ตอนที่ 2.

ลุง… ลุง… ลุง!!!

โดมินิกยืนเชออ้าปากค้างกับสรรพนามเรียกขานจากสาวน้อย ตรงหน้า เจ้าหล่อนเรียกเขาว่า ลุง !

“เธอเรียกฉันว่าอะไรนะ!”

เขาถาม หวังว่าตัวเองจะหูฝาดหรือหูอื้อจนฟังผิด และคำ ตอบของสาวน้อยทำให้คนมองโลกในแง่ดี แทบซักกระตุก น้ำลายฟูมปาก

“แกไม่พอ หูยังตึงอีกหรือคะ หนูเรียกว่าลุงค่ะ ไม่ได้เรียกพี่ เธอตอบหน้าตาย ดวงตากลมใส ใต้แว่นจ้องหน้าเขาแป๋วยืนยัน ว่าตัวเองพูดอะไรออกไป

โดมินิกตาลุกวาบ เกิดมาไม่เคยมีใครเรียกเขาว่าลุงมาก่อน ชายหนุ่มรีบเถียงทันควัน

“ฉันไม่ได้แก่ แค่อายุมากกว่าเธอ แค่เอ่อ…”

“สิบห้าปี…

เจ้าหล่อนพูดต่อประโยค ตอกย้ำความห่างวัยให้ชัดเจน พลาง ถอนหายใจแรงๆ

“เฮ้อ… แก่แล้วก็ยอมรับเถอะค่ะลุง อย่าพยายามแกเลย หนู

ว่าลุงน่าจะรู้ตัวนะว่าแก่ ”
“ยายตัวแสบ บังอาจเรียกฉันว่าลุงเหรอ!” โดมินิกค่าราม ใน

คอ ใบหน้าหล่อเหลาของชายวัย 35 แดงราวกับถูกมือเปื้อน พริกลูบหน้าด้วยแรง โทสะ มันทั้งโมโหทั้งยอกอกแสลงใจกับค่า เรียกขานนั้น

“ก็แก่แล้ว จะให้หนูเรียกว่าพี่หรือไงคะ”

ปากอิ่มสีแดงราวผลเชอร์รี่สุกเบะออกเล็กน้อย เหยียดสายตา เข้าใส่หนุ่มมากวัยกว่า ไม่เหลือคราบสาวน้อยแสนหวานนุ่มนิ่ม ก่อนหน้า หรือทุกสิ่งที่เห็นก่อนหน้าคือมายาลวง

โดมินิกกำหมัดแน่น นี่มารดาของเขา โดนฝ่ายผู้หญิงย้อมแมว หลอกขายลูกสาวให้หรือไร เด็กคนนี้เหรอที่ท่านหมายตาอยาก ได้มาเป็นลูกสะใภ้

“เห็นฉันแก่ แล้วมาเสนอตัวอยากแต่งงานกับฉันทำไม” เขา ย้อนถาม

ใบหน้ารูปไข่สวมแว่นตากลมโตสะบัดเป็นหนี ” ใครว่าเต็มใจ ล่ะ หนูโดนบังคับต่างหาก ลุงอย่าหลงตัวเองมากไปเลย ใครเขา จะอยากแต่งกับคนแก่อย่างลุง ชิ” เธอสะบัดเสียงใส่ แสบไปถึง ขั้วหัวใจคนฟัง

นภัสรดาปรายตามองหน้าแดงก่ำของคู่หมายต่างวัย แล้ว ลอบยิ้มขำ ขี้โมโหไม่ใช่เล่น แบบนี้ต้องยั่วให้หัวปั่น ดวงตากลม สวยเปล่งประกายวาววับเมื่อหาเรื่องจี้จุดเจ็บคนตัวโตได้ถูกจุด เขามองเป็นไม่สนใจเธอตั้งแต่เห็นหน้า ทำตัวเป็นผู้ชายเย็นชาสมฉายาอสูรน้ำแข็ง จากประวัติที่ได้รู้มา พบว่าสาวๆ ที่คุณมา เรียมารดาของชายหนุ่มนำมาแนะนำให้ลูกชาย ต่างถูกเขา ปฏิเสธไม่ไว้หน้า โตมนึกไม่สนใจผู้หญิงคนไหนเลย ตั้งแต่อกหัก รักคุดเมื่อหกปีก่อน หลังจากหายจากอาการบาดเจ็บ เขาก็ถูกนํา ตัวไปบำบัดและเลิกสนใจผู้หญิงมาตั้งแต่บัดนั้น

“คิดเหรอว่าฉันอยากแต่งกับเด็กอย่างเธอ” โดมินิก โต้กลับ เขาโกรธจนแทบอยากบีบคอคนตัวเล็ก ให้หักคามือ

