บทที่ 4 นี่คือประชุมระหว่างประเทศที่คุณบอกน่ะเหรอ?

บทที่ 4 นี่คือประชุมระหว่างประเทศที่คุณบอกน่ะเหรอ?

สีหน้าของลั่วมั่นนั้นค่อยๆเปลี่ยนเป็นซีดขาว

สถานการณ์แบบนี้สำหรับเธอแล้วนั้นช่างน่าอับอายเสีย เหลือเกิน สิ่งที่คุยกับเมื่อหลายวันก่อนนั้นผ่านโทรศัพท์ ดังก้องในหูเธอ หลี่เหยาที่รับหน้าที่ในการต้อนรับนั้นดู เหมือนอึดอัด ไม่มีใครกล้าพูด แม้แต่อากาศก็ยังแข็งตัว

รอยยิ้มของหลัวแมนจีติดอยู่ในสายตาเป็นเวลาหลาย วินาที แต่ในไม่ช้าก็เปลี่ยนเป็นความพอใจในทันที เธอ กอดแขนของเฟิงเฉินไว้ แล้วมองมาทางลั่วมั่นอย่างอวดๆ เสียงของเธอนั้นแหลมคมเล็กน้อย

“นางหญิงเฟิงก็มาด้วยเหรอ ? ช่างบังเอิญจริงๆ”

ลั่วมั่นไม่ได้สนใจเธอ แต่จ้องมองเฟิงเฉินอย่างเอาตาย เธอรู้สึกเพียงมีไฟลุกขึ้นจากอกและกัดฟันเอ่ยถาม

“คุณเฟิง การประชุมระหว่างประเทศย้ายมาที่งาน ประมูลตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอคะ ? ”
เฟิงเฉินลืมตาขึ้นมามองเธอ แล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย

การประชุมระหว่างประเทศเดิมมีกำหนดที่จะจัดขึ้นใน วันนี้ แต่ถูกเลื่อนออกไปเนื่องจากปัญหาสภาพภูมิอากาศ ประจวบเหมาะกับหลัวแมนจีไม่รู้ว่าไปได้ยินข่าวมา จากที่ไหนว่ามีงานประมูล บวกกับนิสัยเด็กๆที่ทำให้เขา อารมณ์เสีย ไม่รู้ว่าทำไมถึงคิดว่าลั่วมั่นจะไป เขาถึงจับ พลัดจับผลูสัญญาลงไปโดยไม่รู้ตัว

เขาสงสัยเป็นอย่างมาก การอับอายท่ามกลางคน มากมาย ท้ายที่สุดลั่วมั่นยังจะรักษาบรรยากาศปกติของ เธอได้หรือไม่

แต่ว่าตอนนี้ ความคิดอันแท้จริงของลั่วมั่นที่รั่วไหล ทำให้เขารู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมาก

ดูสิ ตอนนี้ฉันอยากจะดึงร่างของเขามาฉีกทิ้งนั้นคง เทียบไม่ได้กับร่างที่ไร้ชีวิตชีวาที่น่ารักก่อนหน้านี้มาก?

ริมฝีปากของเฟิงเฉินกระตุกด้วยความขี้เล่น ภายใต้ สายตาของฝูงชน เขาคว้าเอวบางของหลัวแมนจี เชิดคาง ด้วยความภาคภูมิใจ พูดคำสี่คำออกมาอย่างเลี่ยงคำหลัก ไปใช้นําเบา

“คุณฟังผิดแล้ว”
มีคนจํานวนมากขึ้นเรื่อยๆชี้ทางไปทางประตูทางเข้างาน ประมูล หัวเราะเยาะ เย้ยหยัน เห็นอกเห็นใจ ไม่ว่าจะ อะไรก็มีหมด

ลั่วมั่นกำมือแน่น หลังจากความโกรธเกรี้ยว ก็เหลือเพียง

ร่างอันเย็นยะเยือก ทั้งสามติดอยู่ที่ปากประตู พร้อมกับคนที่มองด้วยความ

ตลก ซึ่งแทบจะปิดกั้นทางเข้าสู่งานประมูลทั้งหมด

“พี่ชาย พี่สะใภ้ พวกคุณทำไมถึงมาล่ะ ?”

