บทที่10ยาหุ่นเชิด

จูนจิ๋วค่อยๆยกคางหางตามองหลัวอย่างเย็นชาไม่มีความรู้สึก ใดๆ

หลัวมองดูแล้วก็กระวนกระวายนายท่านพูดแล้วนางต้อง กลับมาดูแลจูนจิ๋วเพื่อค่อยเป็นหูเป็นตาหากจูนจิ๋วไม่รับเอานาง นายท่านก็จะขายนางไปหลัวยื่นมือคว้าดึงกระโปรงจูนจิ๋วอีก ครั้ง”คุณหนู…..

“กล้าแตะต้องข้าอีกข้าจะตัดมือเจ้าทิ้ง

หลัวตัวแข็งอยู่กับที่มือที่ยื่นไปรีบเอากลับมาสีหน้าแกล้งทำ เป็นร้องไห้อย่างน่าสงสาร”คุณหนู หลัวสำนึกผิดแล้วจริงๆ หลัวโดนคุณหนูรองขมขู่คุณหนูรองบอกว่าหากข้าไม่ทำนางก็จะ ฆ่าข้าคุณหนู หลัวไม่มีทางคิดทำร้ายเจ้าแน่ๆ

เชอะ

จูนจิ๋วยิ้มหยันที่มุมปากหากไม่ใช่เพราะนางกลับมาเห็นท่าทาง หลัวเอาอกเอาใจอย่างออกนอกหน้านางคงอาจจะเชื่อนางสัก ครั้ง

มองพิจารณาหลัวอย่างเย่อหยิ่งจูนจิ๋วจึงถามขึ้นว่า “เจ้าอยาก กลับมา?”

“ใช่ใช่คุณหนูหลัวปรนนิบัติรับใช้ท่านมาตลอดหากไม่มี หลัวคุณหนูอยู่คนเดียวจะเหงาแค่ไหนคนพวกนั้นล้วนเยาะเย้ยคุณหนูว่าเป็นคนขี้ขลาดตาขาวไม่ยินยอมที่จะมาปรนนิบัติรับใช้ ท่านใครไม่เหมือนกัน หลัวเต็มใจปรนนิบัติรับใช้คุณหนูนะ”

หลัวปากไวเมื่อรู้สึกตัวก็รีบก้มกราบแล้วพูดว่า “หลัวพูดจา ผิดพี่พี่คุณหนูไม่ใช่คนขี้ขลาดตาขาว”

“พอล่ะอย่าแสดงอีกเลย จูนจิ๋วขมวดคิ้วหางตาฉายแวว

รังเกียจแสดงแสร้งได้เว่อร์มาก

นางหยิบยาหุ่นเชิดออกมาจากอากาศในกำไลข้อมือเงยหัว ขึ้น”

หลัวยืนขึ้นยืนหน้ายิ้มอย่างเริงร่าให้จูนจิ๋วกลับไม่รู้ว่าหน้าตัว เองที่เปื้อนเลือดปนเปื้อนดินอย่างกับฉากอุบัติเหตุทางรถยนต์

จูนจิ๋วหยักริมฝีปากนางจับคางหลัวไว้”อยากกลับมาอยู่กับ

ข้าก็ต้องฟังคำสั่งข้าอย่างว่าง่ายข้างกายข้าไม่เลี้ยงคนไร้

ประโยชน์แต่เจ้ายังพอใช้ประโยชน์จากความไร้ประโยชน์ได้

พูดจบจูนจิ๋วขยับนิ้วเปิดปากหลัวให้อ้าออกเอายาลูกก่อนใส่ เข้าไป

หลวเบิกตาโตอย่างหวาดกลัว”อ้าเจ้าให้ข้ากินอะไร

“สามารถทำให้เจ้าเชื่อฟังคำสั่งอย่างว่าง่าย”จูนจิ๋วปัดๆมือ มองหน้าหลัวที่บิดเบี้ยวอย่างเย็นชานางจ้องมองจูนจิ๋วอย่าง เคียดแค้นแววตาทั้งตกใจทั้งหวาดกลัวทั้งขยะแขยงนี่ถึงจะเป็น หน้าที่แท้จริงของหลว

หลัวอ้าปากกลับพูดอะไรไม่ออกสักคำนางเจ็บจนนอนกลิ้งอยู่กับพื้นร่างกายคดเคี้ยวไม่หยุด

เสี่ยวอู่พูดขึ้นว่า “เจ้านายเจ้าให้นางกินยาหุ่นเชิด

“อืม”

นางครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งก้มลงมองกำไลข้อมือแสงสว่างระยิบ

ระยับ

เสี่ยวอพูดอย่างน่าสงสารว่ากำลังจิตเจ้านายไม่มีแล้วไม่ สามารถรักษาร่างไว้ได้

ได้ยินดังนั้นจูนจิ๋วลูบคลำกำไลข้อมือ ในใจนางพูดกับเสี่ยว ว่า”วางใจเถอะข้าจะกลายเป็นนักจิตให้เจ้าได้ออกมาจากกำไล มือ”

“ได้เสี่ยวอู่จะรอเจ้านาย”

ข้างหลังมีเสียงฝีเท้าดังมาจูนจิ๋วค่อยๆชายหางตาดูมีปีศาจ บางตัวกำลังยืนพิงข้างประตูอย่างเกียจคร้านท่าทางมาดเข้ม สูงส่งเหมือนเขาต่างหากที่เป็นเจ้าของเรือนตงหู

เสียงโม่อู๋เยว่แฝงด้วยเสียงหัวเราะน่าหลงใหล เสี่ยวจิ๋วเอ๋อร์ เจ้าทําอะไรกับนาง?”

เสี่ยวจิ๋วเอ๋อร์? ชื่อเรียกอะไรกัน

จูนจิ๋วขมวดคิ้วแต่ก็ยังอธิบายว่า “ยาหุ่นเชิดเมื่อทานเข้าไป แล้วนางจะสูญเสียสติของตัวเองกลายเป็นหุ่นเชิดที่จงรักภักดี เชื่อฟังค่าสั่งข้าคนเดียว”
“หุ่นเชิด?ยาหุ่นเซิดนี้น่าสนใจเสี่ยวจิ๋วเอ๋อร์เจ้ามาจากไหนกัน ไม่อู๋เยว่ดวงตาเป็นประกายสีทองเข้มกว่าเดิม

ยาหุ่นเชิดเขาเคยได้ยินวิชาหุ่นเชิดแต่ไม่เคยรู้ว่ายังมายาหุ่น เชิดอีกอย่างที่สามารถเอาชนะวิชาหุ่นเชิดที่ร่ำเรียนหลายปีถึง เป็นผลยาลูกกอนนี้ช่างน่าอัศจรรย์และอีกวิเศษมาก

เสี่ยวจิ๋วเอ๋อร์มิยาลูกกอนพวกนี้ได้ยังไง?

ในเวลานี้ หลัวหยุดดิ้นแล้วลุกขึ้นมาจากพื้น……