บทที่ 12

หลายชั่วโมงต่อมา กล่องเพลงตื่นมาพร้อมที่บนร่างสวม ดใหม่และอาการปวดหัวก็บรรเทาลงมาก ส่วนลึกของ ชุดใ ใจนึกขอบคุณ แต่ความเสียใจยังหลงเหลือและซ่อนมัน ทิ้งจนหมด ร่างบางเดินลงมาด้านล่าง ความโอ่อ่าของที่นี่ ชวนให้อยากสํารวจ แต่เธอไม่มีเวลาทําเช่นนั้น

พอตื่นก็ไม่พบฟิลลิปในห้องนอน ก่อนจะรีบร้อนลงมา เจอเข้ากับลูกน้องอีกฝ่ายที่ยืนอยู่ด้านหน้า เท้าเปลือย เปล่ายืนนิ่ง

“คุณกล่องเพลงจะไปไหนครับ” ฟรานเซสถามทั้งที่รู้คำ ตอบอยู่แล้ว

“กลับบ้านค่ะ เอ่อ ท่านประธานบอกให้คุณไปส่งฉันที่ บ้านค่ะ ถ้าไม่เชื่อเข้าไปถามเขาได้เลย แต่เขาอารมณ์ไม่ ดี คุณอาจเดือดร้อนได้นะคะ” หญิงสาวปดคำโต

“ได้ครับ รองเท้าครับ”

“ขอบคุณค่ะ” กล่องเพลงรับมาสวมอย่างเลี่ยงไม่ได้ เพราะตอนนี้เธอไม่รู้ว่าชุดทำงานตัวเองไปอยู่ที่ไหน และ ไม่มีเวลาตามหา สิ่งเดียวที่ต้องทำคือออกจากที่นี่ให้ได้ โดยเร็ว
และทันทีที่ประตูบ้านปิดลง ร่างบางทรุดนั่งกับพื้นร้องไห้ สะอื้นฮัก เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ถึงเขาจะอ้างความเป็นสามี ทางพฤตินัย แต่เธอกลับจำไม่ได้

“ฮือ”

แต่สิ่งอื่นใด อาการไข้อ่อน ๆ มันย้ำว่าพวกเรามีอะไรกัน จริง ๆ หยาดน้ำตายังคงไหลรินอย่างต่อเนื่อง ก่อนจะพา ร่างเข้าไปชำระร่างกาย พยายามลบเลือนร่องรอยแดง ตามตัว แต่ก็ไม่สามารถทำได้

ฟรานเซสเดินตรงดิ่งเข้าห้องทำงานเจ้านาย รายงานสิ่ง ที่เจ้านายสั่งให้ทำ

“ไปส่งที่บ้านแล้วครับ”

ฟิลลิปไม่ตอบแต่ทำหน้าเคร่งเครียดดุดันกว่าทุกครั้ง สองลูกน้องเดินออกมาจากห้อง

“เจ้านายยอมแพ้แล้วเหรอ”

“เคยเห็นยอมอะไรง่าย ๆ เหรอ”

“ไม่”
“งั้นก็เลิกคิด แล้วเตรียมตัวให้พร้อม” อัลโดนิโอบอก แล้วเดินทางกลับบริษัทตามคำสั่ง ทิ้งฟรานเชสดูแลเจ้า นายแทน

สามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ร่องรอยตามตัวและลำคอ เริ่มจางลง ถ้าเพ่งมองดี ๆ ยังคงเห็นอยู่เลือนราง กล่อง เพลงสวมชุดคอเต่าทุกวันและเก็บอาการไม่ให้ถูกสงสัย เธอเพิ่งรู้ว่าวันนั้นที่เธอหยุดงานกะทันหันมีคนลางานให้ เรียบร้อยแล้ว และเป็นคนของฟิลลิปที่ทำ ตอนนี้คนใน แผนกเริ่มทำดีกับเธอ ถึงจะแปลกใจ แต่ก็ไม่เท่าขนมและ ข้าวของที่ถูกซื้อมาให้ทุกวัน

แต่จากวันนั้น ฟิลลิปไม่ได้ตามตื้อเธออย่างที่คิดไว้ เธอ ควรดีใจที่เขาเลิกยุ่งไม่ใช่เสียใจแบบนี้ สองวันที่ผ่านเธอ พยายามหลบหน้าฟิลลิปตลอด

“สวัสดีค่ะท่านประธาน

ประโยคนั้นทำบ่าเล็กทั้งสองยกสูง หูผึ่งทันที พร้อม หัวใจที่เต้นรัวก่อนจะลุกเดินหนี ตลอดสองวันมานี้เธอ พยายามหลบหน้าเขาและลูกน้องที่แวะมาแผนกบ่อยครั้ง

ร่างบางหลบมามุมพักผ่อนก่อนถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่ไม่ทันได้สังเกตว่าคนที่อยู่ข้างในก่อนหน้านี้ลุกเดินหนี ออกไปอย่างรวดเร็ว
*โล่งอกอะไรขนาดนั้น

“ก็เพราะหลบ…คุณ ท่านประธานเข้ามาทำอะไรที่นี่คะ” กล่องเพลงแสร้งถาม

ฟิลลิปที่เจอคำทักทายหลังเจ้าหล่อนหลบหน้าหนีหาย แล้วหงุดหงิด ท่าทางที่เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นชวนรู้สึก งุ่นง่าน อยากสั่งสอนให้หลาบจำ

“เมื่อกี้พูดอะไร หลบหน้าใคร” กายหนาสมบูรณ์ สายตา คมเข้มมองตรงขณะเดินเข้ามาด้านในพร้อมล็อกประตู ห้อง มองชุดที่เจ้าตัวใส่แล้วกระตุกยิ้ม ท่าทางเกรงกลัว นั้นยิ่งทำให้อยากสั่งสอนคนที่มาล้อเล่นกับความอดทน ของเขา

“ไม่มีค่ะ ท่านประธานมีอะไรหรือคะ ถ้าอยากกินกาแฟ คงต้องไปหาที่อื่นแล้วค่ะ พอดีมันหมดแล้ว”

กล่องเพลงหยิบขวดกาแฟวางเปล่าชูให้อีกฝ่ายดู โดย ไม่รู้ตัวเลยว่าเธอกำลังจะเจออะไรเข้า

“งั้นเหรอ ผมอยากดื่มชา และต้องได้เดี๋ยวนี้ด้วย” ฟิลลิ ปสอดมือล้วงกระเป๋า ท่าทางไม่แยแสกับสิ่งที่เธอทำ ก้าว เข้าไปใกล้เรื่อย ๆ

“จะชาหรือกาแฟก็ไม่มีค่ะ” หญิงสาวบอกเสียงเริ่มสั่นพอได้เห็นสายตาร้อนแรงคู่นั้นแล้วกายเธอรู้สึกแปลก

ประหลาด

“กาแฟหรือชาก็ไม่มี งั้นดื่มนมแทนก็ได้ ผมชอบนมจาก เต้า ได้รสชาติดี”

กล่องเพลงเห็นท่าไม่ดีจึงขยับหลบไปอีกทางเตรียม วิ่งออกจากห้อง แต่เธอช้ากว่า เอวคอดถูกเกี่ยวไว้ลอย ปะทะอ้อมแขนแข็งแรง สะโพกกลมกลึงถูกยกให้นั่งบน เคาน์เตอร์ เรียวขาถูกแยกออกห่างพร้อมสองมือกักขังไว้

“ว้าย! ท่านประธานจะทำอะไร”