ตอนที่ 11 กลับตำหนัก

มือของซีซูเดี่ยวยื่นออกไปเดี๋ยวเอาเข้ามา พัดที่เขา จับไว้กำลังจะพาดอยู่ตรงลำคอของเจี่ยวชื่น เขาสัมผัส ถึงความน่ากลัวที่มาจากพัด จากนั้นเขาก็ได้แต่กลืน น้ำลาย เพราะรู้ตัวดีว่าเขาไม่มีทางเลือกอื่น

เจียว นพยายามจับข้อมือที่หักไปแล้วของเขา ค่อยๆ เขียนจดหมายขึ้นมาโดยใช้เพลาไปหนึ่งชั่วยาม ซีซี่ใช้ พัดแทงปลายนิ้วของเขาให้เป็นแผล จากนั้นก็ให้เขาใช้ เลือดประทับลายนิ้วมือไว้ตรงกระดาษ หลังจากนั้นทุก อย่างก็เหมือนลมที่เงียบสงบลง ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเขาใช้ พลังในการทำให้ข้อมือเขาหักจนรู้สึกเจ็บปวด เขาคง รู้สึกว่าทุกอย่างเป็นแค่ความฝัน

พันหยุนหยุนใช้ความจำที่มีมาตั้งแต่แต่ก่อน ค่อยๆ พยุงร่างกายอันเหนื่อยล้าของตนเองออกจากลาน ประหาร

พอกลับไปถึงตำหนักพัน ดงฟังซีไขแค่ลงโทษทั้ง ตระกูลของพันกั้วเวิง แต่ยังไม่ถึงขั้นปิดตำหนักพัน กั้วเวิงไป พันหยุนหยุนจึงผลักประตูของตำหนักพัน ออก ถึงแม้ว่าจะเงียบเหงาไม่มีคนอาศัยอยู่ แต่ข้าง ในดูสะอาดสะอ้าน แม้แต่รูปปั้นสิงโตตรงหน้าประตู ยังสะอาด นางรู้สึกคาดไม่ถึง ตอนที่นางกำลังจะก้าว เข้าไปตรงประตู ทันใดนั้นก็มีคนมากอดเอวของนางไว้ ถ้าไม่ใช่เพราะว่านางรู้สึกได้ว่าคนที่อยู่ข้างหลังคือแม่ หญิง นางก็คงใช้มือต่อต้านไป
“คุณหนู คุณหนู! คุณหนูกลับมาแล้วจริงๆ บ่าวตาม หาคุณหนูตั้งนาน”

แม่หญิงที่รวบผมขึ้นเป็นทรงกลม รูปร่างอ้วนเตี้ยได้ กอดพันหยุนหยุนไว้ ร้องไห้จนฟ้าดินจะถล่ม พันหยุน หยุนหันหลังกลับไป ไม่ได้รีบผลักนางออก และนางก็ใช้ นาฬิกาอัจฉริยะของนางสแกนข้อมูลของแม่หญิงผู้นี้

แม่หญิงผู้นี้มีนามว่าเยี้ยนเสี่ยวถัง นางถูกพ่อขายตัว มายังตำหนักพันตั้งแต่อายุห้าขวบ ตั้งแต่เด็กก็รับใช้พัน หยุนหยุนมาโดยตลอด ปีที่แล้วนางได้ออกเรือนไป ดัง นั้นจึงไม่ถูกปล่อยตัวไปอยู่แดนไกล เยี้ยนเสี่ยวถังเคย อยากจะมาเยี่ยมเยียนหลายครั้ง แต่สุดท้ายก็เจอแต่ ความว่างเปล่า แค่อยากจะเห็นหน้าคุณหนูเพียงครั้ง เดียว แต่สามีของนางกลับตัดขาดความสัมพันธ์กับนาง ทำให้นางสูญเสียทุกอย่างไป สามารถพูดได้ว่า นาง สามารถทำเพื่อตระกูลพันจนสละทุกอย่างที่มี

“เสี่ยวถัง ทำไมข้าถึงไม่เห็นเจ้า?” พันหยุนหยุนกำลัง ประเมิณนางที่ซึ่งเป็นคนเดียวที่นางไว้ใจที่สุด นางซื้อ สัตย์ต่อพันหยุนหยุนมาก ในใจก็รู้สึกโล่งอกเบาๆ อย่าง น้อยตนเองก็ไม่ได้โดดเดี่ยว

“ข้าก็หาคุณหนูไม่เจอเช่นกันเจ้าค่ะ รูปร่างของข้าเล็ก จึงไม่สามารถเบียดเข้าไปในลานประหารได้ ทีแรกยัง คิดว่า….ดว่า….” เสี่ยวถังมองไปยังพันหยุนหยุน คำ พูดต่อไปนางพูดไม่ออกสักที

ข้างหลังของนางได้แบกถุงผ้าไว้ พันหยุนหยุนตาไวเห็นข้างในมีผ้าไหมเป็นม้วน และอาภรณ์สะอาดหนึ่งชุด ดูออกอย่างชัดเจนเลยว่านางคงนึกว่าพันหยุนหยุนต้อง ตายจึงเตรียมของไว้

