บทที่ 5 ยกก้อนหินมาทุบขาตนเอง

“คุณท่านเจ้าคะ อย่าไปฟังพวกนางเลยค่ะ พวกนางหวังร้ายต่อ ข้าค่ะ!” นายหญิงชรนไปหมดแล้ว นายหญิงซิวหักหลังกะทันหัน เช่นนี้ ทำให้นางทำตัวไม่ถูก

และซูเฉียวก็พยายามเป่าหูไม่เลิก นายหญิงซูเลยกลัวในทันที

ผลักซูซือเบาๆ

ซูซือเคยเสียเปรียบในมือซูเฉียวหนึ่งครั้ง เวลานี้เลยรู้สึกไม่ดี ในใจ

แต่ก็ยังคงจำใจไปคุกเข่าต่อหน้าซูชื่อฟัง “ท่านพ่อ ท่านแม่เป็น ผู้ที่มีเหตุมีผลมาโดยตลอด ดูแลบ้านเป็นระเบียบ จะทำเรื่องไม่ดี เช่นนี้ได้อย่างไร ต้องเป็นเพราะว่าโดนน้องรองกับนายหญิงชิว ใส่ร้ายแน่ๆเจ้าค่ะ ท่านพ่อคืนความยุติธรรมให้ท่านแม่ด้วย เจ้าค่ะ!”

ซูซื่อซังมองหน้านายหญิงซูที่ร้องไห้จนหน้าลาย แล้วมองนาย หญิงชิว ก็เห็นความแตกต่างได้ชัดเจน

และวันนี้นายหญิงซูก็ทำให้เขาเสียหน้ามามากพอแล้ว เลยสะบัดแขนเสื้อ แล้วจ้องซูซือ “พระชายารองลุกขึ้นด้วย

ขอรับ ข้าไม่สมควรให้ท่านมาคุกเข่าเช่นนี้ เมื่อครู่นี้องค์รัชทายาทไม่ได้เข้าบ้าน ซูชื่อฟังก็รู้แล้วว่าลูกสาวคนนี้ของตนเองไม่ได้มีศักดิ์อะไรในจานรัชทายาท

เพราะเช่นนั้น เขาจึงสีหน้าดูไม่ค่อยดี

ซูซือสะดุ้งเล็กน้อย แล้วมองหน้าพ่อของตนเองด้วยสายตาที่ เหลือเชื่อ!

ท่านพ่อคนนี้เห็นแก่ตัวแค่ไหน นางเองก็รู้ดี ตอนนั้นเขาคิดจะ ส่งลูกสาวทั้งสามเข้าไปในจวนรัชทายาทด้วยซ้ำ เพื่อประจบองค์ รัชทายาท

ขนาดนายหญิงซูเองก็ยังเข้าใจ ตอนนี้นางหมดหนทางแล้ว

“นายหญิงทําผิด ฝีมือโหดร้าย ใส่ร้ายคุณหนู ขังไว้หลังบ้าน หากไม่ได้รับคำสั่งจากข้า ห้ามใครไปเยี่ยม!” ซูซื่อสังยกมือขึ้น แล้วพูดด้วยความเย็นชา

ซูเฉียวก้มหน้าแล้วยิ้ม นางรู้ การที่ดึงนายหญิงชิวมาอยู่พวก เดียวกันนั้น นายหญิงซูต้องตายอย่างทุกข์ทรมานแน่นอน

ตั้งแต่ที่นางลงจากรถม้า แล้ววิ่งไปที่หน้าประตูจวน นางก็ วางแผนทุกอย่างไว้แล้ว

และก็ผ่านไปค่อนข้างดี

“ท่านพ่อคะ ไม่ได้นะเจ้าคะ!” ซูซือเริ่มรน นางไม่มีศักดิ์ในจวน รัชทายาทอยู่แล้ว หากตอนนี้ ท่านแม่ของนางเกิดเรื่องอีก นาง ต้องแย่แน่ๆ

“ทำไมหรือ? พระชายารองยังมาจะยุ่งเรื่องของจวนไม่ซื้อหรือ?วินาทีองค์รัชทายาทไม่ได้เข้าพร้อมทอดทิ้งสาวนี้แล้ว

