ตอนที่1เขาแกล้งเมา

“ขั้นแรกแกล้งเป็นเด็กดริ้งแทรกซึมเข้าไป ในlightclubwอหลังจากมอมเหล้าปรพลแล้วก็พาเขาไป ที่โรงแรม ก็เสร็จเรื่อง”จรินทร์อ่านจบก็ติ๊กเครื่องหมาย ถูกไว้ด้านหลังบรรทัดแรกของสมุดร่างแผนการที่เธอ ทำไว้

“ขั้นที่2แก้ผ้าแล้วข่มขืนเขา!!!”เนื่องจากตอนที่เธอ กำลังเขียนแผนอยู่นั้นมีความปรารถนาอยู่เต็มเปี่ยมดัง นั้นจึงเพิ่มเครื่องหมายอัศเจรีย์ขนาดใหญ่สองสามอันไว้ ด้านหลังด้วยจนตอนนี้อ่านออกมาแล้วก็มีความดังสนั่น อย่างสุดจะบรรยาย

เพิ่งอ่านประโยคนี้เสร็จเธอก็มองผ่านกระจกด้านหน้า มองเห็นบนเตียงขนาดใหญ่ในห้องสามารถระบุชาย ร่างผอมเพรียวที่นอนอยู่บนนั้นได้รางๆ ในใจก็พลันรู้สึก หวาดกลัวขึ้นมา

“เอ่อ…ข้ามขั้นตอนนี้ไปก่อนละกัน เรามาดูด้านหลังกัน บ้าง”ประโยคนี้เธอพูดกับตัวเองในกระจก

นี่คือข้อเสียเล็กๆของเธอ เวลาที่ไม่มีความมั่นใจในตัว เองก็จะหันหน้าเข้ากระจกเพื่อให้กำลังใจตัวเอง

“ขั้นที่3บอกกับนักข่าวสื่อมวลชนที่ติดต่อไว้ก่อน หน้านี้ให้พวกเขาเข้ามาที่โรงแรมจับได้คาหนังคาเขา แล้วเอาเรื่องค่ำคืนโรแมนติกของฉันกับคุณปรพลไปกระจกนั้นก็เผยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความพึงพอใจออก มา”นรมน ฉันก็ให้แกลิ้มรสบ้างว่าคนรักถูกคนอื่นนอน มันจะเป็นยังไง”

จรินทร์จินตนาการถึงภาพใบหน้าบูดเบี้ยวของนิรม นพลันหัวเราะอย่างโง่เขลาขึ้นมาครู่หนึ่ง จากนั้นจึง เลื่อนสายตากลับไปมองที่สมุดแผนการ

“okคราวนี้กลับไปขั้นที่2ฉันต้องทำยังไงถึงจะข่มขืน เขาได้ล่ะ?ตอนนี้เขาเมาจนไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรแล้ว นอน ด้วยกันน่ะคงนอนจริงๆไม่ได้แล้ว แต่ถ้าไม่นอนด้วยกัน จะทำให้เขาเชื่อความสัมพันธ์ที่เกิดระหว่างเราสองคน ได้ยังไงกัน?”

ตอนที่เธอกำลังครุ่นคิดไม่สังเกตเห็นว่าชายที่อยู่บน เตียงใหญ่ที่เดิมควรนอนอยู่นิ่งๆคนนั้นขยับตัวไปมา

เนื่องจากค้างอยู่ท่าเดิมนานเกินไปปรพลเริ่มรู้สึก เมื่อยขึ้นมาเลยเปลี่ยนท่าให้สบายขึ้น

จรินทร์คิดว่าเขาถูกมอมจนเมาไปแล้วแต่ที่จริง ไม่ใช่เขาไม่ได้เมาเลยตั้งแต่แรกที่ผ่านมาทั้งหมดล้วน เป็นการแกล้งทำ

สาเหตุที่ชัดเจนควรจะเริ่มพูดจากเมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อน หน้านี้

เหมือนกันกับที่จรินทร์อ่านออกมาเองเธอแกล้งเป็น เด็กดริ้งของlightclubถือถาดเหล้าบุกเข้ามาในห้องไพรเวทที่ปรพลอยู่เป็นผู้ดูแลทั้งหลายของบริษัทโค ที่เชิญเขาไปด้วยไม่ได้ทำงานที่เป็นความลับอะไรจะ สอบถามเรื่องอะไรขึ้นมาก็ไม่ยากเลย

ที่ยากคือจรินทร์ดันมีความกล้าที่จะบุกฝ่าวงล้อมมา ถือเหล้าแก้วหนึ่งกระแทกเข้ามาที่อกของเขา

แต่จะพูดว่าฝ่าวงล้อมเข้ามาก็ดูจะเกินจริงไปหน่อย ยังไงตอนนั้นรอบๆตัวเขาก็ไม่มีคนเลยคนที่ค่อนข้างคุ้น เคยกับเขาต่างก็รู้ว่าที่นี่เขามีกฎอยู่หนึ่งข้อไม่ว่าจะเป็น ใครก็ไม่ควรเข้ามาใกล้รอบตัวเขาในระยะ1เมตรเขา เกลียดจนถึงขั้นต่อต้านการสัมผัสตัวคนอื่นโดยเฉพาะ เพศตรงข้ามใครฝ่าฝืนตาย

แต่จรินทร์ไม่ใช่แค่คนละเพศเธอยังเป็นคนละ ประเภทกับเขาอีกด้วย!

