ตอนที่11 การนัดพบ

ประตูลิฟท์เปิดอีกครั้งเมื่อพบว่ามีคน ชายในชุด สูทสวมรองเท้าหนังก้าวเข้ามา มือข้างหนึ่งล้วงไปใน กระเป๋ากางเกง อีกข้างหนึ่งถือโทรศัพท์ ตามองไปยังที่ กดลิฟท์ และจิตใจยังคงโทรศัพท์ต่อไป

“ที่รัก เธอจะให้ผมทำยังไงให้เธอเชื่อผม ผมทาน อาหารหมดอายุไปจริงๆ ตอนนี้อยู่โรงพยาบาล”

“โรงพยาบาล ?”

ทามินีเหลือบตาไปมองชายคนที่พูด อายุเขายังไม่น่า จะเยอะ คิ้วโค้งสวยราวกับต้นลูกท้อ พูดตามที่เห็น เขา ก็ดูดี

แต่นิสัยการสับรางนี้ เธอไม่สามารถจะชื่นชมได้

“ผมจะโกหกเธอไปทำไม ไม่งั้นผมจะให้เธอมาเป็น พยาบาลข้างๆกายผม เธอ ระแวงตลอดเลย เด็กดี รอ ผมหายดีสักหน่อยผมจะไปหาคุณ โอเคไหม

ฟังคำพูดที่หลอกลวงของเขา ทามินีก็กระแอมหนึ่ง ครั้ง เตือนให้เขารู้ว่าในลิฟท์ยังมีเธออยู่ด้วย

“โอเค พยาบาลจะให้น้ำเกลือผมแล้ว แค่นี้ก่อน รัก เธอ”

เมื่อชายคนนั้นพูดจบ ภายในวินาทีก็รีบตัดสายโทรศัพท์ นัยน์ตาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม แสดงออกจนน่า ประหลาดใจ เพ่งมองไปที่เธอและกระตือรือร้นต่อเธอ

“คนสวย เคยได้ยินประโยคที่ว่ายอมเชื่อว่าโลกนี้มีผี แต่อย่าเชื่อคำพูดจากปากผู้ชายไหม เมื่อกี้ฉันเพิ่งสอน เธอไปฟรีๆเลย ไม่ต้องซาบซึ้งล่ะ”

ตอนแรกทามินีคิดว่าเขาจะรู้สึกละอายที่โกหก แต่คิด ไม่ถึงว่าเขายังจะมีหน้ามาพูดจาล้อเล่นแบบนี้อีก มุม ปากแอบยิ้มแต่ไม่ขำออกมา “ขอบคุณ ฉันก็มีประโยค ให้คุณเหมือนกัน มีดบนหัวของคุณ ระวังด้วยนะ”

“อืม น่าสนใจ”

นิเวทน์พบเจอผู้หญิงมานับไม่ถ้วน แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ พบเจอผู้หญิงที่ปากร้ายนัยน์ตาก็ดูแพรวพราวขึ้นทันที “ถ้าผู้หญิงที่ฉันนัดดูตัวเอาไว้เป็นเหมือนเธอก็คงน่า สนใจเชียวล่ะ”

“นัดดูตัว ?”

มาทินีสังเกตบางอย่างที่ผิดปกติในตัวของชายหนุ่มที่ โกหกคนนี้ “คุณก็ไปชั้น16เหรอ?”

“ไม่ได้เหรอ? เธอคิดว่าแขนฉันพิการหรือสมองฉัน พิการที่ใช้ลิฟท์ไม่เป็นเหรอ?”
ในใจของทามินีเต้นระรัวมาก ผู้ชายคนนี้คงไม่ใช่คนที่ แม่นัดดูตัวไว้ให้หรอก

ในขณะที่กำลังคิดมากจนเกินไป เสียงลิฟท์ก็ดังขึ้น และประตูก็เปิดออก หลังจากนั้นห้องทางซ้ายก็เปิดออก พร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของแม่ เมื่อเห็นสองคนขึ้น มาด้วยกัน ใบหน้าก็ยิ้มกว้างราวกับดอกไม้

นิเษพย์ ใช้สายตาที่มองห้างสรรพสินค้ามาตลอดชีวิต กวาดมองร่างของเธอตั้งแต่บนลงล่าง ทามินีรู้สึกเหมือน ตัวเองเป็นสินค้าที่กำลังถูกประเมินราคา การนัดดูตัววัน นี้ในใจเธอรู้ดีว่ามีจุดประสงค์อะไร

แต่คิดไม่ถึงว่าประโยคที่เธอคิดภายในลิฟท์จะเป็น จริง ผู้หญิงที่น่าสนใจคนนี้จะเป็นคู่ดูตัวของเธอจริงๆ ทามินี

“สวัสดี คิดไม่ถึงเลยครั้งที่แล้วที่เจอกันยังเป็นเพียง เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆที่ยังซนอยู่เลย พริบตาเดียวดูโตเป็น สาวสวยที่อ่อนโยนซะแล้ว”

“ทั้งสองคนกลับมาพร้อมกันเหรอ ? นี่คือพรหมลิขิต จริงๆ รีบเข้ามาเร็ว ฉันและคุณลุงนิเษพย์รอพวกเธอ นานแล้ว”

ปทิตได้ยินแล้วก็ยิ้มและหัวเราะออกมา ตลอดเวลา เธอรักพ่อของเธอมากขึ้นเรื่อยๆ อดไม่ได้ที่จะกอดเขา อย่างนุ่มนวล “พ่อ ขอโทษ ช่วงนี้ยุ่งมากๆ ไม่มีเวลากลับ บ้านเลย”
“ทามินี นิเวทน์ สองคนขึ้นลิฟท์ตัวเดียวกันหรอ พรหม ลิขิตจริงๆ”

ทันใดนั้นนิเวทน์ก็มีท่าทีตอบกลับทันทีว่าเขาก็ เป็นการบังเอิญที่น่าประหลาดใจจริงๆดีที่พุ่มดอกไม้ กลิ้งเกลือก ก็ถือเป็นความสำเร็จที่อดทน ก่อนจะเปลี่ยน เป็นใบหน้าที่ยิ้มแย้มและไม่ยื่นมือออกมาอย่างจริงจัง อย่างสุภาพบุรุษ “พี่ทามินีสวัสดีครับ ผมชื่อนิเวทน์ นี่ เป็นการเจอกันครั้งแรกฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ”

ทั้งสองโดนลากให้เข้าไปในห้องโดยผู้ใหญ่ ทามินี มองเห็นพ่อของนิเวทน์ ความฉลาดและความซับซ้อน ของใบหน้าที่เต็มไปด้วยข้อจำกัด “คุณลุงนิเษพย์ สวัสดีค่ะ”

“เด็กโง่ เธอกลับประเทศจีนแล้ว หลังจากนี้ไปเจอพ่อ ทุกวันนะ”

ในตาของทั้งคู่ก็มีน้ำตาซึม นิเวทน์ค้างมือไว้ในอากาศ ไม่มีความเขินอายใดๆ ไม่เพียงแค่เท่านั้น ริมฝีปากสี แสงสดก็ยิ้มมุมปากด้วย

พบกันครั้งแรก ? เห็นได้ชัดว่าเดี๋ยวเขามาแล้วก็ไป ทำไมแม่ถึงได้ยอมให้เธอนัดดูตัวกับผู้ชายที่หลอกลวง แบบนี้