4.ลงโทษเด็กปากจัด (ต่อ)

*** ทักทายคร้า ***

แสงอุษาแยกจากเลย์ตันก็ตรงไปที่ห้องพักฟื้น หญิงสาวเคาะ ประตูเบาๆ แล้วเปิดเข้าไป

วิลเลียม แม็ตคลิน ประมุขของตระกูลแม็ตคลินวัยห้าสิบห้า ละ สายตาจากเอกสารในมือไปมอง แสงอุษาวางตะกร้าอาหารลง บนโต๊ะแล้วพนมมือไหว้แบบไทยๆ

“สวัสดีค่ะคุณท่าน” รอยยิ้มหวานถูกส่งไปให้ ตาเฒ่าวิลมองท่าที่ร้อนรนของคนมาใหม่ก็ยกคิ้วสีดอกเลาขึ้น สูงด้วยความสงสัย

“อรุณสวัสดิ์สาวน้อย วันนี้ดูแปลกๆ นะ มีอะไรหรือเปล่า น้ำ เสียงที่แฝงไปด้วยความเอื้อเอ็นดูทำให้แสงอุษาเดินไปหยุดข้าง เตียง

“เมื่อกี้อุษาชนกับผู้ชายนิสัยไม่ดีคนหนึ่งค่ะคุณท่าน เขานิสัย แย่มากๆ อุษาขอโทษแล้วเขาก็พาลหาเรื่อง แถม…” เธอหยุดพูด ผิวแก้มปลั่งแดงระเรื่อ วิลเลียมมองแล้วก็อมยิ้มด้วยความเอ็นดู

“ผู้ชายที่ทำให้อุษาโมโหได้คงดวงซวยมากๆ อยากให้ผู้ชาย คนนั้นมาขอโทษไหม ฉันจัดการให้ได้นะ”

“อย่าเลยค่ะ อุษากับเขาคงไม่เจอกันอีกแล้ว ว่าแต่วันนี้อาการคุณท่านเป็นยังไงบ้างคะ” เธอมองขาที่โผล่ออกมาจากกางเกง สีชมพู แล้วลูบปลายเท้าของอีกฝ่ายเบาๆ

“คงจะนั่งรถเข็นจนวันตายนั่นแหละ” ตาเฒ่าวิลบอกอย่าง ปลงๆ หากสีหน้าและแววตาไม่ได้หม่นเศร้ามากนักเพราะเริ่ม ทำใจได้ จะห่วงก็แต่เจ้าลูกชายตัวดีเท่านั้น

แสงอุษาออกแรงนวดให้เบาๆ

“ถ้าเป็นอย่างนั้นอุษาจะดูแลคุณท่านเองค่ะ บางทีอาจจะต้อง ลองใช้วิธีการนวดแผนโบราณของไทย ถ้าคุณท่านอนุญาต” เธอ ขอความเห็นและมองใบหน้าเหี่ยวย่นอย่างเคารพ

“ถ้าเจ้าลูกชายหัวดื้อมันเอาใจใส่ฉันสักครึ่งของเธอ ฉันคงมี กำลังใจสู้ขึ้นมาอีกเยอะ” คำพูดแฝงไปด้วยความน้อยใจจนแสง อุษารู้สึกสงสาร เธอได้ยินพ่อของเธอโทรศัพท์ทางไกลไปคุย เรื่องทายาทลำดับสามคือบุตรชายของเจ้านายบ่อยๆ ว่าพ่อกับ ลูกไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไร

“ผู้ชายแสดงออกมาไม่เหมือนผู้หญิงนะคะ คุณเลยอาจจะเป็น แบบรักแต่ไม่แสดงออกก็ได้ค่ะ” เธอให้กำลังใจ

“มันดื้อ แต่เก่งเหมือนเหมือนพ่อของมัน” วิลเลียมเอ่ยถึง ดีเอ็นเอของตัวเองด้วยความภูมิใจ ทำให้แสงอุษารู้ว่าทั้งพ่อและ ลูกผูกพันและรักกันมากแค่ไหน

