ตอนที่ 6 การเผชิญหน้า

เกาหยางเป็นอาจารย์หัวหน้ากลุ่มวิชาคณิตศาสตร์แห่ง โรงเรียนอีจง

เขาได้นำนักเรียนชั้นม.สี่ไปสอบแข่งขันคณิตฯเมื่อปีที่แล้ว

“อาจารย์ใหญ่ครับ” เกาหยางผลักประตูให้เปิดออก ใบหน้าพ่วงพี่ของเขาดูทุลักทะเล ก่อนจะเอ่ยปากถามขึ้นว่า “อาจารย์อยากให้ผมตรวจข้อสอบอะไรเหรอครับ

อาจารย์ใหญ่สวีเปิดลิ้นชักแรกแล้วหยิบหนังสือออกมา

หนึ่งเล่ม

มันคือหนังสือเรื่อง “เด็กเก็บว่าว

มีรอยเปื้อนสีแดงเลอะอยู่ที่ด้านข้างของหนังสือ ซึ่งดูๆ

แล้วเหมือนเป็นรอยเลือดที่แห้งกรัง

ชายผู้สูงวัยเอื้อมมือไปปิดหน้าปก

เขาก้มหน้ามองหนังสือเล็กน้อย นิ้วมือวางอยู่บนหน้าปก แล้วจึงหยิบกระดาษหนึ่งแผ่นออกมาจากเล่มหนังสือ ความ รู้สึกอาวรณ์เล็กๆ เหมือนจะฉายแววออกมาจากนิ้วมือของ อาจารย์ใหญ่

“ดูนี่สิ” ชายวัยกลางคนส่งกระดาษแผ่นนั้นให้อาจารย์คณิตศาสตร์

ม้วนกระดาษที่สภาพค่อนข้างเก่านี้ถูกพับม้วนไว้เป็นอย่าง

หลังจากกระดาษถูกคลื่ออกออก รอยย่นเล็กน้อยปรากฏ บนพื้นผิวส่วนที่ถูกม้วนไว้ราวกับมันถูกขยำให้เป็นก้อนก่อน หน้านี้

อาจารย์ชายมองดูกระดาษด้วยความรู้สึกประหลาดใจ เป็นอย่างมาก

นี่คือข้อสอบโอลิมปิกระหว่างประเทศปีที่แล้ว เกาหยาง มีหน้าที่ดูแลเด็ก โอลิมปิกคณิตศาสตร์ของปีก่อน และได้ฝึก โจทย์มากมายหลายข้อ เขาต้องทำข้อสอบนี้ถึงสามครั้งกว่าจะ หาคําตอบได้

ตอนมองผ่านๆ ครั้งแรก อาจารย์เกาเห็นเพียงตัวอักษร โยเยที่เรียงตัวกันในแนวดิ่ง เส้นหนาบางของหมึกดูไม่เท่ากัน และเส้นของอักษรแม้จะขยุกขยิก แต่เขียนอย่างอิสรเสรี

แสดงถึงความตั้งใจและการปลดปล่อยอารมณ์จาก ภายในสู่ภายนอก

แค่มองดูจากภายนอก ครูชายก็แทบจะเห็นภาพว่า เจ้าของลายมือนี้จับปากกาอย่างไร คนคนนั้นต้องมีทั้งความ เยือกเย็น และความบ้าคลั่งที่ระเบิดออกมา มันเหมือนว่าคนผู้ นั้นกำลังส่งยิ้มให้เขาอยู่ห่างๆ
ข้อสอบโอลิมปิกคณิตศาสตร์นี้มาจากการแข่งขัน โอลิมปิกระหว่างประเทศเมื่อปีที่แล้ว และหาไม่ได้จากออนไลน์

เขาเองก็ศึกษาหาคำตอบของข้อสอบชุดนี้มาตั้งแต่

ปีกลาย เพราะอย่างนั้น เขาจึงดูข้อสอบทั้งชุดได้อย่างรวดเร็ว คำตอบส่วนมากในส่วนแก้โจทย์ต่างจากวิธีแก้ที่ผู้เป็นครูอย่าง เขาเคยเห็นมา แต่ทิศทางโดยรวมถือว่ามาถูกทาง

