ตอนที่ 8 เธอไม่คิดว่าตลกเหรอ

อิทธิพลของบริษัทอันยางมีมากแค่ไหน ทนายโตษินก็ รู้อยู่ หากลงชื่อในข้อตกลงสำเร็จ ธนาคารก็จะสบายใจ ในเรื่องสินเชื่อและรับข้อเสนอต่างๆได้ ดังนั้นการร่วม มือครั้งนี้ บริษัทอันยางก็ต้องใช้เครดิตเพื่อปกป้อง บริษัทเบนนิซิส

ทามินีรับรู้ถึงอารมณ์ความโกรธของเขา แต่จะให้ไม่ พูดอะไรออกมาก็ไม่ได้ นี่คือโอกาสสุดท้ายของเธอ ถ้า หากยังพูดโน้มน้าวโตษินไม่ได้เธอก็คงละอายใจต่อด นิษฐ์ที่ไว้วางใจในตัวเธอ

“เครดิตเหรอ คนที่ไม่มีเครดิตเป็นตัวแทนของบริษัท มาคุยเรื่องเครดิตกับฉัน เธอไม่คิดว่ามันตลกเหรอ”

เขายิ้มเยาะและพูดคำพูดประชดประชัน เธอรู้สึกปวด ใจ “ทนายโตษิน ฉัน.. ความร่วมมือระหว่างบริษัทอัน ยางและบริษัทเบนนิซิสไม่เอามารวมกับเรื่องส่วนตัวได้ ไหม ?”

โตษินเลี่ยงที่จะแสดงความรู้สึก เบี่ยงหน้าหันไปอีก ด้าน ภายในดวงตานั่นแสดงถึงความรู้สึกที่ลึกลงไปและ เจ็บจนถึงกระดูก

4ปีก่อนหน้านี้ ผู้หญิงที่ไม่น่าไว้วางใจคนนี้ทิ้งเขาและ ลูกไป เหมือนคนขี้ขลาดที่หนีไปโดยไม่ลังเลอะไรเลย แต่ตอนนี้กลับจะไม่พูดถึงเรื่องส่วนตัว ตั้งแต่ต้นจนจบ ในใจของเธอไม่มีความรู้สึกอะไรเลยใช่ไหม !
บรรยากาศเงียบลงจนน่ากลัว ทามินีก้มหน้าลง ในใจ รู้สึกกังวลมาก เธออยากจะพูดคุยกับเขาให้ชัดเจน

แสงแดดก็เริ่มแรงขึ้น ทำให้เงาคนใหญ่ขึ้น

ทามินีเงยหน้าขึ้น แสงของดวงอาทิตย์ทําให้เธอต้อง หลบตา เธอสูดลมหายใจเข้า อยากจะลองพูดอีกครั้ง “เราไม่สามารถทำให้จิตใจสงบหรือทำให้ทุกอย่างดี ได้เลยเหรอ” ยังไม่ทันพูดจบ สายตาก็ทามินีก็เห็นชาย อายุประมาณ30ปีถือมีดสั้นจะแทงเข้าที่หัวใจของโตษิน จากทางด้านหลัง

ในใจเธอไม่คิดกลัว ทันใดนั้นแขนทั้งสองข้างของเธอ ก็ดึงคอโตษินสุดแรง

“ษิน ระวัง”

มีดสั้นของชายคนนั้นไม่ได้แทงเข้าที่โตษิน แต่กลับ โดนเข้าที่ข้อศอกของเธอ

ใบมีดคมแทงเข้าที่ผิวหนังและลากรอยแผลยาวและ เลือดก็เลอะแขนเสื้อ

โตษินกอดเธอไว้และไม่มีการตอบสนองอะไรกลับมา แต่หลังจากรู้สึกตัวก็ผลักเธอออกอย่างรวดเร็วและจะ ต่อยกับชายคนนั้น

