บทที่1 ความหวังของรินลิตา

คุณหนู อีกสิบนาทีลงไปทานอาหารด้วยนะคะ

เสียงเบลล่าเอ่ยแทรกสนทนากับผู้หญิงตรง หน้าของเธอ ดวงตาของผู้หญิงคนนี้เฉยชาราวกับไร้ วิญญาณเหมือนศพเดินได้

เธอค่อยๆบรรจงหยิบหวีปลายด้ามสีเลือดหมูสดหวี บนเส้นผมสยายยาวของหญิงสาวตรงหน้าอย่างคุณหนู ‘แพลน’ แม้แต่เธอก็เกลียดคุณหนูนอกคอกแบบนี้เช่น กัน โดยไม่ทันรู้ตัวก็เผลอหวีเส้นผมของเธอซะจนขาด หลุดล่อยบนพื้น

เบลล่า ฉันเจ็บ ”

อดทนไว้สิคะ ดิฉันก็รู้ค่ะว่าคุณหนูเจ็บ “เบลล่า ตอบกลับไปด้วยความหงุดหงิด เธอไม่ได้ตาบอดไม่ได้ โง่ที่จะไม่เห็นว่าผู้หญิงคนนี้เจ็บเพราะเธอ

เป็นแค่เด็กนอกคอกนอกตระกูลเธอไม่ได้อยากรับ ใช้นัก ความคิดของเธออคติกับผู้หญิงคนนี้อย่ามาก แต่ เพราะถูกบังคับให้มาจับตาดูเพื่อเงินเธอต้องยอมทำ ถ้า หากว่าไม่ใช่เพราะเงินผู้หญิงคนนี้เธอไม่มีทางมาหวีผม ฝืดๆให้หรอก

เสียงขยับเท้าของเก้าอี้ที่ดูจะล้มไม่ล้มดังไปมาวนเวียนจนน่ารำคาญเหมือนแมลงวันโดยตัวต้ยเหตุที่ ทำให้เกิดเสียงคือคุณหนูยาจกตรงหน้า

เบลล่าได้โอกาสแสยะยิ้มก่อนจะผลักศรีษะของ คุณหนูที่เธอรังเกียจขี้หน้ามาตลอดจนล้มลงไปกับ พื้นในสภาพชุดลูกไม้ที่เลอะเปื้อนฝุ่นบนพื้นเต็มชาย กระโปรงพลิ้วไสวอย่างไม่ละอายใจ

‘ถ้าอยู่นิ่งๆไม่ได้ก็ไปนั่งบนพื้นซะไป ไม่ต้องอยู่ หรอกบนเก้าอี้หรูๆแบบนี้ ‘

โอ้ย นั่งดีๆอย่าขยับหัวได้ไหมคะคุณหนู

“เบลล่า ถึงฉันจะเป็นลูกนอกตระกูลแต่ก็ไม่ได้ หมายความว่าเธอจะทำยังไงกับฉันก็ได้ ผมน่ะไม่ต้อง หวีแล้ว ฉันจะลงไปทานอาหารกับคุณแม่

อึก คุณหนูจะลงไปทานอาหารร่วมกับคุณชาย ในสภาพเหมือนขอทานแบบนี้ไม่ได้นะคะ ”

‘ ไม่ได้ จะปล่อยเธอไปในสภาพแบบนี้ไม่ได้ ถ้า หากคุณจินเห็นเธอในสภาพนี้เราแย่แน่’

“เบลล่า

เธอเอ่ยเรียกชื่อสาวใช้ตรงหน้าเสียงเข้มกดคิ้ว ขมวดจนดวงตามองขวางใส่สาวใช้มือทั้งสองข้างกำหมัดแน่น ก

ในขณะนั้นเบลล่าก็ไม่ได้หวั่นเกรงกลัว ถึงแม้เธอ จะตัวเตี้ยกว่าแต่คุณหนูยาจกตรงหน้าของเธอ

พละกำลังอ่อนแอกว่าตั้งแต่เข้ามาอยู่ที่นี่ก็โดน หมายหัวมาตลอด เบลล่าแสยะยิ้มพร้อมก้าวเท้าลง น้ำหนักเข้าหาเธอไปเรื่อยๆจนต้องชะงักลงเมื่อโดนสั่ง เสียงขาด

11 ถ้าหากเข้ามาใกล้แม้แต่ปลายนิ้ว ฉันจะสั่งให้ คุณพ่อตัดนิ้วนั่นทิ้งซะและไล่เธออกจากบ้านแน่ ”

” ค่ะ…คุณหนูไม่มีทางสั่งอะไรโหดร้ายแบบนี้ หรอกค่ะ

เบลล่าโต้เถียงฉอดๆมือกำหมัดแน่นตอนนี้เธอ เริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าต้องทำยังไงดีทั้งๆที่เมื่อกี้ความกล้า ของเธอยังวนเวียนในตัวมาตลอดแต่ก็ต้องลอยปลิดทิ้ง เพราะกะอีแค่คำขู่โง่ๆของคุณหนูคนนี้ เธอไม่ยอมรับ เด็ดขาด!

