ตอนที่13 ปกปิดอะไร

“เกิดอะไรขึ้น?” นิเวทน์แสดงหน้าตาสงสัยต่อเธอ เธอ กลับทำหน้าตกใจอย่างกับเห็นผี

“ไม่มีอะไร” ประสบการณ์ที่เจ็บปวดดังขย้ำดวง อาทิตย์ของทามินี

ราวกับเพิ่งมีอะไรเข้ามาในความคิดเธอ

แม้ว่าจะเป็นแค่แวบเดียว แต่เธอก็มั่นใจ คนที่อยู่หน้า เคาท์เตอร์พยาบาลคือโตษิน

และในอ้อมแขนเขามีเด็ก น่าจะเป็นลูกของเขา คน ข้างๆเขา ต้องเป็นเลศยาแน่ๆ

ใจของทามินีกำลังสั่นไหว ดวงตามีความเศร้าเสียใจ

“เธอเห็นอะไร?” นิเวทน์ยังคงถามต่อ เขามองคนออก แค่แวบเดียวเขาก็รู้ว่าทามินีปกปิดอะไรอยู่

“ไม่มีอะไรจริงๆ เรารีบไปกันเถอะ” ทามินีเลือกที่จะ หลบ แม้แต่เงาที่อยู่ไกลๆ แต่ก็ยังคงอยู่ตรงนั้น อย่างน่า ประหลาดใจ

เธอก้มหน้าลง และรีบก้าวเท้าออกจากห้องคนไข้

ในขณะที่กำลังจะเดินผ่านโตษินก็มีเสียงที่อ่อนโยน ดังขึ้น : “ทามินี ใช่เธอไหม?”
คือ เลศยา

ทามินีจึงเดินไป แกล้งทําเป็นว่าเพิ่งเห็นพวกเขา : “เลศ ไม่เจอกันนานเลย

ดวงตาของโตษินเย็นชาราวกับน้ำแข็ง และมองไปที่นิ เวทน์ที่อยู่ข้างๆทามินี แต่เพียงไม่กี่วินาที ก็หลบสายตา ไป

เหตุการณ์นี้อยู่ในสายตาของเลศยา ทันนั้นเธอก็มี ความคิดขึ้นมา ก้าวไปข้างหน้าอย่างรีบร้อน คว้ามือ ทามินีมาจับไว้ “ทามินี ทำไมเธอถึงมาโรงพยาบาล ไม่ สบายใช่ไหม?”

ทามินีขมวดคิ้วเล็กน้อย อยากไปจากตรงนี้ แต่มันจะ ดูจงใจมากเกินไป อย่างน้อยก็ตอบพอเป็นมารยาท : “คือเพื่อนฉันคนนึง ไม่สบาย ฉันก็เลยมาเป็นเพื่อนเขา”

“แฟนใช่ไหม” เลศยาเน้นเสียงหนัก ราวกับตั้งใจ อยากให้ใครได้ยิน

ทามินีไม่ตอบเพียงแต่ยิ้ม ไม่ได้ยอมรับ แต่ก็ไม่ได้

ปฏิเสธ

ในดวงตาของโตษิน หนาวเย็นจนล้นออกมา

ราวกับไฟก็ไม่เชิง เลศยาจึงปล่อยมือทามินี กลับไป ยืนข้างๆโตษินอีกครั้ง
“ไม่กี่วันก่อนหน้านี้ธามไม่สบาย ฉันและบินจึงพาเขา มาตรวจสุขภาพ ไม่คิดว่าจะบังเอิญเจอเธอที่นี่” เลศ ยาพูดพลางเช็ดเหงื่อให้ธามอย่างอ่อนโยน : “ธาม เป็น อย่างไรบ้าง? ยังรู้สึกไม่สบายอยู่ไหม?”

“หม่ามี…ผมไม่สบาย” ธามพูดราวกับเสียงกระซิบ

หม่ามี้ ?

ดวงตาของทามินีก็ดูเศร้าลงทันที ดูๆแล้ว ราวกับตอน นี้ ใจของเธอโดนมีดปัก

เลศยาก็รู้สึกหวั่นในใจเช่นกัน

เธอคิดไม่ถึง อยู่ๆธามจะเรียกเธอว่าหม่ามี้! นี่คือการ พูดอย่างชัดเจนใช่ไหม อีกก้าวเดียวเธอก็จะสมหวัง แล้ว ?

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ ช่วงเวลาที่ธามเรียกเธอว่าหม่ามี้

มองไปที่เงาสะท้อนที่ห่างออกไปของทามินี นิเวทน์มี ยิ้มอย่างสนใจ ผู้หญิงคนนี้ นอกจากจะน่าสนใจแล้วยังมี ความลับเยอะด้วย

“ธาม… โตษินขมวดคิ้วและคิดจะอธิบายเขา ทามินีเงียบ เรื่องราวพวกนี้ เธอไม่รู้ว่าจะพูดออกมาอย่างไร

ทามินีก้มหน้าลง ไม่มีอะไรอยู่ในสมองเลย อยู่ๆก็ไป บีบแขนของนิเวทน์โดยไม่รู้ตัว

ตอนนั้น นิเวทน์เอามือไปโอบไหล่ทามินี และดึงเธอ เข้ามาในอ้อมแขน

“ขอโทษ วันนี้ฉันยังมีธุระอื่นอีก ไว้วันอื่นเถอะ” ทามินี จิบริมฝีปาก ปฏิเสธเขา และหมุนตัวเดินออกไป

“ทามินีเมื่อกี้คุณยังเถียง ให้ฉันพาเธอไปกินอาหาร ญี่ปุ่นไหม เราไปกันเถอะ” ในขณะที่พูดก็โอบทามินีเดิน ออกไป

ความอดทนค่อนข้างมาก นิเวทน์เจ็บ แต่กลับไม่พูด อะไร ดวงตาสีลูกท้อมองและวิเคราะห์แล้วก็รู้ว่าความ สัมพันธ์ของทั้ง3คนเป็นอย่างไร

เลศยาก้มลงมาจูบหน้าผากของธาม โตษินจึงพูด ขัดจังหวะ “ธาม รอหมอตรวจเสร็จเราก็กลับกัน พ่อไม่ ได้บอกเหรอว่ารอลูกหายแล้วเราไปสวนสนุกกัน

นิเวทน์เลิกคิ้วขึ้น มองเธอด้วยความสนใจ “ที่เธอหลบ ก็คือผู้ชายคนนั้นเหรอ”

เธอออกจากอ้อมแขนของนิเวทน์ จิตใจค่อนข้างผิด หวัง “ขอบคุณเธอ
เมื่อเห็นเธอไม่พูดอะไร นิเวทน์ก็ไม่อยากถามต่อ ขมวดคิ้วเล็กน้อย : “โอเค ในเมื่อเธอไม่อยากจะพูด ก็ ไม่ต้องพูด เลี้ยงข้าวฉันก็แล้วกัน เมื่อกี้ตอนอยู่บ้านเธอ ฉันก็ไม่ได้กินอะไร ฉันหิวแล้ว”

ใช่แล้ว เขาจะอยากรู้

ในขณะที่สองคนเดินไปไกลแล้ว โตษินก็ดูเศร้าหมอง แต่กลับไม่พูดอะไรเลยสักคำ

เมื่อโตษินพามาถึงประตูทางออกของโรงพยาบาล อารมณ์ของทามินีก็ดูผ่อนคลายลง