บนข้อสอบมีคำถามอยู่เพียงไม่กี่ข้อ แต่ครูร่างท้วมกลับ

จ้องมองมันอยู่นานสองนาน ผมไม่ค่อยรู้เรื่องการสอบ โอลิมปิกวิชาการนัก เลยอยากให้คุณช่วยดูหน่อยว่าเด็กคนนี้ หน่วยก้านเป็นไงบ้าง

อาจารย์ใหญ่ในชาแล้วยื่นถ้วยให้เกาหยาง

เขารับถ้วยมา แต่ยังไม่ได้ดื่มทันที อาจารย์เก่ายังคงถือ ชุดข้อสอบในมือ แล้วจ้องต่อไปอีกครู่ใหญ่

“อาจารย์ใหญ่สวีครับ ใครเป็นคนทำข้อสอบชุดนี้กัน เด็ก

ในโรงเรียนเราหรือครับ

ชายอาวุโสมได้ตอบ เขาถือถ้วยชาแล้วถามด้วยน้ำเสียง เบาๆ แล้วถอนหายใจ ทำออกมาได้ดีหรือเปล่าล่ะ

“ยิ่งกว่าดีซะอีกครับ” เกาหยางตอบด้วยน้ำเสียงใคร่รู้ ระคนเสียดาย “นี่ถ้าผมได้เจอตัวเด็กคนนี้สักสองปีก่อนหน้านี้ เหรียญทองต้องตกเป็นของโรงเรียนเราอย่างแน่นอน”

อาจารย์ใหญ่เพียงยิ้มแต่ไม่ได้พูดตอบคำถาม
อาจารย์ชายทนไม่ไหวจนต้องถามขึ้นมาอีกครั้ง “เด็กคนนี้ เป็นเด็กในโรงเรียนเราหรือครับ

นักเรียนที่เก่งคณิตศาสตร์ที่สุดคือ สวีเหยากวง นักเรียน

ในห้องของเขา อีกคนคือ หลินจีนเซวียนที่เรียนจบไปแล้ว แต่ สองคนนี้ก็ยังเทียบไม่ได้กับผู้ที่ทำข้อสอบชุดนี้

หากเด็กคนนี้อยู่ในโรงเรียนนี้จริง พวกเขาจะต้องสร้าง สถิติใหม่ได้แน่

แต่มันดูจะเป็นไปไม่ได้ เพราะเขาไม่รู้ว่าบุคคลปริศนานี้ คือใคร**

ณ ห้องพยาบาลของโรงเรียน

กรอบประตูสีเทาล้วนธรรมดาๆ เปิดแง้มอยู่

ห่างไปไม่ไกล กลุ่มวัยรุ่นสาวในชุดพละฯหัวเราะคิกคักไป มา ขณะที่มองมาที่ห้องพยาบาลของโรงเรียน

ราวกับมีสมบัติอยู่ในนั้น

ลู่จ้าววิ่งจับตุ้มหูที่ส่องแสงเป็นประกายบนหูด้านซ้าย เขา ยิ้มพลางไล่เด็กสาวคนที่ยี่สิบสามออกไปช่วงเช้านี้ ก่อนจะหัน หน้าไปยิ้มกระตุกปากให้เฉิงเวียนที่นอนอยู่บนโซฟา “เรตติ้ง คุณยังแรงดีไม่มีตกเลยนะครับเนี่ย…

ผู้เป็นนายดึงผ้าห่มมาคลุมหน้าไว้

“หุบปาก ห้ามส่งเสียง
ลูกน้องหนุ่มทำท่ารูดซิปปากตัวเอง เขาเงยหน้าขึ้นไปดู “เด็กคนนี้สวยดีแฮะ