11 อ๋อเหรอ ทำไมฉันจะไม่กล้าล่ะ

เสียงหัวเราะหวานตามมาจากต้นเสียงในลำคอ มองเบลล่าด้วยสายตาเย็นชาเหยียดหยามจากแรงกด ดันข้างใน ตอนนี้เบลล่าไม่สามารถเล่นตามแผนที่วางไว้เอา ได้แล้วจากคุณหนูรดา เธอตัวสันเข่าอ่อนล้มลง ไปกับพื้นห้องนอนราวกับคำนับก้มหัวให้คุณหนูคนนี้

แพลนแสยะยิ้มชั่วครู่ก่อนจะค่อยๆประคอง ร่างกายบอบบางปวกเปียกเช่นนี้ลุกขึ้นมาจากพื้น สกปรกเธอยืนมองเบลล่าอยู่ตรงหน้าในขณะที่เบลล่า ศรีษะก็โดนกดจนเธอไม่สามารถลุกขึ้นจากพื้นได้ด้วย ฝีมือของแพลน

เธอใช้มือกดศรีษะของเบลล่าเอาไว้ท่าทางตอน นี้เหมือนกับว่าเบลล่ากมกราบเท้าของเธอ ดวงตาสั่น ระริกด้วยความกลัวจากใจ

ค่ะ..คุณหนู ดิฉันขอโทษค่ะดิฉันจะไม่ทำอีกแล้ว

ฮือ ”

เบลล่าเอ่ยตอบกลับด้วยน้ำเสียงสั่นระริก กว่าคุณ หนูจะปล่อยเธอได้เธอก็เมื่อยคอปวดเนื้อปวดไหล่ไปจน หมด

เมื่อลงมาข้างล่างของคฤหาสรินลิตาไม่ได้สังเกตุ อะไรมากนักเท่าไหร่แถมยังคงเดินก้มหน้าต้อยๆปลอย ผมบดบังใบหน้าน้ำนวลขาวหวานเหมือนขนมหวานน่า ชื่นชมไปจนหมด

เมื่อลงจากบรรไดเหล็กได้ ความเหม่อลอยก็กลับ มาอีกครั้ง เธอเดินไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมายจนกระทั่งชนกับเขาเข้า

ตุบ!!

” ว้าย! ”

เธอร้องเสียงหลงออกมาเมื่อตัวเองเผลอล้มไป นอนทับตักของเขาใครบางคนที่ไม่เคยเห็นหน้าดันมา ก่อนเลยด้วยซ้ำ

เขาเป็นใคร เข้ามาในบ้านของเธอได้ยังไง คำถาม เหล่านี้วนเวียนในหัวของเธอไม่หยุดใบหน้าที่งดงาม ราวกับเทพบุตร ดวงตาสีฟ้าเข้ม ในขณะที่พิจารณา ถึงใบหน้าหล่อราวกับเทพบุตรเสียงของเขาทำให้เธอ ได้สติขึ้นมา

” รีบๆลุกออกไปซะ ฉันหนัก ”

เสียงคีย์ต่ำเย็นชาส่งแรงกดดันมากมหาศาลกลับ ไปด้วยอารมณ์หงุดหงิดตั้งแต่เข้ามาในบ้านหลังนี้ นอกจากทางจะเต็มไปด้วยความโออ่าทองคำมากมาย จนน่ารำคาญยังมาเจอผู้หญิงซุ่มซ่ามล้มมาทับตักอีก บ้านหลังนี้มีแต่ความซวยรึไงกัน

ขอโทษค่ะคุณผู้ชาย ฉันไม่ได้ตั้งใจค่ะ ”

