ตอนที่ 4.

หกปีที่ผ่านมาหลังจากฟื้นจากอุบัติเหตุ เขาแทบไม่เคยรู้สึก อะไรแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนมาก่อน หัวใจเจ็บร้าวลึกเมื่อตัวเอง ถูกผู้หญิงคนหนึ่งทําร้ายทั้งตัวและหัวใจจนยับเยิน เขาเขีดเพศ หญิง เข็ดความรัก เข็ดจนไม่อยากหวนกลับไปสัมผัสความรู้สึก นั้นอีก ยามรักมันรู้สึกเหมือนขึ้นสวรรค์ แต่ยามอกหักรักสลาย คล้ายตกนรกทั้งเป็น เขาไม่ยอมเป็นแบบนั้นอีกแน่ ไม่มีวัน

“จะปรึกษาใครดีเนี่ย แต่ละคนน่าปรึกษาทั้งนั้น ไอ้เอริก ไอ้ โอลิเวอร์ อ้อ ลืมไปได้ไง ไอ้ราอูล ไอ้คาสโนวาจอมวางแผน มัน ต้องช่วยเราได้” โดมินิกรีบกดโทรศัพท์โทรหาญาติของเขาทันที

รออยู่ครู่หนึ่งปลายสายก็กดรับ “โทรมาตอนนี้มีอะไรเหรอ

โดม ซี้ด… อา… ระ รีบพูดเร็ว ฉันยังไม่เสร็จธุระ ซี้ด… เร็ว….

เสียงพูดดังตะกุกตะกัก พร้อมกับเสียงบางอย่างดังแทรกผ่าน ลอดเข้ามา บ่งบอกว่าสถานการณ์ของคนปลายสายเข้าขั้นวิกฤติ

“ไอ้เวร แกกำลัง… เฮ้อ รีบทำให้เสร็จ ฉันให้เวลาแกสิบนาที แล้วโทรกลับมาด้วย มีเรื่องสำคัญจะปรึกษา” โดมินิกกดปิด โทรศัพท์ พร้อมกับถอนหายใจแรง

ราอูลคงทำกิจกรรมพิเศษกับสาวๆ อยู่ เขาคงโทรไปขัดจังหวะ มันขณะกำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม ชายหนุ่มกุมขมับเอนกายลงนอน รอให้อีกฝ่ายโทรกลับมาหา ครูใหญ่เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
“มีธุระอะไรสำคัญวะ นี่ฉันรีบแทบตายนะเว้ย ไม่เคยทำเวลา ขนาดนี้มาก่อน เสียหน้าหมดหากน้องซาซ่าเอาไปพูดว่าฉันเป็น พวกนกกระจอกไม่ทันกินน้ำ” คนโทรมาบ่นล้งเล้ง

“ขอโทษว่ะ ใครจะรู้ว่าแกกำลัง…ช่างเถอะ ฉันมีเรื่องจะ ปรึกษาแกหน่อย” โดมินิกตัดบท เข้าเรื่องของตัวเองทันที

“มีอะไรก็ว่ามา ฉันไล่เด็กกลับไปแล้ว เสียสละความสุขเพื่อ ญาติอันเป็นที่รักเชียวนะ” ราอูลทวงบุญคุณทั้งที่ยังไม่ได้เริ่มช่วย อะไร

โดมินิกกลอกตาอย่างระอา ราอูลดีทุกอย่างยกเว้นความ ปากมากพล่ามไม่เข้าเรื่องนี่แหละ

“แม่ฉันจะให้ฉันหมั้นกับผู้หญิงที่ท่านหาให้ว่ะ” เขาบอกเล่า

ปัญหาหนักอกของตัวเองให้อีกฝ่ายฟัง

“ก็หมั้นไปด” แทนที่จะให้คำปรึกษา ราอูลดันตอบมาแบบนี้ “อ้าว ไอ้เวร ทําไมตอบแบบนั้นวะ” โดมินิกแทบปาโทรศัพท์

ทิ้ง

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฟังให้จบก่อนดิวะ แกก็ใจร้อนไปได้” เสียงหัวเราะ ดังขึ้น เหมือนอีกฝ่ายจงใจยั่วให้คนฟังโมโห ก่อนจะยอมพูดต่อ ให้หายเคือง “เคยได้ยินไหมว่า น้ำขึ้นให้รีบตัก ไม่ใช่ๆ พูดผิด ต้องน้ำเชี่ยวอย่าเอาเรือไปขวาง

