บทที่4จูนจิ๋วคนเดิมผู้อนาถ

จูนจิ๋วยื่นมือรับมีดสั้นออกมาจากกำไลข้อมือจ่อตรงปากจูนเซียน เซียน”อ้าปากอย่างว่าง่ายสีข้าจะลงมืออย่างรวดเร็วไม่เจ็บ

หรอก”

“ฮือฮือฮือ”จูนเซียนเซียนหรือจะกล้าอ้าปากกัดกรามอย่างสุด แรงแล้วส่ายหัวอย่างเดียว

นางตกใจจนตัวงอเบิกตาโตมองดูจนจิ๋วตกใจกลัวอย่างที่สุด

นางน่ากลัวมาก

จูนเซียนเซียนอยากขอความช่วยเหลือแต่บ่าวไพร่ต่างล้มกลิ้ง อยู่กับพื้นหลัวตกใจจนเสียงหายในสายตาพวกเขาจูนจิ๋วไม่ใช่ คนไร้ประโยชน์อย่างเมื่อก่อนอีกต่อไปนางเป็นผีที่โหดเหี้ยม

อำมหิตนางกลับมาแก้แค้นแล้ว

จูนจิ๋วขมวดคิ้วไม่อ้าปากนึกว่าข้าจะไม่มีหนทางแล้วใช่

ไหม?”

จูนจิ๋วขยับนิ้วกลางจูนเซียนเขียนออก

“อ๊าก

“หยุดนะ” เสียงดังคำรามเสียงฝีเท้าที่เร่งรีบกำลังเดินมา

มีดสั้นเพิ่งมาดปากของจูนเซียนเขียนเลือดสดๆ ไหลออกมาจน จิ๋วได้ยินเสียงจึงหันไปดูมองเห็นชายวัยกลางคนจ้องมองนางด้วยความตกใจและโมโหนองหาคนคนนี้ในความทรงจําเขาคือ จูนเหลยเทียนเจ้าบ้านบ้านรองเมืองเฟิงหลัว

คนหนึ่งที่เกลียดและต้องการให้จูนจิ๋วคนก่อนตายเหมือนกัน

จูนเหลยเทียนตะโกนขึ้นว่า “จูนจิ๋วเจ้ากล้าดียังไงยังไม่รีบ ปล่อยเขียนเขียน

จูนเซียนเขียนอยากร้องเรียกขอความช่วยเหลือแต่คางโดน ถอดออกแล้วในปากยังมีมีดสั้นคาอยู่จึงทำได้เพียงปล่อยให้ น้ำตาไหลอย่างหวาดกลัวแววตามองไปยังจูนเหลยเทียนอย่าง ขอความช่วยเหลือ

“ทําไมขาต้องปล่อยนาง?”

“จูนจิ๋วเจ้ากล้าดียังไงที่ไม่ฟังคำสั่งข้า”จูนเหลยเทียนถลึงตา

เขาได้ทราบข่าวบอกว่าเรือนทางทิศตะวันออกเฉียงใต้มีเสียง

ร้องอย่างเจ็บปวดจึงคิดถึงว่าเขียนเขียนเคยมาเล่าข่าวดีให้ฟัง ว่าได้ฆ่าจูนจิ๋วตายแล้วนางจะไปจุดเผาเรือนทิ้งให้จูนจิ๋วไม่หลง เหลืออะไรในโลกนี้อีก

ในใจคิดป้องกันไว้ก่อนเผื่อมีอะไรเปลี่ยนแปลงจึงรีบมาดูยังไง จูนเหลยเทียนก็คิดไม่ถึงว่าจะเห็นภาพตรงหน้านี้

ไหนบอกว่าจูนจิ๋วตายแล้วไม่ใช่หรือ?

มองดูจนเหลยเทียนแล้วจูนจิ๋วก็หัวเราะบนใบหน้านางยัง เปื้อนไปด้วยเลือดสดๆท่าทางที่หัวเราะนี้ทำให้นางงดงามมาก และเหมือนกับรอยยิ้มของเทพแห่งความตายในใจจนเหลยเทียนหวั่นกลัว

จูนจิ๋วเก็บมีดสั้นเช็ดเลือดบนใบหน้าจูนเซียนเขียนการกระทำ นี้ทำให้ในใจจนเหลยเทียนตกใจจนเนื้อเต้นจนจิ๋วเงยหัวมองดู นเหลยเทียน”จูนเหลยเทียนเจ้าเป็นแค่เจ้าของบ้านรองมีสิทธิ์ อะไรให้คุณหนูอย่างข้าฟังค่าของเจ้า?”

“เจ้า”

“ข้าจ๋าได้เกียรติศักดิ์ของข้าคือคุณหนูเอกตามธรรมเนียมแล้ว เจ้าพบข้าต้องทําความเคารพทักทายข้า”จูนจิ๋วพูดขึ้นอย่าง เกียจคร้าน

“ฮ่าฮ่าฮ่า”จูนเหลยเทียนอ้าปากกว้างหัวเราะ”จูนจิ๋วเจ้ากำลัง ฝันอยู่หรือ?เจ้าคนขี้ขลาดตาขาวอย่างเจ้ายังอยากเป็นคุณหนู เอก?พ่อแม่เจ้าล้วนตายไปแล้วเหลือไว้แค่คนขี้ขลาดตาขาว อย่างเจ้าตระกูลจุนยอมเลี้ยงดูเจ้าล้วนเป็นบุญอย่างยิ่งแล้ว

“เจ้าคงยังไม่ลืมว่าทำไมเจ้าถึงถูกส่งมายังบ้านรองใช่ไหม? เจ้าทำให้คุณหนูใหญ่โกรธจึงโดนไล่ออกมาตอนนี้คนที่สั่งฆ่าเจ้า ก็เป็นคำสั่งของหมู่เจ้ายังมีสิทธิ์อะไรมาพูดถึงเกียรติศักดิ์ของ เจ้าต่อหน้าข้า?”

คือมีเรื่องแบบนี้ด้วยหรือ?

จูนจิ๋วทบทวนความทรงจําของตนพบว่าจูนเหลยเทียนพูดไม่ ผิดตอนนี้นางยังรู้สึกว่าบ่าวไพร่ที่มากับจูนเซียนเขียนเป็นคนของ หมู่คำสั่งของผู้หญิงจิตใจเหี้ยมโหดคนนั้น
“นายท่านเจ้าของเดิมของร่างนี้มีชีวิตอนาถยิ่งนัก เสียงใน

กําไลข้อมือพูดขึ้น

อืมจูนจิ๋วเห็นด้วยช่างอนาถจริงๆ

จูนเหลยเทียนเห็นจูนจิ๋วไม่พูดอะไรก็นึกคิดว่าจูนจิ๋วเกรงกลัว จึงยกมือออกคำสั่งให้ทหารล้อมจูนจิ๋วไว้

จูนเหลยเทียนจ้องมองจูนจิ๋วอย่างเย้ยหยัน จูนจิ๋ววันนี้เจ้าต้อง ตายปล่อยเซียนเซียนเดี๋ยวนี้ข้าจะให้เจ้าได้ตายอย่างรวดเร็ว

“เจ้าอยากจะฆ่าข้า?อาศัยเจ้าเนียนะ รีบร้อนเลยสักนิด “จูนจิ๋วหัวเราะเสียงดังไม่

เสียงในกาไลข้อมือก็กำลังหัวเราะคนอย่างพวกเขาคิดอยาก จะฆ่าเจ้านายฝันไปเถอะเจ้านายลงมือเลยสั่งสอนพวกเขาสัก

หน่อย”