ตอนที่ 4

“นายครับ ผะผม ขอโอกาส..

“จัดการมันให้เรียบร้อย

“นายยยย…

ผมมองดูลูกน้องที่ครั้งหนึ่งเคยภักดีกับผม แต่บัดนี้ ได้แปร เปลี่ยนไป กำลังโอดร้องครวญคราง รวมถึงพยายามคลานเข่า มาถึงตัวผม แต่ทว่ามันไม่สามารถเข้ามาถึงตัวผมได้ก็โดนลูก น้องคนอื่นนิ้วไปเหมือนหมาทันทีที่สิ้นเสียงคำสั่งเด็ งเด็ดขาดของผม

ผมเพิ่งทราบว่าไม่นานว่าไอ้นี่ แอบโกงเงินจากการค้าขาย สารเคมีที่คิดค้นโดยผมเองสำหรับนำไปประกอบเป็นระเบิด นอกจากนี้ยังคาบข่าวการซื้อขายความลับภายในองค์กรไปให้คู่ แข่งของผมทราบอีกด้วย นั่นเท่ากับว่า มันหักหลังองค์กรของผม

คนแบบนี้ ต้องกำจัดทิ้งเท่านั้น

ผมปกครองคนเป็นหมื่นเป็นแสนคนทั้งในสายสีเทาและสาย สีขาว ถ้าจะมาใจอ่อนกับคนแบบนี้ ผมจะคุ้มลูกน้องอยู่ได้ อย่างไรกัน เรื่องการเข่นฆ่า เป็นเรื่องปกติทั่วไปที่ผมพบเจอใน ชีวิตประจำวันนี้ ไม่ต่างอะไรกับการเดินดูแม่ค้าในตลาดตัดหัว ปลาแล้วฆ่าทิ้ง…
ผมกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงานอีกครั้ง ด้วยสีหน้าเคร่งเครียดกับ เงินที่หายไปจากฝีมือไอ้ลูกน้องตัวดีก่อนหน้านี้ ที่ทำเอาผมเสีย หายไปถึงหลักล้านเลยทีเดียว

แม้มันจะเป็นเพียงเศษเงินของผมเท่านั้น แต่แค่บาทเดียวผมก็ ไม่ยอมให้ใครมาโกงไป

ผมเงยหน้ามอง เก้า มือขวาพ่วงตำแหน่งบอดี้การ์ดส่วนตัว ของผม มันจัดการแทนผมได้ในหลายๆเรื่องไม่ว่าจะเป็นเรื่องงาน หรือเรื่องส่วนตัว ก่อนจะเอ่ยปากถามเสียงเรียบ

“สูตรยาตัวนั้น ผลตอบรับเป็นไงบ้าง”

นอกจากผมจะทําผลิตสารเคมีที่อันตรายสำหรับทําอาวุธ แล้ว ผมยังคิดค้นสูตรยาต่างๆ เพื่อขายด้วย อย่างเช่นกรณีนี้ ผ ผม กำลังถามถึงยาเสียสาวตัวใหม่ล่าสุดที่ผมคิดค้น เมื่อไม่นานมานี้

“ผลตอบรับดีเกินคาดครับ ทำให้ยาตัวใหม่ของคู่แข่งเรา โดนตัดออเดอร์ไปเยอะ แล้วมารับของทางเราแทนครับ”

หแน่ล่ะ ผมไม่เคยแพ้ใคร ในการแข่งขันทางธุรกิจ

เมื่อวันก่อน คู่แข่งผม นำเข้ายาตัวใหม่มา ที่กำลังโด่งดัง จากทางฝั่งตะวันตก อาจจะด้วยความที่มันรู้แหล่งผลิตทางนั้น ก็ เลยได้มาในราคาที่ถูกทำให้ปล่อยขายได้ง่าย จนเริ่มมาระราน ลูกค้าประจำของฝั่งผม

แต่แล้วไงล่ะ มันก็แค่ได้ในราคาทุน แต่ผมคือผู้คิดค้น ผมทำการคิดค้นสูตรยาตัวใหม่ที่คล้ายกับที่มันนำเข้ามายาตัวนั้น มีฤทธิ์ที่ทำให้อึดและยาวนานกว่าทั่วไป สองเท่า

แต่สำหรับยาของผม มันต้องเหนือกว่านั้น และได้ราคาที่ถูก กว่าฝั่งนั้น นอกจากจะอึดกว่ายาปกติสามเท่าแล้ว ยังได้รสชาติ รวมถึงการละลายที่รวดเร็ว ทำให้แนบเนียน ในการใช้มันกับใคร สักคน และมันก็ทำให้ลูกค้าประจำของผมกลับมา รวมถึงลูกค้า ใหม่ที่ได้มาจากฝั่งของมันด้วย

