บทที่ 3 ซูพ่านเอ๋อร์อยู่ที่ไหน

“ท่าน!” มองกริชที่แทงเข้าบนทรวงอกนางอย่างไร้ความปราณี อ้าวเวยมองซ่านจินจือด้วยใบหน้าโกรธแค้น เพื่อนังซูพ่านเอ๋อร์ นั่น เขากลับทำร้ายนางซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ในอากาศกลิ่นสาบเลือดคละคลุ้ง เลือดสีแดงสดไหลรินออก จากโพรงอกหยดเข้าสู่ขวดหยกสีขาวในมือของท่านจินจือ

ฝืนทรมา ความเจ็บปวด กู้อ้าวเวยพิงกราบเตียงมองซ่าน จินจือด้วยใบหน้าซีดขาว “ซานจินจือ แม้ว่าโลหิตหัวใจข้าจะไหล จนแห้งเหือด ซูพ่านเอ๋อร์ก็ไม่ดีขึ้นมาหรอก รู้ไหมว่าเพราะเหตุ ใด?” พลางถอนกริชบนโพรงออกโยนทิ้งลงพื้น “เพราะว่าบาปที่ ท่านสร้างไว้นั้นมากมายเกินไป สตรีที่สมควรจะมีชีวิตของเจ้าจึง ต้องรับผลบาปชั่วร้ายนั้น…..

กล่าวจบ กู้อ้าวเวยก็สลบลงไปเพราะฝืนความเจ็บปวดไม่ไหว อีกต่อไป

มองรอยเลือดบนหน้าอกของอ้าวเวย แล้วมามองใบหน้า ซีดเซียวของนางที่เป็นเพราะเสียเลือดมากเกินไป ภายในใจของ ซ่านจินจื้อตกตื่น สตรีหยิ่งยโสโอหังกับอ้าวเวยแสนอ่อนแอ พลาดที่เข้าจวนอ๋องเป็นครั้งแรก ในวันนั้น ทั้งสองแบบแตกต่าง กันอย่างสิ้นเชิง?

ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด เห็นกู้อ้าวเวยที่อยู่ตรงหน้าที่ฝืนความเจ็บ ปวดทรมานบวกกับท่าทีที่ต่อต้านตน ภายในใจซ่านจินจื่อเกิดมีอะไรบางอย่างที่แทบทนไม่ได้ แต่เมื่อมองขวดหยก ในมือ สีหน้า

พลันมืดครึ้มลงในพริบตา ที! ฝีมืออันน้อยนิด คิดใช้กลยุทธ์เพื่อที่จะได้รับความเห็นใจ

จากตน ฝันไปเถอะ

หลังจากเก็บขวดหยกในมืออย่างระมัดระวัง ก็เปิดประตูห้อง เดินออกไป

“ดูนางให้ดี…”

“พะยะค่ะ!” บ่าวหญิงเฝ้าหน้าห้องตอบรับอย่างระแวดระวัง รอ จนกระทั่งซ่านจินจื่อเดินจากไป จึงค่อยๆมองเข้าไปภายในห้อง เห็นกู้อ้าวเวยที่ล้มอยู่บนพื้น เสื้อบริเวณหน้าอกถูกย้อมด้วยเลือด สีแดงสดใหม่

เกิดเห็นใจพระชายาคนใหม่ผู้นี้อยู่บ้าง รู้ทั้งรู้ว่าในใจท่านอ๋อง มีเพียงคุณหนูซูพ่านเอ๋อร์ เหตุใดต้องมาเกลือกกลั้วกับน้ำโคลน ปลักนี้ด้วย

