บทที่ 8 พบกระดาษโน้ต

สาวเหิงดูเหมือนจะคาดไม่ถึง กับปฏิกิริยาจากโล่เถียนซิน เมื่อเห็นเธอสะดุ้งเบาๆ เขาก็โอบกอดเธอไว้ในอ้อมแขน

“ฉันขอโทษ ฉันทําให้คุณเดือดร้อน” โล่เถียนซินร้อง ไห้ คิดอยากหนีออกจากแขนของเขา เธอก้มศีรษะลง และ สารภาพผิด

เธอไม่เคยเชื่อ ในคำพูดของพ่อบ้าน และเชื่อว่า ส้าวเหิง นั้นจงใจเอาตัวเธอไว้ในวังเย็นชานี้ และไม่คิดจะกลับมาอีก

สาวเหิงไม่พูดอะไร แต่มองดูโล่เถียนซินอย่างเงียบ ๆ มันยังคงเป็นใบหน้าที่เฉยเมย แต่โล่เถียนซินก็โล่งใจ

หัวใจของเธอ ถูกล้อมรอบไปด้วยความสุขอีกครั้ง

“ต่อจากนี้ไป บอกฉันทุกที่ที่คุณจะไป ตกลงไหม?”

พ่อบ้านบอกว่า ทุกครั้งที่มีโทรศัพท์โทรหาเขาจะเป็นตอน กลางคืนเสมอ และเธอก็หลับไปแล้ว

โล่เกียนซินไม่อยากจะเชื่อ นอกจากว่าจะได้ยินด้วยตัวเอง ไม่อย่างนั้นเธอไม่มีทางเชื่อ

ใครจะรู้กันเล่า ว่าพ่อบ้านอาจหลอกเธอ เพราะเขาต้องการปกป้องสาวเหิงก็ได้ ใช่ไหม?

“ได้”

ใบหน้าที่เปื้อนน้ำตาของโล่เถียนซิน กวาดผ่านเสื้อของ เขาหลายครั้ง ก่อนที่จะเผยให้เห็นรอยยิ้มที่มีความสุข

เพราะคำสัญญาของเขา เธอจึงรู้สึกตื่นเต้น ทุกอย่างที่เกิด ขึ้นก่อนหน้านี้ ดูเหมือนจะหายไปอย่างไร้ร่องรอย

“คุณจะโทรหาฉันทุกวัน ได้หรือไม่

“ได้”

“คุณให้ฉันออกไปข้างนอกได้ไหม?”

11

เมื่อโล่เถียนซนคิดว่าเขาจะเห็นด้วย ส้าวเหิงก็จ้องมองมา ที่ใบหน้าของเธอ เขาหรี่ตาของเขาแคบลงก่อนจะปล่อยโล่ เถียนซิน

แล้วหันกลับมาหาเธอ

“ยังไม่ใช่ตอนนี้”

ทําไมไม่ใช่ตอนนี้ ทําไม!
โล่เถียนซินขมวดคิ้ว อยากถามว่าทำไม ทันใดนั้นเธอก็ รู้สึกว่า

เธอเริ่มรุกล้ำเขาเกินไป และดูเหมือนจะทำหลายอย่าง พร้อมกันในครั้งเดียว ดังนั้นเธอจึงกลืนคำพูดนั้นลงไป

เธอยืนขึ้น และอยากจะเดินออกไป ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่า ท้องฟ้าเปลี่ยนสี และทุกอย่างก็มืดลง

โล่เถียนซินตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เธอหิวเธอจึงตื่นขึ้นมา เมื่อ เธอลืมตามาเธอก็พบว่า

ใบหน้าของอันหล่อเหลา และดวงตาของเขาที่มองมา ที่ เธอด้วยความอบอุ่น

เขาทําความสะอาดร่างกายแล้ว เคราก็หายไปหมด และ เสื้อผ้าที่เปลี่ยนแล้ว และมีกลิ่นหอมๆของดอกมะลิที่เธอ ชอบ

อยู่ใกล้ๆหน้าเตียงของเธอ

โล่เถียนซินนั่งลงบนเตียงอย่างรวดเร็ว พร้อมรอยยิ้มที่มี ความสุขแล้วถามว่า “คุณอยู่ที่นี่ตลอดเลยหรือ?”

“เธอคิดว่าไง?”

สาวเหิงถามกลับเขามองที่เธออย่างเฉยเมย ลุกขึ้นยืน และพูดออกมา “พ่อบ้านเอาอาหารมา!”
“ถ้าคุณผู้หญิงไม่มีความอยากอาหาร…”

“ยัดเข้าปากได้ก็ยัดให้ด้วย!”

โล่เถียนซินไม่รู้ว่า ทำไมสาวเหิงจึงกลายเป็นคนเฉยเมย ขึ้นมาอีก ดูโกรธผิดปกติ แต่เธอไม่ต้องการเห็นสาวเหิง โกรธ ดังนั้น

ก่อนที่พ่อบ้านจะมาเธอก็หยิบชาม และรีบกินอาหารเข้าไป

เธอเริ่มคุ้นเคย กับทัศนคติที่ดูหงุดหงิดนี้ และใจที่แสน เย็นชา

ก่อนหน้านี้ เธอคิดเสมอว่าชีวิตของเธอมีเพียงส้าวเหิง หากวันหนึ่ง เขาจะจากไปเธอคงอยู่ไม่ได้

ทันใดนั้น เธอก็ดูเหมือนจะเข้าใจเหตุผลบางอย่าง

นั่นคือ ไม่ว่าความรักจะลึกซึ้งเพียงใด ไม่ว่าคุณจะเจ็บปวด แค่ไหน จะทรยศหรือไม่ก็ตาม คุณก็ยังต้องมีชีวิตอยู่

โล่เถียนซินไม่ต้องช่วยรักษาจิตใจของสาวเหิงอีกต่อไป และเขาก็ไม่จําเป็นต้องเรียกร้องอะไรอีก

เธอนั่งที่ห้องหนังสือของส้าวเหิง และเปิดดูหนังสือของ

เขา

โทุกสิ่ง ที่คุณมองเห็นด้วยตาของคุณเอง มันอาจจะไม่ใช่สิ่งที่เป็นจริงที่สุด และสถานะสูงสุดของความรัก

ก็คือการทำร้ายเขาให้เจ็บ

หึม…… ถ้าคุณทําร้ายใครสักคน ก็คือคุณรักคนคนนั้น? หนังสือเล่มนี้คืออะไร? สาวเพิ่งอ่านหนังสือเล่มนี้ได้อย่างไร

โล่เถียนซินพลิกไปอีกไม่กี่หน้า เธอก็พบกระดาษโน๊ตบา งอย่าง โดยไม่ตั้งใจ

‘มาแต่งงานกันเถอะ ซีหยูนเฉิน ‘

ซีหยูนเฉินคือใคร? ประโยคนี้ หมายความว่าอย่างไร?

โล่เถียนซินจับหนังสือในมือของเธอแน่น และหัวใจของ เธอก็เริ่มสับสนวนไปวนมา

ก็เหมือนมีก้อนหินก้อนใหญ่หล่นลงไปในทะเลในใจของ เธอ คลื่นซัดพัดมาอย่างแรง

ซีหยูนเฉิน…ซีหยุนเฉิน…