“หึหึ ดี ทำงานกันดีมาก เหนื่อยกันมาเยอะ กูให้วันลาถึง เพิ่มอาทิตย์นึง” ผมเอ่ยชมลูกน้องผมไปเล็กน้อย ที่ทำงานเหนื่อย เรื่องนี้มาหลายวัน ผมจำเป็นต้องใส่ใจลูกน้องแม้จะเรื่องเล็กๆ น้อยๆ อยากได้ใจมัน ผมก็ต้องให้ใจมันไปเช่นกัน

“ขอบคุณครับ”

แล้วเรื่องที่ให้ไปทำล่ะ” ผมเอ่ยถามสิ่งที่ผมให้มันไปทำ เมื่อหลายวันก่อน

“เรียบร้อยแล้วครับ” พูดจบมันก็เอาของที่ผมสั่งไว้ เอามา วางไว้บนโต๊ะทำงานที่ผมนั่งอยู่

ถุงกระเป๋าใบสวยราคาสูงตอนนี้มันวางโชว์หราอยู่ต่อหน้า ของผมทำให้ผมต้องวางเอกสารในมือลง ก่อนจะค่อยๆยิ้มมุม ปากเล็กน้อย เมื่อนึกถึงใบหน้าของบุคคลที่จะได้รับกระเป๋าใบนี้ ในอีกไม่ช้า

แอมแปร์ .. เป็นครั้งแรกที่ผมเพิ่งรู้ว่ามีคนที่ไม่รู้จักผม ผมก็ไม่ได้โอ้อวดว่าตัวเองมีชื่อเสียงหรอก และผมก็ไม่ได้อยากได้มันด้วย แต่ปฏิเสธไม่ได้ในมหาลัย SIANTA คนนักไม่รู้จักกลุ่มผม และเธอเป็นหนึ่งในนั้น

“สืบประวัติของผู้หญิงชื่อแอมแปร์มาผมพูดเสียงนิ่ง แจงในสิ่งที่ต้องการให้กับขวาของผมไป

ผู้หญิงคนไหน เพราะฉะนั้นก็แปลกใจที่มันตอบกลับมาสั้นเพียงแค่ว่า

“ครับ

หลังจากมันออกนึกวีรกรรมสุดแสบเกิดขึ้นในห้างของผมเอง อันจริง วันผมเดินเข้าไปผมเป็นจริงจังกับการทำทุกๆเรื่องทุกๆอย่าง ไม่เว้น แม้แต่การ …เล่นเกม

แน่ครับ ผมเป็นเจ้าของห้างนั้น มันก็แปลกผมจะ ทราบว่าเธอเข้ามาห้างของเมื่อไร ตอนไหน และอยู่ตรง ไหนห้าง

ผมแค่ผมสามารถเดินเข้าออกร้านผู้หญิงได้อย่างแนบเนียน เธอซะนี่ ว่าจะเป็นการรุกต้องการกลั่นแกล้งผมก็ตาม
อยากได้มันด้วย แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าภายในมหาลัย SIANTA น้อยคนนักที่จะไม่รู้จักกลุ่มผม และเธอก็เป็นหนึ่งในนั้น

“ไปสืบประวัติของผู้หญิงที่ชื่อแอมแปร์มา” ผมพูดเสียงนิ่ง แจงในสิ่งที่ต้องการให้กับมือขวาของผมไป

มันติดตามผมตลอดเวลา คงไม่ต้องให้บอกว่า แอมแปร์คือ ผู้หญิงคนไหน เพราะฉะนั้นก็ไม่แปลกใจที่มันจะตอบกลับมาสั้นๆ เพียงแค่คําว่า

“ครับ”

หลังจากมันออกจากห้องไป ผมก็มองกระเป๋าใบนั้นอีกครั้ง ก่อนจะนึกถึงวีรกรรมสุดแสบของเธอที่เกิดขึ้นในห้างของผมเอง อันที่จริง วันนั้นผมจงใจเดินเข้าไปในร้านนั้นเองล่ะครับ ผมเป็นคนจริงจังกับการทำทุกๆเรื่องทุกๆอย่าง ไม่เว้น แม้แต่การ …เล่นเกม