“โตษิน คุณทำลายครอบครัวผม ผมจะฆ่าคุณ
ท่าทางที่มุ่งร้ายของชายคนนั้นทําให้คนที่ผ่านไปมา ตกใจ ทามินีเห็นโตษินแล้วกังวล สมองที่ไม่ทันคิดอะไร ก็เพิ่งจะนึกได้ว่าควรแจ้งตำรวจ

แขนที่เจ็บอยู่ก็กดโทรหา 110 “ฮัลโหล หน้าร้าน กาแฟมีคนพกมีด”

โตษินดูคล่องแคล่วในการใช้หมัด ชุดสูทที่เขาใส่อยู่ ไม่ได้เป็นอุปสรรคใดๆเลยแต่กลับเพิ่มเสน่ห์ให้เขา เขา คว้ามีดไว้ได้และคว้าไหล่ชายคนนั้น ชายที่ร้องตะโกน ว่าจะฆ่าเขาในตอนนี้กลายเป็นคนที่นอนร้องขออยู่บน พื้น

รถตำรวจมาทันเวลา ชายคนนั้นก็ถูกนำตัวไปและโดน ล็อคข้อมือไว้แต่ปากเขาก็ยังตะโกนราวคนบ้า

“โตษิน ไม่ช้าก็เร็วคุณต้องได้รับการตอบแทนจากสิ่ง

ที่คุณทำไว้”

“คุณษิน ขอบคุณที่เป็นตัวแทนในการจับผู้ร้าย เรา ต้องการให้คุณและผู้หญิงที่แจ้งความไปสถานีตำรวจ เพื่อทำการบันทึกประจำวัน”

“ในโรงพยาบาล”

“ไม่ต้องแล้ว ฉันไปเองได้”

ในฐานะนักกฎหมายเขารู้ดีถึงขั้นตอนของตำรวจแต่ เมื่อเขาเห็นใบหน้าที่ซีดของหญิงสาวข้างๆ ใบหน้าและคิ้วนั่นแสดงถึงว่าเธอทนไม่ไหวแล้ว

จากอาการที่ตึงเครียดก็ผ่อนคลายลง ร่างกายของทา มินีก็เริ่มสั่นและแผลที่เลือดไหลก็ทําให้ใบหน้าเธอซีด มากขึ้น

“ฉันจะพาเธอไปโรงพยาบาล”

“ยังดีที่แผลไม่ลึกมาก ถ้าโดนจุดสำคัญก็จะวุ่นวาย อีก”

แพทย์ได้ทําการฆ่าเชื้ออย่างเร่งด่วน ทามินีไม่กล้า ขยับตัวแม้แต่น้อย เหงื่อที่ออกบนหน้าผากแสดงถึง ความเจ็บปวดจากการฆ่าเชื้อ ทำให้ใบหน้าซีดเซียวเพิ่ม ความน่าสงสารมากยิ่งขึ้น

โตษินก้มลง ดวงตาที่ซับซ้อนของเขาไม่สามารถบอก ได้เลยว่าตอนนี้เขาอยู่ในอารมณ์ไหน คำพูดเมื่อกี้ของ บิน

กอดและลมหายใจที่คุ้นเคยทั้งหมดทำให้เขารู้สึกว่า พวกเขาไม่เคยเลิกกันมาก่อน

แต่ไม่มีแล้วความสุภาพเหมือนในอดีต เขาพูดเบาๆ “ไปโรงพยาบาลเสร็จ เราต้องไปสถานีตำรวจลงบันทึก ประจำวันกันอีก

การปฏิเสธที่อ่อนโยนทำให้ระเหระหนทันใด ดวงตาที่ ดำสนิทของเขา ก็ทำให้ความเย็นแผ่ออกมาจากตัวเขาและไม่พูดอะไรเลยสักคำก็จับเธออุ้มขึ้นไปนั่งด้านหลัง รถและมุ่งหน้าออกจากโรงพยาบาล

ตำรวจเห็นแขนที่เปื้อนเลือดของทามินีก็ไม่พูดอะไร อีก ทำได้เพียงแค่พาตัวผู้ชายไปเท่านั้น