บทที่ 1 แม่ไก่ที่ไม่สามารถออกไข่ได้

บทที่ 1 แม่ไก่ที่ไม่สามารถออกไข่ได้

“เอ่อ……. คุณชายเฟิง พูดแบบนี้ แสดงว่าคุณยินยอมที่ จะมอบนางเอกของเรื่อง (หมิงกั๋วหว่างซื่อ) ให้กับฉันแล้ว ใช่ไหม?”

ในห้องอ่านหนังสือของคฤหาสน์ เสียงอันมีความสุขจน กระดูกกัดกร่อนของหญิงสาวผ่านเข้ามา ฝีเท้าอันรุนแรง ของลั่วมั่นหยุดตรงปากประตู

เมื่อมองลอดช่องประตูออกไป ท่อนบนของผู้ชายมีครึ่ง หนึ่งของหญิงสาวนั่งคร่อมอยู่ด้านหน้าโต๊ะ เขาสวมชุด นอนหลวมๆ มือซ้ายยังคงเปิดอ่านเอกสารอยู่ มือขวา ประคองเอวของหญิงสาวไว้ ส่วนด้านล่างก็บีบแน่นไม่ ปล่อย

“บทนางเอกนี้นอกจากคุณแล้ว ผู้หญิงคนอื่นก็คงรับ หน้าที่นี้ไม่ไหว สามวันหลังจากนี้คุณก็สามารถเข้ากลุ่ม ได้แล้ว ”

ชายหนุ่ม/ผู้ชายพิง บนโซฟาราวกับไร้กระดูก เกี่ยวกระ หวัดริมฝีปากสีกุหลาบ

“คุณนาย นี่….นี่มันจะมากเกินไปแล้ว!”แม่บ้านหลี่คนรับใช้ที่คอยติดตามไปเป็นเพื่อนนั้นไม่สามารถทนดูต่อ ไปได้

แม้จะรู้ว่าคุณชายเฟิงนั้นเจ้าชู้ ผ่านผู้หญิงมานับไม่ถ้วน แต่นี่เป็นครั้งแรกที่พาผู้หญิงกลับบ้านมาค้างคืนอย่าง โจ่งแจ้งขนาดนี้

ลั่วมั่นหยิบกระเป๋าถือด้วยนิ้วมืออันขาวซีด รอให้เสียง ภายในห้องเงียบลงสักพัก เธอถึงผลักตรงหน้าประตูบาน นั้นแล้วพุ่งเข้าไปด้วยตัวเอง

“ใครนะ ? ไม่มีจารีตประเพณีขนาดนี้”เสียงลอยมาจาก ร่างด้านหลังทำให้หญิงสาวไม่พอใจ หันหน้ากลับมาทำ เสียง หลังจากมองคนใช้เข้ามา สีหน้าของเธอก็ซีดขาวลง ในทันที

“เห้อ มือที่สามคนหนึ่งเดินก้าวเท้าย่างรุกบุกเข้าไปถึงใน ห้องนอน แล้วยังพูดกับฉันอย่างไร้มารยาท”เสียงของลั่ว มั่นไม่แยแส ลอยเข้าไปถึงห้องอ่านหนังสือทุกซอกทุกมุม

ชายผู้นั่งบนเก้าอี้โซฟาปิดเอกสารลง แกะกล่องบุหรี่พัก ผ่อนหน้าตาเฉยอย่างไม่สะทกสะท้าน ถือซิการ์ที่มอด ไหม้ระหว่างนิ้วมือ ควันบุหรี่มัวสลัวบังหน้าตาอันหล่อ เหลา
ราวกับเขากับคุ้นเคยกับการโต้คารมโดยการสังเกตและ ศึกษาซึ่งกันและกันแบบนั้น

ถึงแม้จะมีความเพลิดเพลินอยู่บ้าง

“ทำไม นางหญิงเฟิงไม่ควรอิจฉาอย่างงั้นเหรอ?”

เมื่อเห็นชายหนุ่มเฉื่อยช้าไร้อากัปกิริยา ราวกับหญิงสาว เดินถึงตรงหน้าของลั่วมั่นโดยมีความเชื่อใจและยั่วยุ เพ่ง มองดวงตาของเธอตรงๆ “เสแสร้งอะไรล่ะ นี่มันไม่ใช่ครั้ง แรกสักหน่อย คุณชายเฟิงมีผู้หญิงมากมายคิดว่านาง หญิงเฟิงคงรู้ดีอยู่แล้ว นี่ยังไม่ชินกับฐานะอันน่าอับอาย แบบนั้นอีกเหรอ?”