“คุณท่านหิวหรือยังคะ” เธอเปลี่ยนเรื่องเพื่อให้อีกฝ่ายผ่อนคลาย
“ได้กลิ่นอาหารไทยของเธอท้องก็ร้องแล้วสาวน้อย

วิลเลียมเอ่ยพลางมองตะกร้าอาหารบนโต๊ะ

แสงอุษาอมยิ้ม เดินไปเตรียมอาหารขึ้นโต๊ะ วิลเลียมจึงหยิบ เอกสารมาอ่านต่อ

“ได้เวลาอาหารแสนอร่อยแล้วค่ะ” เสียงหวานเอ่ยพร้อมกับ รอยยิ้มหวาน เฒ่าวิลวางเอกสารไว้ข้างตัว แสงอุษาเคลื่อนโต๊ะ ไปตรงหน้า

“น่ากินทั้งนั้นเลยนะ” วิลเลียมบอกยิ้มๆ แต่แสงอุษาเห็นแวว ตาฝ้าฟางนั้นแฝงไปด้วยความอ้างว้าง จนเธอพาลไปถึงทายาท คนเดียวของตระกูลที่แล้งน้ำใจ ไม่มาดูแลเท่าที่ลูกคนหนึ่งจึง กระทําต่อผู้ให้กำเนิด

“อุษาโทรไปถามพ่อบ้านที่แม็ตคลินน่ะค่ะว่าคุณท่านชอบทาน อะไร อุษาก็เลยลองทำมาให้ทาน” เธอบอกขณะตักอาหารใส่ ถ้วยเล็กส่งให้ พอดีกับประตูห้องเปิดเข้ามาโดยไม่ให้สัญญาณ ใดๆ ทั้งวิลเลียมและแสงอุษาหันไปมอง

ทันทีที่เห็นหน้าคนมาใหม่ แสงอุษาอ้าปากค้างด้วยความคาด ไม่ถึง เลย์ตันเองก็นิ่งงันไปชั่วขณะ ตาคมมองคนที่ฝากรอยนิ้ว บนแก้ม ในขณะที่เธอก็จ้องตอบเขาเช่นกัน

ผู้หญิงที่เขาต้องตาตั้งแต่แรกเห็น มาอยู่ในห้องนี้ได้ยังไง

“หึๆ วันนี้ฝนฟ้าท่าจะตกใหญ่แล้วล่ะอุษา ลูกชายฉันมาเยี่ยม

เสียงประชดแหบพร่าทำให้ทั้งสองตื่นจากภวังค์ของตัวเอง เลย์ตันรู้ว่าถูกประชดประชันก็ยิ้มน้อยๆ อย่างไม่ถือสา

“ประชดได้ขนาดนี้แสดงว่าใกล้กลับไปทำงานได้แล้ว ผมจะ ได้ไปทำงานของตัวเองบ้าง” เลย์ตันเดินไปหยุดข้างเตียง “อินเวสเมนต์กรุ๊ปก็ของแกเหมือนกัน หรือจะให้ฉันยกให้คน

อื่น”

“จะยกให้อีหนูที่ไหนแดด นั่นน่ะบริษัทที่แดดสร้างมากับมือนะ ผมไม่ยอมให้ตกไปอยู่กับผู้หญิงหิวเงินหรอก” เลย์ตันบอกหน้า ตึง ปรายหางตาคมมองไปที่แสงอุษา

“ถ้าไม่อยากให้ฉันยกให้ใคร แกก็ต้องทำตามเงื่อนไขของ ตระกูล คือแต่งงานแล้วรีบมีทายาทสืบสกุล” บิดายื่นคำขาดยิ่ง ทำให้เลย์ตันหงุดหงิด ใบหน้าคมเข้มเคร่งเครียด จนคนนอก อย่างแสงอุษาต้องหาทางเลี่ยงด้วยการถอยหลังไปยืนข้างประตู

