รักษาความลับ

“เพคะท่านอ๋อง” ธิดาเทพพยักหน้ารับ

“เช่นนั้นก็ง่ายแล้วเพียงแต่ไปขอยืมมาช่วยองค์หญิงสิบสาม แล้วนำไปคืน เราเฝ้าพลิกฟ้าพลิกแผ่นดินหามาหลายสิบปีใน ที่สุดก็อยู่แค่ปลายจมูกเท่านั้นเอง” อ๋องฉางอันเอ่ยอย่างยินดี

“เรื่องคงไม่ง่ายดายเช่นที่เราคิด เพราะตำราเล่มนี้เป็นของ วิเศษในตำหนักเทพหากผู้อื่นครอบครองย่อมต้องโทษประหาร คิดว่าทางจวนแม่ทัพไม่มีทางยอมมอบตำราอีกครึ่งมาง่ายๆ อีก ทั้งเราจะให้ผู้ใดล่วงรู้ไม่ได้ว่าตำราได้หายออกจากตำหนักเทพ ไปครึ่งหนึ่ง หากฝ่าบาทเข้าธิดาเทพทั้งหลายคงเอาชีวิตไว้ไม่ ได้”

“จริงดั่งท่านว่า และเรื่องของน้องสิบสามฝ่าบาทก็ไม่อาจรู้ได้ เช่นกัน”

“นอกจากลอบเข้าจวนแม่ทัพคงไม่มีวิธีอื่นแล้ว”

ธิดาเทพเอ่ยขึ้น นางรู้ดีว่าจวนแม่ทัพหยางเวรยามหนาแน่นยิ่ง กว่าในวังหลวง การแฝงกายเข้าไปนั้นช่างเป็นเรื่องยากหรือ เรียกว่าเป็นไปไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

“ไม่ว่าอย่างไรข้าก็ต้องลองดู

“เหตุใดตำรานั่นถึงไปอยู่ที่จวนแม่ทัพหยางได้”
“ฮูหยินเฒ่ากับแม่เฒ่าของขามีความผูกพันแน่นแฟ้นนักไม่แน่ อาจมีสิ่งใดที่นางไม่ทันได้สั่งเสียจึงได้มอบตำราให้ตระกูลหยาง ไปรักษา

หรือไม่ตระกูลหยางก็แย่งชิงเอาเป็นของตนเพราะหากได้ ครอบครองตำราเล่มนี้ก็สามารถล่วงรู้ฟ้าดินได้ เพียงแต่ตระกูล หยางกลับเก็บรักษาอย่างเงียบเชียบข้าคิดว่าต้องมีความลับอื่น ใดซ่อนอยู่อีกเป็นแน่”

“อย่างไรเราต้องนำตำรากลับมาเพื่อช่วยสิบสามให้ได้โดย เร็ว”

“ท่านอ๋อง ใกล้ฟ้าสางแล้วองค์หญิงคงคืนร่างเดิม ท่านไม่ต้อง

ห่วงแล้วทางปล่อยให้ตำหนักเทพจัดการเถิด”

“อืม รบกวนท่านแล้ว”

กระต่ายน้อยมองตามร่างสูงของอ๋องฉางอันจนลับสายตา เป็น จริงดั่งธิดาเทพที่มีศักดิ์เป็นน้าสาวของนางเอ่ย ไม่นานองค์หญิง สิบสามก็กลายร่างคืนดังเดิม

“องค์หญิงเจ้าต้องหัดฝึกสงบใจ เมื่อกลายร่างปีศาจจะได้ ควบคุมตนเองได้” ธิดาเทพเอ่ยขึ้น ในขณะที่ใช้ผ้าผืนใหญ่คลุม ร่างเปลือยของนางเอาไว้จนมิด

“ข้าพยายามแล้วท่านน้า แต่ทำไม่ได้สักที”

“หากมีคนจับเจ้าไว้และกลายร่างกลับคืนต่อหน้าคนผู้นั้นเจ้า จะถูกมองว่าเป็นปีศาจไร้ทางหนีมีแต่ทางตายสถานเดียวเข้าใจหรือไม่”

องค์หญิงสิบสามพยักหน้า เหตุใดนางจะไม่รู้เล่าที่ผ่านมาทุก ครั้งที่กลายร่างนางพยายามข่มใจตนในอยู่เพียงในตำหนักไม่ กระโดดหนีไปไหน บางครั้งกลายเป็นสุนัข บางครั้งกลายเป็นนก บางครั้งกลายเป็นงู ครานี้กลายเป็นกระต่าย นางรู้สึกเอือมระอา กับโชคชะตาของตนเองที่ไม่เกิดเป็นสัตว์ให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย

“ครานี้เจ้าเห็นสิ่งใดต้องมีเหตุให้เจ้ากระโดดไปที่จวนแม่ทัพ หยางเป็นแน่” ธิดาเทพเอ่ยถาม

