ตอนที่ 2 จะโทษ ก็ให้โทษแกที่โดดเด่นเกินไป

ชายแว่นนําทั้งสามกำลังจะโจมตีเธอ มือของหกฉันง ได้โจมตีมายังพันหยุนหยุน ลีลานั้นโหดเหี้ยมมาก พวก เขารีบฆ่าพันหยุนหยุนแล้วเอาหีบนั้นไป

มีดของพันหยุนหยุนแหลมคมทั้งสองฝั่ง พันหยุนหยุ นได้แอบวางยาพิษไว้บนมีดตั้งแต่แรกแล้ว เธอไม่อยาก ต่อต้านการโจมตีของพันหยุนหยุน กลับไม่ได้ต่อต้าน ใดๆ แต่กลับเฉันไปใกล้พวกเขา หวังว่ามีดจะโดนเขาตัว พวกเขาแค่เพียงจุดเดียวก็ได้

พันหยุนหยุนก็ถือโอกาสที่พวกเขานึกว่าตัวเองได้รับ ชัยชนะ ก็ได้ใช้มีดบาดลงไปตรงไหล่ของพวกเขา ถึง แม้ว่าจะเป็นแผลเล็กๆ แต่ก็ทำให้บาดจนเสื้อสูทเสีย แล้วเลือดแดงสดก็ได้ไหลออกมา

ชายแว่นดำพวกนั้นได้เอามือไปกดแผลที่เธอบาดมา นึกไม่ถึงว่าพันหยุนหยุนจะเอาชีวิตของพวกเขาไปได้

พันหยุนหยุนได้ใช้มือไปดึงแว่นดำของผู้ชายหนึ่งใน สามคำนั้นออก เธอรู้สึกตกใจมากๆที่เห็นว่าเขาคือหลิน เชียว

เขาไม่ใช่เป็นคนที่องค์กรส่งมาหรอ? ทำไมถึงได้มา ทำร้ายตัวเองแบบนี้?

พันหยุนหยุนยังนึกไม่ถึงว่าจะตอบยังไง ยาพิษได้เฉัน สู่หัวใจของพวกเขา ทำให้พวกเขารู้สึกทั้งหนาวทั้งเย็นจนตัวสั่นไปหมด สีหน้าของหลินเชียวดำและเขียว ดมาก พวกเขาทั้งหมดได้ล้มลงกับพื้น แม้กระทั่งมือยัง ยกไม่ขึ้น

“ต่อให้เทพแกก็ไม่สามารถช่วยพวกแกได้ บนดาบ เล็กนี้มีพิษงูอยู่ เมื่อกี้พวกแกใช้กำลังมากเกินไป ทำให้ พิษไหลเวียดไปทั่วร่างกาย หลินเซียว ฉันจะให้โอกาส แกอีกครั้ง ถ้าแกบอกว่าเบื้องหลังคนที่สั่งแกเป็นใคร ฉันก็จะไว้ชีวิตแก

พันหยุนหยุนโน้มตัวลง แล้วจับคางของหลินเซียวไว้ เธอจับฟันของเขาหลุดไปสามซีก และยกคางของเขา ขึ้น ทำให้เขากลืนฟันที่หลุดเฉันไปหมด

“ใช่…..….. คำพูดของหลินเซียวยังพูดไม่จบ เสียงปืนก็ ดังขึ้น เสียงๆนี้มากลบเสียงของเธอ

มีคนกำลังจะเฉันใกล้ พันหยุนหยุนยื่นมือออกมา ปืนที่ อยู่ใต้แขนเสื้อของเธอก็จะยิงออกมาเอง แค่ถ้าคนที่เน้น มาใกล้ห่างจากเธอในระยะทางสิบมิลลิเมตร ทั้งตัวของ เธอก็จะยิงปืนนั้นออกมา

“ฉันเอง” ร่างของคนๆนี้ได้หยุดลงต่อหน้าเธอ

เจียงหลิน ลูกน้องของพันหยุนหยุน ได้สวมใส่ชุดดำ รัดรูปทั้งตัว

“แกมีไหวพริบเกินไป” พันหยุนหยุนลุกขึ้น ปืนที่อยู่ใน มือของเธอได้เก็บเฉันไปในเอวอีกครั้ง คนก็ตายไปแล้วจะเอาคืนไปก็ไม่มีประโยชน์

บรรยากาศรอบตัวของพวกเธอเต็มไปด้วยความสงบ

“ของล่ะ?” สายตาของเจียงหลินกวาดไปกวาดมา สีหน้าดูตื่นเต้นมากๆ

พันหยุนหยุนเอาหีบออกมา เจียงหลินแย่งไปโดยเร็ว พอเปิดหีบขึ้น ก็เผยยิ้มที่พึงพอใจออกมา