ตอนนั้นตั้งแต่ปรพลเห็นเธอเดินเข้ามาจนเธอล้มเข้า มาในอ้อมอกของเขานั้นเวลาเพียงไม่กี่วินาทีสั้นเกินกว่า ที่เขาจะมีปฏิกิริยาตอบสนองได้ทันรอกระทั่งตอนที่เขา มีปฏิกิริยาตอบสนองจรินทร์ไม่เพียงแต่อยู่ในอ้อมอก เขายังแตะตัวเขาไปทั่วอีก!

ปฏิกิริยาปกติของเขาควรจะเป็นการใช้เท้าเตะข้าง หนึ่งเตะจรินทร์ออกไปซะแต่เขาอดทนเอาไว้ได้เพราะ เขาพบว่าการสัมผัสใกล้ชิดกับเธอในใจเขากลับไม่มี ความรู้สึกต่อต้านเกิดขึ้นมาเขาคิดว่ามันเป็นภาพลวงตา ช่วงระยะเวลาสั้นๆยังโดนเธอสัมผัสไปอีกสักพักหนึ่งถึง กล้ายืนยัน
เขาไม่รู้สึกต่อต้านการสัมผัสของจรินทร์จริงๆ

“คุณคะขอโทษ…ขอโทษนะคะฉันเลี้ยงคุณแก้วหนึ่ง เป็นการขอโทษโอเคไหม?”จรินทร์เห็นเรื่องต่างๆเป็น ไปตามที่เธอวางแผนไว้ตามนั้นเลยเป็นไปอย่างราบรื่น ก็รีบหันกลับไปรินเหล้ามาแก้วหนึ่งมือทั้งสองข้างยื่นส่ง ไปตรง

จรินทร์มุ่งความสนใจไปที่ตัวปรพลไม่ทันได้สังเกต เลยว่าห้องที่เสียงดังอึกทึกราวกับอยู่กลางตลาดนั้นชั่ว ขณะที่เธอล้มใส่ปรพลก็กลับกลายเป็นเงียบกริบขึ้นมา ทุกคนต่างกลั้นหายใจรอดูว่าเธอจะตายยังไง!

ผลปรากฏว่าปรพลจ้องจรินทร์อยู่ชั่วครู่แม้ บรรยากาศรอบตัวจะกดดันมากจนผู้คนไม่สามารถ หายใจได้แต่เขาไม่ได้รำคาญแล้วก็ไม่ได้โกรธรับแก้ว เหล้ามาเงยหน้าดื่มลงไป

จรินทร์เห็นแบบนี้ก็รีบส่งแก้วที่สองต่ออย่างรวดเร็ว

ฝูงชนรอบข้างที่อยู่ในท่านิ่งค้างไปจึงกลับเป็นปกติ แต่สายตามองเธอด้วยความชื่นชมอย่างชัดเจน

ขนาดปรพลยังกล้ายั่วยุช่างเป็นคนที่แข็งแกร่งจริงๆ!

จรินทร์คนแกร่งยังยื่นแก้วเหล้าให้ปรพลต่ออีกสอง สามแก้วเขายังไม่เห็นว่าเธอมีแรงจูงใจซ่อนเร้นก็แค่คน โง่คนหนึ่งแต่เขาไม่ได้หัวเสียเพียงดื่มเหล้าอยู่นิ่งๆต่อ มาก็“เมา”อย่างน่าเชื่อถือแล้วยังเป็นการเมาแบบไม่มีสติเลยด้วย

ปรพลหน้าตาดีภูมิหลังของครอบครัวอยู่ในระดับท็อป ฐานะแต่ละด้านล้วนสามารถทำให้หญิงโสดมากมาย ในเมืองAแทบจะบ้าคลั่งได้เลยดังนั้นหากคิดจะปีนขึ้น เตียงของเขาหรือคนที่คิดอยากจะลากเขาขึ้นเตียงก็มี มากมายจนนับไม่ถ้วนจริงๆ

แต่จรินทร์เป็นคนใจกล้าบ้าบิ่นที่สุดเท่าที่เขาเคยเจอ มาตั้งแต่เริ่มรินเหล้าตลอดทางมีข้อบกพร่องหากว่าเขา คิดจะจัดการเธอเธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะตายไปกี่ร้อยรอบ แล้ว

