บทที่ 4 การใส่ร้ายป้ายสี เรื่องง่ายดาย

“พระเจ้า…..ทุกคนต่างเห็นนายหญิงซูในสภาพที่เสื้อผ้าขาด ต่างก็งงไปหมดแล้ว

นี่คือนายหญิงใหญ่ของจวนไทซื้อ นายหญิงสูงสุด มีศักดิ์ที่สูงส่ง สง่าและมีบารมี แต่เพลานี้……..

“นางชั้นต่า อย่ามาแสดงเป็นคนดี! อีกเดียวกลับตำหนัก ดูสิ ว่าข้าจะจัดการเจ้าอย่างไร!” นายหญิงซูกริ้วโกรธมาก โกรธจน สั่นทอนไปทั้งตัว

“เกิดอะไรขึ้น?” องค์รัชทายาทเซียวจิ้นยวนลงจากรถ ก็เห็น หน้าจวน วุ่นวายไปหมด จึงถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่เป็นมิตร

ทุกคนต่างก็หลีกทาง

เชียวลิ้นยวนเห็นนายหญิงเสื้อผ้าไม่เรียบร้อย สีหน้าเขียว ทันที “นี่อะไรกัน!”

แล้วหันหน้าไปอีกทาง เพราะไม่อยากปนเปื้อนสายตาของตน เขาคนนี้ ไม่ว่าทำอะไรมักจะคำนึงถึงแค่ตนเอง ไม่เคยสนใจ ความรู้สึกของผู้อื่น

ถึงตอนนี้เขาอยากประจบจวนซู แต่เรื่องของนายหญิงซู เขาก็ ไม่ใส่ใจเช่นกัน
“ท่านแม่!” สีหน้าของซูซือแย่ไปหมด รีบเดินเข้าไป แล้วดึง เสื้อผ้าของสาวใช้ที่อยู่ข้างๆห่มให้นายหญิงซู

เสียงของนางสั่นทอน

ซูเฉียวยืนอยู่ข้างๆด้วยความเรียบร้อย มีดผ่าตัดในมือก็เก็บ

เข้าไปแล้ว

บนใบหน้ามีรอยน้ำตา

“โอ๊ย….” นายหญิงซูถึงรู้ตัวว่าตนเองเสียมารยาท ไม่เพียงแต่ เสียมารยาท ยังเสียหน้าอีก เลยร้องดังๆ แล้วเอามือมาปิดหน้า

เสื้อผ้าของนางโดนกรีดจนฉีกขาด ไม่สามารถปิดบังความ อวบอิ่มที่ทรวงอกได้เลย!

แม้กระทั่งแขนและไหล่ยังโผล่ออกมา

เวลานี้ซูเฉียวจึงเดินเข้าไปพยุงแขนอีกข้างของนายหญิง แล้วพยุงนางเดินเข้าไปในตำหนัก พร้อมกับพูดกับซูซือ “พี่ใหญ่ เจ้าคะ ท่านไปดูแลองค์รัชทายาทเถอะเจ้าค่ะ ข้าพยุงท่านแม่กลับ ห้องเอง”

แล้วยังไม่ลืมพูดเตือนนายหญิงชิว “ท่านแม่คะ รีบปิดประตู เจ้าค่ะ!”

นายหญิงซิวสติหลุดนานแล้ว พอซูเฉียวเตือน ถึงรีบสั่งให้ หัวหน้าแม่บ้านไปปิดประตูจวน

ในตอนแรกนั้นซูชื่อก็อยากพยุงนายหญิงซื้อกลับจวน แต่ตอนนางสนใจความรู้สึกของเซียวจิ้นยวนมากกว่า

และการเกิดเรื่องเช่นนี้ นางเองก็ไม่อยากให้เซียวจิ้นยวนอยู่ ต่อ!

“องค์รัชทายาทเพคะ!” ซูซือน้ำตาคลอ พูดพร้อมกับมองเขา ด้วยสีหน้าที่น่าสงสาร “ท่านแม่ของข้าต้องโดนคนอื่นวางแผน ทำร้ายแน่เลยเพคะ หวังว่าท่านจะคืนความยุติธรรมให้ข้าด้วย เพคะ”

“นี่คือเรื่องของจวนซู ข้าจะยุ่งได้อย่างไร!” คนอย่างเดียวน ยวนนั้นเห็นแก่ตัวเสมอ ตอนนี้เขาไม่ยอมให้ตนเองไปยุ่งเกี่ยว เรื่องนี้หรอก เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น บางทีแม้แต่ซูไม่ซื้อก็ไม่อาจเก็บ นางไว้ได้