แน่ล่ะครับ ผมเป็นเจ้าของห้างนั้น มันก็ไม่แปลกที่ผมจะ ทราบว่าเธอเข้ามาในห้างของผมเมื่อไร ตอนไหน และอยู่ตรง ไหนของห้าง

ผมก็แค่ทำทีเป็นชวนยัยเดย์ น้องสาวสุดที่รักของผมไปด้วย ก็เท่านั้น ผมก็สามารถเดินเข้าออกร้านผู้หญิงได้อย่างแนบเนียน แต่ก็ไม่คิดว่าคนที่รุกกับเป็นเธอเองซะนี่ แม้ว่ามันจะเป็นการรุกที่ ต้องการกลั่นแกล้งผมก็ตามที
รวมถึงการจะเอากระเป๋าใบนี้ก็ด้วย

“ในที่สุดก็ได้เจอตัวเป็นๆซะทีนะ” เสียงของป๋าของผมที่ เปล่งเสียงดังออกมาด้วยความล้อเลียนเล็กน้อย ดังขึ้นมาเมื่อผม ย่างกรายเข้าไปห้องรับรอง ที่ตอนนี้สมาชิกครอบครัวของผมอยู่ กันพร้อมหน้า

“ป้าไม่รู้อะไร ช่วงนี้เฮียติดสาว” เสียงน้องสาวตัวดี ดังเลื้อย แจ้วรายงานพฤติกรรมของผมอย่างรู้ดี นั่นเป็นเหตุให้ผมต้อง ไปเขย่าหัวด้วยความเอ็นดู แต่มันอาจจะแรงเกินไปหน่อย สําหรับยัยเดย์

“ทําเป็นรู้ดีนะเรา”

“โอ๊ยยย หัวเดย์จะหลุดอยู่แล้ว จะเขย่าอะไรขนาดนั้น!” เดย์ ปัดมือผมออกก่อนจะหันรายงานพ่อและแม่ผมต่อเป็นฉากๆ

“วันก่อนนะ เดย์กับเฮียไปห้างของเรามา แล้วก็ไปเจอผู้หญิง คนนึง สวยมาก เข้ามาแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเฮียด้วย แหละ”

ผมเดินไปนั่งลงข้างๆขึ้นมาพร้อมกับยิ้มขันเล็กน้อยให้กับ

เจ้าหญิงตัวแสบของบ้าน

“จริงเหรอไนท์ ใครอะ ถ้าพวกผู้หญิงแรงๆที่ชอบตามผู้ชาย ไปวันๆ มาไม่เอาเป็นสะใภ้นะ”

“ไม่ใช่หรอกครับ และคนนี้ก็ไม่ใช่สะใภ้มาด้วย หายห่วงได้”
“อ่าว เดย์เข้าใจผิดเหรอ ก็เห็นเฮียที่ถือตัว ยังปล่อยให้เขา มาเกาะแกะได้อยู่เลย”

“เอาหน้า เรื่องของผู้ใหญ่ เด็กอย่ายุ่ง” ผมเอ็ดเดย์ไปเบาๆ โดยไม่ได้ซีเรียสนัก แต่ฝ่ายโดนดุ กลับชักสีหน้าซะงั้น

“เดย์โตแล้วนะ นี่ก็อยู่ปีหนึ่งแล้วด้วย อย่ามาดูถูกกัน!” ยัย เดย์พูดเสียงดังบ่งบอกว่างอน ออกมาทันที ทำให้ผมก็หัวเราะ เบาๆกับภาพตรงหน้า เพราะเป็นอย่างนี้ประจำ

เดย์ไม่ชอบให้ใครมาว่า ยังเป็นเด็ก

ถึงยังไง น้องสาวของผมคนนี้ก็ยังดูเป็นเด็กเสมอในสายตา ผม แม้ว่าเธอจะเก่งกาจและเอาตัวรอดได้ในสังคมกว่าผู้หญิงคน อื่นด้วยซ้ำก็ตาม

“ครับๆ ไม่เด็กแล้ว” ผมหันไปลูบหัวน้องสาวตัวแสบด้วย ความเอ็นดูอีกครั้งก่อนจะหันไปหาพ่อเพื่อปรึกษางานเล็กน้อย

“ป้าครับ งานของโกดังสี่ ตอนนี้ สินค้าในตลาดมืด สารเคมี GreanoA3 กำลังขาดแคลน ผมว่าทางเราต้องเร่งผลิตตัวนี้ออก มา เพราะตอนนี้เมืองปรกัส กำลังต้องการมันเป็นอย่างมาก