“อือๆ คุณหนู ล้วนเป็นเป็นเพราะหยินเสี่ยวไม่ดี หยินเสี่ยวไม่ ได้ปกป้องคุณหนู ฮือๆ คุณหนูเจ้าคะ ท่านอย่าตายนะเจ้าคะ อ้าวเวยที่สลบไสลได้ยินเสียงคนร้องไม่หยุดอยู่ที่ข้างหู บน ใบหน้ามีสิ่งเย็นๆบางอย่างร่วงหล่นใส่ จึงพยายามเปิดเปลือก ตาอันหนักอึ้งก็พบหญิงในชุดประโปรงสีเขียวนั่งปาดน้ำตาอยู่ ด้านข้างตน ต้องบอกว่าเมื่อเห็นหญิงงามร้องไห้แล้วช่างมีบาง อย่างแตกต่างออกไปจริงๆ

“ซี้ด!” กู้อ้าวเวยประคองร่างตนเองลุกขึ้นนั่ง ผลจากการขยับทำให้กระทบบาดแผลบนร่าง นางเจ็บจนต้องสูดลมหายใจ เมื่อ นึกออกว่านางถูกซ่านจินจือผู้ชายเลวทรามนั่นปล่อยให้เลือด ไหลจนสลบแล้วก็จากไป

“คุณหนู…คุณหนู ท่าน ท่านฟื้นแล้ว” เมื่อได้ยินเสียงของอ้าว เวย หญิงรับใช้เดิมที่กำลังร้องไห้ก็รีบหยุดน้ำตาลงในทันที รีบ ประคองกู้อ้าวเวยลุกขึ้นนั่งด้วยใบหน้าอันตกตื่น ยังใส่ใจยกน้ำ มาป้อนกู้อ้าวเวยให้ดื่มลงไป

อ้าวเวยพยักศีรษะ มองบาดแผลบนร่างที่ใส่ยาและพันแผล จนเรียบร้อยดีแล้ว คิดว่าต้องเป็นหญิงรับใช้คนนี้แน่ที่ทำให้ พลันมองเสื้อผ้าบนร่างตนด้วยความขยะแขยงที่ถูกเลือดย้อม เป็นวงใหญ่ เต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดที่ทำให้คนได้กลิ่นนั้นต้อง ปวดเศียรเวียนเกล้า “หยินเชี่ยว!” เมื่อเอ่ยปาก อ้าวเวยพบว่า ลำคอของตนนั้นแหบแห้งและไอออกมาอย่างหนัก เมื่อไอจนสุด จึงค่อยเอ่ยปากอีกครั้ง “หาชุดสะอาดมาให้ข้าสักชุด อีกอย่าง ช่วยเตรียมน้ำร้อน ให้ที ข้าต้องการอาบน้ำ

เดิมทีหยินเชี่ยวที่กำลังจะไปหาชุดเสื้อผ้าให้กู้อ้าวเวยเมื่อ ได้ยินว่าอ้าวเวณต้องการอาบน้ำ พลันรีบโบกมือปฏิเสธ “คุณ หนูบนร่างท่านยังมีบาดแผลนะเจ้าคะ ยามนี้ไม่อาจชำระล้าง ร่างกาย ถ้าหากบาดแผลโดนน้ำขึ้นมาจะ…..

“เจ้าไปเตรียมมาก็พอ”

นางขัดจังหวะหยืนเชี่ยว อ้าวเวยมองหยินเชี่ยวที่ใบหน้ายุ่ง ยากด้วยความหน่ายใจ สาวใช้คนนี้ทำไมโง่นักนะ ตนบอกว่าต้องการอาบน้ำไม่ได้หมายความว่าแช่ทั้งร่างลงไปในน้ำเสีย หน่อย ก็แค่ใช้ผ้าขนหนูเช็ดหมาดๆเท่านั้น แต่เมื่อหวนกลับไป นึกถึงผู้เป็นนายที่โง่เง่าเช่นเจ้าของร่างเดิม สาวใช้ผู้นี้ก็คงจะ ฉลาดได้ไม่ถึงไหน

