บทที่ 12 ทำไมเธอถึงอยู่ที่นี่

บทที่ 12 ทำไมเธอถึงอยู่ที่นี่

เฟิงเฉินออกมาจากห้องผู้ป่วย รู้สึกแค่ว่าในหน้าอกของ เขาเต็มไปด้วยความโกรธ บนโทรศัพท์มีสายที่ไม่ได้รับ เจ็ดแปดสายจากหลัวแมนจี และเขาไม่ได้รับสักสายเดียว

ในตอนที่อารมณ์เสียและกำลังจะปิดโทรศัพท์ ก็มีเสียง กรีดร้องของผู้หญิงดังขึ้นข้างเขา เขายกมือพยุงอย่าง รวดเร็ว คนคนนั้นถึงไม่ได้ล้มลง

“คุณไม่เป็นอะไรนะครับ?” เขาถาม

เมื่อได้ยินเสียงทุ้มต่ำของชายผู้นั้น เธอก็เงยหน้าขึ้นมอง ด้วยความตกใจ

“เฟิงเฉิน?”

หน้าเฟิงเฉินชะงักไปเล็กน้อย มองผู้หญิงตรงหน้าเขา แล้วพูดออกมาสองคำอย่างลังเล

“เวินน่อน……”

ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าดูมีน้ำมีนวลมากกว่าเมื่อสามปีก่อนเพิ่มเสน่ห์ที่เป็นผู้ใหญ่มากขึ้น เธอใส่ชุดเดรสสีเบจเรีย บง่าย ผมยาวแผ่ไปทั่วไหล่

เวินน่อน รักแรกของเขา ที่เขาเคยมอบทุกช่วงเวลา พิเศษให้กับผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า

เมื่อได้ยินสองคำนี้ เวินน่อนก็อึ้งไปเล็กน้อย ก่อนจะยิ้ม อย่างขมขื่น

“เมื่อก่อนคุณเคยเรียกฉันว่าเป็นน่อน”

เฟิงเฉินขมวดคิ้ว เลี่ยงสายตาของเธอ

“นั่นเป็นเรื่องเมื่อก่อน”

“ขอโทษค่ะ…….”

เวินน่อนคิดถึงอดีตที่ไม่ราบรื่น และเอ่ยขอโทษอย่าง รวดเร็ว “ฉันผิดเอง ที่ทำไม่ดีกับคุณ”

เฟิงเฉินขมวดคิ้วแน่นขึ้น และเปลี่ยนหัวข้อ

“มันผ่านไปหมดแล้ว ไม่จำเป็นต้องกังวลอะไรอีก”

เมื่อเห็นว่าเฟิงเฉินไม่ได้ถือโทษอะไรเธอ สีหน้าเธอก็ดีขึ้น และน้ำเสียงผ่อนคลายลงเล็กน้อย ก่อนจะนำใบตรวจ ที่เธอเพิ่งได้มาใส่ในกระเป๋า

ทั้งสองคนเดินตามทางเดินของโรงพยาบาลเพื่อขึ้นลิฟต์ เอ่ยทักทายสั้นๆ ถามสารทุกข์สุกดิบนิดหน่อย การแสดง ออกของเฟิงเฉินดูปกติ ราวกับเจอเพื่อนเก่าธรรมดา เท่านั้น

ซึ่งแตกต่างเวินน่อน ที่ในใจคิดไปต่างๆ นานา ก่อนมอง ไปบนจอแสดงผลของลิฟต์ ที่ค่อยๆ ลงไปทีละชั้น และ ถามขึ้น

“ฉันไม่เจอคุณมานานแล้ว วันนี้เพิ่งได้เจอกัน ฉันขอ เลี้ยงข้าวคุณได้ไหมคะ?”

เฟิงเฉินที่ใจไม่ได้อยู่กับเนื้อกับตัว ไม่รู้ว่าคิดอะไร ก่อน ปฏิเสธโดยตรงว่า “ไม่เป็นไรครับ”

เวินน่อนที่คิดจะพยายามชวนต่อ ประตูลิฟต์ก็เปิดขึ้น พอดี เฟิงเฉินเดินออกไป และพูดว่า

“ผมมีธุระต่อ ขอตัวก่อนนะครับ”

ท่าทางรีบร้อนของเฟิงเฉิน ฉายอยู่ในดวงตาของ เวินน่อน ใบหน้าของเธอซีดขึ้นเล็กน้อย แต่พอนึกถึง ท่าทางตอนที่เฟิงเฉินทักทายเธอ ความอบอุ่นก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเธอ

เธอมองตรงไป และโทรศัพท์ “เสี่ยวอ้าย สองวันนี้มีเวลา ว่างไหม อยากจะรบกวนเธอสักหน่อย ช่วยส่งเฮาเฮ่ากลับ ประเทศจีนที”

เสียงผู้หญิงที่กังวลดังจากในโทรศัพท์

“คุณจัดการเรียบร้อยแล้วเหรอคะ? ช่วงนี้เฮาเฮาอาการ ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ถ้าไปตอนนี้เธออาจไม่ชิน รออีกสักพัก ดีไหมคะ? ”

เวินน่อนขมวดคิ้ว มีความลังเลเล็กน้อยปรากฏขึ้นใน ดวงตาของเธอ แต่ในไม่ช้าความลังเลนี้ก็หายไป ก่อน ตัดสินใจอย่างแน่วแน่ว่า “ไม่เป็นไร ให้กลับมาเถอะ ฉัน จะหาพ่อที่รับผิดชอบเฮาเฮาเอง และได้แน่นอน”

ลั่วมั่นอยู่คนเดียวจนถึงบ่าย และพยายามทำเรื่อง ออกจากโรงพยาบาล ก่อนจะออก ไข้ก็ยังไม่หายอย่าง สมบูรณ์ คุณหมอบอกเธอบางอย่าง แต่เธอไม่ได้ฟังใดๆ และออกจากโรงพยาบาลด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยดีกลับถึงบ้าน แม่บ้านหลีมาเปิดประตู
“ทําไมคุณหญิงถึงกลับมาได้ล่ะคะ? ทางโรงพยาบาลไม่

ได้บอกให้คุณอยู่เพื่อรอดูอาการเหรอคะ?”

ลั่วมั่นส่ายหัวอย่างเหนื่อยล้า

“ไม่เป็นไรค่ะ พักอยู่ที่โรงพยาบาลไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ กลับมาอยู่ที่บ้านกว่าค่ะ เฟิงเฉินกลับมายังคะ?”

“ยังค่ะ แต่……” แม่บ้านหลีขมวดคิ้ว ทำท่าทางเหมือน อยากจะพูดอะไรบางอย่าง

“มีอะไรรึเปล่า?”

ลั่วมั่นเปลี่ยนรองเท้าที่ทางเข้า โดยไม่รอคำตอบจากแม่ บ้านหลี ก็ได้กลิ่นน้ำหอมฉุนขึ้นมา

กลิ่นแรงและฉุนมาก เป็นกลิ่นที่คุ้นเคย

เธอหายใจลำบากเล็กน้อย จ้องมองหญิงสาวที่นั่งอยู่ใน ห้องนั่งเล่น

“ทําไมเธอถึงอยู่ที่นี่?”