พูดอยู่นั้น เซียวจิ้นยวนก็สะบัดมือของซูซือออก “รีบไปจัดการ เรื่องให้เรียบร้อย ไม่เช่นนั้นอาจมีผลกระทบต่อตำแหน่งของเจ้า ในจวนรัชทายาทได้

ค่าพูดนี้ชัดเจน ซูซือนั้นเป็นชายารอง นายหญิงซูเกิดเรื่องเช่น นี้ ไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่มีทางเลื่อนตำแหน่งให้นางได้ขึ้นเป็นชายา หลัก

แต่ว่า เขาเองก็ไม่ได้ชี้นําขาด

หากซูซือสามารถนำของซูเฉียวมาให้เขาได้ เขาก็อาจจะคิด ทบทวนใหม่ได้

พูดจบเซียวจิ้นยวนก็หันหลังแล้วขึ้นรถม้าไปเลย
จากไปโดยไม่ใยดี

ประตูจวนไท่ซื้อปิดแน่น แต่เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นั้น กลับโดน ลือไปทั่วแล้ว

สองคนที่อยู่ในโรงสุรายังคงดื่มสุราในมือกันอย่างมีความสุข

โจวไป๋มู่เบิกตากว้าง “ยัยหนูนี้ช่างเจ้าเล่ห์นัก……. แลกมาด้วยการเหลือกตาของเซียว หันราวกับว่ากำลังมอง คนโง่อยู่

เห็นสายตาของเซียวหัน โจวไปก็ยิ้ม “ข้าคิดง่ายเกินไป ก่อนหน้านี้นางกล้าถึงขั้นหลอกใช้ข้า ยังมีเรื่องอะไรอีกที่นางไม่ กล้าทํา

“กลับกัน!” เซียวยี่หันทิ้งเงินไว้วางแก้วสุราลงแล้วออกไปเลย

“ไปไหน?” โจวไปมู่เองก็รีบลุกขึ้น “ไม่เอาของแล้วหรือ?”

“ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา!” เซียวหันขยับปากเล็กน้อย เขาอยาก รอดูว่าซูเฉียวคนนี้จะมีชีวิตได้นานแค่ไหนเชียว หลังจากที่กลับ จวนไท่ซือแล้วปิดประตู มีเรื่องมากมายที่ไม่อยู่ในสายตาของ ผู้คน การจะทำอะไร ก็มีความยากมากขึ้น

ซูชื่อทั้งสีหน้าแย่ นั่งอยู่ที่เก้าอี้หลัก แล้วมองนายหญิงซูที่ปิด หน้าร้องไห้ จากนั้นก็จ้องซูซือที่ตามมาทีหลังด้วยแววตาที่โหด ร้าย “ข้ายังไม่ตาย ร้องไห้อะไรนักหนา!”

คนที่เห็นแก่ตัวอย่างซื่อฟัง ก็ย่อมที่จะรับไม่ได้กับสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่แล้ว

คนที่เสียหน้าไม่ได้มีเพียงนายหญิงซู แต่ยังมีไม่ซื้อคนปัจจุบัน คนที่เป็นหัวหน้าซางกง (หมายถึง ไท่ฟู ไทย ไทเป่า) !

นายหญิงไม่มีความเคลื่อนไหวอีกต่อไป เขามองซูซื่อซังด้วย แววตาที่น้ำตาคลอ “คุณท่านเจ้าคะ ข้า……เข้าไม่อยากมีชีวิตอยู่ ต่อแล้วเจ้าค่ะ!”

จากนั้นก็หันไปมองซูเฉียวด้วยแววตาที่โหดร้าย

ซูเฉียวคุกเข่าอยู่ข้างๆ

ไม่ว่ายังไงก็ไม่ได้กลับทั้งคืน สิ่งที่รอนานอยู่คือการลงโทษ นายหญิงชูชี้คำขาดว่าซูเฉียวเป็นคนทำให้นางเสียหน้า

นายหญิงชีวมองสีหน้าของซูชื่อฟัง แล้วกรอกตาไปมา ถึงเอ่ย ปากพูด “นายหญิงเจ้าคะ บนตัวคุณหนูรองนั้นหนึ่งไม่มีมีด สอง ไม่มีของมีคม นางทำได้อย่างไร?”

นางโดนนายหญิง ข่มขมาโดยตลอด และตอนนี้ เหมือนจะ เห็นโอกาสที่ทำลายผู้หญิงคนนี้ได้

เพียงแค่นายหญิงซูตาย นายหญิงชิวที่เป็นที่โปรดปรานมา โดยตลอดก็จะได้ขึ้นตำแหน่งเป็นนายหญิงหลวง

เพราะเช่นนั้น เวลานี้ นางไม่มีเวลามาโกรธหรือเกลียดซูเฉียว ที่หลอกใช้ลูกสาวของนางมาบางหน้าแล้ว!

