บทที่ 5

แสงไฟจากนครหลวงของประเทศไทยยังคงส่องสว่าง บนห้องสวีตหรูของโรงแรมห้าดาวสูงเสียดฟ้ามีร่างนาง แบบสาวเปลือยเปล่าขยับกายไปมาบนเตียงนอนกว้าง ส่งสายตาเชิญชวนฟิลลิปที่เอาแต่นั่งดื่มเหล้าตั้งแต่หล่อน ถูกเรียกมา

โอกาสไม่มากที่จะถูกคนระดับนี้เรียกขึ้นเตียง แถมเงิน หนา และอาจได้ครั้งต่อไปเป็นของแถม หล่อนมีหรือจะ ปฏิเสธมันลง

“ฟิลลิปขา เร็วสิคะ คุณให้นานารอนานแล้วนะคะ”

“ผมไม่มีอารมณ์ คุณช่วยหน่อยสิ” ฟิลลิปวางแก้วน้ำ หลังจากกระดกของเหลวในนั้นจนหมด มองร่างบนเตียง ที่ขยับคลานส่งสายตายั่วยวน สายตาคมมองนิ่ง ขณะเจ้า หล่อนนั่งระหว่างขากุมความเป็นชายรูดคลึงตามความ ยาว ริมฝีปากร้อนชื้นอ้ากว้างสวมครอบครองกลืนกินลง ต่าแล้วเคลื่อนขยับ

สายตาคมมองภาพนั้นก่อนคำราม ใบหน้าหล่อเหลาเงย ขึ้น ดวงตาทั้งสองปิดลง แต่ทันทีที่มันปิด ภาพกล่องเพลง กำลังกินฟิลลิปน้อยก็ฉายแทนที่ ริมฝีปากได้รูประบาย ยิ้มอย่างไม่รู้ตัว

“อ๊า”
เสียงทุ้มค่ารามในคอ ซึ่งมีอกดศีรษะเร่งจังหวะเสียเอง สามตาคมมองเห็นแค่กล่องเพลงกำลังอมแล้วคาบแก้ กายเขาเป็นจังหวะรัวเร็วจนภายหนากระตุก เกร็งมือกด ศีรษะอีกฝ่ายลงต่ำยามปลดปล่อยทุกอย่างออกมา

แค่ก แค่ก นางแบบสาวสำลัก ก่อนจะถอยหน้าออกห่าง มองชายหนุ่มน้ำตาเล็ด ภาพกล่องเพลงตรงหน้าเพื่อน หายแทนที่ด้วยนางแบบที่ลูกน้องเรียกมาให้ พลุ้นอารมณ์ เมื่อครู่สูญสลายหายไปจนสิ้น มือบางยีนหน้าขาอีกฝ่าย ลุกขึ้นทำท่าจะนั่งบนตักกว้าง แต่อีกฝ่ายกลับลุกขึ้นเบี่ยง ตัวหลบ

“ผมไม่มีอารมณ์แล้ว ออกไปรับเช็คจากเลขาฯ ผมข้าง นอกได้เลย” ชายหนุ่มหยิบเสื้อคลุมสวมทับกายเดินไป ทางห้องน้ำ ไม่สนใจไยดีว่าเจ้าหล่อนจะว่าอย่างไร

“มะ…หมายความว่ายังไงคะ คุณเรียกฉันมาแค่อมให้ เนี่ยนะ” นานาโวยวายลั่น ก่อนจะรีบหยิบเสื้อผ้ามาปิด กายตัวเอง เมื่อประตูห้องถูกเปิดออกพร้อมกับร่างฟราน เซสเดินเข้ามา ในมือถือเช็คเงินตัวเลขหลายหลักส่งให้

“ค่าตอบแทนของคุณ และเชิญออกไปด้วยครับ”

“เจ้านายพวกคุณมันบ้า ตายด้านหรือยังไง เรียกฉันมา แต่ไม่ทำอะไรสักอย่าง” นานาต่อว่า แต่ยอมคว้าเช็คนั้น มาดู ดวงตาลุกวาวเมื่อเห็นตัวเลขบนนั้น ปากต่อว่าและแต่งตัวไปโดยไม่สนสายตาใคร พอเรียบร้อยก็เดินออก จากห้องไปทันที

ฟรานเซสมองหน้าอัลโดนิโอแล้วไหวไหล่ หันไปทาง ห้องน้ำ ยังคงได้ยินเสียงน้ำกระทบพื้น ก่อนจะเก็บกวาด ข้าวของในห้อง

“เจ้านายเป็นแบบที่นางแบบคนนั้นว่าหรือเปล่าวะ”

“อีกไม่นานก็รู้เอง” อัลโดนิโอไม่ตอบให้เคลียร์ เพราะ เขาเองก็ไม่แน่ใจเช่นกัน เรื่องนี้ต้องให้ทุกอย่างดำเนินไป ตามธรรมชาติของมันเอง

