บทที่ 1 จุดเริ่มต้น

ไคล์ อ๊ะ ไคล์” เสียงหวานแหบพร่ครวญครางเรียกชื่อคนที่ ขยับโยกกายเข้าออกส่วนเบาะบางของเธอด้วยความดิบเถื่อน ความเสียวซ่านวาบหวามแล่นไปทั่วร่าง เอวบางแอ่นโค้งขึ้นรับ สัมผัสวาบหวามอย่างยอมจำนนและหลงระเริงไปกับมัน

ความป่าเถื่อน หยาบคายที่เขากระแทกเข้าหาเธอนั้นเป็นอะไร ที่น่ารังเกียจ เธออยากผลักไสเขา อยากขัดขืนร้องขอความ เมตตา อยากได้รับความอ่อนโยนจากเขาบ้าง แต่อาจาร้ายกาจ ที่เขาพ่นออกมา ทำให้เธอต้องกล้ำกลืนฝืนทนรับสภาพอันน่า รังเกียจนี้ต่อไป

“เสียงมีแค่นี้รึไง ร้องออกมา” ไคล์จับใบหน้าสวยหวานบีบเข้า ที่กรามเล็กให้หันมามองสบตากับตน ดำดิ่งสู่ห่วงอารมณ์ความ ใคร่ เงยหน้าขึ้นรับความเสียวซ่านจากร่างกายของหญิงสาว

“อ๊า อ๊ะ ไคล์ เบาหน่อย” พราวฟ้าจิกมือลงบนที่นอนหันหน้า หนีความร้อนแรงของเขา จุดกึ่งกลางถูกเสียดสีแรงขึ้น ความ เสียวซ่านพุ่งทะยาน ร้องครางบนกรีดร้องออกมาตามคำเรียก ร้องของเขาอย่างห้ามใจไม่ไหว

มันทั้งป่าเถื่อนและเสียวซ่านในเวลาเดียวกัน ไคล์ร้อนแรง เร่าร้อนเหมือนไฟ แผดเผาเธอทุกครั้งที่อยู่ใต้ร่างเขา

เธออยากจะเกลียดเขา อยากชั่งน้ำหน้าเขา อยากหนีเขาไป ให้ไกล แต่เธอทําไม่ได้ เธอมีสิ่งที่ต้องทำ มีสิ่งที่ต้องรับผิดชอบ
“อ๊า ร้องออกมา พราวฟ้า” ไคล์ไม่ฟังคำร้องขอของหญิงสาว เอวสอบบดเบียดเข้าหาส่วนซุ่มอ่อนนุ่มเร็วขึ้น เขาครางออก มาอย่างเสียวซ่าน ก้มลงซุกไซ้ซอกคอหอมกรุ่น ขบเม้มจนเกิด รอยเต็มสําคอระหง

ไคล์จะเรียกชื่อเธอก็แค่ตอนที่เธออยู่ใต้ร่างเขาเท่านั้น

“อ๊า เจ็บ ไคล์” เล็บยาวจิกลงบนแผ่นหลังกว้าง กรีดเป็นทาง ยาว ความเจ็บปนเสียวก่อตัวขึ้น มือใหญ่กรอบกุมสองเต้าเต่งตึง บีบเคล้น ให้เธอรู้สึกเจ็บไม่แพ้กัน

พราวฟ้านิ่วหน้า กัดริมฝีปากแน่น แต่เธอก็แอ่นสะโพกเข้าหา เธอเกลียดตัวเองที่รู้สึกเสพติดความรุนแรงจากเขา ยิ่งเขาก้มลง ดูดดึงสองเต้า ยิ่งดูดแรงเท่าไหร่ ร่างบางยิ่งสั่นสะท้าน มือเรียว บีบขย้ำสะโพกสอบของเขาเหมือนเป็นการเร่งเร้าอยู่ในที่

ชายหนุ่มหลุบตามองหน้าหวานใส

“หี ร่าน” วาจาร้ายกาจถูกพ่นออกมาจากปากได้รูป แต่เขาก็ ยังกระแทกความร้อนผ่าวเข้าร่องนุ่มนิ่มอย่างที่เธอร้องขอ

