บทที่2เมืองเฟิงหลัวตระกูลจุน

เสียงจากกําไลมือพูดไม่ผิดตรงคอมือเท้าของผู้ชายล้วนถูกล่าม ไว้ไม่รู้ว่าเป็นเหล็กอะไรที่ใช้ล่ามผู้ชายติดผนังไว้กำแพงสูงใหญ่ สลักวาดรูปทรงต่างๆอย่างซับซ้อน

เขาโดนสะกดล่ามขังไว้ที่นี่จูนจิ๋วมีความรู้สึกว่าม่านที่ปกคลุม หน้าผาค่ายกลหมอกและถ้ำแห่งนี้ล้วนเพื่อมีไว้สะกดล่ามผู้ชาย คนนี้

เขาเป็นใคร?ทำไมถึงโดนสะกดล่ามขังไว้ที่นี่

“หวานหอม”น้ำเสียงแหบๆทำลายบรรยากาศอันเงียบสงบ

จูนจิ๋วเงยหัวขึ้นสบกับดวงตาสีทองคู่หนึ่งพอดี

สว่างสดใสยิ่งกว่าเพชรพลอยใดใดในโลกสว่างยิ่งกว่าดวง อาทิตย์แฝงด้วยความอบอุ่นที่สามารถหลอมละลายใจคนได้ ดวงตาสีทองเพ่งมองจูนจิ๋วอย่างตั้งใจอยากจะกลืนกินจูนจิ๋ว

เป็นวิญญาณที่ช่างหอมหวานยิ่งนักทำให้เขาตื่นขึ้นมาจากการ นอนหลับลึกจนอดไม่ได้ที่อยากจะลุกล้ำปลุกปล้นซ่อนนางไว้

ผู้ชายพูดขึ้นว่า “เจ้าเป็นใคร?”

จูนจิ๋วมองเขาอย่างระมัดระวังไม่ตอบแต่ถามกลับว่า”เจ้ารู้ หนทางที่จะออกไปจากที่นี่ได้อย่างไรไหม?”

“ที่แท้ก็เป็นเด็กน้อยที่โดนขังไว้ที่นี่”ผู้ชายหัวเราะเสียงต่ำเสียงหัวเราะมีเสน่ห์บาดใจยิ่งนักแฝงไปด้วยอันตราย

จูนจิ่วจ้องมองผู้ชายม่านตาเริ่มหดลงสัมผัสที่หกบอกนางว่า

ผู้ชายคนนี้ความเก่งกาจมาก เก่งกาจจนคนตัวน้อยในกำไลมือต้องหลบซ่อนไว้ไม่กล้าส่ง เสียงคนที่นางเคยเห็นมาทั้งชีวิตล้วนเทียบกับผู้ชายคนนี้ไม่ได้

เลยจูนจิ๋วไม่ได้เกรงกลัวกลับสนใจมากกว่า

เก่งกาจอันตราย?เมื่อมาเป็นเพื่อนกันก็จะกลายเป็นตัวช่วย

จูนจิ๋วพูดขึ้นด้วยเสียงเข้มว่า “เจ้าก็โดนล่ามขังไว้ที่นี่ไม่ใช่ หรือ?เรามาตกลงกันเจ้าช่วยให้ข้าได้ออกไปข้าก็จะปล่อยเจ้า ออกไป”

เมื่อได้ยินดังนี้แววตาผู้ชายฉายแววแปลกใจเด็กคนนี้กล้าต่อ ลองกับเขาช่างน่าสนใจแต่เขาดูเหมือนไม่อยากเชื่อว่าจูนจิ๋วจะ สามารถทำได้จึงหัวเราะแล้วถามขึ้นว่า “เจ้าปล่อยข้าออกไปได้?”

จูนจิ๋วมองดูค่ายกลตรงด้านหลังผู้ชายอีกครั้งนางเดินตรง เข้าไปใช้การกระทำพิสูจน์ตัวเองหยิบมีดสั้นที่ซ่อนไว้ด้านหลังกด ตรงมุมหนึ่งของค่ายกล

“ข้าทำลายที่นี่เจ้าก็จะสามารถออกไปได้”

รูปค่ายกลนี้กับค่ายกลด้านนอกดูก็รู้ว่าเป็นคนคนเดียวกันกระ ทำจูนจิ๋วรู้กฎการวางกลแล้วหาทางออกจึงกลายเป็นเรื่องง่าย

ผู้ชายมองดูจูนจิ๋วมุมปากยิ่งยิ้มอย่างลึกซึ้ง”สาวน้อยบอกข้า เจ้าชื่ออะไรข้ารับปากว่าจะพาเจ้าออกไป
รู้ชื่อของนางมีความสำคัญขนาดนั้นเชียวหรือ?

จูนจิ๋วกระพริบตาตอบอย่างหน้าตาเฉยว่า”จิ๋วเยว่”

“จิ่วเยว่?”ผู้ชายพึมพำเสียงของเขาแทบอย่างมีเสน่ห์แฝงด้วย รอยยิ้มที่น่าหลงใหลเข้ารับปากเจ้าลงมือเลย”

จูนจิ๋วหมุนข้อมือมีดสั้นเสียบเข้าไปในค่ายกล

เมื่อค่ายกลถูกทําลายบนร่างผู้ชายปกคลุมด้วยแสงสีทองปัง โซ่ที่ล่ามเขาไว้ค่อยๆ กสลายเป็นผงค่ายกลบนผนังด้านหลังก็ แตกสลายทันที

ร่างกายขยับผู้ชายโอบเอวจูนจิ๋วอุ้มนางขึ้นมา

จูนจิ๋วกำลังจะดิ้นก็ได้ยินเสียงผู้ชายพูดขึ้นว่า “เด็กน้อยเจ้า อยากไปไหน?”

“เมืองเฟิงหลัวตระกูลจูน”

เพิ่งพูดจบจูนจิ๋วก็รู้สึกร่างกายตัวเองเบาขึ้นพริบตาเดียวก็ออก จากบริเวณที่มีรหมอกปกคลุมจูนจิ๋วเบิกตาโตพวกเขากำลังบิน? ผู้ชายยกแขนใช้แขนเสื้อบังตรงหน้าจูนจิ๋วเพื่อช่วยนางบังลม

ผู้ชายใช้เวลารวดเร็วมากเพียงแค่ธูปหนึ่งดอกสั้นๆก็มาถึง เมืองเฟิงหลัวหน้าประตูบ้านตระกูลจูน

จูนจิ๋วเงยหัวขึ้นมองเห็นด้านทิศตะวันออกเฉียงใต้ของบ้าน ตระกูลจูนไฟไหม้ลุกโซน

นางกระพริบตาในตาฉายแววเคียดแค้นนั้นเป็นที่อยู่ของจูนจิ๋วคนเดิมแผนการช่างโหดร้ายนักฆ่าจูนจิ๋วคนเดิมตายแล้วยังไม่ พอยังจะทําลายร่องรอยทุกอย่างของนาง

จูนจิ๋วยื่นมือชี้”ไปตรงนั้น