บทที่ 7

สายวันเดียวกัน หลังรู้ว่าท่านประธานต้องการเข้าร่วม การประชุมภายในแนก พนักงานบัญชีต่างพากันเกรี้ ดกร๊าดทั้งสาวเล็กสาวใหญ่ต่างหยิบเครื่องสําอางมาแต่ง เติมเสริมความงดงามของตนเอง บางคนจับกลุ่มคุยกัน

“กรีด ท่านประธานมาที่แผนกเราจริงเหรอ”

คำถามนั้นทำให้กล่องเพลงหยุดเดินไปหลบมุมพอให้

ได้ยิน

“จริง บอกว่าอยากเข้าดูพวกเราประชุม

“ว้าย ฉันต้องไปเติมหน้า

“หวังว่าคงจะไม่มีตัวขายขี้หน้าเข้าประชุมหรอกนะ” ลออพูดขึ้น

กล่องเพลงเดินออกจากมุมตรงไปทางพวกนั้น

“ไม่ต้องห่วงค่ะ เพลงก็ไม่อยากเข้าเหมือนกัน สบายอีก ต่างหากไม่ต้องเตรียมเอกสาร ไม่ต้องโดนบ่นคนเดียว” ว่าจบก็รีบเดินกลับไปนั่งประจำที่ทำงานตัวเอง หัวใจใน อกเต้นโครมคราม ไม่รู้เอาความกล้ามาจากไหนถึงไปยยอนพวกใน มือเล็กสันยามจับปากกาจนต้องวางสั้น ลงแล้วลุกไปชงชาแก้กระหาย

“นี่ฉันได ยอกย้อนเหรอ” “สมองตามหลังหนถามเพื่อน

“ช่างนางเถอะ ไปเต็มหน้าเร็ว

ทั้งคู่เดินออกไปอีกทางพร้อมกระเป๋าเครื่องสำอาง

“ไม่เห็นอยากเจอสักนิด คนแบบนั้นไม่เจอกันเลยยิ่งดี

กล่องเพลงมองเหม่อไปข้างนอก มีเพียงสายฝนที่ยังเห ไม่ลืมหูลืมตา ทั้งโกรธและเสียใจที่เรื่องคราวนั้นเธอเป็น ฝ่ายผิด ไม่มีใครคิดว่าเป็นอุบัติเหตุ แต่จะโทษใครได้ หากใครเห็นก็ต้องมองว่าตั้งใจอยู่แล้ว

แต่หัวใจของเธอทำไมเต้นแรงแบบนี้กัน ร่างบางกลับมา นั่งที่ตัวเองพร้อมเปิดกล่องข้าวตักกันไม่กี่คำ จนกระทั่ง หมดเวลาพัก

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ห้องประชุมในแผนกเต็มไปด้วย พนักงานที่พร้อมเพรียงกันมาเข้าประชุมไม่เหมือนทุก คราว ทั้งกลัวจะถูกสั่งให้ทำงาน หรือถูกตำหนิการทำงาน น้อยครั้งจะได้รับคำชม เสียงคุยดังเซ็งแซ่หยุดลงเมื่อพล ลิปและเลขาฯ เดินเข้ามาด้านใน
สายตาคมสอดส่องทั่วห้องแต่ไร้ร่างที่เขาต้องการพบ ความหงุดหงิดก่อตัวขึ้นทันที ใบหน้าเรียบเฉยเปลี่ยน บรรยากาศในห้องให้เย็นยะเยือกฉับพลัน

“เชิญนั่งค่ะท่านประธาน เรามาเริ่มประชุมกันเลยนะคะ”

“หยุด ผมอยากได้เหตุผล”

เสียงทรงอำนาจดังทำลายความเงียบ สายตาคมกวาด มองรอบ ๆ ห้อง

“เอ่อ เหตุผลอะไรหรือคะ”

“ทำไมพนักงานเข้าประชุมไม่ครบ แผนกของคุณทำงาน กันแบบนี้เหรอ หรือเงินเดือนที่ผมให้มันมากเกินไป”

“ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ” ลออปฏิเสธเสียงดัง ไม่คิดว่าการที่อีก ฝ่ายจงใจเข้าประชุมวันนี้มีเหตุผลเพราะกล่องเพลง

“แล้วแบบไหน ผมขอคำอธิบายที่ฟังรื่นหู ไม่ใช่แก้ตัว หรือโยนความผิดให้คนอื่น”

ประโยคดักคอองท่านประธานทำให้ไม่มีใครกล้าพูดกระทั่งลอยเอ่ยปาก

“เราจะไปเรียกเธอเข้าประชุมค่ะ ไปตามกล่องเพลงมา”

พนักงานคนหนึ่งลุกขึ้นเดินออกจากห้อง ที่เหลือทั้งหมด ต่างกับหน้าไม่กล้เงยขึ้นสบตาท่านประธาน เหตุการณ์นี้ เป็นที่แน่ชัดแล้วว่ากล่องเพลงไม่ใช่พนักงานธรรมดาอีก ต่อไป

พนักงานคนนั้นวิ่งวุ่นตามหากล่องเพลง จนพบเธอกำลัง ชงโอวัลตินท่าทางเหม่อ รู้ตัวอีกทีตอนตนเข้าใกล้