พราวฟ้าเม้มปากแน่น กลั้นเสียงครางสะอื้นเอาไว้ในอก เธอ เกลียดตัวเองเพราะแบบนี้

เธอชอบความร้อนแรงของเขา ร้องขอเขาทุกครั้งที่เขาเข้ามา อยู่ในร่างกายของเธอ

“อีก ไคล์” เขาทำให้เธอกลายเป็นผู้หญิงร่านอย่างที่เขาว่า

ทําให้นําพิพากษาของเขาเป็นจริง
ร่างแกร่งเร่งเร้าบดเอวสอบเข้าหา แรงดูดดึงจากส่วนกลาง กายทําให้สมองเขาขาวโพลน พราวฟ้าเอนตัวขึ้นกรีดร้องเสียง หลง ร่างบางชิ้นเหงื่อหายใจหอบโยงสะท้านขึ้นลงหนังหน่วง

“ลุกขึ้น” ร่างใหญ่ถอดตัวตนออก ดึงร่างบางลุกขึ้น จดจ่อ ความเป็นชายตรงหน้าเธอ บีบกรามเล็กเพื่อให้ปากอ้าออกจาก กัน ยัดความร้อนผ่าวเข้าใส่

พราวฟ้าตั้งสติ กอบกุมความร้อนผ่าวเอาไว้ หัวใจเต้นระทึก ด้วยความประหม่า ถึงเขาจะให้ทำอย่างนี้หลายครั้งหลายครา เธอก็ไม่เคยจะชิน

ปากเล็กบ้าครอบครองเอาไว้ทั้งลำ ขยับโยกขึ้นลงรัวเร็ว

“อ๊า เร็วอีก” ไคล์เงยหน้าขึ้น ขยุ้มผมยาวลื่นมือขึ้นเป็นก สวนเอวสอบเข้าหา ดัง อักอัก พราวฟ้าสำลัก น้ำตาซึม แต่ก็ กลั้นใจให้เขาทําจนเสร็จ

ไคล์กัดกรามแน่น รัวเอวสอบเข้าใส่จนร่างกายแกร่งกระตุกถิ่ ๆ ปลดปล่อยน้ำขุ่นขาวออกมา กดหัวทุยไว้ไม่ให้ขยับ

“แฮกๆ” เมื่อเป็นอิสระ ร่างบางก็ไอออกมาน้ำหูน้ำตาไหล

“ควรชินได้แล้ว” ไคล์มองภาพนั้นอย่างเบื่อเหนื่อย เขาทํา แบบนี้กับเธอออกบ่อย ยังสำลักทุกครั้ง

พราวฟ้าเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้างาม
“ออกไปได้แล้ว” พูดจบร่างใหญ่ก็เดินหนีเข้าห้องน้ำ ปล่อย สายน้ำไหลผ่านร่างกายเพื่อล้างคาบดาวออก

พราวฟ้าค่อยๆ ลุกขึ้น กลืนก้อนสะอื้นไว้ในอก หยิบเสื้อคลุม

ขึ้นใส่ก่อนจะค่อยๆ เดินออกจากห้อง

ร่างบางกลับมานอนร้องไห้สะอื้นอยู่คนเดียวก่อนจะหลับไป

มันเป็นอย่างนี้มาตลอดสามเดือน สามเดือนที่เธอมาอยู่ที่นี่กับ เขา ผู้ชายเย็นชาไร้หัวใจ มีแต่ความป่าเถื่อน และความร้ายกาจ เท่านั้นที่เขามอบให้เธอ

เพียงเพราะเธอเป็นผู้หญิงที่แม่เขาให้มาอยู่ด้วย เธอเป็นแค่ เด็ก ในอุปการะของแม่เขา

สาเหตุที่เธอต้องมาอยู่กับเขาก็เพราะคุณแม่ขอร้อง ด้วยท่าน เป็นผู้มีพระคุณเธอจึงจำยอมรับสถานะที่น่าสมเพช อย่างช่วยไม่ ได้ แต่ใจลึกๆ ของเธอก็ยอมรับชะตากรรมนี้แต่โดยดี

คุณทิพย์อาภาเป็นคนดี ท่านอยากได้เธอเป็นลูกสะใภ้ไม่ อยากให้ผู้หญิงคนอื่นมาปอกลอกลูกชาย ท่านเลยคิดหาลูก สะใภ้เอง และท่านก็เอ็นดูพราวฟ้ามาก พราวฟ้าเป็นเด็กดี เชื่อ ฟัง และเป็นแม่บ้านแม่เรือน ท่านก็หวังว่าความดีของพราวฟ้าจะ เอาชนะใจลูกชายหัวดื้อของท่านได้