บทที่6ทางของข้าก็คือเจ้า

ยากที่จะเชื่อเมื่อกี้จูนเหลยเทียนยังอยากที่จะฆ่าจนจิ๋วตอนนี้กลับ ปอดแหกขึ้นมาทันที

จูนจิ๋วหัวเราะดูเหมือนไม่แปลกใจเลยนางพูดขึ้นว่า “เรือนของ ข้าโดนจูนเซียนเซียนเผาแล้วข้าต้องการเรือนหลังใหม่จูนเหลย เทียนเจ้ารู้ว่าจะต้องทำยังไงใช่ไหม?”

“ได้ข้าจะรีบสั่งยกเรือนตงหูให้เจ้าเป็นยังไง?”

เรือนตงหู?

จูนจิ๋วทบทวนความทรงจำไม่ปรากฏปัญหาใดใดนางจึงตกลง

เช็ดเลือดบนมีดสั้น ให้สะอาดจูนจิ๋วแลสายตามองสองพ่อลูก อย่างเยือกเย็น พวกเจ้าไสหัวไปได้แล้วหากอีกครั้งพวกเขาก็คือ จุดจบของพวกเจ้า”

จูนเหลยเทียนหน้าชาขมขู่จูนจิ๋วกล้าขมขู่เขา แต่ตอนนี้จูนจิ๋วมีความสามารถแบบนี้

จูนเหลยเทียนแอบกัดกรามพยักหน้ารับเพียงภายนอกแล้วรีบ ลากจูนเซียนเซียนที่ตกใจกองอยู่กับพื้นขึ้นมาจากไปจูนจิ๋วร้อง ทักว่า“เดี๋ยวก่อน”

“เจ้ายังมีอะไรอีก”

“เจ้าของบ้านรองเล็กๆ เห็นคุณหนูเอกอย่างข้าจักต้องทำยังไง?”จูนจิ๋วค่อยๆยกคางมองจูนเหลยเทียนอย่างล้อเลียน

ใบหน้าจูนเหลยเทียนบิดเบี้ยวก้มหัวทำความเคารพอย่างไม่ เต็มใจ “จูนเหลยเทียนเจ้าของบ้านรองคาราวะคุณหนูจิ๋วขอคุณ หนูจิ๋วอนุญาติให้พวกเรากลับไป

“ไสหัวไป”

จูนเหลยเทียนจากไปอย่างโกรธเคืองและไม่ทันระวังว่ามีเข็ม เงินลอยปักเข้าไปในร่างจูนเซียนเซียนร่างจูนเซียนเซียนกระตุก เบิกตาโตสีหน้าเจ็บปวดจนบิดไปมาเมื่อนางอ้าปากพูดกลับพูด ไม่ออก

จูนจิ๋วยิ้มที่มุมปากนางเคยพูดว่าจะตัดลิ้นนางก็จะไม่กลับคำ ชั่วชีวิตนี้ของจูนเซียนเชียนจะไม่สามารถพูดได้อีกและยังต้อง ทนเจ็บปวดดั่งโดนเผาภายในร่างกายทุกวันจูนจิ๋วถือว่าเป็นการ ช่วยเจ้าของเดิมแก้แค้น

เสียงในกำลังข้อมือถามจูนจิ๋วขึ้นว่า “เจ้านายทำไมเจ้าถึง ปล่อยพวกเขาไป

“ร่างกายนี้อ่อนแอมากรับมือกับคนพวกนั้นจนไม่มีแรงเหลือ แล้วฝีมือจูนเหลยเทียนมีสูงกว่านิดหน่อยหากรับมือกับเขาจะไม่ เป็นผลดีอีกอย่างข้าเก็บเขาไว้ยังใช้ประโยชน์ได้

จูนจิ๋วพูดไปด้วยนวดแขนไปด้วย

ปวดเมื่อยยิ่งนัก
ร่างกาย ออกกำลังเพียงแบบเดียวก็หมดแรงแล้ว ท่านาง ต้องบำรุงดีๆล้างไขกระดูกถึงจะสามารถเอากำลังความสามารถ ในภพที่แล้วกลับคืนมาแต่ในภพนี้มีนักจิตนั่นคืออะไรอีก

มือคู่หนึ่งฟาดอยู่บนบ่าจูนจิ๋วออกแรงนวดอย่างพอดี

กำไลข้อมือร้องเรียกขึ้น “เจ้านายผู้ชายคนนั้นมาแล้ว”

การนวดทําให้จูนจิ๋วสบายตัวขึ้นเยอะนางชายตามองดูผู้ชาย คนนั้นอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์”ทำไมเจ้ายังไม่ไป?”

“สาวน้อยเจ้าโกหกขาเจ้าชื่อจูนจิ๋วไม่ใช่จิ๋วเยว่

“คนที่ไม่รู้จักทำไมต้องบอกชื่อจริงของตนนางไม่ได้โง่

สักหน่อย

พริบตาเดียวก็มองรู้ว่าจูนจิ๋วคิดยังไงผู้ชายยกคางจูนจิ๋วขึ้นมา มองด้วยดวงตาสีทองพูดขึ้นว่า “ข้าชื่อไม่เยวตอนนี้เรารู้จักกัน

แล้วนะ”

“อืมด้วยความยินดี

“แต่ชื่อจิ่วเยว่ก็ไม่เลวเจ้ามีข้าข้ามีเจ้าต่อไปหากเรามีลูกสาวก็

ให้ตั้งชื่อ ”

จูนจิ๋ว”??”

กำไลข้อมือพูดขึ้นว่า “เจ้านายเป็นการจีบที่สูงส่งมากถึงขั้น อยากที่จะมีลูกกับท่านเลยนะ”

หากเป็นคนอื่นจูนจิ๋วจะใช้เข็มปักจนท่อนล่างของเขาไม่ขันอีกแต่ไม่เยว่เห็นแก่ที่หน้าตาหล่อเหลา…..นจิ๋วจึงยอมปล่อยเขา ไป

ปัดมือ โม่เยวทิ้งจูนจิ๋วถอยหลังไปสองก้าว”เราไม่สนิทกันเจ้า ไปตามทางของเจ้าข้าไปตามทางของข้า

“แต่ทางของข้าก็คือเจ้า

โม่เยว่ยิ้มลักยิ้มช่างเป็นภัยต่อประชาชนประเทศชาติเจ้าอยู่ ที่ไหนขาก็จะอยู่ที่นั่นไม่ว่ายังไงเจ้าก็สลัดข้าทิ้งไม่ได้