บทที่ 1 อยู่กับใคร

เมื่อมองออกไป มันคืออาคารสูงระฟ้า และไฟนีออน ฟุ่มเฟือย ที่ประดับไปทั้งเมืองในท้องฟ้ายามค่ำคืน

โล่เถียนซินยืนอยู่ในฝูงชนนี้ และใจของเธอมีความ กระวนกระวาย

เจ็ดปีก่อนหน้านี้ เธอได้เข้าสู่ความมืดยามค่ำคืน โดยเธอ เป็นเพียงนักเต้นสาวที่โชว์รอยยิ้ม

และผสมเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ให้กับลูกค้า

เพียงเพื่อให้สามารถทำเงินได้มากขึ้น และให้เขาได้เริ่ม ต้นธุรกิจ มีธุรกิจเป็นของเขาเอง

เมื่อเธอได้ยินว่า ธุรกิจของสาวเพิ่งไปไกลถึงต่างประเทศ

ยืนอยู่ที่จุดสูงสุดของเมืองระดับไฮเอนด์สุดหรูแห่งนี้ โล่ เถียนซินรู้สึกว่ามันคุ้มค่า

วันนี้เป็นวันครบรอบความรักเจ็ดปีของเธอกับสาวเหิง

เธอไม่รู้ว่า ปีที่ผ่านๆมานี้ เขายังสบายดีไหม? เธอไม่รู้ว่า ตอนนี้เขาจะคิดถึงเธอไหม? ความตื่นเต้นของเธอเพิ่มมาก

เมื่อคิดว่าเธอกำลังจะได้พบกับคนรัก เธอจะมีความสุขมากขนาดไหน

“คุณคือ โล่เถียนซินใช่หรือไม่? เชิญทางนี้”

ชายคนหนึ่งในชุดสูทสีดำ ถือภาพถ่ายและเปรียบเทียบ กับเธออย่างรอบคอบอยู่หลายครั้ง

เขาเดินไปอย่างจริงจังก้มตัว และหยิบกระเป๋าเดินทาง ของโล่เถียนซินขึ้นด้วยรอยยิ้ม เขาเดินไปที่รถทันที

“ แล้วสาวเหิงล่ะ?” คิ้วของโล่เทียนซินยกคิ้วเล็กน้อยโดย ไม่รู้ตัว เดินเร็วขึ้นเล็ก ๆ น้อย ๆ

เพื่อให้ทันกับความเร็วเท้าของชายคนนั้น และถามอย่าง สงสัย

เธอได้ส่งข้อความถึงสาวเหิงแล้ว และตัวของสาวเพิ่งจะ ต้องเตรียมเซอร์ไพรส์รอเธออยู่แน่ๆ

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ใจของโล่เถียนซินก็เกิดความตื่นเต้นที่ไม่ อาจบรรยายได้

และเมื่อเธอก้าวเท้าเร็วขึ้นเมืองที่แปลกประหลาดนี้ก็เต็ม ไปด้วยความสุขทันที

“ถึงแล้ว.”

ในรถนั้นเงียบจนได้ยินเพียงเสียงลมหายใจของตัวเอง
จนกระทั่งรถถึงโรงแรมห้าดาว ชายคนนั้นเดินมาเปิดประตู รถให้

โล่เถียนซินมองดูทุกอย่างรอบตัวเธอ ด้วยความอยากรู้ อยากเห็น และก้าวออกจากประตูอย่างระมัดระวัง

เธอเงยหน้าขึ้นอย่างมั่นใจพร้อมกับรอยยิ้มหวาน ที่เธอจะ มอบให้กับคนที่เธอรัก

ขณะที่เธอเงยหน้าขึ้นยิ้ม ริมฝีปากของเธอก็นิ่งค้าง ตัว เธอจับประตูรถอย่างเชื่องช้า

หัวใจของเธอเริ่มเย็นชา และเธอก็ก้มหน้าลง

เขาจะต้องอยู่ที่นัดหมาย และกำลังออกแบบจัดเตรียม สถานที่เซอร์ไพรส์ให้เธออยู่อย่างแน่นอน!

เมื่อได้คิดสักครู่เธอก็ยิ้ม และถือกระเป๋าเดินทางของเธอ พร้อมกับเดินตามผู้ชายคนนั้น

“คุณร้าวสั่งมาว่า ให้คุณรออยู่ในห้อง และคุณสาวจะมา ภายหลัง เมื่อประชุมเสร็จ” ชายคนนั้นเปิดประตู

และเมื่อพูดจบก็ปิดประตูพร้อมกับเดินจากไป

โล่เถียนซิน มองทุกอย่างในห้องอย่างว่างเปล่า ไม่มีความ คาดหวังหรือการเตรียมการที่แสนโรแมนติก
ทุกอย่างสะอาดเป็นระเบียบ และเรียบง่าย

เขายุ่งมากจน แน่นอนว่าเขาจะไม่มีเวลาเตรียมสิ่งเหล่า นั้น กี่ปีมานี้ เขาเริ่มต้นทำธุรกิจอย่างยากลำบาก

เธอไม่ควรคิดถึงแต่ความสุขตัวเอง และเรื่องโรแมนติก พวกนั้น

ว้าวุ่นรำคาญใจที่จะต่อต้านความคิดในใจของตัวเอง โล่ เถียนซินนำน้ำชาที่เตรียมไว้แล้วเดินไปที่เตียงพลางจิบมัน

หลังจากที่กลับมาในห้อง เธอรู้สึกเหนื่อย และหลับไป ทันที

สองวันและหนึ่งคืนในการเดินทาง ที่เธอตื่นเต้นมากจน เธอนอนไม่หลับ ตอนนี้เธอง่วงนอนมาก ~ ง่วงมาก ~

ทุกอย่างรอบตัวเธอเงียบลงอย่างช้า ๆ เธอรู้สึกว่าโลกทั้ง ใบเงียบลง และเพียงแค่ต้องการที่จะนอนหลับอย่างเงียบ ๆ

เจ็บ….ร่างกายทั้งหมด เจ็บราวกับว่าถูกรถบรรทุกทับ! เมื่อ โล่เถียนซินตื่นขึ้นมา เมื่อเธอลืมตาขึ้น

เธอก็เกือบจะหลั่งน้ำตาออกมาด้วยความเจ็บปวด ขณะที่ เธอดู เธอเห็นเพียงทั่วร่างกายเป็นสีแดง และสีม่วง

เธอกัดฟันของเธอ และดึงผ้าห่มข้าง ๆ เธอมาปิดกั้น สายตาของเธอไว้ เธอพยายามควบคุมความระทึกตกใจของเธอ

เธออยากจะร้องไห้ และกรีดร้องออกมา

หากไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอคงจะโง่เกินไปแล้ว! โล่เถียนซิ นนั่งตัวสั่นเทา และเหลือบมองไปรอบ ๆ

เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่า เธอนอนกับใครไป?

เป็นเขาใช่หรือเปล่า? สาวเหิง …

โล่เถียนซินหยิบโทรศัพท์ด้วยความหวังสุดท้าย และ ต้องการโทรเรียกส้าวเหิง

บนโทรศัพท์มือถือมีข้อความที่ยังไม่ได้อ่าน โล่เถียนซิน เปิดเพื่อดู มันดันกลายเป็น ภาพถ่ายของเธอ!

แม้ว่าจะถูกปกคลุมด้วยความเบลอของภาพ แต่รอยช้ำ และผ้าห่มที่คลุมตัวไว้

มีเครื่องหมายสีแดงของดอกพลัมบนเตียงอยู่ …