ตอนที่ 7 ยืนยันความบริสุทธิ์

“การลงโทษด้วยการตาย ยังมีวิธีลงโทษที่รุนแรงกว่า การตายอีกไหม? ฮ่องเต้ ข้าตายไปก็ไม่เสียดายหรอก แค่ว่าชีวิตของอ๋องเต้มีคุณค่ายิ่งนัก มันไม่ง่ายเลยว่า ฮ่องเต้จะได้มาเป็นราชาของทุกคน!” พันหยุนหยุนเริ่ม รู้สึกว่าฮ่องเต้กำลังลำบากใจ สีหน้าของนางดูหนักแน่ นมากๆ นางจะไม่ยอมปล่อยโอกาสนี้ไปเด็ดขาด”

ดงฟังซีไขทำนัยน์ตาที่ซับซ้อนมาก ซับซ้อนจนไม่รู้ว่า เขาคิดอะไรอยู่ พันหยุนหยุนไม่ได้รู้สึกกลัวเลย แต่ยัง คงจับจ้องดงฟังซีไขไว้ นางรู้ดีแก่ใจว่าตอนนี้นางไม่ควร แสดงอาการหวาดกลัวออกมา ไม่เช่นนั้นก็จะทำให้เขา รู้สึกว่านางจะขาดความมั่นใจ ทุกอย่างที่วางแผนไว้จะ ล้มเหลว

“มีแค่คนตายไปเท่านั้นที่จะเก็บความลับให้ ได้! “สายตาของดงฟังซีไขเปล่งประกายซึ่งความเย็น ชาออกมา สายตาอันแหลมคมเหมือนดั่งมีด คนรอบข้าง ที่มองเห็นก็รู้สึกตกใจอย่างมาก นี่คืออาการที่ดงฟังซีไข โมโห “ทหาร!

“ถ้าข้าพูดออกมาไม่ใช่เป็นเพียงความลับของฮ่องเต้ แต่ยังสามารถทำให้ฮ่องเต้สามารถคลายความกังวลได้ ล่ะเจ้าค่ะ?” พันหยุนหยุนเห็นข้างหลังของดงฟังซีไข มี ทหารยืนก้มหัวอยู่เป็นแถว

ดงฟังซีไขทำนัยน์ตาที่เย็นชาขึ้นอึก และขมวดคิ้วขึ้น เป็นปมจนหน้ายับ
พันหยุนหยุนรู้ว่าตนเองกำลังจะสำเร็จแล้ว

“แค่ปีเดียวฮ่องเต้ยังไม่กล้าพนันกับข้า? นั้นข้าขอ เพลาเป็นหนึ่งปี ถ้าสามารถสืบหาความจริงจนเจอ ท่าน ต้องอภัยโทษประหารชีวิตแก่ข้า ให้ทั้งตระกูลของข้า กลับเมืองหลวง ถ้าไม่มีความคืบหน้าใดๆ ท่านจะฆ่าข้าก็ ยังไม่สาย”

ดงฟังซีไขห้อยมุมปากลง และไม่พูดไม่จาใดๆ

“ไม่ต้องให้เจ้าลำบากหรอก ข้าอยากจะเห็นหัวของ เจ้าหลุดลงบนพื้นมากเสียกว่า” ดงฟังซีไขไม่ได้สนใจ ในคำพูดของพันหยุนหยุนอีกต่อไป คนเยี่ยงนี้จะมี ปัญหาเก็บความลับของตนเองได้เยี่ยงไร

“หลังจากที่หัวข้าหลุด ความลับของท่านก็จะถูก เปล่าประกาศออกมา ฮ่องเต้ ความลับชองท่าน ที่ลาน ประหารได้เขียนจดหมายไว้หนึ่งชุด มือของใครบางคน ก็มีอีกชุด แค่หัวข้าหลุดไป ความลับของท่านก็จะถูก เปล่าประกาศออกมาให้ทุกคนรู้”

พันหยุนหยุนจับกระดาษไว้ ข้างบนก็ได้เขียนหนังสือ ไว้หนึ่งบรรทัด ดงฟังซีไขสีหน้าเปลี่ยนไปทันที นัยน์ตา อันหล่อเลาของเขาเปล่งประกายซึ่งความเย็นชาออกมา กระดาษนั้นถูกขย่ำจนเป็นก้อน เส้นเอ็นตรงหลังมือของ เขาก็โผล่ออกมาอย่างเห็นได้ชัด และหายใจอย่างแรง

“ฮ่องเต้เจ้าค่ะ ท่านจะไม่ยอมเสี่ยงหน่อยเลยหรือ? ถ้า ท่านไม่สนใจว่าความพยายามที่ผ่านมานั้นจะเสียเปล่าไป”

พันหยุนหยุนเห็นดงฟซีไขทำสีหน้าที่ดูเคร่งเครียด มุมปากของนางก็ยิ้มให้เห็นชัดมากขึ้น เมื่อคืนตอน เพลาสองชั่วยาม นางได้ยินพวกพัศดีได้คุยเรื่องของวัง ใน และรวมไปถึงเมื่อครู่ที่นางไปสิบคนมา นางรู้ว่าการ สํารวจของตนเองต้องไม่ผิด นางสามารถเปลี่ยนแปลง สถานการณ์ได้

คำพูดของพันหยุนหยุนได้กระทบจิตใจของดงฟังซี ไข นัยน์ตาของเขาเหมือนจะดูน่ากลัว มือข้างหนึ่งจับ พันหยุนหยุนไว้ แล้วลากตัวนางไปอยู่ตรงหน้าเขา และ มองตาที่ใสซื่อของนาง “เจ้ายังรู้เรื่องอะไรอีก?”

