12 ภารกิจตั้งชื่อให้ลูก

มองหญิงสาวที่สวยงามอย่างเหลือเชื่อตรงหน้า หลินห มิงไม่กล้าจินตนาการจริงๆ ผู้หญิงที่สวยและเยือกเย็นคน นี้ก็ยังมีความเขินอายเช่นนี้ได้ ก็เรียกว่าไม่ต่างอะไรกับผู้ หญิงตัวเล็กๆธรรมดาทั่วไปคนหนึ่ง

ท่าทางแบบนี้ของเป้ยซิงเหยา ทำให้หลินหมิงรู้สึกจั๊กจี้ ในหัวใจ

แต่ว่า เขายังก็ฝืนสะกดกลั้นความกระสับกระส่าย ภายในใจนั้นเอาไว้

“ซิงเหยา ผมมีเรื่องอยากจะปรึกษาคุณเรื่องหนึ่ง” หลินห มิงมองหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างๆ จึงเอ่ยปากพูดขึ้นมา

“เรื่องอะไร” เป้ยซิงเหยาเงยหน้า มองไปทางหลินหมิง

“ถ้าไม่อย่างนั้น ต่อไปผมก็จะอยู่ที่ในบ้านเลี้ยงลูก เหลือ เงินพอที่จะจ้างแม่บ้านเลี้ยงเด็กพอดี ทางฝ่ายทนายนั้น ผมก็จะไม่ไปที่สำนักงานทนายนั้นแล้ว” หลินหมิงนิ่งเงียบ ไปชั่วครู่ สุดท้ายก็ยังเอ่ยปากพูดออกมา

นี่คือหลังจากผ่านการคิดทบทวนมาแล้ว แต่ว่าตอนนี้ กลับกําลังขอคําแนะนำจากเป้ยซิงเหยา
ได้ยินคำพูดของเขา คิ้วสวยของเป่ยซิงเหยาก็ขมวดขึ้น มาอย่างไม่อาจควบคุมได้ มองดวงตาของหลินหมิง ทันใด นั้นก็เกิดความตื่นตกใจขึ้นอีก รีบหลบสายของตนเอง

ดวงตาที่สว่างสุกใสน่าหลงใหลนั้น เป็นจุดที่ดึงดูดความ สนใจเธอมากที่สุด

“หลินหมิง ฉันคิดว่า คุณควรจะไปนะ ทางฝ่ายทนายทาง นั้น ฉันจะช่วยพูดให้คุณ ทำให้คุณกลายเป็นผู้ช่วยทนาย ฝึกหัด สำหรับเรื่องลูก ให้พี่เลี้ยงเด็กมาดูแลเถอะ”

ได้ยินความคิดที่จะปล่อยวางงานทนายเพื่อลูกของหลิน หมิง ในใจของเป้ยซิงเหยาก็อดไม่ได้ที่จะเกิดความรู้สึก โทษตัวเองขึ้นมา

ตนเอง ไม่ควรจะบอกอีกฝ่าย ว่าเธอมีลูกเจ็ดคนแล้ว

“ก็ได้ ผมเชื่อคุณ คุณว่ายังไงก็อย่างนั้น แต่ ผมมีข้อ เรียกร้องหนึ่งข้อ” หลินหมิงพูด

เป้ยชิงเหยาตกตะลึง “ข้อเรียกร้องอะไร

“ต่อไป ผมจะพักอยู่ที่นี่” หลินหมิงอกผายไหล่ผึ่งอย่าง มั่นใจ แสดงท่าทางว่าผมก็คือผู้นำครอบครอบครัวนี้
เป้ยซิงเหยาลังเลอยู่ชั่วครู่ สุดท้ายก็พยักหน้าตกลง “ได้ แต่ว่าคุณได้แค่นอนที่โซฟา ในบ้านไม่มีเตียงอื่นแล้ว”

แก๊ก!

พอหลินหมิงได้ฟัง ก็ดีดนิ้วทันที ใบหน้าเผยให้เห็นรอย ยิ้มอ่อนๆ “ok! ”

“ใช่แล้ว ผมยังไม่รู้ชื่อกับเพศของลูกทั้งเจ็ดคนของผม เลย มา แม่ของลูก คุณมาบอกให้ผมฟังหน่อย”

ได้ยินหลินหมิงเรียกว่าแม่ของลูกอีก บนใบหน้าของเป้ย ซิงเหยาก็แดงเรื่ออย่างไม่อาจควบคุมได้

การเรียกแบบนี้ มันดูไม่เข้าท่า

แต่ก็เลี่ยนจนทนไม่ได้!

ที่แท้ ปากของอีตาหมอนี่ก็ยังหวานเหมือนเดิม

ภายในใจ ยังเกิดความรู้สึกบางอย่างที่เรียกว่าความสุข

ขึ้นมา มาถึงห้องนอน มองเห็นสิ่งเล็กๆที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียงทั้งเจ็ด เป้ยซินเหยาแอบยืนมอง ลูกทั้งเจ็ดคนอย่าง อ่อนโยนและจริงจัง เอ่ยเสียงเบาๆว่า “ความจริงแล้ว ชื่อ ผมยังไม่ได้ตั้ง”

“จากด้านในสุดไปด้านนอกสุดก็คือพี่คนโตไปถึงน้อง คนที่เจ็ดตามลำดับ ลูกคนโตและลูกคนที่สามเป็นลูกชาย คนที่สอง สี่ ห้า หกและเจ็ดเป็นลูกสาว

“ยังไม่ได้ตั้งชื่อเหรอ” หลินหมิงซะงัก เอ่ยถาม “อย่างนั้น ปกติคุณเรียกพวกเขาว่ายังไง ต้องมีเรียกชื่อบ้างสิ”

“ก็ คนโต คนรอง คนที่สาม คนที่สี่ .….….….

เป้ยซิงเหยารีบเอ่ยตอบ แต่ว่า ยิ่งพูดเสียงของเธอก็ยิ่ง เบาลง จนสุดท้ายก็เบาจนไม่ได้ยินเลย

เธอแอบชาเลืองมองหลินหมิงที่คิ้วขมวดเข้าหากันแน่น อีกด้วยสีหน้าเคร่งขรึม กังวลว่าเขาจะพูดกับเธอด้วย สาเหตุนี้

“ถ้าอย่างนั้น พวกเรามาตั้งชื่อลูกด้วยกันเถอะ”

มองเห็นหลินหมิง มีท่าทางขึงขัง เป้ยซิงเหยาก็รีบพูด เหมือนกลัวว่าหลินหมิงจะโกรธ
“อ้อ…ได้ เมื่อกี้ฉันก็กำลังคิดเรื่องชื่อของลูกอยู่ แต่ ว่า ตอนนี้ฉันก็ยังคิดชื่อที่เพราะมีความหมายดีๆไม่ออก อย่างนั้นพวกเรานั่งลงค่อยๆคิดกันเถอะ

“หลินหมิงมองไปยังเป่ยซิงเหยา เผยให้เห็นรอยยิ้มโชว์ ฟันขาวเต็มปาก

“ได้!”เป้ยซิงเหยา พยักหน้า

“ติ๊ง!”

“เปิดภารกิจรอง เพื่อตั้งชื่อให้ลูก!”

“คำแนะนำระบบ ชื่อที่ดีเป็นตัวแทนของชีวิตที่สวยงาม เจ้าภาพได้โปรดตั้งชื่อที่มีความหมายที่สวยงามสำหรับ เด็กแต่ละคน จากนั้นระบบจะออกแพ็คเกจของขวัญสุด พิเศษให้กับเจ้าภาพตามสถานการณ์