ตอนที่ 5 การเจอกัน

ไข่เน่าที่พวกนางปาใส่นางได้เข้าตรงมุมของพันหยุน หยุน มือของนางถูกล็อกไว้แน่นๆ นางได้เม้มมุมปากขึ้น ก็ไม่สามรถทำให้กลิ่นของไข่เน่าไม่ลอยเข้าไปในจมูก และปากของนาง

นางยังคงทำหน้าเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทำให้ ทุกคนรู้สึกอิจฉาและเกลียดชัง ท่าทีที่สบายใจของนาง คนที่ใกล้จะตายแต่กลับไม่ได้รู้สึกกลัวหรือกังวลใดๆ นี่ แหละเป็นสิ่งที่ทำให้คนอื่นผิดหวัง คนที่สนิทกับพันหยุ นหยุน พวกเขาได้แอบซุบซิบกัน บอกว่าคุณหนูตระกูล ชั้นสูงคนนี้ ก่อนหน้านี้นางยังร้องไห้ตะโกนว่าตนเองไม่ ได้ทำผิด นางสามารถพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตนเอง ด้วยการตายของตนเอง แต่วันนี้ทำไมวันนี้กลับไม่ เหมือนคุณหนูที่ขี้ร้องไห้คนนั้นล่ะ?

เพลานี้ทุกคนต่างก็รู้สึกอึ้ง อีกจะมีเรื่องที่น่าทึ่งเกิดขึ้น รอดูไว้!

พันหยุนหยุนมองไปยังสายตาของพวกเขา ในใจก็ได้ จดจำใบหน้าของพวกเขาอย่างลึกซึ้ง ถ้านางได้รอด ชีวิตชีวิตจริงๆ นางจะไม่ลืมคนพวกนี้ นางจะกลับมาแก้ แค้นคนพวกนี้ให้สาสม

สายตาของนางหยุดอยู่ที่ร้ายจำหน่ายยาในตลาด นัยน์ตาของนางเปล่งประกายออกมา

หนทางแค่หนึ่งลี้ แต่ก็เดินมาประมาณหนึ่งชั่วยามพวกพ้ศดีต้องการที่จะถ่วงเพลา เพราะเห็นว่านางมี ตระกูลที่ร่ำรวย แต่พันหยุนหยุนกลับไม่ได้ให้พวกเขา แม้แค่สลึงเดียว พวกที่ดูหมิ่นนาง ก็อยากให้นางทรมาน เยี่ยงนี้ ต่อให้นางตายไป ก็จะไม่ให้นางตายอย่างง่ายๆ เยี่ยงนี้

ในลานประหารก็ได้มีลานสูงสำหรับผู้ชมตั้งขึ้นตั้ง นานแล้ว รอบๆลานนั้นได้แออัดไปด้วยชาวบ้าน ทุกคน ต่างก็ยื่นคอให้ยาว เตรียมตัวที่จะชมการประหารชีวิต ที่ไม่ค่อยได้เปิดให้รับชมเยี่ยงนี้ เจ้าเช่าไม่เคยเปิดให้ ชมสําหรับคดีลงโทษถึงขั้นประหารชีวิต แต่นี่เป็นกรณี พิเศษ ฮ่องเต้แห่งเจ้าเช่าต้องการให้ทั่วแผ่นดินได้ทราบ เขาคือผู้ที่มีจิตใจที่แข็งกระด้าง ไม่ไว้ชีวิตแม้แต่ญาติ ของตนเอง

มีคนๆหนึ่งที่นั่งอยู่ตรงลานผู้ชมที่อยู่ห่างไกลจากนาง นางไม่สามารถมองเห็นคนๆนั้นได้อย่างชัดเจน แต่พอ เห็นทหารที่อยู่รอบข้างเขา เขาก็คือฮ่องเต้องฟังซีไข แห่งเจ้าเช่า

พันหยุนหยุนแอบยิ้มเยาะในใจเบาๆ ฮ่องเต้คนนี้กลับ เลือดเย็นเยี่ยงนี้ ต่อให้ความสัมพันธ์จะห่างกันแค่ไหน นางก็ยังคือลูกพี่ลูกน้องของเขา ก็แค่ไปนอนกับชายผู้ อื่น ไม่ได้ทำร้ายผู้ใดทั้งนั้น กลับอยากจะปิดปากเหล่า บรรดาขุนนางจนต้องเสียสละชีวิตของนาง ชิวิตของ นางอยู่ในมือของดงฟังซีไข ที่ยังไม่มีค่าเท่าชีวิดของมด ตัวน้อย

ท่านพ่อของนางพันกั้วเวิงได้เป็นขุนนางที่ตำแหน่งไม่สูงและไม่ต่ำมากในราชสำนักมาประมาณยี่สิบปี ผล สุดท้ายก็ถูกไล่ออกจากในเมืองแล้วไปอยู่ที่แดนไกล เพราะลูกสาวของตนเองทำผิด ไม่ให้แม้แต่โอกาสที่จะ อธิบายให้กับท่านพ่อของนาง เหมือนถอดทิ้งแค่เสื้อตัว เก่าที่ทิ้งท่านพ่อของนางไปเยี่ยงนี้

นางได้เห็นถึงฉากก่อนที่ท่านพ่อของนางจะจากไปอยู่ แดนไกล เขาก็ยังคงคิดถึงแต่ลูกสาวของเขา เขากัดนิ้ว ของตนเองให้เป็นแผลจากนั้นก็ใช้เลือดเขียนจดหมาย ถึงฮ่องเต้ หวังว่าจะสามารถใช้ชีวิตของตนเองไปแลก กับชีสิตของพันหยุนหยุน ดงฟังซีไขไม่แม้แต่จะเปิด จดหมายอ่อน และเผาจดหมายนั้นต่อหน้าพันกั้วเวิง

นางจะไม่ยอมให้ทุกอย่างกลายเป็นเรื่องที่ผ่านไป นางจะทำให้คนที่สมควรถูกลงโทษโดนลงโทษให้หนัก กว่านี้สิบเท่าอย่างสาสม!