เธอยิ้มให้อย่างนุ่มนวล แนบข้างหูลั่วมั่น “รู้ใช่ไหมว่าโลก ข้างนอกประเมินค่านางหญิงเฟิงของคุณยังไง บอกว่า คุณเป็น…..แม่ไก่ที่ไม่สามารถออกไข่ได้!

ลั่วมั่นตรงดิ่งแข็งทื่อโดยฉับพลันราวกับคันโยก เธอ สร้างกำแพงสูงขึ้นภายในใจ ท้ายที่สุดท่ามกลางแววตา อันยั่วยุของผู้หญิงคนนี้ ก็พังทลายอย่างสมบูรณ์

แม่ไก่ที่ไม่สามารถออกไข่ได้!

ใช่สิ เธอแต่งงานกับเฟิงเฉินมาสามปีโดยไม่มีอะไร ตระ กูลเฟิงกดดันเธอทั้งวันทั้งคืน เรียกร้องให้เธอต้องตั้งครรภ์เด็กโดยเร็วที่สุด!

แต่ใครจะรู้ว่า เธอแต่งงานกับเฟิงเฉินมานานขนาดนี้แล้ว ยังคงเรือนร่างนั้นยังสมบูรณ์ไร้ที่ติ

กิจกรรมบนเตียงล้วนไม่มี แล้วเธอจะมีลูกได้จากไหน

ล่ะ!

เผชิญกับดวงตาของหญิงสาวที่ยิ้มเหมือนไม่ยิ้มนั้น สีห น้าของลั่วมั่นเคร่งขรึมในฉับพลัน สั่งคนนอกประตู “เอา ของยกเข้ามา!”

คิ้วเรียวยาวของหญิงสาวขมวดยกสูง รอจนประตูห้อง ถูกคนผลักเปิดออก หลังจากนั้น สีหน้าของเธอก็เปลี่ยน เป็นไม่ปกติน่าเกลียดอย่างยิ่งยวด

หลายคนที่เข้ามาคือคนรับใช้ในคฤหาสน์หลังนี้ในมือ หัวหน้าคนหนึ่งถือถาดไม้หนึ่งถาด ถ้วยด้านบนทั้งสอง เต็มไปด้วยของเหลวสีน้ำตาล

“ทั้งสองถ้วยคือยา ถ้วยหนึ่งนั้นให้รางวัลกับสามี ฉันที่ทำงานเหน็ดเหนื่อย’ทั้งวันทั้งคืนเพื่อบำรุง พลังหยาง….. “ลั่วมั่นจงใจเน้นหนักคำว่า ‘ทำงาน เหน็ดเหนื่อย’สองคำ

เฟิงเฉินโน้มตัวแล้วบดดับไฟก้นบุหรี่นิ่งๆ ในที่สุดบดขยี้อย่างรุนแรง ริมฝีปากเผยอขึ้นเล็กน้อย ขยาย ออกไปเป็นเส้นโค้งที่ลุ่มลึก

ฉากนี้ไม่อาจหนีพ้นสายตาของลั่วมั่นได้

“ส่วนอีกถ้วย” สายตาเย็นชาของเธอมองหญิงสาวที่อยู่ ตรงหน้า “ปกติก็เตรียมไว้ให้หลัวแมนจีของคุณไงล่ะ !”

สีหน้าของหลัวแมนจีซีดขาว “คุณหมายความว่ายังไง?”

ลั่วมั่นเดินเข้าไปใกล้เธอสองก้าวกระตุกริมฝีปากอย่าง เยือกเย็น ดวงตาคู่สวยส่องประกายความเย็นชาในฉัน พลัน “ฉันตั้งท้องลูกของตระกูลเฟิงไม่ได้ แล้วคุณคิดว่า พวกคุณสามารถตั้งท้องได้หรือเปล่าล่ะ ? ในเมื่ออยาก เป็นผู้หญิงของสามีฉันเมื่ออยู่ด้านนอก งั้นก็ตั้งใจเป็น คนทีมีลูกยากไปตลอดชีวิตซะ!”