นางได้เจอเรื่องโกหกหลอกลวงซึ่งกันและกันมาเยอะ แต่นึกไม่ถึงเลยว่านางจะมีคนที่ซื่อสัตย์อย่างนางจริงๆ ในใจของพันหยุนหยุนจึงรู้สึกซาบซึ้ง นางไม่ได้สูญเสีย ทุกอย่างไปหมด

“ข้ากลับมาแล้ว วันข้างหน้า ตำหนักพันก็คงต้องพึ่งพา พวกข้าสองคน” พันหยุนหยุนยื่นมือไปจับถุงผ้าตรงหลัง ของเสี่ยวถัง ถุงผ้านั้นเต็มไปด้วยเหงื่อของเสี่ยวถังจน ทำให้เห็นของที่อยู่ข้างใน มี่อวิ๋นรู้สึกอุ่นใจและเจ็บใจใน เพลาเดียวกัน พันกั้ววิงเป็นผู้ที่มีชื่อเสียงในเมืองนี้ ใน เรือนมีบ่าวไพร่อาศัยอยู่นับร้อย แต่พอเกิดเรื่องขึ้นมา มี เพียงนางผู้เดียวที่ยังคงอยู่ในตำหนักพัน

เสี่ยวถังเห็นพันหยุนหยุนจึงรู้สึกสะดุ้งเบาๆ คุณหนูคน นี้กับคนก่อนไม่เหมือนกัน นางได้ยินมีคนบอกว่า คุณ หนูไปคุยกับฮ่องเต้อย่างไรไม่รู้ในลานประหาร จึงจะ สามารถมีชีวิตอยู่ต่อได้ คุณหนูเห็นคนนอกก็มักจะรู้สึก อายจนตัวสั่น กลับสามารถพูดคุยกับฮ่องเต้นได้ นาง จึงแค่เชื่อบ้างไม่เชื่อบ้าง พอนางรอคุณหนูจนไม่ไปสัก ที นางก็นึกว่าทุกคนคงเข้าใจผิด รอให้คุณหนูมาปรากฏ อยู่ต่อหน้านาง นางจึงจะเชื่อ พันหยุนหยุนกลับมาเยี่ยง นี้ ทำให้นางรู้สึกตกใจยิ่งนัก

“ยังไม่ไปอีก ข้าหิวแล้ว เจ้าทำขนมได้อร่อยที่สุด พวก ข้ากลับไป เจ้าทำให้ข้าทานหน่อย”
มี่อวิ๋นรู้ว่าเสี่ยวถังกำลังสงสัย นางจึงไม่อยากพูด อะไรเยอะ จึงจูงมือเสี่ยวถังเดินไป นางใช้เท้าถีบประตู ออก เสี่ยวถังจึงอ้าปากใหญ่จนสามารถยัดไข่เข้าไป สามฟอง

“คุณหนูพัน ยินดีด้วยขอรับที่สามารถรอดชีวิตกลับ มาได้ ไหนๆท่านก็รอดชีวิตกลับมาแล้ว หนี้ระหว่างพวก ข้าก็ยังคงอยู่ ท่านต้องใช้หนี้แทนท่านพ่อของท่าน! ”

ชายรูปร่างอ้วนที่กำลังจับท้องของตนเอง มืออีกข้าง ก็ได้ถือไม้จิ้มฟันไว้ ข้างหลังเขายังมีคนอีกหลายคน ติดตามไปด้วย ทุกคนต่างก็ลูบท้องใหญ่ๆของตนเอง แล้วค่อยๆเดินมาอยู่ตรงหน้าพันหยุนหยุน

พอเห็นเขาที่กำลังเดินมาอยู่ตรงหน้านาง บนมือยังมี กระดาษเป็นปีกหนาๆถืออยู่

“นี่คืออะไร?” พันหยุนหยุนรับมันไว้ ข้างบนได้เขียน ตัวหนงสือไว้มากมาย สุดท้ายก็มีนามของพันกั้วเวิงลง ไว้

“พวกนี้เป็นหนี้ที่ท่านพ่อของเจ้าติดค้างไว้ พ่อเจ้าไม่ อยู่แล้ว เจ้าก็ต้องคืนหนี้แทนพ่อเจ้า”พ่อค้าอ้วนๆผู้นั้นจับ จ้องพันหยุนหยุนไว้ คำพูดของเขาไม่ได้หวังดีอะไรใดๆ

“นี่เจ้าหมายความว่าอะไร? คุณท่านของพวกข้าเพียง แค่….แค่ออกไปข้างนอก เจ้า……เจ้า………. เสี่ยวถังยืน ขวางพันหยุนหยุนไว้ นางแค่อยากจะปกป้องพันหยุน หยุน
พ้นหยุนหยุนอ่านจดหมายพวกนั้นโดยเร็ว ก็สังเกต เห็นว่าผู้ที่ยืมเงินนั้นมีมากมาย ดูๆแล้วไอ้อ้วนนี้ตั้งแต่จะ เก็บรวบรวมแต่ของพันกั้วเวิง หนี้พวกนี้พอมารวมๆกัน แล้วก็สามพันตำลึงโดยประมาณ