ตอนที่6พบหน้าแต่ไม่รู้จัก

“ไม่เป็นไรครับ เสียงของชายหนุ่มราบเรียบดุจสายน้ำแต่ต้อง บอกว่าบรรยากาศนั้นห่างเหินราวกับเป็นคนที่ปฏิเสธผู้อื่นอย่าง หยิ่งผยอง

เขาไม่รู้จักเธอ

หน่วนหยางไม่ได้รู้สึกแปลกใจเพียงแต่ว่ารู้สึกได้ถึงความสูญ เสียหลั่งไหลอย่างไม่มีขอบเขตภายในร่างกายเมื่อขึ้นลิฟต์ไป ความไร้น้ำหนักของเธอก็จมลึกลงเธอยืนอยู่ด้านข้างของเขามอง ดูเขาอย่างเงียบๆ

ห้าปีที่ผ่านมาดูเหมือนจะไม่ได้ทิ้งร่องรอยเหลือไว้บนร่างกาย ของเขา โดยเฉพาะใบหน้าที่ดูแน่วแน่มั่นคงเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น ดวงตาคู่นั้นที่ดูลึกซึ้งและลึกล้ำมากขึ้น

เขาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรไม่ควรอยู่ที่เมืองเจียงเฉิงที่อยู่ไกลออกไป หลายพันไมล์หรอกเหรอแล้วจู่ๆมาปรากฏตัวต่อหน้าเธออย่าง ทันทีทันใดเธอไม่รู้ว่าควรจะเศร้าหรือมีความสุขดี

อยากจะส่งเสียงทักทายเขาและพูดด้วยหลายๆครั้งแต่เมื่อ สัมผัสได้ถึงแววตาคนแปลกหน้าในสายตาของเขาเธอก็ไม่กล้าที่ จะเปล่งเสียงออกมา

จะพูดอะไรกับเขาได้ล่ะ?บางทีเขาอาจจะลืมเธอไปนานแล้วก็ได้
สายเกินไปที่จะเรียบเรียงคำพูดลิฟต์มาถึงชั้นที่เธอต้องการจะ มาแล้วเธอเดินออกมาด้านข้างก้าวออกมาสองก้าวแล้วอดไม่ ได้ที่จะหันกลับมามองประตูลิฟต์ค่อยๆปิดลงอย่างช้าๆดวงตาที่ ล้ำลึกของชายหนุ่มมองตรงไปข้างหน้าสายตานั้นดูเหมือนจะจับ จ้องที่ใบหน้าเธอแต่มันสายเกินไปที่จะเกิดความรู้สึกนี้แล้วเขาก็ หายไป

ราวกับเป็นความฝัน

ทันทีที่เดินเข้าไปในออฟฟิศสชื่อวิ๋นก็พุ่งตรงเข้ามาหน่วน หยางเมื่อวานฉันโทรหาเธอตั้งหลายครั้งทำไมไม่รับสายเลยล่ะ ทำฉันร้อนใจแทบตายฉันได้ยินมาว่าหม่าหยินมารจิ้งจอกนั่นส่ง เธอไปเจรจาเกี่ยวกับสัญญากับพวกแซ่โจวเพียงคนเดียวใจของ ฉันแทบจะปลิวไปเลยชื่อเสียงของแซ่โจวนั้นเน่าเหม็นมากเป็น พวกเจ้าชู้เรี่ยราดเธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

หน่วนหยางเอนตัวพิงกับพนักเก้าอี้ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเล็ก น้อย”ไม่เป็นไร”

แต่ว่าสัญญานั่นก็พังไปแล้วล่ะ

“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”สอนถอนใจยาวอย่างโล่งอกแต่เมื่อเห็น สีหน้าของเธอไม่ค่อยดีนักจึงถามอย่างไม่แน่ใจว่า “ไม่เป็นไร จริงๆ ใช่ไหม?ดูเหมือนเธอจะมีเรื่องในใจ

“ไม่มีอะไรอาจเป็นเพราะเมื่อคืนนอนดึกไม่ได้พักผ่อนดีๆนะ หน่วนหยางตอบอย่างรวบรัดเบาๆแต่ในใจสับสนวุ่นวายเยว่ คนเขามาปรากฏตัวที่เมืองโล่เฉิงได้อย่างไร
สวี่อวิ๋นจ้องมองดวงตาที่ล่องลอยของเธอแล้วตามด้วยการพูด อย่างอุ่นเคืองว่า “ฉันคิดว่านั่งคนตมหม่าหยินมันตั้งใจตั้งแต่ แรกแล้วคนอื่นไม่ส่งแต่กลับส่งเธอไปแค่ส่งเธอไปก็แย่แล้วยังจะ ให้เธอบุกเดี่ยวไปจัดการเจ้าแก่ลามกนั่นฉันคิดว่าถ้าไม่ใช่ว่า หล่อนตั้งใจทำก็เป็นเพราะอยากจะกลั่นแกล้งเธอคิดว่าตัวเอง เป็นผู้ช่วยผู้จัดการทั่วไปอยู่ใต้คนๆเดียวแต่อยู่เหนือคนหมื่นคน สินะถึงได้ประกาศความเป็นศัตรูได้อย่างไร้ยางอายแบบนี้คิดถึง ครั้งแรกที่หล่อนเข้ามาในบริษัทก็เป็นเธอที่ยื่นออกไปช่วยไม่รู้ จักซาบซึ้งในบุญคุณกันสักนิดเลย

หน่วนหยางไม่ได้แค้นเคืองในความไม่เป็นธรรมนั้นเพียงแค่ หัวเราะอย่างเย็นชาออกมาชาวนาช่วยชีวิตแล้วก็ถูกงูกัดเรื่อง แบบนี้เกิดขึ้นเสมอหม่าหยินอิจฉาเธอและก็กลัวว่าตำแหน่งของ ตัวเองจะไม่มั่นคง

“สุนัขจิ้งจอกมาแล้วเธอต้องระวังตัวนะ…”สวอนลดเสียงของ เธอลงแล้วรีบพูดหูใส่เธอก่อนจะเลื่อนเก้าอี้ทำงานกลับไปที่ ตำแหน่งของตัวเอง

หน่วนหยางฝั่งหน้าของเธอไปกับเอกสารกองใหญ่ที่ดึงมาจาก ลิ้นชักคนๆนั้นจะปรากฏตัวหรือไม่งานของเธอก็ยังต้องดำเนินต่อ ไปเธอต้องเลี้ยงดูครอบครัวของเธอการไม่มีเขาก็ไม่ได้แปลว่าจะ แก้ปัญหาอะไรได้

เสียงของรองเท้าส้นสูงกระแทกพื้นกำลังเดินไกลเข้ามาหน่วน หยางค่อยๆยกเปลือกตาขึ้นและเห็นรองเท้าบู๊ตหนังสีแดงหยุด อยู่ตรงหน้าเธอด้วยส้นสูงที่สูงกว่าสิบเซนติเมตรเธอดูแล้วรู้สึกเมื่อยเท้าอย่างน่าตกใจ

โดยรวมก็คือการลงโทษได้มาถึงแล้ว