บทที่ 3 ความแค้นที่ไม่สามารถปล่อยไปได้

โล่เถียนซินเงยหน้าขึ้นอย่างเหนื่อยล้า และมองไปที่ร้าว เหิง

ให้อภัยความอ่อนแอน และความขี้ขลาดของเธอด้วย โล่ เถียนซินรู้สึกว่าโลกของเธอได้สิ้นสุดลงแล้ว เมื่อเธอตื่นขึ้น มา

เธอกัดลิ้นของเธอ ดวงตาของเธอมืดลง และเธอก็เป็นลม

ไปเลย

แต่เดิมเธอเพียงต้องการชีวิตที่ดี แต่ทุกอย่างกลับพลิก คว่ำ และมืดมิด

หัวใจของโล่เถียนซินเจ็บปวดเป็นอย่างมาก เจ็บปวดจริงๆ ตอนแรกเธอคิดว่าเป็นแบบนี้เธอก็สามารถตายๆไปซะได้

กัดลิ้นฆ่าตัวตายตามโทรทัศน์นั้น จริงๆแล้วเป็นเรื่อง โกหก ! เธอใช้แรงกัดลิ้น เจ็บจนเป็นลม

แต่ตอนนี้เธอยังถูกมัดอยู่ในห้องมืด และมือทั้งสองข้าง ของเธอถูกผูกติดกับม้านั่ง ปากของเธอก็ถูกอุดด้วยผ้า

เธอต้องการจะตายแต่เธอก็ไม่สามารถตายได้

ห่วยแตก!
พระเจ้าต้องการที่จะเล่นสนุกกับชีวิตของเธอใช่ไหม

น้ำตาของโล่เถียนซิน เหมือนหยดน้ำที่แตกสลายอย่าง

รวดเร็ว

“ปัง!”

มีเสียงดังของประตูห้องก็เปิดออกโดยใครบางคน โล่ เถียนซินเงยหน้าขึ้นมองประตูอย่างรวดเร็ว

ใบหน้าซีดจ้องไปยังคนที่กำลังจะมา น้ำตาไหลออกมา จากดวงตาของเธออย่างสั่นไหว

“อืม …

โล่เถียนซินต้องการที่จะคายผ้าในปากของเธอ และพูด คุยกับเขา แต่เธอพยายามเป็นเวลานาน และไม่สามารถที่จะ ทำได้

ส้าวเหิง……

เมื่อไหร่กันที่เขากลายเป็นคนหยาบคาย… เปิดประตู โดยที่ใช้เท้าเตะ?

“โล่เถียนซิน ฉันพูดแล้วว่าถ้าไม่มีคำอนุญาตจากฉัน เธอก็ ตายไม่ได้! แล้วเธอคิดว่า

ถ้าเธอตายเธอจะสามารถชดเชยในสิ่งที่เธอเคยทำทั้งหมดได้งั้นเหรอ ?

ฉันจะบอกคุณให้ว่า มันเป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้อย่าง แน่นอน!”

เขาจะไม่ยกโทษให้เธอ ตลอดกาล!

เธอส่ายหัวอย่างแรงคิดอยากจะสะบัดผ้าในปากของเธอ ออก อย่างใจจดใจจ่อ

เธอรู้ดีว่าเป็นไปไม่ได้ที่ร้าวเหิง จะยกโทษให้เธอ การที่ เธอทำให้เขาเจ็บ จริงๆแล้วเธอนั้นเจ็บยิ่งกว่า

ถ้าเป็นไปได้เธอจะไม่มาให้เขาเห็นหน้าอีก ไม่ว่าจะตาย หรือหายไปก็ดี …

“ตาย หรือหายไป ก็เป็นไปไม่ได้ทั้งนั้น! เธอจะต้องความ เจ็บปวดไปกับฉันด้วย!

โล่เถียนซินเธอไม่มีวันหนีพ้น…เธอไม่สามารถที่จะหลบ หนีไปได้!”

ดวงตาของเขาแดงก่ำเหมือนสัตว์ป่ามันช่างน่ากลัว

ส้าวเหิงในตอนนี้ แตกต่างจากที่เธอคิดไว้เป็นอย่างมาก เขาดูบ้าคลั่งมาก และมันทำให้ผู้คนหวาดกลัว
โสเตียนซนกะพริบตาด้วยความกลัว ไม่กล้าแม้แต่จะพูด ออกมา และจิตใจของเธอก็ว่างเปล่า

ไม่ว่าเธอจะพูดหรือคิดอะไร สาวเพิ่งก็เหมือนพยาธิตัว กลมในท้องของเธอ ที่สามารถเดาความคิดของเธอได้

ตอนนี้เขาแตกต่างไปจากอดีตอย่างสิ้นเชิง

ไม่สามารถออกไปได้ และไม่สามารถตาย…เธอยังต้อง อยู่เคียงข้างเขา

เพื่อเตือนเขาถึงความเจ็บปวดนี้ตลอดเวลาเลยหรือ?

แค่ต้องการให้เขาปล่อยวางได้ แม้เธอจะต้องตาย หรือ

แม้ว่าจะต้องให้ทุกอย่างที่เขาต้องการ เธอก็เต็มใจ

ตราบใดที่เขาสามารถจะกลับไปเป็นคนเดิมที่อบอุ่นได้ โดยไม่เกลียดเธอ ไม่ว่าจะให้เธอทำอะไร

“ถ้าคุณต้องการจะชดใช้ ก็แค่ใช้ชีวิตให้ดี ห้ามตาย! เข้าใจ ไหม?”

สาวเหิงเอนกายลง และขยิบตา พลางยกคิ้วขึ้นอย่างสงบ

โล่เถียนซินพยักหน้าอย่างจริงจัง และต้องการตอบสนอง ต่อสาวเหิง เธอเห็นชายข้างหน้าเธออย ๆ

ยืดแขนมาดึงผ้าออกจากปากของเธอ และคลายเชือกบนร่างกายของเธอ

ทุกการเคลื่อนไหวทุก ๆ การขยับถูกระวัง เช่นเดียวกับการ รักษาสมบัติ

ความรักของเขา พฤติกรรมของเขาช่างคุ้นเคย และให้ ความคิดถึงแก่เธอ ดูเหมือนว่าเขาจะคุ้นเคยกับเธอเช่นนี้

โล่เถียนซินรู้ว่าความรักที่ปราศจากช่องว่างนั้นเป็นไปไม่ ได้

เมื่อสาวเหิงก้มศีรษะลง และแตะบนรอยชาที่แขนของเธอ ดวงตาของเขาก็เบมึงมองมา ริมฝีปากของเขาปิดสนิท

นิ้วมือของเขาเย็นฉียบ แล้วเขาก็ลุกขึ้นยืนหันหลังให้โล่ เถียนซิน

ไม่ใช่แค่เขาที่เจ็บ ความรู้สึกลึกๆโล่เถียนซินก็ปวดเจ็บ เจียนตาย

ความรักที่สมบูรณ์แบบและการแต่งงานในความฝันของ เธอ ถูกทำลายลงในทันที เธอปล่อยวางไม่ได้จริงๆ

แต่เธอก็ทําอะไรไม่ได้…

เธอไม่สามารถพูดอะไรเกี่ยวกับความจริงที่เกิดขึ้นได้…