ตอนที่ 9 ให้โอกาสฉันอีกสักครั้ง

โตษิน ใช้สายตาเพื่อไม่ให้เป็นที่สะดุดสายตา และ ถามแพทย์ว่า “แผลต้องเย็บไหม”

“ผมไม่แนะนำให้เย็บ ให้แผลหายเองเถอะ ถึงจะใช้ เวลานานหน่อยแต่ก็มียาสำหรับทาแผลไม่น่าจะมีผลก ระทบอะไรหรอก”

หญิงสาวทั่วไปเมื่อได้ยินว่าจะเป็นแผลเป็นก็จะรับไม่ ได้ แต่ทามินีกลับไม่รู้สึกอะไร ราวกับหากเป็นแผลเป็น ก็ไม่ได้จะรังเกียจแผลเป็นเลย

แผลเป็นไม่ได้เจ็บปวด มันคงดีกว่าความเจ็บปวดที่ ไม่มีวันหาย

หมอพันแผลเธอแล้วก็ออกจากห้องไป สีหน้าของเธอ ค่อยๆเปลี่ยนไป เธอเงยหน้าขึ้นด้วยความกลัว และ ไม่กล้าที่จะมองตาเขา ทำได้เพียงแค่ถามคำถามด้วย เสียงเบา “คนเมื่อกี้คือใคร คุณและเขามีเรื่องไม่พอใจ กันใช่มั้ย ?”

นี่ไม่ใช่เรื่องเล็กๆนะ เขาถือมีดบนถนนนะ

จําเลยของครอบครัวนี้เขายอมผิดในคดี และฉันคือ คนจัดการเรื่องนี้

ท่าทางของโตษินไม่อยากจะพูดถึงทำให้เธอก้มหน้า ลงอย่างละอาย เอานิ้วไปจับมุมผ้า และวนไปวนมา
การกระทำเล็กๆนั่นรบกวนจิตใจเขา สิ่งที่อยู่ภายใน ใจอยากจะได้รับการปลดปล่อย และอีกครั้งที่เขาไม่ สามารถควบคุมอาการรู้สึกผิดนี้ได้

“ทามินี”

ตั้งแต่เมื่อวานที่ได้พบ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเรียกชื่อ เธอ เธอเงยหน้ามองอย่างประหลาดใจ และสบตาเข้า กับเขาพอดี แต่กลับไม่มีความรู้สึกเหมือนเดิมอีกแล้ว

“ไม่ว่าเมื่อกี้เธอจะตั้งใจหรือแกล้งเล่นละคร แต่ฉัน จะให้โอกาสเธอสักครั้ง ให้โน้มน้าวบริษัทเบนนิซิสด้วย ความสามารถของเธอเอง”

คำพูดในวันนี้ของเธอเป็นเรื่องจริง

แต่ว่าบริษัทเบนนิซิสจะยอมรับเหตุผลหรือไม่ก็เขาก็ ไม่สามารถรับรองได้

“จริงเหรอ”

ใบหน้าของทามินีแสดงถึงความประหลาดใจ ก่อน ที่จะเลิกกัดปากตัวเอง เสียงของเขาก็พูดอย่างเย็นชา “แต่ว่าฉันมีข้อตกลง 1 ข้อ”

“อะไร”
“หลังจากนี้ อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก”

เหมือนหัวใจตกลงจากที่สูงอย่างสุดแรง

ร่างกายของทามินีเย็นจนตัวสั่น แต่กลับต้องพยายาม ควบคุมสติ ใบหน้าที่ซีดเซียวเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

“โอเค ขอบคุณที่ให้โอกาสแก่บริษัทอันยาง”

“ฉันไปทำบันทึกที่สถานีตำรวจก่อน”

รอยยิ้มที่มุมปากของเธอ กลับทำให้ในใจของโตษิน เต็มไปด้วยคำพูดที่หงุดหงิดแต่ไม่สามารถพูดได้ เขา กระแทกประตูและเดินออกไป

ยิ้มส่งให้เขาออกไป และในขณะที่ประตูปิด รอยยิ้ม บนมุมปากของเธอก็หายค่อยๆหายไปจนกระทั่งไม่มีอีก เลย

ใบหน้าสีขาวเริ่มสับสน เธอเอื้อมมือมาสัมผัสเบาๆ กลับพบว่าอยู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้

เธอ ไม่ควรปรากฏตัวต่อหน้าเขาตั้งแต่แรก

ผู้ช่วยถึงบริษัทเบนนิซิส เขาเตรียมจะปลดเบรกมือ และรีบบอกว่า “การเจรจาธุรกิจระหว่างบริษัทเบนนิซิส และบริษัทอันยางมีกำหนดการคือวันอังคารหน้า
“ไม่มีปัญหาก็ดีแล้ว เมื่อกี้ทางบริษัทเบนนิซิสโทรมา ถามว่าคุณได้รับบาดเจ็บเหรอ”

ตั้งแต่โตษินออกจากโรงพยาบาล เขาเปิดประตูรถ แล้วเข้ามานั่ง เขาก็ขมวดคิ้วอยู่ตลอดและไม่มีท่าทีจะ หยุด

4ปีแล้ว เขายังคงหลงใหลในใบหน้านั้น กลัวว่าเธอ จะกังวลหวาดกลัว อดไม่ได้ที่จะนึกถึงความรู้สึกที่อยู่ ภายในใจ

“ฉันไม่เป็นไร”

ความรู้สึกนั้นช่างน่ากลัวเกินไปแล้ว

“แต่ว่าก่อนหน้านี้คุณไม่ได้ปฏิเสธไปแล้วหรอกเหรอ”

โตษินทั้งตอบคำถามและสตาร์ทรถไปพลาง ยังคง ต้องไปสถานีตำรวจเพื่อลงบันทึกและเขาจะทำให้ดี

ผู้ช่วยถามอย่างกระวนกระวาย ร้านกาแฟที่อยู่ใกล้ กับสำนักงานกฎหมาย เขาได้ยินข่าวเกิดเหตุการณ์ ผู้ร้ายพกมีดมาจะฆ่าคน แต่คิดไม่ได้ถึงว่าเป้าหมาย ของคนร้ายคือเจ้านายเขา

คนที่ออกไปก่อนไม่สมควรได้รับโอกาสปรากฏตัวอีก

ครั้ง

บาดแผลที่แขนก็เจ็บขึ้นมากะทันหัน ทามินีนั่งกอดตัวเองและร้องไห้เงียบๆ

เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้เธอได้สติ เห็นว่าคนที่ โทรมาคือผู้ช่วย เธอจึงเลื่อนหน้าจอกดรับสาย

มีบางเรื่องที่ผู้ช่วยยังไม่เข้าใจ พวกเขาทั้งหมดรู้สึก ว่าไม่จำเป็นที่จะต้องคุยเรื่องนี้อีกและยังทัศนคติของ ทนายโตษินชัดเจนที่สุด แล้วทำไมยังต้องพูดถึงเรื่องนี้ อีก เรื่องแบบนี้ไม่ควรเกิดขึ้นอีก …..ไม่ใช่วิทยาศาสตร์

“เจ้านาย ไม่ทราบว่ามีธุระอะไรเหรอ”