บทที่ 11 ความเข้ากันได้ดีที่เงียบสงบเหมือนสายลม

“ นายจำได้ไหม ว่าเมื่อก่อนตอนที่พวกเราอยู่ด้วยกัน กินอะไรบ่อยที่สุด”

เพราะว่าตอนนั้นพวกเขาจนมาก ไม่มีเงิน พวกเขา ถึงชอบตกปลาเอง ย่างกินด้วยมือของตัวเอง เธอค่อยๆ ย่างปลาอย่างช้าๆ นับวันฝีมือการย่างปลาของเธอยิ่งดีขึ้น เรื่อยๆ ปลากลายมาเป็นอาหารที่จำเป็นสำหรับทุกมื้อของ พวกเขา

แต่สิ่งที่โล่เถียนซินไม่รู้ก็คือ เขาออกมาตัวคนเดียว เพราะว่าไม่มีเวลาที่จะเริ่มธุรกิจของตัวเอง เพื่อที่จะระลึก ถึงเธอ เพื่อที่จะได้กลิ่นของเธอ สาวเพิ่งจ่ายเงินซื้อปลาตัว สุดท้ายของวันนั้นที่เต็มไปด้วยกระดูก กี่ปีมานี้ เขาเริ่มที่จะ หลีกหนีความกลัว

ส้าวเหิงยิ้มเยาะ ยกริมฝีปากขึ้น ยื่นมือออกไปหยิบ ตะเกียบ ผลักปลาออกจากตะเกียบของเธอร่วงลงบนโต๊ะ

“คนเราเปลี่ยนแปลงกันได้

คนเราเปลี่ยนแปลงกันได้…….…..

แน่นอนว่า เธอเดาได้อยู่แล้วว่าคนเราเปลี่ยนแปลง ได้ แต่คิดไม่ถึง ว่าตอนที่ได้ยินเขาพูดประโยคนี้กับหูของตัว เอง หัวใจสั่นเทาอย่างไร้สาเหตุ ปั่นป่วนจนอยากจะร้องไห้
เวลาเจ็ดปี สิ่งที่เปลี่ยนไปไม่ใช่เพียงแค่นิสัยที่ชอบ กินปลาของเขา ยิ่งไปกว่านั้นก็คือ………

“ฉันเข้าใจ”โล่เถียนซินหลุบตาลงด้วยความผิดหวัง คีบปลาอีกฝั่งที่ไม่ได้เอาก้างออกขึ้นมาเข้าปาก”แต่จะทำยัง ไงได้ล่ะ ฉันเปลี่ยนไม่ได้……

ฉันเปลี่ยนไม่ได้……ถึงจะเหนื่อยจะยุ่งมากแค่ไหน เธอก็มักจะหาเวลาไปขายปลาได้เสมอ ตกปลา ย่างปลา ด้วยตัวเอง ทุกๆครั้งเธอจะเตรียมปลาไว้สองจาน กินปลาตัว นึงคนเดียวอย่างไร้สาระ ทั้งยังคุยกับปลาอีกตัว ตาเธอเริ่ม ชื้น ดวงตาส่องประกาย

เจ็บคอจัง……

เธอน้ำตาคลอ พยายามยิ้มให้ดูมีความสุขพร้อมพูด ออกไป“ฉันอิ่มแล้ว

ในชีวิตเธอ นี่เป็นความรู้สึกครั้งแรกที่ถูกก้างปลาตำ คอ ในคอเธอถูกแทงอย่างเจ็บปวด อยากจะคายก็คายไม่ ออก

โล่เถียนซินกลับห้องของตัวเองอย่างรวดเร็ว นอนขดตัว อยู่บนเตียง

เจ็บเหลือเกิน…..

