ตอนที่ 7 อุปสรรค

โตษินมือข้างหนึ่งถือนม และมืออีกข้างหนึ่งเปิด โทรศัพท์ในขณะที่เห็นข้อความสายตาของเขาก็เปลี่ยน เป็นเย็นชาจนสามารถทำให้คนกลัวได้เลย

คือเธอ ! แม้ว่าจะเป็นเพียงแค่รหัสแปลกๆ แต่เขา มั่นใจว่าคนที่ส่งข้อความมาคือเธอ

เลศยาเห็นดวงตาที่เปลี่ยนไปของเขา เธอจึงมั่นใจ เพิ่มขึ้นในการคาดเดาของเธอ เธอยิ้มมุมปากเล็กน้อย

โตษินดื่มนมไปหนึ่งอึก และวางแก้วนมไว้บนโต๊ะ หยิบ กระเป๋าเอกสารขึ้นมา และสายตามองไปที่ห้องของธาม เหมือนยังมีเรื่องไม่สบายใจ

“เลศ ให้ธามนอนพักเยอะๆ ถ้ามีเรื่องด่วนอะไรโทรหาผม”

“สบายใจได้ ฉันจะดูแลธามอย่างดี”

เลศยายิ้มและพยักหน้า ส่งเขาขึ้นรถขับออกไป เลศ ยาล็อคประตูด้วยความร้อนรนและหวงเหมือนมือขนาด ใหญ่ที่ค่อยๆกำหัวใจเธอไว้

หลายปีที่ผ่านมาข้างกายของโตษินไม่มีผู้หญิงคน ไหน นอกจากเธอ เป็นเพราะธามเลยไม่มีใครกล้า เข้าหาเขา
แต่ทามิ ไม่ใช่

เธอเหมือนขวากหนามในหัวใจของโต น

ไม่ทําลายมันก็จะเจ็บปวด ถ้าทำลายมันก็จะฆ่าคุณ

ทามินียืนอยู่หน้าร้านกาแฟ ข้อเท้าค่อยๆปวด แต่เธอ กลับไม่กล้าเข้าไปนั่งในร้าน กลัวว่าจะทำใจไม่ได้หาก เจอโตษิน

คนที่เดินอยู่ตรงมุมถนนก็น้อยลงเรื่อยๆ เธอมองดู นาฬิกาของเธอก็พบว่าเลยเวลานัดมา1ชั่วโมงแล้ว แต่ กลับไม่มีแม้แต่เงาของโตษิน

ร้านกาแฟนี้เป็นร้านกาแฟที่เธอพบ ตั้งอยู่บนถนนสาย หลักและใกล้กับสำนักงานกฎหมาย เป็นสิ่งที่จำเป็นต่อ เขา ถึงแม้ว่าจะไม่ได้นัดไว้ อย่างน้อยก็สามารถเจอเขา ได้

“สาวน้อย เข้ามานั่งในร้านก่อนไหม ?”

พนักงานภายในร้านได้เชิญเธอไปนั่งในร้าน ทามินี กลับยิ้มและส่ายหัว “ขอบคุณ”

บางทีเมื่อคืนเขาอาจจะทำธุระของลูกชายจนดึก วันนี้ เลยมาทำงานสายหน่อย รออีกหน่อยเดี๋ยวก็คงมา
รถของโตษินจอดอยู่ล่างตึกหน้าสำนักงานกฎหมาย แต่เขาไม่ได้รับร้อนลงจากรถ จ้องมองนาฬิกาเปลี่ยน เวลาบนแผงคอลโทร

เขาขมวดคิ้วจนยุ่ง โยนโทรศัพท์ไว้ข้างกาย เนื้อหา ของข้อความนั้นเหมือนถูกแกะสลักไว้ในหัวของเขาไม่ หายไป

ไม่เจอไม่กลับ

ทุกครั้งเวลาที่นัดกันเธอมักจะเป็นเช่นนี้เสมอ แต่ทุก ครั้งที่นัดกลับเป็นเธอที่สาย คนที่ทำไม่ได้คือเธอ

ผู้ช่วยมาทำงาน พบว่าโตษินยังนั่งนิ่งอยู่ในรถ เขาจึง เคาะหน้าต่างและถามอย่างกังวล “ทนายโตษิน ทำไม คุณไม่ลงมา”

“ฉันยังมีธุระอีกนิดหน่อย คุณขึ้นไปก่อนเลย

การต่อสู้ภายในดูเหมือนจะสิ้นสุดลงอย่างกะทันหัน โดยสิ่งรบเร้าจากภายนอก ความวุ่นวายภายในใจก็สงบ ลง เขาได้จับพวงมาลัยและมุ่งหน้าไปยังร้านกาแฟ

“ขอโทษ ทนายโตษิน คุณคุยกับฉันได้ไหม”

“ยังไงเหรอ”

“คุณใช้โอกาสนี้เพื่อเป็นการต่อรองในการเจรจาเหรอ”
ในที่สุด

“ไม่มีอะไรที่จะต้องพูด ข้อเสนอของบริษัทอันยาง ทางบริษัทเบนนิซิสไม่สามารถรับได้

ทนายโตษินกลับต้องหยุดและเตรียมที่จะหันหลัง กลับไป เสียงที่แสนเย็นชานั่นคือเสียงของผู้ช่วยพิเศษ ของบริษัทอันยาง นี่กำลังข่มขู่เขา

เสียงเบรกกะทันหันส่งเสียงไปทั่วทั้งถนน โตษินลง จากรถ บรรยากาศที่เย็นชาก็ตามมาด้วย

ไม่มีที่พื้นที่ให้ย้อนกลับเลยสักนิด โตษินก็สรุปจบ ไปแล้ว ตอนนี้เพื่องานแม้แต่ชีวิตเธอก็ไม่ต้องการ แต่ เมื่อ4ปีก่อนเธอกลับเลือกที่จะยอมแพ้ไม่ได้พยายาม แม้แต่นิดเดียว

เอ๊ะ!

หน้าต่างของมุมกระจกสะท้อนให้เห็นถึงความ สมบูรณ์แบบบนใบหน้าของโตษิน เธอก็ไม่รู้ตัวเองว่าจะ ตื่นเต้นทำไม ถ้าใส่ส้นสูงมาเธอก็คงจะล้มไปแล้ว

ยิ่งไม่ใช่หัวมุมถนนผู้ขับขี่ยิ่งมีการรับรู้และระวัง น้อยลง เพื่อการเจรจาสำหรับบริษัทอันยาง ชีวิตก็ไ ต้องการแล้วเหรอ

“ทำไมไม่สามารถรับได้ล่ะ การร่วมมือระหว่างบริษัท อันยางและบริษัทเบนนิซิส สำหรับบริษัทเบนนิซิสนั้นไม่ใช่ว่าจะไม่ได้ประโยชน์ทั้งหมด จากที่ฉันรู้ เครดิต ธนาคารของบริษัทเบนนิซิสใกล้ครบกำหนดแล้ว สถานการณ์เครดิตในปีหน้าอิงจากผลกำไรในปัจจุบันก็ ไม่ได้ดีสักเท่าไหร่นี่ หากไม่มีการสนับสนุนจากธนาคาร บริษัทเบนนิซิสก็ไม่ได้ดีสักเท่าไหร่หรอก”

เมื่อได้สบตาที่เยือกเย็นของเขา ทามินีก็ไม่สามารถ หยุดใจที่สั่นระรัวได้

สายตาก็ทามินีก็มองเห็นแลนด์โรเวอร์สีเงินคันหนึ่ง