“ข้าแค่รู้สิ่งที่ข้าควรรู้ สำหรับฮ่องเต้แล้ว ถ้าข้าแพ้ข้าก็ แค่มีชีวิตได้อีกแค่ปีเดียว แต่ถ้าข้าชนะ ก็จะได้ผลลัพธ์ ที่นึกไม่ถึง ฮ่องเต้ก็มิได้สูญเสียประโยชน์อะไรใดๆ?”

พันหยุนหยุนเงยหน้าขึ้น นัยน์ตาของนางเต็มไปด้วย ความยืนหยัด ทั้งสองห่างกันไม่ถึงสามนิ้ว แล้วยังสัมผัส ถึงลมหายใตของกันและกัน

นัยน์ตาของพวกเขา คนหนึ่งก็เฉยชาเหมือนดั่งน้ำแข็ง อีกคนกลับเต็มไปด้วยความอบอุ่น

พันหยุนหยุนรู้ว่าดงฟังซีไขยังคงสับสนอยู่ ในใจของ นางยังคงตื่นเต้นเบาๆ จากนั้นก็เข้ามาใกล้หูของดงฟังซี ไข ดูออกมาอย่างเสียงเบา พูดชื่อของยาสนุนไพรชนิด หนึ่ง ดงฟังซีไขสีหน้าเปลี่ยนไปทันที เขาทำสีหน้าเย็นชา แล้วจ้องมองพันหยุนหยุน

“ท่านใช้สมุนไพรนี้ตลอดเพลา สรรพคุณของยา หมอ นั้นก็ต้องคงคุ้นชินมากๆ ไม่รู้ว่าฮ่องเต้อยากจะให้ข้าเอา จดหมายนี้ไปมอบให้กับหมอหลวงดีหรือไม่?”

มือของพันหยุนหยุนค่อยๆค่อยๆเลื่อนผ่านใบหน้าของ ดงฟังซีไขมา ชาวบ้านที่อยู่ข้างๆก็หายใจเข้าลึกๆ แต่ว่า ดงฟังซีไขกำลังจดจ่ออยากจะฟังคำพูดของพันหยุนหยุ น กลับไม่ได้สังเกตเห็นอะไรใดๆ

“ฮ่องเต้เจ้าค่ะ เพลาของท่านมีค่า ท่านจะไม่ยอมตอบ ตกลงเลยหรือค่ะ?”พันหยุนหยุนต้องมั่นใจว่ามันต้องได้ ไม่เช่นนั้นนางก็คงไม่ยอมชีวตไปเสี่ยง

ขาวบ้านที่อยู่ข้างล่างก็นึกว่าบอกลากันอยู่ ทันใดนั้น พวกชาวบ้านก็ซุบซิบกันใหญ่ ถ้าไม่ใช่เพราะว่าทหาร คอยดักพวกเขา สายตาของคนทั้งปวงก็คงจดจ่ออยู่กับ ดงฟังซีไขและพันหยุนหยุน

ทุกคนกำลังแอบซุบซิบกัน พันหยุนหยุนเก่งกาจยิ่งนัก ที่กล้ายั่วยวนฮ่องเต้ ไม่ธรรมดาจริงๆ

พันหยุนหยุนได้แค่ยิ้มอย่างมีลับลมคมใน สายตาของ นางจับจ้องเขาไม่ไปไหน

ดงฟังซีไขกำลังคิดใคร่ครวญ สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจ

“ข้าจะให้เจ้ามีชีวิตอยู่อีกที หนึ่งปีหลังจากนี้ ก็จะดูว่าเจ้าทำอะไรให้ข้าได้บ้าง” ดงฟังซีไขปล่อยมือออก นัยน์ตาโกรธเคืองเล็กน้อย พันหยุนหยุนยังคงยิ้มอย่าง อ่อนหวานให้ดงฟังซีไข

“คำพูดของฮ่องเต้มีค่าดุจเหมือนหยกและทองคำ แต่ ข้ายังมีเงื่อนไขสามอย่าง” พันหยุนหยุนยื่นนิ้วออกมา สามนิ้ว เขาที่กำลังจะโมโห พอเห็นสีหน้าของนางเยี่ยง นี้ มือของนางอีกข้างก็ชี้ไปยังชาวบ้านที่กำลังยืนอยู่ เขาจึงอดกลั้นอารมณ์ของตนเอง

“พูด! ” ดงฟังซีไขทำหน้าเย็นชา เพื่อลูกของตนเอง เขายอมอดทน