โดมินิกเส้นเลือดปูดที่ขมับ ไม่เข้าใจว่าทำไมราอูลต้องยก สำนวนไทยมาพูดให้เยิ่นเย้อ เมื่อไหร่มันจะเข้าเรื่องเสียที (วะ)
“แล้วไงต่อ…” หวังว่ามันจะไม่ยกสำนวนไทยมาทั้งกรุหรอกนะ

เขาสะกดใจให้อารมณ์เย็นๆ รอฟังอีกฝ่ายพล่ามต่อ พยายาม ตั้งสติกรองเอาแต่เนื้อ ตักน้ำท่วมทุ่งเททิ้ง ให้เหลือกากดีๆ มาใช้ (ซึ่งน้อยมาก)

“ก็ตอนนี้ป้ามาเรียเขากระเหี้ยนกระหือรือ อยากมีลูกสะใภ้จน ตัวสั่นสะท้าน ใจเต้นระรัวราวกับกลองเพลยามถูกตี แกก็ตามใจ แม่แกหน่อยสิวะรอให้ท่านตายใจว่าแค่ตายใจไม่ใช่ตายจริง ฉันยังไม่ว่างไปร้องไห้หน้าศพแม่แก ตอนนี้ฉันรักษาตีนกาอยู่ ร้องไห้มากไม่ได้เดี๋ยวตาบวมไม่หล่อ” ราอูลพล่ามอย่างเมา น้ำลาย หาสาระไม่ได้จนคนฟังเริ่มปวดหัวตุบๆ

“เข้าเรื่องสักทีไอ้ราอูล

โดมินิกกัดฟันกรอด เบรกคนพูดให้เข้าประเด็น โดยไว ก่อนที่ คนฟังอย่างเขาจะหมดความอดทนฟัง

“อุ้ย ออกทะเลไปไกล แหะๆ โทษที่มาเข้าเรื่องต่อ หลังจากแม่ แกตาย… หมายถึงตายใจแล้ว แกก็ค่อยๆ ใช้ปลายตีน เอ๊ย ! ปลายเท้าสะกิดแรงๆ ให้คู่หมั้นแกกระเด็นกระดอนออกจากชีวิต แกไปดิ จะยากอะไร” ที่ปรึกษากิตติมศักดิ์ให้คำแนะนำ

“พูดง่ายมันทำยากเว้ย ถ้าคู่หมั้นฉันมันใช้เท้าเขียได้เหมือน เขี่ย ลูกบอล ฉันทำไปนานแล้ว แต่นี่… เค้าเป็นผู้หญิงนะ ไม่ใช่ ลูกบอลจะใช้ตีนเอ๊ย! ใช้เท้าเขี่ยให้กระเด็นออกไปมันไม่ง่าย เรา มีพันธะผูกพันกันแล้ว มันจะเขียยังไงได้ คู่หมั้นไม่ใช่คู่นอนหรือ สาวไซด์ไลน์จ่ายเงินก็จบ มันไม่ใช่… แกเข้าใจไหมไอ้ราอูล ถ้ายอมหมั้นเข้าทางแม่ฉันพอดี” โดมินิก กระแทกเสียงหนักใจกับปัญหา จนไม่ออก

โดมสมองทีบ เรื่องอื่นฉลาดนัก เรื่องทำไมถึงโง่จริง” รา อูลทําเสียง ก

“ฟังฉันนะ ผู้หญิงน่ะผู้ชายไหน แกก็ต้องเป็น ผู้ชายแบบเขาเกลียดอะไร แกทำแบบนั้น เดี๋ยวเขาทนไหวทิ้งแกเอง ง่ายแค่นี้ ไม่ออกหรือไง ถ้าไม่รู้ก็บอก ฉันมาว่าน้องหนูว่าหมั้นแก ไม่ชอบอะไรบ้าง เดี๋ยวฉันช่วยให้

โดมินิกคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบว่า เขาคนแก่กว่าพูดไปก็รีบหุบของคนปลายสาย

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า เข้านี่ น้องอายุเท่าไหร่หัวเราะไป