เขาเองกลัว เพราะเขามีลูกอีกสองคน

ถึงซูเฉียว

นี้ ขอเพียงประโยคเดียวของฮ่องเต้ก็เพียงพอ

ซูมองใบหน้าที่เย็นชาของชื่ออยากพูดบาง อย่าง

คิดถึง วางแผนเพื่อทำลายซูเฉียวนั้น ตอนกลับกลายเป็น เช่นนี้

นี่ก็คือยกก้อนหินมาทุบขาตนเอง

มีแม่บ้านหญิงกักแขก ซูเฉียวคุกเข่าอยู่เงียบๆ ก้มหน้า ยังคงแสดงถึงความ อ่อนแอ

ซูเฉียว ในลักษณะเช่นนี้ ซื่อฟังแล้วก็หงุดหงิด เลยยกมือเอาเถอะ ถอยกันได้

เรื่องของวันโดนกันเลยจริงๆ

เพียงแต่นายหญิงเสียหน้า ลูกสาวเองยังกลายเป็นตัว ตลก ตอนเขาโกรธมาก ยิ่งโกรธที่นายหญิงทำงานไม่เรื่อง

ซูเฉียวตอบรับอย่าง

เลย

นางยิ้มมุมปาก ความโล่ง

เดินเข้าไปตำหนัก เห็นแม่บ้านคนหนึ่งเข้าไปใกล้ น้ำร้อนโยนเข้ามาพร้อมกับแก้ว

ซูเฉียวไหวตัวทันขยับไปทางข้าง

แก้วน้ำตกลงแตกสลาย และน้ำหก ยังร้อน หากเมื่อหกบน

ใส่ร้ายคุณหนูสั่งแล้ว ตอนเจ้าคุกเข่าหน้าประตูจวน บอกว่าคนไปเจอเจ้า จะสามารถเก็บชีวิตไว้!แม่บ้านพูดด้วยความโหด ร้าย

ความทรงจํา ซูเฉียวอยู่ในตำหนักไม่ศักดิ์แต่น้อย

จริง

เพราะว่าซูซือและซูชิงต่างมีมารดา มีเพียงนางไม่คน

สนใจ

ซูเฉียวถอยหลัง แล้วยิ้มอย่างเย็นชา นายหญิงชิวเช่นหรือ

แน่นอนแล้ว!แม่บ้านพูดโดยไม่ลังเล
อยู่ในบ้านหลังโตเช่นนี้ เจ้านายที่ไม่ถูกโปรดปราน ยังสู้บ่าว ไม่ได้เลย

“ได้สิ!” ซูเฉียวพยักหน้า นางเองก็รู้ นายหญิงชิวไม่ปล่อยนาง ไปแน่ๆ เลยพุ่งเข้าไปแล้วจับที่คอเสื้อของแม่บ้าน กำมือแน่น

แล้วกดไปที่บางจุดบนร่างกายของนาง

ตามความรู้ของนาง นางรู้ดีทุกจุดบนร่างกายของมนุษย์

รู้ว่าถ้ากดที่จุดไหนจะทำให้คนเจ็บปวดราวกับตาย แต่กลับไม่ ทิ้งร่องรอยใดๆ!

แม่บ้าน “โอ๊ยยยย” ร้องเสียงดัง แต่กลับไม่สามารถหลุดพ้น จากการควบคุมของเขา

นางเองก็คิดไม่ถึง ซูเฉียวที่ใจไม่กล้าจะกล้าทำกับนางเช่นนี้ อีกทั้งซูเฉียวที่อ่อนแอจะมีเรี่ยวแรงขนาดนี้ ในใจก็ยิ่งไม่

เข้าใจไปใหญ่

จนกระทั่งแม่บ้านเจ็บจนพูดไม่ออก ซูเฉียวถึงปล่อยมือ แต่ก็ ยังคงยิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วพูด “กลับไปบอกนายหญิงชิว ถ้า อยากเป็นนายหญิงหลวงของจวนซู ฝันไปเถอะ!”

