ตอนที่1 สี่ปีผ่านไปมากลับมาพบกันอีกครั้ง

00.30 นาที เครื่องบินโดยสารลำหนึ่งที่ได้บินออกมา จากปารีส บินมาเป็นเวลากว่าสิบชั่วโมงแล้ว ในที่สุดก็ ลงจอดที่มณฑลเจียงเปีย

ทามินีไม่ได้นอนหลับบนเครื่องบินอย่างสงบ จน ละเมอจะผลักกระเป๋าเดินทางออกจากล็อบบี้

“พี่ทามินี”! “พี่ทามินี”!

ชัญญาได้เห็นเขาจากทางไกล จึงเดินมาหาเธอเพื่อ หิ้วกระเป๋าแทนเธอ “ในเมื่อคุณมาแล้ว รถก็จอดรออยู่ ด้านนอกแล้ว เวลาที่เรานัดหมายกับลูกค้าเหลือแค่ครึ่ง ชั่วโมงเท่านั้นแล้ว ก็ไม่รู้ว่าจะทันหรือเปล่า ! พวกเรา ต้องรีบไปแล้ว!

ในตลอดการเดินทางโดนชัญญาลากดึงทั้งสาย จน กระทั่งในรถธุรกิจ ทามินียังไม่รู้อีโหน่อีเหน่ คอก็เจ็บ ปางตาย

เธอได้ลูบคอของเธอ และได้มองออกไปนอกหน้าต่าง สิ่งอำนวยความสะดวกและวิวทิวทัศน์ที่คุ้นเคย

4 ปีมาแล้ว เธอได้จากเมืองนี้ไป 4 ปี เต็ม ๆถ้าเกิดว่า ไม่มีการย้ายเจ้าหน้าที่จากสำนักงานใหญ่ไป เธอก็ต้อง ไม่มีทางได้กลับมาอีกตลอดไปแน่

“ข้อมูลของบริษัทพามาครบแล้วหรือยัง?” รถจะจอดอยู่ที่ประตูโรงแรม ทามินีเตรียมชุดสูททำงานให้พร้อม เปิดปกเสื้อของคุณ และม้วนผมลงมา

ชัญญากระโดดลงมาจากรถ หิ้วกระเป๋าเอกสารที่ เตรียมไว้ให้เธอสิ “เอามาแล้ว เอามาแล้ว ทั้งหมดอยู่ที่นี่ แล้ว”

ทามินีพลิกเปิดไปหน้านึง ให้แน่ใจ และเปิดไปอีกหน้า ก้าวขึ้นบันได เงยหน้ามอง กลุ่มคนที่มากมายรออยู่ตรง หน้าประตูโรงแรม

ทำไมผู้ชายวัยอายุประมาณยี่สิบเจ็ดแปดปี ใส่ชุดสูท สีดำกับเนกไทธรรมดา ๆ และด้านในใส่เสื้อสีฟ้าอ่อนๆ กับสีขาว ส่วนสูง 180 กว่า ๆ จะทำให้ดูผอมลง

ไกลออกไปจากตรงนี้ เขาก็ยังจะไม่ค่อยแน่ใจ แค่ รู้สึกคุ้นเคยเฉย ๆแต่เขาก็ไม่ได้หันมาและรอบๆตัวเขาก็ มีแต่คนมองดู

“มาแล้วมาแล้ว ในที่สุดก็มาถึง” มีคนเจอทามินีแล้ว เหมือนว่าเขามาเป็นผู้ช่วยนักเจรจาในวันนี้ ไปคุยกับโต ษินสิ “นี่มันอะไรกัน ไม่รู้จักรักษาเวลาเลย ในงานสำคัญ ก็ยังสายได้!

ได้ยินอย่างนี้แล้ว โตษินได้รีบหันกลับไป ในตอนที่ทา มินีก้าวข้ามบันไดขั้นสุดท้าย

สายตาทั้งสองแทบจะประชิดกัน ทามินีได้หยุดเดิน อย่างฉับพลัน มันเหมือนคนถูกฟ้าผ่า และนิ่งงันอยู่นานนึกถึงความทรงจำในอดีต ราวกับคลื่นซัดอยู่ในใจ

เธอไม่นึกไม่ฝันเลย วันแรกที่เธอกลับประเทศ และได้ พบกับเขา โตษิน!

“เฮ้ย…..ทามินี? “และชัญญาได้ผลักเธอออกไป ทันใดนั้นเธอได้ตื่นขึ้นมาในความมึนงง

ชัญญาเป็นผู้จัดการแผนกของบริษัทอันยาง เมือง เจียงเป่ย ก็ถือว่าเป็นเพื่อนร่วมงานของเธอ ส่วนที่เหลือ ก็เป็นบริษัทอื่นๆ และยังมีทีมทนายของโตษิน

ผู้คนจำนวนมากมายได้เข้ามาในโรงแรม ส่วนเรื่อง ที่นั่งชั้นพิเศษชัญญาได้จองไว้เรียบร้อยแล้ว ตาม มาตรฐานของสองพันคน

โตษินไม่ได้เอ่ยอะไรสักคำ เขามัวแต่จ้องมองผู้หญิง ที่เขารู้จัก ที่ใบหน้าของเอาอันบริสุทธิ์และอ่อนโยนจาง หายไป และดูโต มีวุฒิภาวะขึ้น

เขาก็ขมวดคิ้วขึ้นในเวลาเดียวกัน ความทรงจำที่เก่า แล้วทำให้บรรยากาศเริ่มเย็นขึ้น ผู้หญิงคนนี้ชอบมา สาย และยังคงไม่เปลี่ยนแปลง

เธอก้าวออกมาเป็นนิสัย บังคับให้ตัวเองพยายาม ยิ้มออกมา และยื่นมือออกไป “สวัสดี ฉันเป็นผู้ช่วยนัก เจรจาที่บริษัทอันยางส่งมา ทามินี”

ทามินียื่นมือออกไป และรู้สึกอึดอัดใจ เพราะรอยยิ้มของโต นชายวัยกลางคนได้อธิบายไปทุกอย่างแล้ว

“ทีมคุณทนายโตษินได้ลงนามร่วมมือกลยุทธ์กับ บริษัทของเรา และเขาก็เป็นหัวหน้าที่ปรึกษาของบริษัท เรา เขาจะเป็นตัวแทนเต็มรูปแบบของบริษัทของเรา เพื่อหารือเกี่ยวกับความร่วมมือกับพวกคุณ!

ฟังเธอพูดอย่างเงียบ ๆ ก่อน ยิ่งรอบ ๆไม่มีเสียงอะไร เลยนอกจากเสียงกระซิบ

“โอเค”

บรรยากาศที่แสนยอดเยี่ยมภายในห้อง ทามินีนั่ง อยู่ตรงข้ามกับโตษิน รอชัญญาเรียกคนมารับออเดอร์ เธอได้หยิบกระเป๋าเอกสารออกมา แสดงถึงการร่วม มือกันระหว่าง 2 บริษัท และใบเสนอราคาของวัสดุใน โครงการ

และเธอได้เงียบไป ในที่สุดก็มีเสียงขึ้นมา คิดไม่ถึงว่า ในพริบตาเดียวโตษินได้กลายเป็นทนายที่มีชื่อเสียง ของเมืองเจียงเป่ย และได้ตั้งทีมทนายของเขาเอง