พี่ชายที่น่ารัก

การจะออกจากวังของนางแต่ละครั้งหากไม่แอบออกไปต้อง ขออนุญาตจากฮองเฮาผู้ดูแลสตรีวังหลังทั้งหมดเสียก่อน เมื่อได้ รับป้ายอนุญาตจึงจะสามารถออกไปได้อย่างสบายใจ

หากฮองเฮาพระทัยดีบางครั้งก็ให้รางวัลเป็นเงินติดตัวให้ บรรดาองค์หญิงติดตัวไปด้วยน่าเสียดายที่องค์หญิงสิบสามไม่ เคยได้รับพระกรุณาเรื่องเงินติดตัวแม้แต่ครั้งเดียว

นางเป็นองค์หญิงนอกคอกที่ไม่มีผู้ใดเหลียวแลมีเพียง ตำแหน่งแต่ไร้ซึ่งอำนาจใดๆ อย่างสิ้นเชิง

โชคดีที่นางยังมีท่านอ๋องฉางอันที่ถือเป็นพี่น้องกันตั้งแต่เด็ก คอยดูแล ฐานะของอ๋องฉางอันนั้นได้รับการแต่งตั้งเป็นพิเศษ จากฝ่าบาทเพราะท่านพ่อของฮ่องฉางอันยอมปกป้องฝ่าบาทใน เหตุการณ์ลอบสังหารจนถึงแก่ความตาย

ฝ่าบาทจึงรับเขาเข้ามาเป็นบุตรบุญธรรมตั้งแต่อ่องฉางอัน อายุห้าขวบและมอบให้ตำหนักธิดาเทพเป็นผู้ดูแล ทั้งคู่จึงผ่าน พ้นช่วงยากลำบากในวัยเด็กมาด้วยกันเมื่อยังเด็กองค์หญิงสิบ สามมักจะถูกรังแกเสมอก็ได้อ๋องฉางอันที่ฉลาดเฉลียวคอย ปกป้องคุ้มภัยให้รอดพ้นมาได้ ความผูกพันของทั้งสองจึง แน่นแฟ้นนัก

เรื่องราวในอดีตผ่านมาแล้ว ความจริงองค์หญิงสิบสามหาได้ ใส่ใจคิดแค้นใครด้วยวันๆ จิตใจนั้นพะวงอยู่กับเรื่องหินจันทราหมด ใครจะรังแกทั้งบุปผาผลิบานที่เยื้องกรายไปใดทำให้ผู้คนเคลิบเคลิ้มจึงมักถูก บรรดาองค์หญิงด้วยกันอิจฉาริษยาจนหาเรื่องกลั่นแกล้งวัน

ทูลองค์หญิงนางกำนัลจากห้องตัดเย็บมาเข้าเฝ้าเพคะ เห็น อาภรณ์สั่งตัดขององค์หญิงเสร็จแล้ว” นางกำนัลหน้า ตำหนักมารายงานอย่างนอบน้อม

ดีเลยก่อนงานหลายวันทันใจเลยตอนแรกกังวลกลัวว่าจะเสร็จเหมือนให้

นางกำนัลหน้าตำหนักนางกำนัลจากห้องตัดเย็บแห่งวัง หลวงเข้ามา ผู้หน้าเล็กเป็นรูปดอกท้อไม้บอบบาง รูปร่างอรชร ในมีถาดอาภรณ์แดงวางอยู่

“ใหญ่ท่านชุดข้าเสร็จแล้ว

องค์หญิงสิบสามเอ่ยอวด พลางหยิบชุดแดงงดงามออก มาทาบกับตนเอง ผ้าไหมสีแดงถูกออกมาอย่างประณีตไม่ ได้ลองสวมใส่หากอยู่ร่างกายขององค์หญิงแม้เทพบนชั้นคงมองอย่างริษยา ในใจของอ๋องฉาง อันกลับกลัด

ขอบใจเจ้ามาก ไม่คิดว่าเสร็จเร็วเช่นเป็นเพราะองค์หญิง ทุกต่างจับจองช่างฝีมือจนหมดข้าจึงคิดชุดของคงเสร็จไม่ทันวันงาน

“ขอองค์หญิงวางพระทัย ช่างอาภรณ์ผู้นี้แม้จะเพิ่งเข้าราช สำนักไม่นานแต่ฝีมือประณีตมากเพคะหม่อมฉันรับรองด้วยศีรษะ ว่าพระองค์ต้องพอพระทัย” นางกำนัลจากห้องตัดเย็บเอ่ยขึ้น

“เอาล่ะ ๆ ข้าเชื่อเจ้าอาภรณ์ชุดนี้งามนัก”

นางเอยอย่างพึงพอใจก่อนจะเดินไปกระแซะร่างผู้เป็นพี่ชาย แล้วกระซิบเบาๆ

“พี่ใหญ่ข้ายืมเงินท่านหน่อย”

ความจริงการให้รางวัลผู้ตัดเย็บเป็นเรื่องสมควรทำแต่เพราะ ถูกตัดเบี้ยหวัดจนไส้แห้งแล้วทั้งตำหนักตอนนี้ไม่มีเงินพอจะให้ผู้ ใด นางจึงทําตาใสแจ๋วเอ่ยปากขอยืมเงินอย่างหน้าด้านกับพี่ ชายทันใด

“เจ้าไม่ต้องใช้คำว่ายืมแล้ว ข้า ให้เจ้าได้”