เมื่อได้ฟังคำของอ้าวเวย หยินเชี่ยวพลันตกตะลึง แต่เมื่อ มองเห็นความไม่สบอารมณ์ในดวงตาของอ้าวเวย หยินเชียวจึง ทำได้เพียงกดคำพูดนั้นเอาไว้แล้วหันร่างออกไปเตรียมของ

เพียงแต่ภายในใจมีความสงสัยเพิ่มขึ้นมาไม่หยุดหย่อน ไม่รู้ ว่าเพราะเหตุใด รู้สึกว่าหลังจากที่คุณหนูฟื้นขึ้นมาก็เปลี่ยนไปไม่ เหมือนกับแต่ก่อน

ซึ่งแต่ก่อนยามคุณหนูพูดคุยกับนางล้วนอบอุ่นอ่อนโยน ไม่ เคยเป็นเช่นวันนี้ที่ทำให้ผู้คนรู้สึกกดดันยิ่ง

นางไม่อยู่ข้างกายคุณหนูแค่สามวัน เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

เมื่อนึกถึงวันที่นางกลับมาพบคุณหนูในสภาพนอนเลือดท่วม อยู่บนพื้น หยินเชี่ยวยังรู้สึกหวาดผวา กลัวว่าคุณหนูจะมาตก ตายเยี่ยงนี้ เช่นนั้นนางจะกลับไปรายงานนายท่านผู้เฒ่าอย่างไร

กู้อ้าวเวยเช็ดตัวด้วยผ้าชุบน้ำร้อนอย่างระมัดระวัง เห็นรอบ แผลเป็นที่ฟกช้ำและบาดแผลที่ตกสะเก็ดบนร่าง คิ้วพลันขมวด ในทันที

ผู้ชายเศษสวะเหี้ยมโหดเหลือประมาณ คิดจะลงมือถึงตาย! “คุณหนูเจ้าคะ…” หยินเชี่ยวที่กำลังถือเสื้อผ้าเดินเข้ามาเห็นรอยแผลเป็นบนร่างของอ้าวเวย น้ำตาก็ร่วงลอยลงมา

ในอดีตยามคุณหนูอยู่ที่ตระกูลมีแต่จะถูกนายท่าน พะเน้าพะนอเป็นที่สมบัติล้ำค่าก็มีปาน แค่แผลบาดเล็กๆนาย ท่านก็ปวดใจเจียนตาย ถ้าหากในนายท่านรู้ว่ายามนี้คุณหนูได้ รับความอยุติธรรมใหญ่หลวงถึงเพียงนี้ คงต้องปวดใจตาย แน่นอน

“ข้าไม่เป็นไร!” นางใส่ยาใหม่และพันแผลอย่างไม่ใส่ใจ เท่าใดนัก พลางส่งสัญญาณหยินเชี่ยวให้นำเสื้อผ้าเข้ามาให้นาง เปลี่ยน มองหยินเชี่ยวที่ดวงตาแดงตรงหน้า อ้าวเวยพลัน ถอนหายใจพลางกล่าวปลอบ “บาดแผลเล็กน้อยไม่เป็นอุปสรรค อันใด อย่าให้พวกท่านตารู้ จะได้ไม่เป็นกังวล”

“รับทราบเจ้าค่ะ” หยินเชียวเอ่ยปากอย่างไม่เต็มใจนัก เมื่อ ช่วยกู้อ้าวเวยแต่งตัวจนแล้วเสร็จ หยินเชี่ยวมองกู้อ้าวเวยด้วย ความไม่แน่ใจบางอย่าง

รู้สึกได้ว่าเจ้านายที่อยู่ตรงหน้าเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม แต่ เห็นได้ชัดว่ายังเป็นคนๆ เดิม เพียงแต่คุณหนูในยามนี้คล้ายกับ เข้มแข็งขึ้นกว่าแต่ก่อน

“หยินเดี่ยว เจ้ารู้หรือไม่ซูพ่านเอ๋อร์อยู่ที่เรือนหลังใด?”