ทันใดนั้นก็มีเสียงที่ดังออกมาจากฝูงชนพร้อมกับรอยยิ้ม ที่คุ้นเคย

ลั่วมั่นยังไม่ทันได้หันตัวกลับ ไหล่ของเธอก็ถูกจับเสีย แล้ว เมื่อเงยหน้าขึ้น ก็เข้าไปอยู่ในสายตาอันอบอุ่นที่ แสดงความกังวลนั้น

“ฉันมารอพวกคุณตั้งนานแล้ว ยังไม่รีบเข้ามาอีก พี่สะใภ้ จะต้องชอบของสะสมชุดสุดท้ายในวันนี้…….

คนที่พูดนั้นคือเฟิงเซิ่ง น้องชายสุดที่รักของเฟิงเฉิน รูป ร่างหน้าตาของเขานั้นคล้ายกัน แต่ว่านิสัยใจคอนั้นกลับ ต่างกันอย่างสิ้นเชิง
ในขณะที่มือหนึ่งของเฟิงเชิงตันหลังของเธออยู่ อีกมือ หนึ่งก็ดึงเฟิงเฉิน ไม่รู้ว่าใช้เทคนิคอะไร ถึงสลัดหลัวแมน จีทิ้งออกไปได้ ผลักหลังของคู่สามีภรรยาทั้งสองจากซ้าย ไปขวา จนตรงเข้าไปในห้องโถงได้

หลัวแมนจู๊ตกตะลึงอยู่ที่เดิมเป็นเวลาหลายวินาทีถึงจะ ได้สติ ใบหน้าแดงก่ำของเธอนั้นขาวซีดท่ามกลางฝูงคนที่ สนใจ เธอกระทืบเท้าด้วยโมโหแล้วตามไป

“คุณชายเฟิง คุณรอฉันด้วยสิ…..

ณ ห้องโถง ทั้งสี่คนนั่งแถวเดียวกัน เฟิงเฉินกับลั่วมั่น ปกติแล้วต้องนั่งด้วยกัน เพียงแต่ว่าหลัวแมนจีที่นั่งข้างๆ แบกลั่วมั่นและเฟิงเฉิน เป็นรูปแบบการผสมผสานที่แสดง ถึงความอึดอัดเล็กน้อย

แต่ไม่ว่าอย่างไร การแสร้งเป็นนางหญิงเฟิง หลังจาก การแก้ไขของเฟิงเซิ่ง สีหน้าของลั่วมั่นก็กลับสู่สภาพเดิม อย่างไม่เต็มใจนัก

ฝั่งหูซ้ายนั้นเป็นเสียงเล็กๆจีบกันของทั้งสอง หลัวแมน จีแสดงออกโดยเจตนา สักพักจึงซบแขนของเฟิงเฉิน แล้วถามว่าน้ำหอมกลิ่นหอมหรือไม่ สักพักก็ช่วยเขาจัด ระเบียบชุด ช่างกำกวมจริงๆ

เสียงต่ำของเฟิงเซิ่งลอยมาจากด้านขวา
“คุณโอเคไหม?”

“ลั่วมั่นได้สติ หันไปมองเฟิงเชิ่ง เฟิงเซิ่ง นั้นอายุน้อยกว่า เฟิงเฉินเพียงสองปี ใบหน้านั้นคล้ายกันเป็นอย่างมาก แต่ ว่านิสัยกลับไม่เหมือนกันเลยแม้แต่น้อย ถ้าหากบอกว่า เฟิงเฉินภูเขาน้ำแข็งอันเยือกเย็น งั้นเขาคงเป็นสระน้ำใน สวนท่ามกลางอากาศอันอบอุ่นในฤดูใบไม้ผลิ

“ไม่เป็นไร เพิ่งจะขอบคุณคุณ” เธอดึงมุมปากแล้วเผย ใบหน้าแห่งความซาบซึ้งใจ

“ไม่เป็นไร ครอบครัวเดียวกัน…” เฟิงเซิ่งยิ้มแต่เหมือน กับคิดถึงอะไรบางอย่าง รอยยิ้มนั้นก็หุบลงในทันใด “เพียงแต่….”

เขาพยายามเข้าไปใกล้ๆหูของเธอ แล้วกระซิบอย่าง สนิทสนม

เหตุการณ์นี้อยู่ในสายตาของเฟิงเฉิน ซึ่งขัดลูกหูลูกตา เป็นพิเศษ ดวงตาของเขาก็เกิดมีความเย็นยะเยือกขึ้นมา และประกายของความอิจฉา