“อืม ป้าก็คิดว่าจะบอกแกอยู่ แต่เราต้องระวังเรื่องนี้ให้ดี ที่ มันขาดตลาดเพราะมันมีเหตุผล กระทรวงตรวจสอบสงคราม กำลังให้ทำงานกันอย่างหนักในช่วงนี้ ถ้าแกจะปล่อยของต้อง วางแผนรอบคอบให้ดี

“อืม..ผมก็ได้ยินเรื่องนี้มา เลยว่าจะมาปรึกษากับป๊ากับม้าวันนี้”

“เดย์ฟังด้วยยยย” เสียงน้องสาวผมแทรกมาทันที อันที่จริง ผมไม่ค่อยอยากให้เดย์เข้ามามีส่วนเกี่ยวข้องกับงานสายนี้เท่าไร แต่ห้ามยังไงก็ไม่เคยฟังสักทีเลยสิ

“งั้นหลังกินข้าวละกันนะ ตอนนี้มาหิวแล้ว ปะๆ กองทัพต้อง เดินด้วยท้อง เราไปหาอะไรกินกันก่อนๆ” เสียงพูดขึ้นมา พร้อมกันลุกขึ้นยืน เพื่อเดินออกจากห้องนี้ไปหายังห้องรับ ประทานอาหารกัน

“รีบไปกันดีกว่า ก่อนแม่พวกแกจะโมโหหิว แล้วป้าจะซวย เอา ฮ่าๆ” ป้าพูดอย่างอารมณ์ดีก่อนจะเดินออกตามมาไปติดๆ และเป็นผลให้ผมและยัยเดย์ก็เดินตามออกไปเช่นกัน

แต่สุดท้ายแล้ว พวกเราก็ไม่ได้คุยกันหลังกินข้าวเสร็จหรอก ครับ กลับกลายเป็นว่าเราคุยกันระหว่างกินอาหารแทนอย่าง เมามัน ทั้งเรื่องการวางแผน และเรื่องอาวุธชิ้นใหม่ที่กำลังจะผลิต โดยต้องอาศัยกำลังของฝั่งไอซันมาเกี่ยวข้อง

เพราะไอซันก็ทำอาวุธคล้ายกับผม แต่มันจะเน้นไปที่ขาย อาวุธที่ประกอบแองซะมากกว่า ส่วนฝั่งผมก็เป็นชิ้นส่วนและสาร เคมีในการสร้างอาวุธอีกที นั่นเลยทำให้เราสองกลุ่มเป็น พันธมิตรด้วยกัน ตั้งแต่รุ่นพ่อแล้ว

บนโต๊ะอาหารบ้านหลังอื่นเป็นไงไม่รู้ แต่บ้านผมก็แบบนี้ล่ะ ครับ ทุกคนชอบและสนใจในการต่อสู้ และอาวุธกันจนติดเป็น นิสัย ที่เจอหน้ากันทีไร ก็จะคุยกันเรื่องนี้เสมอ..
Ampare’s Talk

เอ.. ทำไมใต้ตึกเรียนวันนี้ คนมันเยอะผิดปกตินะ แล้วเขา มุงอะไรกันอะ

ไอ้อยากรู้มันก็อยากรู้อยู่หรอกนะ แต่ถ้าจะให้ไปเบียดกับ คนอื่นก็คงไม่เอาหรอก ฉันเลยเลือกจะเดินเข้าตึกเรียนไปแทน แต่จังหวะนั้น ก็มีคนจะโกนเรียกชื่อฉันขึ้นมา

“นั่นไง แอมแปร์มาแล้ว!!” เสียงที่ดังลั่น พร้อมกับเสียงฮือ ฮารอบตัวฉันทำให้ฉันต้องหมุนตัวกลับไปตามเสียงนั้น แต่ แทนที่ฉันจะเห็นแค่ตัวต้นเสียง กลับเห็นผู้ชายร่างสูงใหญ่ เดินฝ่า ฝูงกลุ่มผู้หญิงที่มุงกันก่อนหน้า เข้ามาหาฉันด้วยสายตาแกร่งดุจ พญาเหยี่ยว

“นี่ครับกระเป๋า” และนั่นก็เป็นประโยคแรกที่อีกฝ่ายพูดออก มา พร้อมกับรอยยิ้มที่ฉันมองว่ามันค่อนข้างกวนเล็กน้อย

ก็แน่ล่ะ เขาก็รู้ทั้งรู้ว่าฉันไม่ได้อยากได้กระเป๋านี้จริงๆ ที่ฉัน บอกเขาไปวันนั้น เพราะฉันแค่แกล้งเขาเท่านั้น