อาจเพราะนานเกินไปแล้วที่ไม่ได้สัมผัสกับใครใกล้ ชิดขนาดนี้ทำให้เขาลืมไปว่าการสัมผัสอย่างนี้จะ เป็นการนำความอบอุ่นจำนวนหนึ่งที่เขาไม่เคยสัมผัสมา ก่อนมาด้วยเขาอยากจะสัมผัสมันอีกสักพักเพราะแบบนี้ เขาถึงถูกจรินทร์พาเข้าไปที่โรงแรม

ไม่นับคำว่า”ใจกล้าบ้าบิ่น”นี้ปรพลเห็นเธอให้กำลังใจ ตัวเองในกระจกอยู่นานแต่ตอนที่ยังไม่ทันได้ทำอะไรก็ กลัวหัวหดซะแล้วเพราะตอนนี้เธอดูจะรู้สึกหวาดกลัวขึ้น มาหน่อยแล้วจริงๆ

ทางด้านจรินทร์ก็ยังคงพูดฉอดๆกับกระจกไม่หยุด ราวกับเป็นผู้ป่วยโรคจิตเภท

“จรินทร์เธอมองฉันไว้หนุ่มหล่ออยู่ตรงหน้าแล้วห้าม กลัวนะถ้าถอยตอนนี้ความพยายามช่วงนี้ทั้งหมดจะเสียเปล่าแล้วก็คงไม่มีวิธีหักหน้านรมนแล้วเธอคิดเอาเอง นะนรมนผู้หญิงคนนั้นน่ารังเกียจขนาดไหนโอกาสที่จะ ล้างแค้นเธออยู่ข้างหน้าแล้วถ้าพลาดโอกาสนี้ไปก็คงจะ ยากที่จะเจอโอกาสดีๆแบบนี้อีก!”จรินทร์ขัดแย้งในตัว เองสุดๆพูดไปด้วยมือสองข้างก็ไขว้กันวางไว้บนบ่าไป ด้วยแล้วทำท่าเขย่าไปมา

ปรพลเห็นท่าทางน่าตลกของเธอเขาเกือบจะกลั้น เอาไว้ไม่อยู่เขากลัวว่าจะหัวเราะออกมาจริงๆจึงล้วง โทรศัพท์ออกมาส่งข้อความไปให้ผู้ช่วย

“ดีล่ะ!”จรินทร์ตะโกนใส่กระจกว่า”เพื่อโค่นนรมนฉัน ทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น!”พูดจบก็เดินไปทางเตียงอย่างกล้า หาญและมีชีวิตชีวา

ครั้งนี้เธอมากะทันหันเกินไปจนปรพลแทบจะเก็บ โทรศัพท์ไม่ทัน

“คุณปรพล?คุณปรพลคุณได้ยินที่ฉันพูดไหมคะ?”จริ นทร์ใช้นิ้วชี้จิ้มๆแขนของปรพล

ปรพลไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบพิจารณาผลจากคนเมา อย่างตั้งอกตั้งใจ

“คุณไม่พูดก็อย่าว่าฉันไม่เกรงใจละกัน!”เธอบิดมือไป มาพูดอย่างกังวลๆว่า “ควรจะเริ่มจากตรงไหนดีล่ะ?”

นี่เห็นเขาเป็นเกี๊ยวอันหนึ่งไปแล้วหรือไง?ปรพลคิด อย่างพูดไม่ออก
จรินทร์เดินไปมาอยู่ข้างเตียงสักพักเผชิญหน้ากับปร พลที่มีใบหน้าเยือกเย็นสุดๆรู้สึกไปไม่เป็นจริงๆ

คนอื่นดื่มจนเมาส่วนใหญ่สภาพจะดูน่าอายจนรับไม่ ได้แต่ระดับความหล่อของปรพลที่อยู่บนเตียงไม่ลดลง กลับเพิ่มขึ้นอีกต่างหากเหมือนไม่ได้เมาเลยแต่แค่นอน หลับไปดวงตาคู่นั้นของเขาปิดสนิทไม่ได้ให้ความรู้สึก ดุกดดันกับผู้คนเหมือนตอนตื่นราวกับประติมากรรมชิ้น หนึ่งซึ่งถูกขัดเกลาขึ้นมาอย่างพิถีพิถันดูสง่าจนไม่อาจ ล่วงเกินได้

จนรินทร์สูดลมหายใจลึกๆนับครั้งไม่ถ้วนทุกครั้งตอน ที่เอื้อมมือจะไปแตะกระดุมเสื้อของปรพลเธอก็หดมือ กลับไปอย่างกลัวๆในช่วงขณะที่เธอเอื้อมมือออกมาเป็น ครั้งที่ห้าปรพลที่“เมาเหล้า”หมดความอดทนแล้วจริงๆ ยกมือขึ้นและดึงเธอไปบนเตียงจากนั้นก็หมุนตัวมากด คนไว้ใต้ร่างอีกที

“อ๊า!”จรินทร์รู้สึกเพียงอยู่ดีๆรอบด้านก็หมุนอย่างกับ ลมพายุจึงส่งเสียงกรีดร้องออกมาด้วยความกลัว