เจ็บเหลือเกิน !
โล่เถียนซินเจ็บจนบิดตัวไปมาหลายรอบ นําตาคลอ เบ้า ราวกับเห็นเงาของใครสักคน กำลังเดินเข้ามาหาเธอ

ฝ่ามือที่เย็นเฉียบ ค่อยๆเชยคางของเธอขึ้น

เธอมองโลกทั้งใบผ่านน้ำตาอย่างพร่ามัว

โล่เถียนซินรู้สึกได้ถึงมือที่เปิดปากเธอออก ตามด้วย อะไรบางอย่างเข้ามาในปาก เข้าไปดึงก้างปลาให้หลุดออก ทีละชิ้นๆ

เพิ่งรู้ว่าการกัดลิ้นตัวเองทำให้เจ็บจนล้มทั้งยืนได้ ขนาดนี้ เจ็บจนเธอไม่รู้สึกตัวหมดสติไป

“ดูแลเธอให้ดี บอกว่าฉันออกไปข้างนอกแล้ว”

ก้างปลาที่อยู่ระหว่างนิ้วของเขา ค่อยๆเคลื่อนออก ห่างจากแก้มของเธอ สาวเหิงลุกขึ้นยืนอย่างจริงจัง เดินไป ทางผู้จัดการบ้าน ในน้ำเสียงเต็มไปด้วยการเตือนอย่างไม่ พอใจ”จากนี้ไปก่อนที่จะซื้อปลาทุกตัว ให้เอาก้างออกให้ หมด”

“ครับ คุณผู้ชาย”

ได้บทเรียนครั้งนี้ เขาจะกล้าซื้อปลาซื้ซัวให้คุณผู้ หญิงอีกได้ยังไง หน้าผากของผู้จัดการบ้านเต็มไปด้วยน้ำ เหงื่อเย็นๆ พฤติกรรมของคุณผู้หญิงครั้งนี้ทำให้เขาเหงื่อ ท่วมตัวเลยทีเดียว
ทำไมเขาเองถึงคิดไม่ได้ คาดไม่ถึงจริงๆว่าคุณผู้ หญิงจะทดสอบคุณผู้ชาย

คงเป็นการเข้าใจผิด โล่เถียนซินกวาดตามองในห้อง อย่างผิดหวัง เธอรู้สึกถึงความเจ็บอย่างบอกไม่ถูกในลำคอ เธอจําได้ว่า ก่อนที่จะสลบไป เหมือนเห็นใครสักคนเดินเข้า มา หรืออาจจะเป็น………..

เป็นการเข้าใจผิดอย่างแน่นอน…….

โล่เถียนซินยกตัวขึ้น ทั้งร่างกายไร้เรี่ยวแรง เจ็บจน เธอขยับไม่ได้

รู้สึกชาไปทั้งร่างกาย

“คุณผู้หญิง ตื่นแล้วหรอครับ”ผู้จัดการบ้านเตรียมรอ รับใช้ เฝ้าอยู่ข้างเตียงอย่างดิบดี เห็นโล่เถียนซินตื่นขึ้นมา ก็รีบถือชามซุปเข้าไป โล่เกียนซินรับชามซุป กระดกดื่มจน หมดในทีเดียว

ถึงแม้คอจะถูกน้ำซุปที่ร้อนจัดลวกเข้าให้ แต่เธอกลับ ชาจนไม่รู้สึกถึงความเจ็บอะไรทั้งสิ้น

ไม่มีอะไรเจ็บปวดไปกว่าบาดแผลและความสิ้นหวัง

ในใจอีกแล้ว

ส้าวเหิงทำตามคำสัญญาที่ตัวเองเคยให้ไว้ ทุกวันจะ ต้องโทรมาหาเธอ คุยกับเธอเล็กน้อย แล้วกลับบ้านมาเจอหน้ากัน กี่วันมานี้ เขาเดินตามทางที่สะดวกสบายของเขา ส่วนเธอก็เดินตามทางที่ยากลำบากของเธอ

พอคิดได้ ร่างกายของโล่เถียนซินก็หายอย่าง รวดเร็วก่อนได้รับการรักษา ไม่นานก็กลับมาแข็งแรงเหมือน เดิม

เธออ่านหนังสือพิมพ์อยู่บนโซฟา เขานั่งอยู่ฝั่งตรง ข้าม พิมพ์คีย์บอร์ดอย่างรวดเร็วระหว่างคุยกับลูกค้าผ่านวิดี โอคอล เขาพูดคุยเกี่ยวกับธุรกิจที่โล่เถียนซินฟังยังไงก็ฟัง ไม่รู้เรื่อง ทั้งสองคนอยู่ด้วยกันอย่างเงียบสงบ