ตอนที่ 8 เงื่อนไข

“สิ่งแรก ข้าต้องการป้ายคําสั่งให้ข้าสามารถเข้าออก ราชวังได้อย่างอิสระ ท่านต้องคุ้มครองชีวิตของข้าใน ปีนี้ ประการที่สอง ถ้าข้าสามารถสืบหาความจริงได้ หนึ่งปีหลังจากนี้ ตระกูลของข้าต้องพ้นจากความผิด ประการที่สาม หนึ่งปีผ่านไป ถ้าต้องการทองคำจำนวน หนึ่งกับข้า ให้ข้าจากเมืองหลวงไปได้

ได้ยินพันหยุนหยุนพูดเยี่ยงนี้ ดงฟังซีไขไม่โมโหแต่ กลับหัวเราะ แม่หญิงผู้นี้มั่นใจในตนเองมาจากไหน?

“ข้ามีเงื่อนไขสามอย่าง อย่างแรก เจ้ายังคงมีความ ผิด ห้ามไปดีกับคนโน้นคนนี้ อย่างที่สอง วันที่เจ้าล้ม เหลวคือวันที่ทั้งคระกูลเจ้าต้องตาย อย่างที่สาม ถ้าเจ้า พ่ายแพ้ ลูกหลานตระกูลพันเก้ารุ่น ถ้าเกิดเป็นชายต้อง เป็นทาส ถ้าเป็นแม่หญิงต้องเกิดเป็นโสเภณี”

พันหยุนหยุนได้ยินเยี่ยงก็รู้สึกกลัวเบาๆ ดงฟังซีไขมี เงื่อนไขที่ช่างโหดเหี้ยมมาก แต่ว่านางไม่ได้แสดงออก ผ่านสีหน้า และยื่นมือตนเองออกมาต่อหน้าดงฟังซีไข แล้วเฉียงตัวตนเองเพื่อไม่ให้ชาวบ้านเห็น

“ฮ่องเต้ไม่กล้าแม้แต่เพียงการให้คำมั่นสัญญาหรือ? จะอย่างไรก็ตาม ถ้ามันเป็นเยี่ยงนี้แล้ว ข้าจะเชื่อฮ่องเต้ ได้เยี่ยงนี้ เป็นเยี่ยงนี้ ฮ่องเต้เอาชีวิตของข้าไปไม่ดี กว่าหรือ” พันหยุนหยุนค่อยๆยืดตัวขึ้น ไหนๆดงฟังซีไข สามารถยื่นข้อเสนออกมาได้ แสดงว่าเขาต้องเตรียม การไว้แล้วแน่ๆ
คำพูดของพันหยุนหยุนทำให้ดงฟังซีไขตกใจ ใบหน้า อันหล่อเลาของเขายิ่งดูน่ากลัว ที่ไม่ยอมยื่นมือตนเอง ออกไป และรีบจับมือของพันหยุนหยุน จากนั้นยังรีบ เอามือกลับเยี่ยงนี้ วินาทีต่อไปเขาก็ยื่นมือออกมาแล้ว ผลักพันหยุนหยุนให้ล้มลง

“เจ้าบอกว่าเจ้าถูกใส่ร้าย นั้นเจ้าบอกทีว่าเจ้าบริสุทธ์ แล้วหลักฐานล่ะ? อย่าคิดว่าเจ้าแค่พูดไม่กี่คำ ข้าก็จะ ปล่อยเจ้าไป ! ต่อให้สูงส่งแค่ไหนก็ตาม ก็ต้องรับการ ลงโทษเหมือนชาสบ้านทั่วไป! ”

ดงฟังซีไขทำนัยน์ตาที่เต็มไปด้วยความเย็นชา นึกว่า แค่ไม่กี่คำพูดก็สามารถให้เขาตกใจได้ ถ้าพันหยุนหยุ นเป็นไปอย่างที่ตนพูด ถ้าเก่งมากก็ให้พิสูจน์ความบริ สุทธ์ ตนเองยังสามารถหาข้ออ้างลงไปจากลานประหาร ได้ เขาไม่ได้สนใจรอบข้างกำลังมีสายตาที่แตกต่าง กันจับจ้องเขาอยู่ เขานึกไม่ถึงว่าสายตาพวกนั้นจะ กลายเป็นข้าวลือขึ้นมาจนได้ และส่งข่าวนี้ไปให้คนที่ไม่ สมควรรู้

พันหยุนหยุนได้สัมผัสถึงสายตาอันดูถูกคู่นั้น นางก็ ยิ้มเยาะในใจเบาๆ ตอนที่นางอ่านหนังสือ หนังสือที่นาง ชอบอ่านที่สุดก็คือเกี่ยวกับพงศาวดาร เมื่อวานนางก็ได้ เตรียมการไว้อย่างดี วันนี้ก็คงจะสามารถใช้ได้

“เชิญฮ่องเต้ลองดูเจ้าค่ะ! นี่คือหลักฐาน ถ้ามันเป็น เหมือนข่าวที่ลือกัน ทำไมแขนของข้าจึงจะมีสิ่งนี้ได้?”