จ้าวอิ่งรีบเปลี่ยนท่า แล้วเก๊กทันที

เขาถือปากกาไว้ในมือ ทักทายแบบขอไปที ก่อนท่า เป็นถามด้วยเสียงเข้ม “ว่าไงครับคุณ วันนี้ป่วยเป็นไรล่ะ

ฉันหร่านมองผ่านเขาไปยังยาที่อยู่ในตู้ “มียานอนหลับ

หรือเปล่า”

น้ำเสียงเด็กสาวไม่ได้เย็นชา แต่ทว่าก็ไม่ได้อบอุ่นเช่นกัน

“ยานอนหลับเหรอ” มีนักเรียนหญิงหลายคนที่ทำมาเป็น ขอยาเพราะอยากจะเจอหน้าเฉิงเวียน แต่เด็กสาวคนนี้เป็นคน แรกที่มาที่นี่เพื่อขอยาจริงๆ

ผู้ช่วยหนุ่มรู้สึกว่าเป็นเรื่องที่พบได้ยากจริงๆ “ “ยานอนหลับ เป็นยาที่ต้องจ่ายตามคำสั่งแพทย์ ฉันให้เธอไปไม่ได้หรอก

จู่ๆ ก็มีเสียงทุ้มต่ำพูดแทรกขึ้น กี่เม็ด

ลู่จ้าวอิ่งรีบหันขวับไปดู

นิ้วมือยาว เกลี้ยงเกลาของเจ้านายเขาหยุดอยู่ที่กล่อง ใส่ยานอนหลับ คุณหมอหันไปมองหน้าเด็กสาว

“สิบเม็ด” เธอมองที่กล่องยา

หมอหน้าหล่อพยักหน้า เขานับยามาสิบเม็ดก่อนจะห่อมันในกระดาษขาว แล้วยื่นให้ฉันหร่าน

เธอรับยามา

คุณหมอหนุ่มไม่คิดว่าการจ่ายยาจะง่ายดายขนาดนี้ เธอ ถือยาไว้ แล้วนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะมองไปที่หมอหน้าหล่ออีก ครั้ง “ขอบคุณค่ะ”

เด็กสาวคนสวยค่อยๆเก็บยา ใบหน้าเธอสวยมาก แต่

กลับเป็นไร้ความรู้สึกใดๆ คิ้วที่เรียงตัวกันเป็นระเบียบคู่นั้นไม่ สามารถปกปิดนิสัยแปลกๆ ของเธอได้

ดวงตาของเธอเหมือนมีสีแดงเหมือนเลือดจางๆ เจออยู่ ที่ แน่ๆ มันไม่ใช่สีขาว แม้จะดูนิ่งแต่กลับมีแววของความบ้าคลั่ง และดุร้ายอยู่ในตาคู่งามนั้น

เธอสวมเพียงเสื้อยืดสีขาวธรรมดาเผยให้เห็นไหปลาร้าที่ อยู่ใกล้ปกเสื้อ ผิวเธอขาวผ่องเปล่งประกายจนเห็นเส้นเลือดสี เขียวอมม่วงได้รางๆ

เฉิงเวียนมองดูใบหน้าสวยๆ นั้นจากด้านข้าง แล้วยิ้ม

ออกมา

“ยินดี รับยาที่มีใบสั่งต้องเซ็นชื่อด้วยนะ” เขาเอ่ยขึ้น

แล้วก็เลื่อนกระดาษให้

เด็กสาวจับปากกาด้วยมือซ้าย แล้วเซ็นชื่อ

หมอหนุ่มก้มลงมองดูชื่อ “ฉินหร่าน”
พอเด็กคนนั้นเดินจากไป ลูกน้องหนุ่มหันกลับมาถาม “รู้จักเธอเหรอครับ”

ผู้เป็นนายหรี่ตาเล็กน้อย ก่อนยิ้มมุมปาก “เอวบางดีแท้

“อะไรนะครับ”

