ตอนที่ 6 อนาคตที่สวยที่สุด

พวกเขาโกหก ! แม่พูดอธิบายให้เธอเข้าใจแล้วแค่เธอ เลิกกับษิน เธอก็จะได้รับอนุญาตให้ไปคลอดลูกที่ต่าง ประเทศ จะเป็นไปได้ยังไงที่เธอไปทำแท้ง

“ลูกรัก ลูกเชื่อฟังเถอะ เอาเด็กออกนะ แม่กับพ่อจะไม่ ยอมให้ลูกคบกับคนจนๆแบบนั้นหรอก”

ไม่มีอุณหภูมิเข้าถึงเลย สักนิดก็ไม่มี จากนั้นเธอก็เห็น แม่ยืนมองอยู่ตรงห้องผ่าตัด เสียงร้องไห้ขอร้องดังออก มา “แม่ ฉันขอเถอะ ขอให้ฉันเก็บเด็กคนนี้ไว้

นี่คือลูกของเธอกับษิน พวกเขาเคยพูดไว้ว่าจะให้ อนาคตที่ดีแก่เด็กคนนี้

“เธอจะเก็บเด็กไว้ ให้ฉันตายต่อหน้าเธอเถอะ”

เมื่อเห็นว่าแม่หยิบมีดขึ้นมาจ่อที่คอ น้ำตาของทามินีก็ หยุดลงทันที อารมณ์ของแม่ตอนนี้เธอรู้ว่าแม่พูดจริงทำ จริง

“ฉันกับพ่อเธอลำบากเลี้ยงเธอมาจนโตขนาดนี้ นี่คือ สิ่งที่เธอตอบแทนกลับมาเหรอ”

เธอร้องไห้จนตาแดงก่ำ หลังจาก1นาทีผ่านไปภายใน ห้องเงียบสงบและเธอก็ยอมแพ้จนในที่สุดเธอก็ปิดตา ลงและนอนรอตรวจร่างกายอยู่บนเตียง
เธอไม่สามารถทนดูแม่ของเธอทำร้ายตัวเองได้

“ษิน ลูก เพียงพอ” ขอโทษ เป็นเพราะฉันที่มีความกล้าหาญไม่

ในบ้านพักตากอากาศภายในเมือง โตษิน กัดริมฝีปาก และนั่งลงบนเตียงของธาม ภายในตามีเอ่อล้นไปด้วย คําพูดแสนเจ็บปวด

แพทย์ประจำครอบครัวได้ปรับความเร็วของหยดน้ำ เกลือ ดังนั้นเขาจึงโล่งใจขึ้น

“คุณโตษิน ธามไม่มีอาการชักแล้ว น้ำเกลือสามารถ เอาออกได้หากไข้ลดลง แต่อาการเจ็บป่วยของเด็กต้อง รีบดำเนินการให้เร็วที่สุด”

ได้ยินเช่นนั้นแล้ว………

“ผมทราบแล้ว”

โตษินพยักหน้า ลมหายใจที่เย็นชาทำให้แพทย์ ประจำบ้านไม่พูดอะไรอีกและจัดเก็บของเตรียมจะกลับ

อีกด้านหนึ่ง ใบหน้าของเลศยาได้ลดความตึงเครียด ลงเพียงเล็กน้อยและฝืนยิ้มพูด “ครั้งนี้รบกวนมากจริงๆ ฉันจะไปส่งคุณกลับ

“ไม่เป็นไร หากเด็กมีอาการผิดปกติให้รีบนำส่งโรง พยาบาลทันที”
“ทราบแล้ว ขอบคุณมาก”

ราวกับเป็นคุณผู้หญิงก็ไม่ปาน เลศยาส่งแพทย์ ประจําบ้านกลับไปแล้ว จากนั้นก็เดินมาหาโตษิน ใบหน้าเต็มไปด้วยการขอโทษ

“โตษิน ฉันขอโทษ ฉันตกใจมากไปยังดีที่ธามไม่เป็น อะไร ฉันไม่รู้จะมองหน้าคุณอย่างไรเลย”

“ไม่เกี่ยวกับเธอ”

คำตอบที่เย็นชาเหมือนไม่เต็มใจจะพูด ใบหน้าของ เลศยาแสดงความอึดอัดเล็กน้อย มองดูธามที่ป่วยและ พูดต่อ “กลางดึกธามต้องการการดูแล คุณต้องยุ่งแน่ๆ ให้ฉันอยู่คอยช่วยดูแลเข้าไหม ? ”

โตษินเลิกคิ้วขึ้น

โตษินขมวดคิ้วและเงียบไปสักครู่ เห็นด้วย “ได้ เธอ ไปพักที่ห้องรับแขก ถ้ามีอะไรฉันจะเรียก

4 ปีที่ผ่านมา เธอคอยดูแลธามและทุกวันคอยอยู่ ข้างๆโตษิน แต่เขาไม่เคยมีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกับ เธอเลย จนกระทั่งวันนี้

เลศยามองหน้าจอที่ส่องสว่างอย่างไม่รู้ตัว เห็นถึงคำ พูดที่ไม่สมบูรณ์แต่กลับทำให้เธอใจหายทันที

ความคิดที่ยอดเยี่ยม แต่น่าเสียดายที่ไม่ได้เป็นตามที่เลศยาหวังไว้ทั้งหมด ธามมีไข้และเป็นคืนที่วุ่นวาย โต นก็ต้องดูแลเหมือนกัน

เลศยายิ้มหัวเราะและพูดว่า “โอเค”

โตษินพยักหน้าและนั่งลงและด้วยความเคยชินต้อง นำโทรศัพท์ออกมาและพบว่าโทรศัพท์แบตหมดแล้ว

เขาชาร์จโทรศัพท์และกดปุ่มเปิดเครื่อง โทรศัพท์เพิ่ง จะเปิดเครื่องก็มีเสียงดังแจ้งเตือนข้อความเข้า

เขาล้างหน้าและเดินลงไปชั้นล่าง พบว่าเลศยาได้ เตรียมอาหารเช้าไว้แล้ว

ใครกล้าเรียกเขาว่า ษิน

“ษิน อรุณสวัสดิ์ เมื่อคืนดูแลเด็กทั้งคืนต้องเหนื่อย แน่ๆ รีบมากินข้าวเถอะ” เลศยาปกปิดความผิดหวังใน ดวงตาของเธอและรีบนำนมร้อนมาให้

ไม่กี่ปีก่อนหน้านี้นอกจากเลศยาแล้วก็ไม่สามารถเดา ถึงใครได้อีกเลย

ใกล้จะเช้าแล้ว เด็กชายได้นอนหลับไป ความกังวล ของโตษินก็ผ่อนคลายลง