พันหยุนหยุนไม่ได้สนใจ เจียงหลินไม่กล้าแย่งผลงาน ของตนเองไปหรอก

“ไปกันเถอะ” พันหยุนหยุนเดินไปฉันงหน้าก่อน เจียง หลินยังคงหยุดอยู่ที่เดิม เธอเอาหีบเก็บไว้ตรงกระเป๋า ของเธอ

พันหยุนหยุนเดินไปไม่กี่ก้าว เจียงหลินไม่ได้ตามมา เธอเลยขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย รอบช้งของนั้นไม่มีเสียง ส่งมาใดๆ

“แกไม่ต้องไปแล้ว” เสียงของเจียงหลินดังขึ้น เจียง หลินยกปืนกระบอกหนึ่งขึ้นมา แล้วเล็งไปยังตำแหน่ง หัวใจของพันหยุนหยุน

พันหยุนหยุนรู้สึกเจ็บไปทั้งตัว เลือดแดงสดได้ไหล ออกมา ฝีมือการยิงปืนของเธอแม่นยำมากๆ ต่อให้ระยะ ห่างกันมากแค่ไหนก็ตาม
พันหยุนหยุนเอามือกดตรงตำแหน่งหัวใจไว้ มือของ ฉันงก็จับเอวของเธอไว้ เธอพูดอะไรไม่ออกอีกต่อไป

“พวกแกจะ………

พันหยุนหยุนยังไม่ทันพูดจบ เจียงหลินก็ยืนมองเธอ ที่นอนอยู่บนพื้นที่เต็มไปด้วยคราวเลือด เธอยกปืนขึ้น แล้วยิงไปอีกนัด

“อย่าโกรธฉัน เพราะแกโดดเด่นเกินไป! ”

พันหยุนหยุนได้ตายไปแล้ว

แสงไฟที่ส่องสว่างเท่าเม็ดถั่ว รางหญ้าที่กองเป็นตรง ที่เดียวกันและเหม็นกลิ่นรา หนูวิ่งไปวิ่งมารอบตัวเธอ ขณะนี้นี้ฉันงนอกฝนกำลังตก เสียงฝนตกทำให้พันหยุน หยุนตื่นขึ้นมา แสงของฟ้าแลบทำให้ทำลายท้องฟ้าอัน มืดมัว เสียงฟ้าผ่าดังสนั่นมาพร้อมกับสายฝนเม็ดใหญ่ ทำให้ในคุกนั้นเปียกชื้น แสงที่สอดส่างเฉันมาเป็นแสง ของฟ้าร้อง

พันหยุนหยุนจึงรีบลืมตาขึ้น ที่นี่มันที่ไหน? ! ทำไม หัวสมองของเธอนึกถึงแต่ความทรงจำทั้งสองช่วงที่ช่าง แตกต่างจนทำให้เธอยิ่งนึกยิ่งปวดหัว เธอจำได้ว่าถูก ลูกน้องเจียงหลินยิงจนตาย ที่นี่มันที่ไหนกันแน่?

หรือว่านี่มันคือขุมนรก? ทำไมถึงไม่มียมฑูตที่น่ากลัว อยู่ที่นี่? ยมฑูตหัวเป็นวัวหน้าเป็นม้าไปไหน?
พันหยุนหยุนจึงพยายามจะลุกขึ้น กัดริมฝีปากไว้ พยายามอดทนกับความเจ็บปวด โดยเฉพาะส่วนแขน ของเธอ เหมือนจะหักไปแล้ว ทั้งบวมทั้งแดง เธอพึ่งพา แสงอ่อนๆจากฉันงนอก มองไปยังเสื้อผ้าที่ตัวเองสวมใส่ นั้นไม่ได้เป็นอันเดียวกับเสื้อก่อนที่เธอจะสลบไป ตอน นี้เธอสวมชุดสมัยโบราณ ถึงแม้เสื้อผ้าจะสวยหรู แต่ก็ เต็มไปด้วยคราบเปื้อนและฉีกขาดไม่น้อย เธอจับศรีษะ ของตัวเองไว้ เหมือนหัวกำลังจะระเบิดออกมา

ไม่นานฉันงนอกก็ได้มีเสียงคนดังขึ้น มีผู้ชายสองคน กำลังคุยกัน หรือว่าพวกเขาจะเป็นยมฑูตในตำนาน?

พันหยุนหยุนจับเสาในห้องขังไว้ แล้วเดินไปใกล้ตรงที่ มีแสงส่อง อยากจะตั้งใจฟังพวกเขาคุยอะไรกัน

“พันหยุนหยุนไม่รู้ตายไปหรือยัง เมื่อครู่เจ้าตัดเชือก ออกมาใช่หรือไม่?” ชายผู้ที่พูดขึ้นอย่างเสียงแหบ นัยน์ตาของพันหยุนหยุนเปล่งประกายแสงออกมา เขา กำลังพูดถึงตนเองอยู่