เฉิงเวียนไม่ได้พูดอะไรต่อ

เล่ห์

“มีอะไรหรือเปล่าเนี่ย” จ้าวยิ่งลูบคางไปมา พร้อมยิ้มเจ้า

คุณหมอมองดูลายมือไก่เขี่ยบนใบบันทึกการรับยา แล้ว พูดออกมาอย่างสบายใจ “ฉันเป็นหมอของโรงเรียนนี้ นี่เป็น หน้าที่ของฉัน

เนี่ย

ลูกน้องหนุ่ม “ “ นี่เพิ่งจะจำได้ว่าตัวเองเป็นหมอที่นี่เหรอ

กลุ่มนักเรียนหญิงผลักประตูสีเทาให้เปิดออกเต็มที่

ผู้ช่วยหนุ่มมองหน้าเจ้านายเขา

คุณหมอหันหลังกลับ

แล้วเขาก็พูดออกมาสั้นๆ “ห้ามส่งเสียง

ลู่จ้าวอิ่ง “…”

เฉิงเจวี้ยนมองตามทิศทางที่ฉันหร่านเดินจากไป นอกจาก จะสวยจนเตะตาแล้ว เขามองไม่เห็นอะไรพิเศษเกี่ยวกับเด็กสาวคนนี้ ลายมือเธอขี้เหร่ยังกะไก่เขี่ย แต่มันก็แอบน่ารักเบาๆ นายน้อยเจวียนคงไม่ทิ้งผู้หญิงเริ่ดๆ ที่คอยไล่ตามเขา ในเมืองหลวง เพื่อมาชอบเด็กคนนั้นหรอกนะ**

ชั้นเรียน 3/9 ทั้งปลาและมังกรมานั่งจับกลุ่มกัน อยู่ที่โต๊ะหลังห้อง

เด็กหนุ่มคนหนึ่งพิงโต๊ะ แล้วทำท่ากระซิบกระซาบ “นาย น้อยสวี ผมไปสืบมาแล้ว ที่คุณดาวโรงเรียนฉันอารมณ์เสีย ตอนเช้าเพราะเรื่องพี่สาวเธอน่ะครับ ลุงหลินคิดว่าตัวเองเป็น ใครกัน ทำไมเขาถึงให้เด็กคนนั้นมาเรียนที่อีจงจนทำให้คุณ ฉันสุดสวยต้องลำบากใจด้วย” เขาถูคางแล้วพูดต่อ “ผมได้ยิน มาว่าเด็กคนนั้นไม่ได้เรียนมาปีหนึ่งเพราะไปก่อเรื่อง ดูสิว่าเธอ แย่ขนาดไหน

โรงเรียนอีจงยังมีกลุ่มนักเรียนหญิงจอมแกล้งด้วย ซึ่ง หน้าตาพวกเธอส่วนใหญ่ดุดัน เมื่อเทียบกับความสวยของเด็ก หน้าตาดีทั่วไปแล้ว ถือว่าสองกลุ่มนี้ต่างกันมหาศาล

เด็กหนุ่มคนนั้นหัวเราะอย่างเย้ยหยัน “ดูเหมือนยัยเด็ก ใหม่จะมาที่อวิ๋นเฉิง และอยากมาเรียนที่อีจงเพราะดาว โรงเรียนฉันคนสวยเท่านั้น

สวีเหยากวงหยิบสมุดออกมาหนึ่งเล่ม แล้วโยนไปบนโต๊ะ จนเสียงดังปัง! เขาพูดเนิบๆ “ภาพวาดของเสือสุดท้ายก็กลาย เป็นแค่หมา”
กระดิ่ง โรงเรียนยังไม่ดัง

เกาหยางเดินเข้ามาในห้องเรียนพร้อมแผนการสอนล่วง หน้าในมือ เขายิ้มหน้าระรื่น “วันนี้ห้องสามทับเก้าของเราจะมี สมาชิกใหม่มาอยู่ด้วย ทุกคน ต้อนรับเพื่อนใหม่กัน

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