คิ้วดกหนาของโดมินิกขมวดนิ่วจนแทบผูกปม บาดหูกับ เสียงหัวเราะนั้น แม้รู้ว่าอีกฝ่ายมันเส้นหัวเราะง่าย แต่มันควรหัวเราะให้เขาได้ยินตอนเครียดหัวระเบิด

“น้องฟ้า อายุสิบเก้าย่างยี่สิบโดมินิกจำใจตอบไป ก่อนกุมขมับเมื่อได้ยินคำแนะนำแสนปวดใจ

อ้อ ก็ไม่ยากนี่ แกก็กว่าเขาแล้ว แหม แก่กว่ากันตั้งสิบ ห้าแก้ แก่ ไม่ต้องทำอะไรเลย แกก็ถูกเขารังเกียจอยู่แล้ว ไป กลัวอะไร ฮ่า ฮ่า
“โว้ย ไอ้เวรราอูล แกมาให้คำปรึกษา หรือมาหัวเราะเยาะฉัน กันแน่วะ โดมินิกความเข้าใส่ จนอีกฝ่ายหยุดหัวเราะ “ขอโทษๆ ฉันข่าน” ราอูลรีบขอโทษขอโพย “แกจะมาคิด

อะไรเยอะแยะให้ปวดหัววะ มีเมียเด็กมันสวรรค์ของคนชราเชียว

นะ”

“ไอ้เวร ฉันยังหนุ่มโว้ย ยังไม่ชรา!” โดมินิกกัดฟันกรอด ไอ้นี่ ยังไม่เลิกนะ…

“ขอโทษๆ แหะๆ ฉันหมายถึงคนชราคนอื่นนะ ใจเย็นๆ ก่อนพี่ ชายที่เลิฟ เดี่ยวราอูลจัดให้

หนุ่มอารมณ์ดียอมเลิกแหย่ ตั้งใจให้คำปรึกษาต่อด้วยน้ำ เสียงจริงจังเคร่งขรึม ซึ่งนานๆ จะได้ยินที

“คนเราถ้าไม่รักไม่ชอบ ก็ไม่มีใครบังคับใครได้ ป้ามาเรียเขา คงไม่บังคับให้แกแต่งงานกับคนที่แกไม่รักหรอก ผู้หญิงเองก็คง ไม่อยากแต่งงานกับคนที่ไม่รักเขาหรอก ให้เวลามันเป็นตัวแก้ไข ปัญหาเถอะ แกก็เคยมีบทเรียนมาแล้วว่าการรักใครสักคนแบบ หัวปักหัวป่ามันส่งผลร้ายยังไง ครั้งนี้แกบอกว่าไม่ได้รู้สึกรักใคร่ คู่หมั้นแกเลย มันเท่ากับแกมีโอกาสได้มองผู้หญิงคนหนึ่งแบบ ตาสว่าง แกก็ดูเขาไปว่าเขาน่ารักพอไหม เขาดีพอจะเป็นแม่ ของลูกแกไหม ถ้าไม่ผ่านก็บอกไปแมนๆ เลยว่า… เราคงเข้ากัน ได้แต่รักกันไม่ได้ เลิกกันเถอะ ถอนหมั้นก็เถอะ ลองดูว่าน้องฟ้า จะทำให้แกรู้สึกพิเศษกับเขาได้ไหม บางทีหลังจากนี้ ฉันอาจ ได้ยินข่าวดีจากแกก็ได้ เคยได้ยินไหมว่าความรัก มักเล่นตลกกับหัวใจของคน…

ราอูลพูดยาวๆ ทิ้งท้าย ก่อนจะปิดโทรศัพท์ไป ปล่อยให้คนฟัง นิ่งอึ้ง มึน งง กับสาระอัดเต็มจากชายไร้สาระ

“ตกลงฉันปรึกษาถูกคนใช่ไหมราอูล”

ริมฝีปากหยักแย้มออกขณะโยนโทรศัพท์ทิ้ง ดวงตาคมหรี่ปิด ลง เมื่อสมองตึงๆ ผ่อนคลายจากความเคร่งเครียดด้วยประโยค สุดท้ายของญาติสนิท

“สามเดือนสินะ ยายเด็กนั่นบอกว่าขอเวลาสามเดือน คุณแม่ก็ ให้เวลาเราสามเดือน อืม… ทำไมเราต้องมาปวดหัวกับเรื่องที่มัน มีทางออกด้วยนะ” เขาพึมพำเบาๆ