พันหยุนหยุนพูดขึ้นตรงๆ จากนั้นก็ยกแขนเสื้อของนางขึ้น ตรงแขนของนางมีจุดแดงของพรหมจรรย์อยู่ ผิวอันผุดผ่องขาวเนียนและจุดแดงสดๆนี้ ดุจดั่งบ๊วย แดงท่ามกลางหิมะขาวที่ช่างงดงาม

ดงฟัง ไบเห็นแต้มแดงพรหมจรรย์ คิ้วของเขาได้ กระตุกขึ้นโดนเร็ว หางตามองไปที่บ่าว บ่าวที่อยู่ข้างๆ ก็รีบเดินไป แล้วใช้แรงเช็ดจุดแดงพรหมจรรย์ของนาง เช็ดจนผิวกลาบเป็นสีแดง แต่ก็ยังคงมีรอยแดงนั้นอยู่

บ่าวทำท่าทีที่ชัดเจนเกินไป ทำให้ทุกคนเห็นได้ ชัดเจน โดยเฉพาะชายผู้นั้น เห็นพันหยุนหยุนมีจุดแดง พรหมจรรย์ ในใจก็มีความคิดหลายอย่าง และบางคนก็ เริ่มคิด ถ้าพันหยุนหยุนไม่ได้ตาย ก็จะขอสู่กลับไปเป็น อนุภรรยา แม่หญิงทีงดงามเยี่ยงนี้ ตายไปก็เสียดาย

พันหยุนหยุนยิ้มมุมปากของเยาะเย้ยเบาๆ ผู้ที่อยาก ให้นางตายรอบคอบมากจริงๆ จุดแดงพรหมจรรย์ตรง มือซ้ายของนางถูกลบไป ยังทิ้งรอยแผลกลมๆไว้ให้นาง ตอนนี้จุดแดงพรหมจรรย์ที่เห็นคือนางได้จับตุ๊กแกมา หนึ่งตัว มีกัดนิ้วของตนเองให้เป็นแผลและหยดเลือดให้ มันกินจนอิ่ม จากนั้นก็ใช้เลือดของตุ๊กแกแล้วทาลงตรง มือของตนเอง ถ้าแต้มแดงพรหมจรรย์ที่แท้จริงต้องเป็น ให้ตุ๊กแกกินยาจูซาจนเจริญเติมโต จากนั้นก็เอามาทา อยู่แขน ถ้าป้อนเลือดตุ๊กตาด้วยเลือดของตนเองก็จะไม่ ทำให้สามารถอยู่ได้แค่ชั่วยามเดียว

บ่าวจะออกแรงยังไงก็ถูไม่ออก จากนั้นนางก็ได้กลับ ไปยืนตรงแถวที่บ่าวยืนกัน
“ฮ่องเต้ หลักฐานเยี่ยงนี้ มันไม่ได้พิสูจน์ความบริสุทธ์ ของข้าอีกหรือ?” พันหยุนหมุนมองไปยังคงฟังซีไข จาก นั้นก็ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์เบาๆ

“หนึ่งปี ข้าให้เพลาเจ้าแค่หนึ่งปี! “ดงฟังซีไขขมวด คิ้วขึ้น ถ้ากล้าสร้างจุดแดงปลอมขึ้นมา ก็ถือว่านางกล้า หาญมาก ดูๆแล้ว เหมือนนางจัดการทุกอย่างได้อยู่ หมัดได้ พอได้ยินชาวบ้านซุบซิบกัน สายตาที่เฉียดคม ของพันหยุนหมุน มองไปยังเขาที่รู้ว่าตนเองคงไม่มีทาง เลือกที่สอง

“ขอบพระคุณฮ่องเต้ที่ไม่ฆ่าข้าในปีนี้” พันหยุนหยุน ถอนหลังไปสองสามก้าว คำพูดเมื่อครู่เหมือนมีแค่พวก เขาที่รู้ คนข้างๆเห็นจึงทำตาค้างและอ้าปากค้าง ทำไม นางสามารถทำเหมือนมันเป็นเรื่องที่ง่ายดายยิ่งนัก คนๆ หนึ่งที่กำลังจะตาย แต่กลับไม่ถูกประหารชีวิต แม่หญิง ผู้นี้ ทำไมถึงไม่ได้อ่อนแอเหมือนดั่งที่เขาล่ำลือกันมา?

“นี่ เจ้าพูดว่าควรจัดการเยี่ยงไรกัน! ” ดงฟังซีไขเห็น พันหยุนหยุน เขาทำสีหน้าโหดเหี้ยม เขากำลังกำหมัด แล้วแล้วยื่นไปยังทิศทางที่พันหยุนหยุนอยู่ และได้กำ จดหมายใบนั้นไว้

วิธีการปิดบังความลับให้มิดชิดก็คือให้ความลับนั้น หายไป” พันหยุนหยุนทำหน้ายิ้มแล้วเดินไปจับมือของ ดงฟังซีไข แล้วเอาจดหมายที่ถูกกำไว้จนยับ และได้ยัด เข้าปากของทหารที่กำลังอ้าปากค้างอยู่ข้างๆ

“กลืนเข้าไป! นี่เป็นพระราชโองการ!” พันหยุนหยุนใช้มือยันคางของทหารนั้นไว้ ทหารเกือบถูกกระดาษที่ กลืนเข้าไปติดคอตาย ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเห็นดงฟังซีไข จ้องเขาไว้ แล้วสั่งการเขาโดยไม่ให้ซุ่มไม่ให้เสียง เขา เกือบจะร้องไห้ออกมา เขายืนใกล้พวกเขามากเกินไป และอ้าปากใหญ่เกินไป…….