พอได้ยินเช่นนี้ ซูเฉียวก็ก้มหน้าแล้วยิ้ม หัวใจคนเราก็เป็นเช่นนี่แหละ เมื่ออยู่ต่อหน้าผลประโยชน์ ก็สามารถทอดทิ้งทุกอย่าง ได้

“ท่านแม่ ทำไมท่านใส่ร้ายข้าเช่นนี้…” ซูเฉียวเองก็พยายาม ก่อความวุ่นวาย “เมื่อครู่นี้ข้าพยายามช่วยท่านบังตลอด อยาก จะบอกท่านตั้งหลายครั้ง ท่านไม่ให้ข้าได้พูดเลย ยังผลักข้าออก ด้วยซ้ำ ท่านแม่เจ้าคะ แม่แท้ๆของข้านั้นเสียไปนานแล้ว ข้าเห็น ท่านแม่เป็นแม่แท้ๆของข้ามาโดยตลอดเลยนะเจ้าค่ะ!”

สีหน้าที่ดูแล้วอ่อนแอมาก ระหว่างที่พูดนั้นก็เช็ดน้ำตาไปด้วย ราวกับว่าได้รับความลำบากถึงที่สุด นางต้องทำให้คนพวกนี้กัดกันเอง นางแค่รอดูผลลัพธ์ ก็พอแล้ว

นายหญิงซูหยุดร้อง แล้วจ้องซูเฉียวกับนายหญิงชิว “พวกเจ้า สองคนวางแผนใส่ร้ายข้าแน่นอน!!

“ท่านแม่เจ้าคะ นายหญิงซูก็แค่พูดความจริง ท่านอย่ากริ้ว โกรธเลย!” ซูเฉียวพูดเสียงเบา ทำสีหน้าราวกับว่ากลัวนายหญิง ซูมาก

“นายหญิง ข้าวหลนเซียงเคารพท่านมาโดยตลอด ฟังคำสั่ง ของท่านทุกอย่าง แต่เมื่อครู่อยู่ต่อหน้าผู้คน ท่านไม่ช่วยพูดให้ ลูกสาวข้าสักคำ ท่านบอกว่าให้ข้าช่วยท่านจัดซูเฉียว ก็จะส่งชิง เอ๋อไปที่จวนรัชทายาท อยู่ข้างกายองค์รัชทายาท แต่ตอนนี้ ชื่อเสียงของซิงเอ๋อพังไปหมดแล้ว!” ซิวหลันเซียงเองก็พูดด้วยความ โมโห

เพียงแต่ว่านางไม่ได้แสดงออกถึงความโอหัง ยังคงความ อ่อนแออยู่ พูดพลางร้องไห้ไปด้วย

ราวกับว่าตนเองลำบากถึงที่สุด

นางเด็กกว่านายหญิงซูสิบกว่าปี และหน้าตาก็สะสวย และ ตอนนี้ก็ร้องไห้ได้ถูกจังหวะมาก น้ำตาคลอเบ้า แต่ก็ไม่ร่วง ทำให้ คนมองแล้วรู้สึกถึงความสงสาร

ในตอนแรกนั้นซูซี่อยังอยากจะลงโทษทุกคน แต่พอเห็นนาย หญิงชิวแบบนี้ ก็ทำไม่ลง

และเวลานี้ซูเฉียวก็มองนายหญิงซูด้วยแววตาที่เหลือเชื่อ “ท่านแม่เจ้าคะ ท่าน ทำไมท่านทำกับข้าเช่นนี้ เป็นเพราะว่าข้า ทําอะไรให้ท่านโกรธหรือ? เมื่อคืน ถ้าไม่ใช่เพราะข้าหนีทัน ก็ โดนขืนใจไปแล้ว คนนั้นโหดร้ายมาก แถมยังอยากจะฆ่าข้าเพื่อ ปิดปากด้วย!”

ในแววตาเต็มไปด้วยความเสียใจ

บนร่างกายของนางยังมีรอยเลือด เสื้อผ้าก็สกปรกและเก่า บวกกับใบหน้าที่อ่อนโยนเล็กๆ สีหน้าที่ลำบาก มองไม่เห็นความ โอห้งและแม้แต่น้อย

แต่กลับทําให้ชู อคิดว่าก่อนหน้านี้ตนเองดูผิด

นี่สินะถึงจะเป็นซูเฉียว!
ระหว่างที่พูด ซูเจียวก็หันไปพูดกับซูชื่อฟัง “ท่านพ่อเจ้าคะ ท่านเองก็ได้ยินหมดแล้ว โปรดคืนความยุติธรรมให้ลูกด้วย เจ้าค่ะ! “