บทที่12จูนจิ๋วโจรคนนี้

จูนจิ่ว

จูนจิ๋วเอียงมองจูนไห่เทียนคิดถึงความสามรถของจูนจิ๋วจูนให เทียนร่างกายแข็งที่อยังไงเจ้ามีปัญหา?”

“ไม่มี”จูนไห่เทียนกัดฟันจนฟันจะหักอดทนรอหวั่นเอ๋อร์กลับ มาคอยดูนางจะจองหองยังไงอีกตั๋วเงินพวกนี้จนจิ๋วจะใช้ได้นาน แค่ไหน? สุดท้ายก็ยังต้องเป็นของเขา

จูนจิ๋วดึงตั๋วเงินออกมาเดินมาหยุดฝีเท้ายืนด้านข้างจูนให้ เทียน

มองดูสีหน้าจนไห่เทียนที่เปลี่ยนไปอีกจนจิ๋วหัวเราะจนไม่

เทียนเจ้าลืมอะไรบางอย่างไปหรือเปล่า?”

“ข้าน้อยน้อมส่งคุณหนูจิ๋ว”

“อายุมากแล้วข้าเข้าใจแต่สถานะต่างกันมารยาทไม่ควรลืม คราวหน้าถ้าลืมอีกข้าจักไม่เกรงใจ”ริมฝีปากจูนจิ๋วหัวเราะอย่าง ยโสแล้วหันตัวเดินออกจากห้องสมุดไป

เมื่อนางไปแล้วจูนไห่เทียนโกรธจนหายใจติดขัดอ้วกออกมา เป็นเลือดหงายหน้าสลบล้มลง

พ่อบ้านเข้ามาช่วยให้ฟื้นอย่างรีบร้อนจนไห่เทียนทุบพื้น ตะโกนโกรธเคือง จูนจิ๋วเจ้าโจรโหดอวดดีเกินไปแล้วนะจูนจิ๋วข้าไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่อ้ากอ้ากอาก

“นายท่านนายท่าน…..มีใครอยู่บ้างรีบเข้ามานายท่านสลบไป อีกแล้ว”

โม่เยวมองดูฉากนี้อย่างลับๆมุมปากหยักยิ้มเสียวจิ๋วเออร์นี่ ชนจริงๆ

จวนจูนกำลังวุ่นวายกันยกใหญ่แต่จูนจิ๋วกลับปลีกตัวออกจาก จวนจูน โม่อู๋เยว่ครุ่นคิดแล้วก็ออกจากจวนจูนไปเหมือนกันแต่ไม่ ได้ไปตามจูนจิ๋วเขาอย่างมีธุระอย่างอื่นต้องไปทำ

เขารู้สถานะของเสี่ยวจิ๋วเอ๋อร์แล้วคนวิ่งหนีได้แต่บ้านหายไป ไหนไม่ได้ไม่ต้องเป็นห่วง

จุดประสงค์ของจูนจิ๋วคือร้านขายหนังสือที่ใหญ่ที่สุดในเมือง

เฟิงหลัวไม่มีอะไรเทียบเท่าร้านหนังสือที่จะทำให้นางรู้จักโลกใบ

นี้ได้อย่างรวดเร็ว

ตั๋วเงินหนึ่งใบจูนจิ๋วเหมาห้องพักหรูหราของร้านหนังสือหนึ่ง ห้องเลือกหนังสือด้วยตัวเองกองโตเป็นภูเขาเจ้าของร้านเห็นดังนี้ ก็มีความสุข คุณหนูท่านช่างเด็ดขาดจริงๆ หนังสือพวกนี้ไม่รู้ว่า ต้องห่อแล้วส่งไปให้เจ้าหรือ?”

“เอาไปไว้ในห้องพักหรูทั้งหมดเดี่ยวข้าจัดการเอง

“ได้เลยหนังสือพวกนี้เพียงพอให้คุณหนูอ่านได้เป็นปีเลยปี หน้าเมื่ออ่านหมดแล้วยินดีต้อนรับกลับมาอีกร้านหนังสือของข้า นี้มีชื่อเสียงที่สุดในเมืองเฟิงหลัวเจ้าอยากได้หนังสืออะไรก็มีหมดทุกอย่าง”

จูนจิ๋วยิ้มรอเจ้าของร้านออกไปปิดประตูแล้วจูนจิ๋วพับแขน เสื้อขึ้นหนังสือ

จูนหลับตาแล้วพูดว่าเริ่ม”

หนังสือความเร็วเท่าสายจูนจิ๋วขยับไปมาเนื้อหาหนังสือทุกเล่ม ล้วนผ่านตา

หากให้คนยุ่งเรื่องเมื่อกี้นั่นเห็นเข้าต้องตะลึง

นี่คือการอ่านหนังสือหรือ?

สามจิ๋วเพียงชั่วธูปดอกเดียวก็อ่านหมดแล้วกองต่อ ไปด้วยความเร็ววิปริตยิ่งนัก

ไปด้วยกินขนมหวานไปด้วยไม่อะไรวิปริตได้กว่าแล้ว

กองหนังสือสูงหนาดั่งหุบเขาใช้เวลาแค่เช้าอ่านจบ หมดแล้วนางลูบคลำคางครุ่นคิด

เสียงเสี่ยวดังออกมากำไลมือเจ้านายไง

“การแพทย์ของโลกล้าสมัยจนน่ากลัวถ้าเปลี่ยนเป็นที่ของพวกเราแค่ศิษย์หนึ่งยังความสามารถมากกว่าหมอนี่ อีก”
เสี่ยวอู่ตกใจ การแพทย์ของโลกใบนี้ล้าสมัยได้ถึงขนาดนี้เลย หรือ?”

“อืมความรู้เทคโนโลยีทางการแพทย์เทียบเท่ากับหัวเซีย เมื่อสามพันปีที่แล้วที่นี่ยังมีอาชีพนักกลั่นยาอีกหนึ่งอย่างได้รับ การยกย่องยิ่งกว่านักจิตอีก”

“งั้นความสามารถทางการแพทย์ของเจ้านายเมื่อเทียบกับนัก กลั่นยาล่ะ?”เสี่ยวอู่ถามต่ออย่างแปลกใจ

มุมปากฉีกยิ้มจูนจิ๋วปิดหนังสือนางเล่นกับกำไลมือแล้วหัวเราะ อย่างอวดดีแล้วพูดว่า “สบายมากไม่มีความกดดันใดใดเลย”

“ฮ่างั้นเจ้านายก็สามารถกลั่นยากอบโกยเงินทองมีชื่อเสียง โด่งดังไปทั่วโลก