นภัสรดาหันมามองคนพูด ซ่อนรอยยิ้มขบขันไว้ภายใต้

ใบหน้าใส อ

“ไม่อยากแต่งก็ดีแล้วนี่คะ หนูเองก็ไม่อยากแต่งกับคนแก่ อย่างลงหรอก แต่มันมีความจำเป็นต้องฝืนใจทำ ลุงต้องหมั้นกับ หนูให้ครบสามเดือนก่อน แล้วค่อยถอนหมั้น” เธอมีข้อต่อรอง

“ทำไมฉันต้องทำแบบนั้นด้วย” เขาจ้องหน้าคนพูดเขม็ง ไม่ เข้าใจว่าสาวน้อยมาต่อรองอะไรแบบนี้ ทั้งๆ ที่แสดงออกว่าไม่ ต้องการแต่งงานกับเขา

“ก็แม่ของลุงเขายื่นข้อเสนอให้พ่อกับแม่หนูแบบนี้นี่ ถ้าไม่ ยอมทำตามเขาจะไม่ช่วยเรื่องหนี้สินของบริษัทพ่อหนู” ใบหน้า อ่อนใสมีรอยหม่นเมื่อพูดถึงความจำเป็นของตัวเอง

“แต่งนิยายหลอกคนแก่ เอ๊ย หลอกผู้ใหญ่อย่างฉันหรือไง ใครจะเชื่อ” โดมินิกส่ายหน้า ไม่ยอมเชื่อสิ่งที่ได้ยิน

พล็อตนางเอกยอมแต่งงานกับพระเอกเพื่อตอบแทนบุญคุณที่ ฝ่ายพ่อแม่พระเอกช่วยเหลือครอบครัว มันเป็นพล็อตคลาสสิกในนิยายน้ำเน่าที่มีเซลน้องสาวของเขาชอบอ่าน ไม่นึกว่าสาว น้อยจะเอามาอ้างให้เขาฟัง ใครจะเชื่อลง

“อยากให้มันเป็นนิยายอยู่หรอก แต่มันเป็นเรื่องจริงนี่” เจ้าตัว เบะปาก สีหน้าระทมใจ “หนูไม่ได้อยากทำหรอกนะ ลุงก็แก่กว่า แบบนี้ ใครอยากจะแต่งด้วย”

เจ้าหล่อนตอกย้ำเป็นรอบที่สอง ทําเอาคนฟังความอดทนขาด

“ฉันยังไม่แก่ หยุดเรียกฉันว่าแก่ได้ไหมยายเด็กบ้า

นภัสรดาหัวเราะเสียงใส “นี่ยังไม่รู้ตัวอีกเหรอ อ้อ หนูลืมบอก นะว่า แม่ลุงเขาบอกพ่อแม่หนูด้วย ว่าลุงเสื่อมสมรรถภาพทาง เพศด้วย” เธอบอกข้อมูลใหม่ให้เขาฟัง

โดมินิกเบิกตากว้าง สะดุ้งตกใจกับสิ่งที่สาวน้อยพูด “อะไรนะ ฉันเนี่ยนะเสื่อมสมรรถภาพทางเพศ” เขาชี้หน้าตัว เอง มึนงงกับสิ่งที่ได้ยิน

ศีรษะได้รูปของคนสวมแว่นพยักรับ “จริงแท้แน่นอน ก็หนูแอบ ได้ยินผู้ใหญ่เขาคุยกันแบบนี้จริงๆ” เธอยืนยัน

“เฮ้ย! หูเพี้ยนหรือเปล่า ไปแอบฟังอะไรมาผิดๆ ถูกๆ มากล่า วหากันแบบนี้ฉันเสียหายนะ

ใครได้ยินเข้า เขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ผู้ชายวัยฉกรรจ์อายุ แค่สามสิบห้าอย่างเขาเนี่ยนะ เป็นโรคเสื่อมสมรรถภาพทางเพศ แม่เขาไปให้ข้อมูลอะไรแบบนั้นได้ยังไง มันใส่ร้ายลูกชายชัดๆถึงเขาจะเลิกสนใจผู้หญิงเพราะถูกหักอกจนไม่มีความเชื่อใจให้ หญิงใด แต่กิจกรรมทางเพศเขาไม่เคยละเลิกมัน แต่หากินแบบ ชั่วครั้งคราวจากสาวไซด์ไลน์พอหายอยากไม่ผูกพัน เจ้าน้องชาย ของเขายังคงใช้งานได้ดีไม่มีเสื่อมถอย จนสาวๆ ครางระผมทุก ครั้งที่ปฏิบัติการ