เขากระซิบตอบพลางขยิบตาล้อเลียนแล้วสั่งคนสนิทนำถุงเงิน มอบให้แก่ช่างอาภรณ์ผู้นั้น องค์หญิงสิบสามกลอกตานาง ยอมรับว่ายืมเงินพี่ชายมาหลายครั้ง แม้จะยังไม่คืนนางก็บันทึก ไว้ทุกตำลึงที่เอามาสักวันนางจะหาเงินคืนเขาให้จงได้

“ไม่มีสิ่งใดแล้วเจ้าไปเถิด” องค์หญิงสิบสามเอ่ยขึ้น

“เพคะ”

ช่างอาภรณ์จากห้องตัดเย็บยอบกายพึงพอใจกับถุงเงินในมือเป็นอย่างยิ่ง นางเพิ่งเข้าวังความจริงไม่มีองค์หญิงหรือพระสนม ผู้ใดไว้ใจให้ตัดเย็บอาภรณ์ให้จึงรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจอยู่มากเมื่อ องค์หญิงสิบสามเรียกใช้งานจึงดีใจยิ่ง

อาภรณ์ชุดนี้นางก็ตั้งใจตัดเย็บอย่างดีที่สุดด้วยหารู้ว่า อาภรณ์สีแดงสดเช่นนี้ไม่มีช่างคนใดกล้าหาเรื่องใส่ตัวตัดเย็บ ให้คนในวังใส่ คงมีเพียงคนใหม่อย่างนางที่ไม่รู้เรื่องเท่านั้น

“สีแดงหรือ เจ้าไม่กลัวหรือว่าจะไม่เป็นที่พอพระทัยของไทเฮา และฮองเฮา” อ๋องฉางอันเห็นอาภรณ์สีแดงแล้วไม่สบายใจ แต่ น้องหญิงของเขาดูเหมือนจะไม่รู้สึกสิ่งใดเลย องค์หญิงสิบสามยิ้มซุกซน

“ข้าตั้งใจเอง”

“เหตุใดจึงหาเรื่องใส่ตัวนัก”

“ใหญ่ท่านฟังข้า เหตุผลนั้นมีอยู่สองประการ ประการแรก เป็นเพราะพี่หญิงใหญ่มีน้ำใจมอบผ้าไหมสีแดงงดงามนี้ให้ข้าจึง ไม่อาจปฏิเสธได้ ประการที่สองแน่นอนทั้งไทเฮาและฮองเฮา สองพระองค์ที่ไม่โปรดสีฉูดฉาดจนเป็นที่รู้กันโดยทั่ว แต่ก็ไม่ได้มี กฎข้อห้ามข้อไหนระบุไว้ว่าหากใส่สีแดงนี้แล้วมีความผิด เมื่อ ไม่มีกฎลงโทษก็ย่อมไม่มีความผิด อีกทั้งวันนั้นข้ารู้ดีว่าฝ่ายใน ต้องการหาคู่ครองให้บรรดาองค์หญิง หากข้าทำให้ไม่พอ พระทัยบุตรของพวกเสนาอำมาตย์ย่อมคิดถึงเรื่องความ ปลอดภัยของสกุลเป็นประการแรก ดังนั้นพวกเขาย่อมหลีกเลี่ยง ไม่สนใจตัวข้าผู้ซึ่งอาจจะนำพาพวกเขาสู่ภัยพิบัติเป็นแน่ บุรุษใดจะกล้าแต่งกับตัวหายนะเช่นข้าล่ะเพคะ”

“เหตุผลทั้งหมดเพราะเจ้าไม่อยากแต่งงานหรือ”

อ๋องฉางอันฟังแล้วรู้สึกว่าน้องสาวของตนเองฉลาดเฉลียวนัก แต่นางกระทำการด้วยวิธีนี้ตัวเขานั้นไม่ใคร่สบายใจ

“ใช่เพคะ ข้าจะแต่งงานได้อย่างไรวันดีคืนดีกลายร่างเป็น ปีศาจคงได้ถูกสามีตีจนตายเพราะเข้าใจผิดหรือไม่ก็จับขาเข้า กรงเป็นแน่ ท่านพี่ไม่ห่วงข้าหรือ

“เหตุผลของเจ้านับว่าถูกต้องของเจ้าเป็นห่วงเจ้ามากจนลืม เรื่องนี้ไปเสียแล้ว”

“ข้าคำนวณมาแล้วหากองค์ไทเฮาไม่พอพระทัยอย่างมากก็ จับขาเข้าไปคุกเข่าที่หน้าศาลบรรพชนไม่ได้หนักหนาอะไรข้า คุกเข่ามาตั้งแต่เด็กชาชนแล้ว แต่หากต้องแต่งงานออกไปนั่นคือ หายนะของจริงในชีวิตเลย

“เจ้ามันเด็กดื้อมักขัดคำสั่งอยู่เสมอ”

ท่านอ๋องรู้ดีว่าเพราะองค์หญิงสิบสามเป็นคนที่ไม่ชอบประจบ ผู้ใดจึงมักนำภัยมาสู่ตนเองอยู่เสมอ หลายครั้งที่ขัดหูขัดตาไท เฮาและฮองเฮาจึงมักถูกหาเรื่องสั่งลงโทษอยู่บ่อยครั้ง

“เช่นนั้นพี่ใหญ่อยู่ที่นี่ก็ลองดูข้าเถิด ข้าจะลองชุดให้ท่านดูเป็น คนแรก” กล่าวจบนางก็ทิ้งเขาไว้แล้วหายไปอย่างว่องไว