รินลิตารีบลุกออกจากตักของเขาด้วยความเร่งรีบชักสีหน้าไม่เข้าใจออกมาพลางครุ่นคิด

เมื่อกี้คิดไปเองมั้ยนะว่าเขาพยามจะกอดรอบเอว ของเธอเอาไว้ไม่ให้ไปไหน

คงจะคิดไปเองเพราะสายตาฉับพลันยิ่งกว่าเหยี่ยว ของเธอมองนัยต์ตาสีฟ้าน้ำทะเลลึกล้ำ เขาดูเหมือนจะ มองเธออย่างกับพวกโรคจิตเลยอ่ะ! น่ากลัว

เธอรีบถอยกรู่ก้าวเท้าขยับเชิงออกห่างจากเขาไป ไม่กี่เซนติเมตรก่อนจะกล่าวพนมเรียวขาวทั้งสองข้าง ไหว้กล่าขอโทษเขา

แต่เมื่อสังเกตุในดวงตาคู่งามสีฟ้านั่นเหมือนจะ… อีกแล้ว! เขามองเธอด้วยสายตาตื่นกระหายอีกแล้ว ผู้ชายมีอารมณ์ง่ายกันขนาดนี้เลยเหรอ ขนาดพ่อกับ แม่แค่เจอกันครั้งแรกยังไม่มีอารมณ์เลยนะ สงสัยเป็น คนโรคจิต

สิ่งที่ได้ตอบกลับมาคือความเงียบจนบรรยากาศ

น่าอึดอัดครึ้มไปหมด

ในเมื่อเธอกล่าวขอโทษแล้วหมดธุระอะไรแล้ว เธอ ก็รีบก้าวเท้าส้นสูงสีชมพูสดอ่อนเดินออกจากเขาไปให้ โดยเร็วที่สุด

ไม่รู้ว่าจะเจออะไรบ้างหากอยู่นานมากกว่านี้ อาจจะเป็นแขกของแม่ แต่แม่ของเธอมีแขกคุยธุรกิจรุ่น เดียวคราวเดียวกับเธอด้วยเหรอหรือว่า…!?

เมื่อคิดได้ดังนั้นข้อสันนิฐานก็ผุดขึ้นมาในความ

คิดคุณแม่คอยย้ำกับเธอเสมอว่าเมื่ออายุครบ18ปีบรรลุ นิติภาวะได้คุณแม่จะหาคู่หมั้นจากตระกูลร่ำรวยมาให้ เธอเพราะกลัวว่าเธอจะขึ้นคานไปก่อน

เธอคิดมาเสมอว่าคุณแม่ล้อเล่นแต่นี่มันไม่ใช่! คุณ แม่ไม่มีทางเป็นเพื่อนกับคนรุ่นราวคราวเดียวกับเธอ หรอก

เธอวิ่งไปเรื่อยๆจนมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องรับ ประทานอาหาร ที่นั่นมีสองแม่ลูกหน้าตาที่เธอไม่คุ้น เคยมาก่อนหรือจะรู้จักเลยสักนิด

เมื่อมารดาเห็นลูกสาวของตนวิ่งมาจนถึงห้องรับ ประธานอาหารใหญ่ก็รีบเอ่ยปากชวนมาให้นั่งทาน ข้าวด้วยกันเพราะจะสร้างความสัมพันธ์ดีๆกับคุณชาย ตระกูลร่ำรวยอย่างโนเอล

อ้าว แพลน มานี่มาลูกมากินข้าวกัน ” มารดาตบ เก้าอี้ราคาสูงเรียกลูกสาวมานั่งด้วยกัน แผนแม่ๆที่วาง ไว้กับอีกครอบครัวจะดำเนินไปอย่างราบรื่นอย่างแน่ นอน!

” แม่ คนๆนั้น… ”
รินลิตา งอ้าปากค้างจนพูดไม่ออกก่อนจะหันหน้า ชี้ไปทางโนเอลที่นั่งทานอาหารอยู่บนโต๊ะ คนๆนั้นคือ คนเดียวกับที่เธอเจอเมื่อกี้เลยนี่นา เขาเข็นรถเข็นนั่นมา เร็วขนาดนี้เลยเหรอ!?

” โนเอล คู่หมั้นหมายของลูกไงจ๊ะ ”

เปรี้ยง!

ในตอนนี้เธอช็อกจนร่างสลายเป็นหินยืนชะงัก ไปแล้ว จะให้เธอแต่งกับผู้ชายพิการเนี่ยนะ จริงๆก็ไม่ ได้ว่าอะไรนักจะพิการหรือไม่พิการหน้าของเขาก็ทำให้ เธอหลงเข้าไปเต็มๆ

แต่สายตาที่เขามองเธอมันโรคจิตเกินไป!