“ท่านนาทำนายถูกต้องแล้ว เมื่อรู้สึกตัวข้าก็อยู่ที่นั่นแล้วและก็ เห็นภาพนิมิต” องค์หญิงสิบสามนึกถึงภาพในนิมิตแล้วก็อดยิ้ม อย่างนึกขันไม่ได้

“เห็นสิ่งใด”

“สีแดงเต็มจวน มีงานแต่งเห็นท่านแม่ทัพแต่งงานแต่ไม่เห็น ใบหน้าเจ้าสาว อีกทั้งเห็นเขาจุมพิตเจ้าสาวต่อหน้าทุกคน

“เรื่องนี้เองหรือ แล้วอย่างอื่นเล่า”

“เห็นเพียงเท่านี้ก็ถูกคนไล่แล้ว ข้าแอบเข้าไปในห้องอาบน้ำ ท่านแม่ทัพแล้วเห็นเขาอาบน้ำด้วย”

“เจ้าว่าอย่างไรนะ แอบเข้าไปในห้องอาบน้ำท่านแม่ทัพหรือ”

ธิดาเทพยกมือทาบอกตนเองด้วยความตกใจ หลานสาวของ นางผู้นี้ชอบก่อเรื่องซุกซน นิสัยอยากรู้อยากเห็นอีกทั้งยังเป็น สตรีไม่ออกเรือนการที่เข้าไปห้องอาบน้ำของบุรุษเช่นนั้นทำให้นางแทบ

เจ้าองค์หญิงสิบสามตอบตาใส

“แล้วเห็นสิ่งใดหรือไม่ท่านน้าอยากจะเอ่ยถามตรงๆ แต่ นางยังกระดากเช่นกัน

เห็นแน่ใจว่าคือสิ่งใดมันค่อนข้างมืดในมุมนั้น เจ้าน่าหลับตาเสียก่อน แต่ท่านนาร่างกายแม่นั้นข้าพิจารณาแล้ว ช่างงดงามสมส่วนเสียจริง เห็นนอนที่แล้วจับเป็นอาหารตา”

“สิบสาม เจ้านี่เฮ้ย เอาล่ะ ๆ เจ้าอย่าเพ้อเจ้อนักไม่พูด แล้ว”

ธิดาเทพร้อนธิดาเทพซึมออกมาเช่นนี้ นางว่าหลานชอบสิ่งของงดงาม แต่ไม่คาดคิดจะหมายรวมเรือนร่างบุรุษได้ อีกทั้งคิดสิ่งใดกล่าวนั้นเรื่องนี้ต้องโทษ

“ท่านนาข้าพูดความจริง หลังจากนั้นก็ดีดตัวหนีได้ องครักษ์ผู้อยากข้าไปตุ๋นด้วยบังอาจนัก

สามกันตรงนาง ต้องหาทางเล่นงานองครักษ์เถื่อนและแม่ทัพบ้านั้นให้จงได้

“เจ้ารีบแต่งกายเสีย พรุ่งข้าจะเข้าเฝ้าฝ่าบาทนำเรื่องนิมิตของเจ้าไปกราบทูลท่านน้าไม่อาจฟังสามเหลวไหลทุกจึงต้องตัด”เจ้าค่ะองค์หญิงสิบคำว่าง่าย เรื่องนี้นางต้องไปเล่า

ให้อาชิงสนิทของนาง

การกลายร่างขององค์หญิงสิบนั้นเริ่มเป็นมาเนิ่นนานแล้ว ตั้งองค์หญิงสิบสามเด็ก วันหนึ่งจู่ไม่ว่าเกิดสิ่งใดขึ้น องค์หญิงจึงได้เผลอกินทำนายจันทราลงไปด้วยรู้สึกตนเอง สร้างความตื่นตระหนกให้เป็นน้าที่เลี้ยงดูนางตั้งแต่เล็กเป็น อันมาก ตำหนักเทพจึงสร้างขึ้นเกรงฝ่าบาทนั้นจะทำร้ายบุตรสาวตนเองควักหินจันทราออก มาจาก

ตั้งนั้นมาเกิดเรื่องประหลาดขึ้น องค์หญิงสิบสามใน วันพระจันทร์เต็มดวงมักจะกลายร่างเป็นสัตว์ต่างซ้ำ อีกทั้ง ทุกครั้งกลายร่างนางมักจะเห็นสิ่งต่างล่วงหน้าและนำความ มาบอกผู้เป็นน้า

และยังความเคารพสูงสุดผู้คนรวมทั้งฝ่าบาทและไทเฮา ภายตำหนักเทพจึงไม่ผู้ใดกล้าล่วงล้ำและช่วยของหญิงสิบสามจนทุกนี้