“จะให้แต่งกับใคร ผู้หญิงที่คบแต่ละคนก็รักสนุกทั้งนั้น

“เหอะ ยังดีนะที่แกรู้จักว่าอะไรดีไม่ดี เรื่องนั้นแกไม่ต้องห่วง ฉันหาผู้หญิงดีๆ ไว้ให้แกเรียบร้อยแล้ว” วิลเลียมยิ้มที่มุมปาก มองดีเอ็นเอของตัวเองอย่างภูมิใจอยู่ลึกๆ

“อะไรกัน คิดจะบงการชีวิตผมด้วยหรือไง” เลย์ตันถามเสียง หัวนขณะสบตาบิดา

“ฉันไม่เคยคิดบงการชีวิตใคร แต่ที่ทำก็เพื่อหาคนดีๆ มาดูแล และแชร์ชีวิตกับแกต่างหาก” คนเป็นพ่อยังคงพูดอย่างใจเย็น

“แด๊ดมั่นใจได้ยังไงว่าผู้หญิงคนนั้นดีจริง”
“ฉันไม่ได้ตาถั่วเหมือนแกนี่หว่า จะได้มองไม่เห็น” วิลเลียม บอกพลางหยิบซ้อนกับส้อมเตรียมรับประทานอาหาร แสงอุษา เดินมาเคลื่อน โต๊ะเข้าไปใกล้กว่าเดิม

“ผมยังไม่ได้กินอะไรมาเหมือนกัน” เลย์ตันเอ่ยขึ้นลอยๆ เป็น ผลให้มือที่กำลังจะตักอาหารชะงัก วิลเลียมแอบยิ้มนิดๆ ความ อ้างว้างในหัวใจหายไปในพริบตา

“อาหารฉันทํามาเผื่อค่ะ เดี๋ยวฉันเตรียมให้ แสงอุษาเดินไปที่ ตู้เย็นด้วยสีหน้าเรียบเฉย เลย์ตันแย่งซ้อนจากมือบิดาวางลงบน โต๊ะแล้วเคลื่อน โต๊ะออกห่าง

“ไปกินที่นั่นดีกว่า เปลี่ยนบรรยากาศจะได้อารมณ์ดี”

เลย์ตันบอกพลางพยักหน้าให้การ์ดมาช่วยยกบิดานั่งบนรถ เข็น แล้วเข็นรถไปรอหญิงสาวที่โต๊ะอาหารริมระเบียง แสงอุษา ยกอาหารตามไปวาง แล้วขยับห่างออกมา

“อุษาทานด้วยกันสิ” วิลเลียมหันไปบอกหญิงสาว

“เอ่อ ไม่ดีกว่าค่ะ เดี๋ยวอุษาจะกลับไปทานที่บ้าน

เธอปฏิเสธเสียงหวาน เพื่อให้สองพ่อลูกที่ไม่ค่อยลงรอยกันได้ ใช้เวลาอยู่ด้วยกันมากที่สุด

“ตามใจ ทอมโชคดีกว่าฉันที่มีลูกคอยเอาใจใส่ดูแล”

วิลเลียมเอ่ยขึ้นมาลอยๆ

เลย์ตันถึงบางอ้อกับที่มาที่ไปของหญิงสาว บิดาบอกไว้ตั้งแต่สัปดาห์ที่แล้วว่าลูกสาวของทอมจะมาดูแล แต่เขาไม่คิดว่าจะเป็น เธอคนนี้

“จ้องผู้หญิงนาน เขาเรียกว่าสนใจนะโว้ยไอ้ลูกชาย”

“ผมไม่สนใจอีหนูของแดดอยู่แล้ว แค่สงสัยเท่านั้นเองว่าทอม ให้ลูกสาวมาดูแลเพื่ออะไร ถ้าไม่มีผลประโยชน์แอบแฝง” เลย์ ตันปรายหางตามองหญิงสาว ในใจอดเสียดายไม่ได้ แต่ถ้าจะ ให้ทําลายความสุขของคนเป็นพ่อเขาคงไม่ทำ