ก่อนหน้านี้ที่นางช่วยนายหญิงชิวก็เพื่อจะทำลายนายหญิง

แต่ก็นะ เป็นเพราะอำนาจของทางฝั่งแม่นายหญิงซู ซูไท่ซื้อเอง ก็ไม่กล้าหย่าร้างกับนางหรอก

มากสุดก็แค่ละเลยนาง
ตำแหน่งนายหญิงหลวงของจวนไม่ซื้อไม่มีทางเปลี่ยนง่ายๆ หรอก

และนี่ก็เป็นผลลัพธ์ที่ซูเฉียวต้องการ ตอนนี้นายหญิงก็ เหมือนเป็นเสือที่โดนถอนเขี้ยวไป ไม่มีความอันตรายใดๆแล้ว

นายหญิงชิวเห็นสีหน้าที่แม่บ้านร้องไห้อย่างทรมาน ขมวดคิ้ว แล้วถาม “เจ้าร้องไห้ทำไมใครตายหรือ?”

“นายหญิง นางชั้น นั่นกล้าดียังไงมาที่ข้าน้อย! ข้าน้อย ข้า น้อยไม่ไหวแล้วเจ้าค่ะ!” แม่บ้านพูดด้วยเสียงสะอื้น

นางไม่รู้ว่าซูเฉียวทำได้อย่างไร แต่วินาทีนี้ รู้สึกแค่ว่าทั้ง ร่างกายเจ็บปวดไปหมด

“นางกล้าเจ้า?” นายหญิงชิวมองหน้าแม่บ้าน “เจ้าไปหกล้ม

ที่ไหนมาเองหรือเปล่า แค่มดนางยังไม่กล้าเหยียบตายเลย!”

บนใบหน้ามีความเย็นชา แล้วหันไปมองซูชิง “ชิงเอ๋อ เจ้าไปดู ซูเฉียว วันนี้นางเก่งนัก เพียงแต่ว่า นี่คือสิ่งที่ข้าต้องการ แต่ว่า ตอนนั้นนางพูดจาไปเรื่อย ทำให้ชื่อเสียงของเจ้าเสื่อมเสีย ต้อง ห้ามปล่อยนางไปง่ายๆ เรื่องนี้ ต้องให้นางออกไปแก้ข่าว ไม่เช่น นั้น ชีวิตของเจ้าจะพังเอานะ!”

ซูชิงเองก็สีหน้าแย่ พยักหน้าเบาๆ แล้วยื่นมือไปพยุงนายหญิง ชิว “ท่านแม่วางใจได้เจ้าค่ะ ลูกจะไปหานางตอนนี้เลย ให้นางไป แก้ข่าวเดียวนี้เลยเจ้าค่ะ”

“ดี!” นยหญิงชิวตอบ
นางเชื่อว่าลูกสาวของตนเองต้องสืบทอดความฉลาดของ ตนเองแน่นอน แค่ไปจัดการซูเฉียวคนเดียว ง่ายดายสิ้นดี

ซูเฉียวไม่ได้กลับห้องนอน แต่กลับยืนอยู่ที่สวน ยืนอยู่เงียบๆ

มองดูดวงอาทิตย์ตกดิน

ซูชิงพาแม่บ้านเดินขาเป๋เข้ามา ซูเฉียวมองพวกนางทั้งสอง ด้วยแววตาที่หาเรื่องเล็กน้อย

แค่แววตานี้ ก็ทำให้ซูชิงโมโหจนขึ้นสมอง

ตลอดเวลาที่ผ่านมา ซูเฉียวเห็นนาง มักจะทำความเคารพ เสมอ ทำตัวระมัดระวังตลอด ไม่เคยโอหังเหมือนครั้งนี้ กล้าดียัง ไง ใช้สายตาเช่นนี้มองนาง

เพราะเช่นนั้น ซูซิงจึงเดินเข้าไปโดยไม่สนอะไรทั้งสิ้น เตรียม

สั่งสอนซูเฉียว

แต่ว่ายังไม่ถึงข้างกายซูเฉียว ก็ร้องออกมาเสียงดัง แก้วน้ำที่แม่บ้านโยนแตกก่อนหน้านี้แทงไปที่เท้าของซูชิง แค่ แปปเดียวก็มีเลือดไหลเต็มพื้นไปหมด!