แต่ว่านางยังนึกวิธีที่จะช่วยชีวิตตนเองไม่ได้ นางคง ไม่ใส่ซื่อจนนึกว่าจะมีเจ้าชายขี่ม้าขาวที่มาจากบนฟาก ฟ้าแล้วมาช่วยนางเหมือนในละคร นางต้องพึ่งพาตนเอง ว่าจะมีวิธีอะไรอย่างอื่นอีกหรือไม่

ตอนที่นางกำลังสรรหาวิธี พันหยุนหยุนก็ได้ถูกทหาร โยนไปยังลานประหารอย่างโหดเหี้ยม พอทหารเห็นว่า นางทำท่าทางชักช้า ก็ใช้เท้าถีบข้อต่อขาของนาง ทำให้ พันหยุนหยุนรู้สึกเจ็บมากๆ นางร้องทุกข์ออกมาแล้ว คุกเข่าลง

ต้องรอให้ผ่านไปอีกหลายชั่วยามถึงจะเริ่มทำการประหาร ตอนนี้พันหยุนหยุนได้ถือเพลานี้ เงยหน้าขึ้น จากนั้นก็มองทะลุผมอันยุ่งเหยิงของนางแล้วสำรวจไป รอบๆ

พันหยุนหยุนเมืองไปยังคนที่นั่งอยู่ตรงลานผู้ชม เก้าอี้ บัลลังค์ แกะสลักอย่างประณีตด้วยลวดลายมังกรที่ ถูกม่านปิดอยู่ นางก็รู้ทันทีเลยว่าคนๆนั้นคือฮ่องเต้แห่ง เจ้าเชา ดงฟัง ไข พอลมพัดผ่าน ทําให้ม่านเปิดออก จากนั้นก็ได้เห็นใบหน้าของเขา ความโดดเด่นของคิ้ว ที่งดงามของเขา ทำให้หน้าผากอันขาวเนียนของเขาดู ด้อยไปเลย ใบหน้าที่ดูหล่อเลาและรูปงามของเขากลับ เต็มไปด้วยความเย็นชา ผิวสีน้ำผึ้งของเขาทำให้ผิวดู เป็นสีแดงอ่อนๆ และแดงเข้มๆไปตามม่านที่พัดไปมา ตามแรงของลม

พันหยุนหยุนรู้สึกตกใจเบาๆ นางจึงนึกถึงเมื่อคืนคำ พูดของพัศดีที่คุยกัน ในใจของนางจึงรีบนึกถึงตอนนั้น ที่นางเรียนบทเรียนของการเป็นเชฟ ที่ต้องเรียนเกี่ยว กับจิตวิทยา ในใจของนางจึงได้ข้อสรุป นางไม่รู้ว่า ตนเองจะทำถูกหรือไม่ แต่นี่เป็นโอกาสเดียวที่ทำให้นาง มีชีวิตรอดได้

“ต้นถั่วเผาต้นถั่ว ในอวยถั่วร้องไห้ เดิมนั้นร่วมรากไม้ แล้วไฉนเร่งเผาผลาญ

พันหยุนหยุนพูดขึ้นเสียงสูง เสียงของนางลอยไปกับ ลม แล้วส่งไปในหูของตงฟังซีไข คนรอบข้างได้ยิน ก็ ทำหน้าที่งกับพันหยุนหยุนคนนี้ ก่อนจะตายยังกล้าพูด เยี่ยงนี้ออกมา
ดงฟซีไขทำสีหน้าที่ดูแย่ มือของเขาได้กระตุกม่าน ขึ้น ตาทั้งสองข้างของเขาได้มองไปยังพันหยุนหยุน แต่ นางกลับทำท่าทางไม่สนใจ จากนั้นเขาก็ใช้วิชาตัวเบา บินจากลานผู้ชมไปอยู่ต่อหน้าพันหยุนหยุน แล้วใช้มือ บีบคอของนางไว้

พันหยุนหยุนได้ยินเสียงของกระดูกอ่อนตรงลำคอ ของตนเองอย่างชัดเจน นางอดทนกับความเจ็บนั้นไว้ ใบหน้ายังคงยิ้มเยาะขึ้นมา นางก็กำลังรอให้ดงฟังซีไข มาอยู่ต่อหน้าตนเองเหมือนกัน

“ถ้าเจ้าอยากตายได้ทรมานกว่านี้ ข้าจะให้เจ้าให้สม ดั่งปรารถนาเอง!” ดงฟังซีไขต้องถูกคัดแค้นจากเหล่า ขุนนางเพราะเรื่องนี้ พอได้ยินคำพูดและเห็นถึงอาการ ของนางวันนี้ ในใจที่รู้สึกเครียดก็ยิ่งโมโหขึ้นมา เขาจะ เอาความโกรธทั้งหมดลงกับพันหยุนหยุน