ตอนที่ 4 เขามีลูกแล้ว

“ฉันรู้แล้ว” เธอพูดเสียงเบา เสียงของเธอทำให้รู้สึก ว่าผิดหวังเล็กน้อย แต่ในขณะเดียวกันคำพูดก็เปลี่ยน ทันทีที่จ้องมองเขา “แต่ฉันจะไม่ยอมแพ้”

ดวงตาก็โตษินก็มองลง

นี่มันมากกว่าสิ่งที่เขาคาดเอาไว้

จากท่าทางลักษณะของเขา เขาดูไม่ได้ตลกเลยสัก นิดเดียวแต่เป็นท่าทางที่จริงจัง

ในขณะนี้หัวใจของโตษินราวกับเหมือนโดนมีดแทง สายตาของผู้หญิงคนนี้ เดิมที่มีเพียงเขาที่สามารถยอม แพ้ได้อย่างง่ายดาย

อุณหภูมิในห้องนํ้าเย็นขึ้น ใบหน้าของโตษินก็ดู ลําบาก

ในขณะนั้นก็มีเสียงเคาะประตูจากด้านนอกของ ชัญญาที่มาขัดจังหวะบรรยากาศตึงเครียด

“พี่ทามินี พี่ทามินี พี่ทามินี”

” จังหวะการเต้นหัวใจของมาทินีเต้นอย่างรวดเร็ว รับรู้ถึงที่คอและดวงตาและกลัวว่าชัญญาจะเปิดประตู เข้ามา
เธอและโตษินในขณะเดียวกันก็หันไปมองลูกบิด ประตูที่ขยับไปมา

ชัญญายังจะเปิดประตูและไม่คิดจะหยุดพัก “พี่มาทินี ถ้าพี่อยู่ก็ส่งเสียงหน่อย

ทามินีรู้สึกโชคดีที่โตษิณล็อกประตูได้ทันเวลา ไม่เช่น นั้นถ้ามีคนมาเห็นเขาแบบนี้คงจะมีข่าวมั่วๆออกไปแน่

เธอและโตษินไม่ส่งเสียงใดๆ ชัญญาก็เคาะอีกครู่นึง และไม่ได้รับเสียงตอบรับ จากนั้นก็เดินไปและพึมพำ กับตัวเองว่า “แปลกจัง พี่มาทินีไม่ได้บอกว่าจะเข้า ห้องน้ำหรอกเหรอ แล้วทำไมไม่มีคนล่ะ ”

และสิ่งที่แปลกอีกคือ ทนายโตษิน ก็หายไปด้วย

เสียงฝีเท้าค่อยๆไกลออกไป ทามินีถอนหายใจเฮือก ใหญ่ เธอขยับแขนทันใดนั้นเธอก็รู้สึกตัวว่าเธอกับโต ษินยังคงเถียงกันอยู่ในท่าทางที่น่าอับอายและใบหน้า ของชายหนุ่มยังคงเย็นชาไม่เปลี่ยนแปลง

บังเอิญโทรศัพท์ของโตษินก็สั่นขึ้น คนที่ที่โทรมายัง คงโทรอย่างต่อเนื่อง

มาทินีพูดอย่างระวังว่า “คุณรับโทรศัพท์ก่อนมั้ย”

โตษินดูเหมือนจะไม่ทน สายตายังคงจ้องมองเธอ จับ โทรศัพท์ด้วยมือขวาและมองไปยังเบอร์ที่โทรเข้ามา และรับสายพร้อมพูดว่า “ไง”
ทามินีเหลือบไปเห็น สายที่โทรเข้ามาคือ ‘เลศ’ทันใด นั้นก็งงงวยกว่าเดิม

ดังนั้นเขาและเลศยาคบกันใช่มั้ย

โตษินแนบโทรศัพท์ไว้กับหูและมีเสียงร้องของผู้หญิง ดังออกมาจากไมโครโฟน “ษิน ษิน ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน จู่ๆธามก็มีไข้สูง # # ก็ลาพักอีก ฉันไม่รู้ว่าควรจะทำยัง ไง ธามชักและร้องไห้ตลอด ฉัน..ฉัน”

เสียงร้องไห้สะอื้นของเลศยาผสมกับเสียงร้องไห้ของ เด็กชาย

4ปีแห่งความคิดและคาดหวังอย่างบ้าคลั่งที่ไม่เคย กล้าแสดงออกมา ในที่สุดก็กลายเป็นการประชด ประชันหลังจากได้ยินเสียงเรียกเข้าสายนี้

ใบหน้าของโตษินก็ดูตึงเครียดทันที “ฉันรู้แล้ว เธอรอ ฉันอยู่ที่บ้าน ฉันจะกลับไปเดี๋ยวนี้”

เมื่อกี้คือเสียงร้องของเด็กผู้ชายไม่ผิดแน่ เธอเห็นใบ หน้าของษินแสดงถึงความกังวลและหงุดหงิด ถ้าไม่ใช่ ตัวเองแล้วจะเป็นใคร ?

เขามีลูกแล้ว..มีลูกกับเลศยา

ในเวลาเดียวกัน เขาดึงประตูออกไป เสียงประตู ห้องน้ำปิดดัง “ปัง” เสียงกระหึ่มดังอยู่ในหูของทามินี
วิธีการพูดกับผู้หญิงคนนั้นและกับเธอช่างแตกต่าง เมื่อเขาอยู่ต่อหน้าเธอเขามักจะขมวดคิ้วตลอด และไม่ ค่อยมีความอดทน

“คำพูดฉันพูดชัดเจนไปนานแล้ว คุณยืนยันอยู่เสมอ ว่ามันเปลืองเวลาของเราทั้งสอง คุณตัดสินด้วยตัวคุณ เอง”

“ไม่มีปัญหา ทนายโตษินรีบกลับเถอะที่บ้านมีธุระรอ อยู่”

เดินกลับไปที่ห้อง ก็เห็นโตษินถือกระเป๋าเอกสารและ พูดคุยกับชายวัยกลางคนอยู่ “ขอโทษด้วยพอดีที่บ้านมี ธุระด่วนเล็กน้อย ต่อไปนี้ผู้ช่วยของผมจะเป็นคนรับผิด ชอบในการประชุม

ฉันไม่รู้ว่าใช้เวลานานเท่าไหร่ที่ฟื้นตัวจากอาการ ช็อคและเจ็บปวดภายในใจ จัดแจงเสื้อผ้าและสูดหาย ใจลึกๆเพื่อให้ตัวเองรู้สึกไม่อึดอัดใจแต่ในใจกลับรู้สึก สะท้อนกลับ

ชายวัยกลางคนยิ้มอย่างสุภาพ โตษินก็ไม่เหลียวมอง ไปที่ทามินีที่ยืนอยู่ที่หน้าประตูและเดินผ่านไปอย่าง เฉยเมย

หลังของเธอแนบชิดกับผนัง เล็บจิกไปในฝ่ามือ

วางสายโทรศัพท์เขาก็เก็บกลับไปไว้ในกระเป๋าและ เมื่ออยู่ต่อหน้ามาทินีเขาก็เย็นชาอีกครั้ง