“ก็แม่ลุงบอกว่า ลูกชายของท่านไม่สนใจผู้หญิงมาหกปีแล้ว ไร้อารมณ์กับเพศตรงข้ามโดยสิ้นเชิง ซึ่งอาการแบบนี้มันบ่งชี้ว่า เป็นอาการของผู้ชายวัยทอง เสื่อมสมรรถภาพทางเพศชัดๆ”

มือน้อยขยับแว่นสายตาให้กระชับ ปั้นหน้าเป็นนักวิชาการ วิเคราะห์สาเหตุของอาการผิดปกติของชายหนุ่มตรงหน้าอย่าง จริงจัง พร้อมกับส่ายหน้าไปมา ส่งสายตาสมเพชเวทนามาให้ เล่นเอาโดมินิกตา ลุกวาบด้วยความโกรธ

“ฉันไม่ได้เป็นวัยทอง แล้วก็ไม่ได้เสื่อมสมรรถภาพทางเพศ

โว้ย!”

เขาตวาดเสียงดังด้วยแรงโทสะ ร่างหนาปราดเข้ามาหมายจับ ร่างบางเขย่าให้หายแค้น แต่สาวน้อยกระโดดหลบฉากทัน

“ไม่ได้เป็นวัยทอง แต่เป็นโรคเสื่อมสมรรถภาพทางเพศใช้ ปะ” นภัสรดายังตอกย้ำไม่เลิก

“ยายเด็กบ้า พูดแบบนี้อยากลองดีใช่ไหม”

โดมินิกหมดสิ้นความอดทน เขาไล่ตามตะครุบยายเด็กปาก เสียหมายจะจับมาหักคอจิ้มน้ำพริกเสียให้เข็ด อีกฝ่ายก็ไวเหลือ ใจวิ่งหนีเขารอบต้นไม้ใหญ่ ต้องวิ่งไล่ตามกันรอบต้นไม้อยู่หลายรอบ แต่ฟ้าไม่เข้าข้างคนปากไว ดลให้เจ้าตัวสะดุดขาตัวเองล้ม ลง เปิดโอกาสให้คนตามจับรวบตัวได้โดยง่าย

“ยายเด็กตัวร้าย ขอโทษฉันเดี๋ยวนี้นะ”

เขาจับไหลมน ยกร่างเล็กจนตัวลอยจากพื้นไปกดไว้ที่โคน ต้นไม้ ยื่นหน้าไปจนชิด จ้องหน้าพร้อมกับเสียงเข้ม

“ขอโทษอะไร หนูพูดความจริงนี่

นภัสรดาสายหน้าไม่ยอมขอโทษ ดวงตา ใต้แว่นหนามอง สบตาคมไม่ยอมแพ้ง่ายๆ แม้จะถูกเขาจับล็อกไว้จนดิ้นไม่หลุด แบบนี้ก็ตาม

“มันไม่ใช่ความจริง เข้าใจเสียใหม่ว่าฉันไม่ได้เป็นอย่างที่เธอ กล่าวหา” เขาตะคอกใส่หน้า

“โอเคๆ หนูไม่ว่าลุงเป็นโรคเสื่อมสมรรถภาพทางเพศแล้ว

ปล่อยหนูเถอะ”

เสียงเล็กๆ เว้าวอนยอมจํานน แต่ไม่ทำให้คนได้ยินพอใจสัก นิด เมื่อสรรพนามเรียกขานยังคงเป็นคำว่า ‘ลุง

“ฉันไม่ได้เป็นลุงเธอ” ร่างหนาสั่นไปทั้งตัวด้วยความโมโห

ยายเด็กบ้าน มาเรียกเขาว่าลุงได้ยังไง เขาแก่กว่าพ่อของเธอ ตรงไหน

“ไม่ ไม่เรียกแล้วค่ะคุณพี่ คุณพี่ขา… ปล่อยหนูเถอะค่ะ หนูเจ็บ”
นภัสรดา นเสียงหวาน อ้อนวอนคนขี้โมโหเปลี่ยนสรรพนาม จากลุงเป็นคุณพี่ชวนให้คนได้ยินขนลุกชัน

“ตอแหลไม่เนียนเลยนะยายเด็กบ้า

โดมินิกกดเสียง ข่มโทสะไม่ให้พุ่งแรงกว่าเดิม ยายเด็ก โกหกไม่เนียนเลย เรียกเขาว่าคุณพี่ น้ำเสียงจริงใจมาก… เขาคง มีเขางอกบนหัวหากเชื่อว่าเธอเรียกเขาจากใจจริง