แต่นี่กลับซื้อมาให้แบบนี้ จงใจตอกหน้าฉันชัดๆ

“ใครอยากได้ใบนี้บ้าง เอาเลยนะ ฉันยกให้” ฉันพูดพร้อม ยิ้มร้ายส่งกลับไป

คิดจะมาแกล้งฉันงั้นเหรอ ฝันไปเถอะ

หลังจากที่ฉันพูดจบ ผู้หญิงหลากหลายคนก็เริ่มจะทำท่า

‘รม’ มาเอากระเป๋าทันที
‘หนูเอาค่ะพี่ไนท์

ใบนี้หนูอยากได้นานแล้วค่ะพี่ไนท์

หนูๆ..

เชื่อยัยเอิงแล้วล่ะ ว่าไม่มีใครไม่รู้จักเขาจริงๆ อ่อ ฉันนี่ไง ไม่รู้จักเขา

ฉันส่งยิ้มร้ายให้คนตรงหน้าอีกครั้ง เพราะตอนนี้ผู้หญิง มากมายเริ่มก่อตัวรอบข้างเขาจนทำให้เขาต้องแสดงสีหน้า หงุดหงิดขึ้นมา

ฉันตัดสินใจหันหลังแล้วก้าวเดินออกจากตรงนี้ แต่ทว่าข้อ มือของฉันกับถูกคว้าไว้ พร้อมเสียงดังกร้าวที่ตั้งอยู่ข้างหลังของ ฉัน

“ออกไปให้หมด” เสียงดังกว่านิ่งนั้น ทำให้ฉันหันไปมองที่ หน้าเขาอีกครั้ง ก็พบว่าเขาส่งสายตาพิฆาตผู้หญิงแถวนั้น จน ทำให้พวกเธอต้องถอยหลังกันออกไป แต่ก็ยังอยู่ในระยะที่มอง เห็นฉันและเขาที่กำลังจับข้อมือของฉันเอาไว้อยู่

“ปล่อยนะ” ฉันพยายามสะบัดมือทิ้งทันที แต่มันก็ไม่หลุด แต่กลับกลายเป็นหูหิ้วของถุงกระเป๋ามาอยู่ในฝ่ามือของฉันแทน

“เอาไป” เขาพูดสียงเรียบเช่นเดิม ก่อนจะกระตุกแขนฉัน เบาๆเพื่อให้ตัวเซไปหาเขา แล้วก็ก้มหน้ามากระซิบข้างใบหูของ

ฉัน

“ถ้าไม่เอาไป ฉันจะจูบเธอโชว์ต่อหน้าทุกคน หึหึ”
สิ้นเสียงเบาหวิวข้างหู แต่กับดังกึกก้องอยู่ในสมองของฉัน เขาก็ปล่อยมือฉันทันที ก่อนจะกลับมายืนตำแหน่งเดิมเต็มตัว พร้อมกับยิ้มร้ายส่งมาให้ฉันเช่นกัน

นั่นทำให้ฉันไม่สามารถทำอะไรได้ นอกจากรีบก้าวเดิน ออกไปจากตรงนั้นทันที พร้อมทั้งถือกระเป๋าที่เขายัดใส่ในมือ พร้อมขู่อย่างเลี่ยงไม่ได้

ระหว่างทางที่ฉันเดินเข้าอาคาร ฉันรู้สึกได้ถึงสายตานับ หลายร้อยคู่ ที่มองมาที่ฉัน พร้อมกับเสียงซุบซิบๆดังมาเป็นระยะ แม้แต่ละคนจะพยายามพูดเบาๆ แต่ฉันก็ได้ยิน

คนนี้แฟนพี่ไนท์เหรอวะ ก็สวยนะแต่จุด

อิจฉาจัง ได้คุยกับพี่ไนท์ด้วย

เด็กในสังกัดพี่ไนท์ล่ะมั้ง เดี๋ยวพอเบื่อพี่เขาก็ทิ้ง

‘อยากได้กระเป๋าใบนั้นจังเลย เห็นว่าราคาเป็นแสนเลยนะ

แก’

เอิ่ม นินทาอะไรเกรงใจฉันด้วย ฉันก็ยืนอยู่ตรงนี้มั้ย อยากให้มากใช่มั้ยกระเป๋าใบนี้นะ ได้! อยากให้ดีนัก ฉันก็ จะเอามันไปขาย!!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