บทที่5เจ้านายหล่อมากหล่อที่สุดเลย

จูนเหลยเทียนมองดูจูนเซียนเขียนที่น้ำตาไหลนองหน้าและปน เปื้อนไปด้วยเลือดอย่างสงสารเขียนเขียนอดทนไว้นะพ่อจะรีบ ช่วยเจ้าทหารลงมือ

ข้างหลังจนเหลยเทียนมีทหารองอาจตามมาสองคนเมื่อสอง คนนั้นลงมือสีหน้าจูนจิ๋วเปลี่ยนไปนางรู้สึกได้ถึงอันตราย

“เด็กน้อยให้ข้าช่วยเจ้าไหม?” ในใจมีเสียงผู้ชายดังขึ้น

“ไม่จําเป็น”จูนจิ๋วปฏิเสธนางเงยหัวมองดูสองคนนั้นยื่นมือดึง จูนเซียนเขียนขึ้นมา

จูนเหลยเทียนเห็นเข้าจึงรีบตะโกนขึ้นว่า “อย่าให้คุณหนูได้รับ

บาดเจ็บ”

“รับทราบ”

ชายองอาจสองคนเป็นห่วงความปลอดภัยของจูนเซียนเซียน จึงลงมืออย่างระมัดระวังจูนจิ๋วไม่คำนึงถึงอะไรหมุนสะบัดมีดสั้น ในมีดบาดคมไร้เงาเพียงแปบเดียวชายองอาจสองคนยังไม่ทัน ถูกเนื้อต้องตัวจูนจิ๋วกลับโดนจูนจิ๋วแทงบาดเจ็บตรงแขน

สีหน้าเคร่งขรึมชายองอาจสองคนสบตากัน

คนหนึ่งกระโจนเข้ามายื่นมือคว้าตัวจูนเซียนเซียนอีกคนแอบ กระโจนมาทางด้านหลังจูนจิ๋วรู้สึกได้ถึงคนข้างหลังมีอันตรายจะต้องหลบ

นางนิ้วคอเสื้อจูนเซียนเซียนไว้ยกมือโยนใช้เท้าถีบตรงท้อง นเชียนเขียน

อ๊วก

จูนเซียนเขียนอ้วกออกมาเป็นเลือดขายองอาจตรงหน้ารีบอุ้ม จูนเซียนเซียนไว้เมื่อจูนจิ๋วมือว่างแล้วก็หมุนตัวหางตามองเห็นใน มือคนข้างหลังคนนั้นมีแสงสีขาวอ่อนๆแสงอันนี้อันตรายที่สุด

จูนวยกปลายเท้ารีบถอยออกห่างชายองอาจรีบไล่ตาม

จูนเหลยเทียนเห็นจูนเซียนเขียนอ้วกออกมาเป็นเลือดสงสาร

จับใจจนหน้าตาเปลี่ยนรูปตะคอกอย่างโมโหว่า “ฆ่านาง” เมื่อได้รับคำสั่งชายองอาจส่งเสียงดังขึ้นอีกครั้งแสงในมือนั้น ก็สว่างขึ้นอีกหลายชั้นชายองอาจอีกคนก็ไล่ตามมาจูนจิ๋วรับมือ

กับสองคนสถานการณ์อันตรายอย่างมาก

ในที่ลับผู้ชายกำลังจะปรากฏตัวแล้วก็พึมพำขึ้นมุมปากค่อยๆ ยิ้ม”เด็กน้อยที่แท้เจ้ายังมีแอบซ่อนไว้

มองเห็นจูนจิ๋วปล่อยเข็มเงินออกจากนิ้วมือหลายเล่ม

ลอยไปปักตรงฝ่ามือชายองอาจกลับโดนแสงขาวนั้น หลอมละลายในใจเต้นระทึกจูนจิ๋วคิดถึงความทรงจำของเจ้าของ เดิมอันหนึ่งที่เรียกว่านักจิต

ความระมัดระวังจึงมีเพิ่มขึ้นหลายเท่า
จูนจิ๋วไม่ปกปิดอีกต่อไปปล่อยเข็มเงินในมืออย่างชั่วคราวนี้ไม่ ได้เล็งไปที่ฝ่ามือชายองอาจแต่เล็งไปตามร่างกายของเขาเพียง แค่เข็มเงินเล็กๆชายองอาจไม่แม้แต่จะหลบไม่อยู่ในสายตาเลย ด้วยซ้ำ

เห้อจูนจิ๋วยิ้มเย้ยดูถูกคู่ต่อสู้อาจต้องเสียชีวิตได้

เข็มเงินไม่ได้ปักโดนหน้าอกชายองอาจร่างชายองอาจกระตุก ปังล้มลงกับพื้นร่างกายกระตุกไม่หยุดในปากมีฟองไหลออกมา ชายองอาจอีกคนมองดูอย่างตกใจจนเนื้อเต้นโชคดีที่ตัวเองหลบ ทัน

“หากลืมตัวก็ทำให้ตายได้นะ”

เสียงหญิงสาวพูดขึ้นพร้อมเสียงหัวเราะชัดเจนรื่นหูวนเวียนอยู่ ในหูชายองอาจร่างกระตุก

อ๊าก

มีดสั้นลากจากล่างขึ้นบนจากคอชายองอาจจนปักเข้าไปใน

หัวสมอง

จูนจิ๋วดึงมีดสั้นออกฉุกเลือดพุ่งไหลออกมามีหลายหยด กระเด็นเปื้อนหน้าจูนจิ๋ว

“เจ้านายหล่อมากหล่อที่สุดเลยเจ้านายเก่งที่สุด”

เงียบๆ

จูนจิ๋วมองดูจูนเหลยเทียนกับจูนเซียนเขียนอย่างเยือกเย็นยิ้มที่มุมปากทั้งสองตกใจจนตัวสั่น

“จูนจิ๋วเจ้าคิดจะทำอะไร”จูนเหลยเทียนตะคอกขึ้นร่างกายเขา ก็ปรากฏแสงสีขาวขึ้นหนึ่งชั้นสีเข้มกว่าชายองอาจสองคนเมื่อกี้ เขาจ้องเขม็งจูนจิ๋วอย่างเอาเรื่อง

ภายนอกแลดูมีสติแต่แววตาเขาฉายแววสั่นเทาไม่มีทีท่าว่า

เขาก็กำลังหวาดกลัวจูนจิ๋วเก่งกาจขึ้นอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?

โหดเหี้ยมน่ากลัว

ลงมือเหี้ยมโหดเด็ดขาดจนทำให้ไม่อยากเชื่อว่านางจะ ขลาดตาขาว

มองดูร่างที่โดนพิษจนตายบนพื้นกับชายองอาจที่โดนฆ่าตาย ในใจจูนเหลยเทียนหวั่นไหวเขาจะสามารถฆ่าจูนจิ๋วได้ไหม?

“เจ้ายังอยากฆ่าข้า?”

“ไม่”จูนเหลยเทียนรู้สึกตัวแล้วรีบส่ายหัวเขาพูดขึ้นว่า “จูนจิ๋ว ระหว่างเรามีความเข้าใจผิดกันไม่ใช่พวกเราที่ต้องการฆ่าเจ้าคำ สั่งของจู๋หมู่ตระกูลจูนพวกเราจะไม่ทำตามไม่ได้

จูนเหลยเทียนออกอาการอย่างหน้าด้านหน้าไม่อายเป็นที่สุด