กำปั้นใหญ่ทุบกำแพงห้องน้ำด้วยความเจ็บใจ ร่างกาย เขาเป็นอะไรไป เรียกร้องแต่กล่องเพลงจนมโนเห็นเธอ กำลังเล้าโลม น้ำเย็นสาดลงมาอยู่นานหวังดับอารมณ์ ร้อนในกายให้สงบ…

เช้าวันใหม่ กล่องเพลงเดินทางมาทำงานตามปกติ แต่ คราวนี้เธอเริ่มสังเกตเห็นสายตาหลายคู่มองมา และ หัวข้อสนทนาเพ่งเล็งมาที่ตน ร่างบางเดินตรงไปยังลิฟต์ แต่ทันทีที่จะก้าวเข้าไปข้างใน…

กล่องเพลงเดินเข้าแผนกนั่งทำงานไม่ถึงครึ่งชั่วโมง สิ่งที่ เธอคิดไว้ก็เกิดขึ้น
“กล่องเพลง หัวหน้าเรียก”

ใบหน้าเรียวรูปไข่เงยขึ้นมองตามหลังคนเรียก ก่อนลุก ขึ้นเดินไปทางห้องทำงาน

“หัวหน้า มีอะไรหรือคะ” หญิงสาวหยุดตรงหน้า หัวหน้า

“เมื่อวานเธอก่อเรื่องให้แผนกบัญชีเสียหน้า”

ตุ๊บ!

กระดาษหลายแผ่นถูกวางลงบนโต๊ะทำงาน ภาพแคป หน้าจอข่าวที่เธอถูกยกขึ้นเป็นประเด็น ดูจากรูปแล้วเป็น บอร์ดเว็บบริษัทก่อนที่จะถูกลบ แต่มีมือดีเซฟไว้ได้ทันส่ง

ให้หัวหน้า

“นี่มันอะไรกัน เพลง…เพลงไม่ได้ตั้งใจค่ะ เพลงอธิบาย ได้ค่ะ” กล่องเพลงเงยหน้าบอกพยายามแก้ต่าง แต่อีก ฝ่ายไม่สนใจ ไม่คิดถามความจริงเธอเลย

“หยุด เธอทำงานที่นี่มานานเท่าไร ทำไมไม่รู้จักวางตัว ให้ดีกว่านี้ เพราะความดีที่เคยทำมา ครั้งนี้จะถือว่า เป็นการตักเตือน ถ้ามีรอบหน้าฉันให้เธอออกแน่ และต่อ ไปไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกับการประชุมที่มีท่านประธานอยู่ทั้ง สิ้น” ลออบอก เพราะยังไม่ปักใจเชื่อว่าอีกฝ่ายจะเป็นคน เช่นที่เลขาฯ เล่า แต่ก็ไม่อยากให้เกิดปัญหาขึ้นอีก
“แต่เรื่องนี้เพลงอธิบายได้นะคะ คือส้นรองเท้ามันหัก เพลงก็เลยล้มไป…นั่งบนตักท่านประธาน

“เธอจะบอกว่ามันเป็นอุบัติเหตุงั้นเหรอ”

“ใช่ค่ะ”

“แต่หลักฐานมันไม่ใช่แบบนั้น เธอตั้งใจนั่งบนตักท่าน ประธาน และเธอไม่ใช่คนแรกที่ทำ เลิกปฏิเสธ กลับไป ทํางานของตัวเองซะ

กล่องเพลงน้ำตาคลอ เสียใจที่อีกฝ่ายไม่ฟังคำอธิบาย ยอมเดินออกจากห้อง และเธอเพิ่งสังเกตเห็นสายตาของ เพื่อนร่วมงานที่มองมา ทุกคนมองแบบเดียวกับลออ

ร่างบางกลับไปทำงานด้วยหัวใจหม่นหมอง รอจน กระทั่งพักเที่ยง กล่องเพลงแอบเดินไปที่ระเบียง พอไร้ ร่างคน น้ำตาที่กักเก็บไว้มานานก็ไหลริน กล่องเพลงนั่ง ร้องไห้ด้วยความน้อยใจ เสียใจ ที่กลายเป็นคนผิดจาก เหตุสุดวิสัย ทุกคนต่างไม่ยอมฟังคำอธิบายหรือเปิด โอกาสให้เธอได้แก้ตัว

“อึก พ่อ แม่ ให้พลังกับเพลงด้วยนะ”

“ยังมีเรื่องอะไรในบริษัทที่ฉันยังไม่รู้” คนเป็นนายถามลู กน้อ งขณะมองร่างบอบบางที่กอดเข่าร้องไห้อยู่ด้านนอกห้องสมุด สายตาคมมองภาพนั้นแล้วหงุดหงิด

“อาจเป็นที่แผนกของเธอ เมื่อวานผมเห็นเลขาฯ แผนก นั้นต่อว่าเธอครับ อ้อ ที่ไม่ได้รายงานเพราะคิดว่ามันไม่ สําคัญครับ” อัลโดนิโอบอกต่อหลังจากถูกสายตามอง หน้า ก่อนจะเดินออกจากห้องนั้น ไม่รอให้ผู้เป็นนายเอ่ย ปากไล่