“ท่านประธานสั่งให้เข้าประชุม เร็วเข้า

“ไม่ไปค่ะ เพลงไม่เข้าประชุม” หญิงสาวปฏิเสธเสียงแข็ง ติดเคือง

“อย่าดื้อได้ไหม เดี๋ยวก็ซวยกันหมดแผนกหรอก”

อีกฝ่ายบ่น ก่อนจะลากเธอทั้งที่ยังถือแก้วโอวัลตินในมือ เข้าห้องประชุม ทันทีที่เข้าไป สายตาทุกคู่มองมารวมถึง สายตาดุคู่นั้น แวบหนึ่งเธอเห็นรอยยิ้มบาง ๆ ก่อนมันจะ หายไป
“พามาแล้วค่ะ”

กล่องเพลงยืนถือแก้วนิ่ง เธอเห้นที่นั่งข้างกายฟิลลิปยัง วาง แต่นั้นมันจงใจให้นั่งใกล้เขามากกว่า ร่างบางยีนนิ่ง ไม่ยอมขยับและไม่มีใครเอ่ยปาก ความกดดันมากมาย มหาศาลส่งผลให้ลออลุกขึ้นไปจากเธอ

“ไปนั่งตรงโน้นสิ”

“หาที่นั่งอื่นให้เพลงเถอะค่ะ” หญิงสาวขืนตัว แต่สู้แรงไม่ ไหวจนมาหยุดข้างหลังชายหนุ่ม

“จะเริ่มประชุมกันเมื่อไร ผมเสียเวลาครึ่งชั่วโมงแล้ว” เสียงทุ้มดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมกล่องเพลงยอมนั่งลงเพราะ ไม่อยากให้คนอื่น ๆ เกิดปัญหา แก้วในมือถูกวางลงตรง หน้าส่งกลิ่นหอม

“ไม่มีใครบังคับสักหน่อย”

ฟิลลิปมองหญิงสาว ตั้งแต่เมื่อวานที่ปากน่าจูบคู่นั้นยอก ย้อนเขา หากเป็นคนอื่นเขาคงโกรธและถูกไล่ออก แต่ เป็นเจ้าหล่อนยิ่งทำให้เขาอยากรู้ว่าจะเก่งไปได้อีกสักกี่ น้ำ

ชายหนุ่มหยิบแก้วนั้นยกดื่มก่อนวางลง การกระทำของ เขาส่งผลให้กล่องเพลงมองค้อนให้แล้วสะบัดหน้าหนี
“เอ๊ะ” กล่องเพลงร้องเมื่ออยู่ ๆ เก้าอี้ที่นั่งขยับเข้าใกล้ อีกฝ่ายพร้อมหน้าตายของเขาทำให้เธอเกิดความหมั่นไส้ “ท่านประธานจะทำอะไรคะ”

ประโยคนั้นดังพอให้คนในห้องหันมอง พอเห็นก็ต้อง รีบหันกลับไม่สนใจ ทำให้หญิงสาวอึ้งอีกครั้ง ทุกคนทํา เหมือนการกระทำของเขาเป็นอากาศธาตุ

ตลอดการประชุมเธอแทบไม่รู้เรื่องเพราะคนข้างกาย ก่อกวน และต่อให้เธอเสียงดังต่อว่าเขา สิ่งที่ได้มาคือคำ ตำหนิ แล้วการประชุมก็จบลงที่แบ่งงานรับผิดชอบ กล่อง เพลงนั้นถูกลดหน้าที่ลงตามคำสั่ง เธอไม่ได้รับหน้าที่ให้ ทํางานอะไรมากมาย

“เมื่อครู่ผมได้ยินคุณอยากเสนออะไรไม่ใช่หรือ เชิญ” ฟิลลิปจงใจพูดเสียงดังกับคนข้างกายพร้อมผายมือให้ หญิงสาว ดวงตาคมฉายแววสนุก และมันเรียกความสนใจ จากพนักงานที่นั่งอยู่ให้หันมอง

“เพลงไม่ได้พูดค่ะ” กล่องเพลงทำหน้าเหลอหลา มองอีก ฝ่ายสลับปฏิเสธเพื่อนร่วมงาน

“แต่ผมได้ยิน หรือคุณมีปัญหา?”

“เปล่าค่ะ แค่ดิฉันไม่ได้เตรียมตัวและไม่มีอะไรจะพูด ท่านประธานคงไม่อยากได้ชื่อว่าแกล้งคนทั้งที่เขามือเปล่าหรอกใช่ไหมคะ” กล่องเพลงพูดจากระแทกกระทั้น

“กล่องเพลง ทำไมพูดจาแบบนั้นกับท่านประธาน

“ก็เป็นเรื่องจริงนี่คะ ตอนแรกทุกคนเห็นพ้องว่าไม่ให้ เพลงเข้าประชุม แต่ทำไมตอนนี้กำลังคะยั้นคะยอให้ เพลงพูดล่ะคะ”

“เรื่องนั้นก็ส่วนเรื่องนั้น อย่าเอามาเหมารวมกัน แล้วก็รีบ ขอโทษท่านประธานเดี๋ยวนี้” ลออสั่ง

“ขอโทษเรื่องอะไรหรือคะ เพลงยังไม่เห็นความผิดที่ทำ เลยสักนิด

“วันนี้ไม่นั่งตักผมอีกหรือ” คิ้วดกดำได้รูปยักคิ้วสนุก ด้านลูกน้องที่ยืนอยู่ไม่ไกลหันมองตามก่อนจะก้มหน้า ซ่อนยิ้ม