ตอนที่ 3 คุณทนายโตษิน

ทามินีล้างหน้าไปพลางส่องกระจกไปพลาง และเอา หัวและไหล่หนีบโทรศัพท์ขึ้นมา “ขอโทษนะแม่ เมื่อฉัน เสร็จธุระของฉัน ฉันตัดสินใจแล้วว่าค่อยกลับมาดูแล คุณและพ่อ

“ ตัดสินใจอะไร บ้านที่นี่ก็ดีเท่าไหร่ทำไมไม่อยู่ทำไม ต้องออกไปอยู่ด้านนอกด้วยหล่ะอะไรบ้านเรามันเล็ก เกินไปเหรอ รั้งเธอไม่ได้แล้วหรอ” แม่ของทามินีบ่น อย่างไม่สิ้นสุด

ทามินีเกิดมาในครอบครัวที่ร่ำรวยตั้งแต่เด็ก พ่อแม่ เป็นนักธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ แต่หลังจากนั้นก็พัง บ้าน ของเธอก็ได้ย้ายจากวิลล่าไปยังบ้านธรรมดาในเขต เมือง

ฟังแม่ของทามินีพูด มาทินีก็รู้สึกชีวิตที่ผ่านอะไรมา อย่างมากมาย และคว้ากระดาษชำระขึ้นมาซับน้ำตา อย่างช่วยไม่ได้ “แม่ หนูไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น”

“โอเคโอเค แล้วก็อีกอย่างนะ พอดีว่าวันเสาร์ลูกชาย เพื่อนพ่อของเธอจะมาบ้านเรา ไม่ว่าอย่างไรวันเสาร์เธอ ก็ต้องกลับบ้าน”

ทามินีรู้ว่าแม่หมายถึงอะไร คิดว่าจะต้องแนะนำเธอให้ รู้จักกัน ทำได้เพียงแค่ยอมรับ “โอเค หนูเข้าใจแล้วแม่”

เมื่อวางสาย เธอก็ถอนหายใจยาวๆและเดินหันหลังกลับลงบันได

เธอเดินไปแต่กลับไปกระแทกกับคนคนหนึ่ง

คนที่โดนกระแทกไม่มีท่าทีตอบสนอง ร่างกายสูง ยาว เขากลับก้าวเท้าอีกก้าว และเกือบเหยียบเท้า เกือบ กระแทกเข้ากับชายคนนั้น มาทินีจับแขนของเขาโดย ไม่รู้ตัวและจับแน่นเพื่อรักษาความมั่นคงของร่างกาย

และตั้งแต่แรกจนสุดท้ายแล้ว ชายคนนั้นก็ไม่ได้คิด จะช่วยเธอ

“ขอโทษค่ะ ขอโทษ” ปากก็พูดขอโทษและทามินี ก็กำลังยุ่งอยู่กับการจัดเสื้อผ้าและเงยหน้าขึ้นมามอง อย่างรวดเร็ว

เมื่อเห็นใบหน้าของเขาชัดๆ ใบหน้าของเธอก็ซีดขึ้น ทันที

“ษิน” ในวินาทีถัดมา เธอก็ตอบสนองต่อบางสิ่งบาง อย่างและเปลี่ยนคำพูดทันที “คุณทนายโตษิน”

เธอดึงมือกลับและไม่กล้าที่จะจับเขาอีก รีบปล่อย อย่างรวดเร็วและถอยห่างไปหนึ่งก้าว และรักษาระยะ ห่างไว้ครึ่งเมตร

“คุณ ทำไมคุณถึงออกมา”

ควรไม่ควรที่จะเหมือนตั้งใจชนเธอ?
ทามินียกมือขึ้นมาทัดผมไว้หลังหูและการกระทำของ เธอก็อยู่ในสายตาที่หนาวจนล้นออกมาของโตษิน

นี่เป็นการกระทำเล็กๆที่เธอทําเมื่อเธอประหม่า กี่ปี แล้วยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน

ใบหน้าเขาเย็นชา และทำให้บรรยากาศรอบๆเยือก เย็น

ทามินีพูดอะไรไม่ออก รู้สึกเหมือนขาสามารถล้มได้ ตลอดเวลา ด้วยความเข้าใจที่เธอมีต่อโตษิน นี่อาจ เป็นการทำให้โตษินโกรธได้ สักวินาทีเธอก็ไม่กล้าที่จะ อยู่ “ฉัน.. ฉันจะกลับไปที่ห้อง..”

“เหตุผลที่เธอกลับมา” โตษินเข้าใกล้เธอและเสียง พูดของเขาช่างเย็นชา “ไปแล้ว ทำไมถึงกลับมา”

นี่อาจเป็นเพราะราคาสัญญาของเราต่ำไปหรือเพราะ เรื่องส่วนตัวทำให้การร่วมมือของเราล้มเหลว

เมื่อ 4 ปีก่อนเขาสาบานไว้ ทั้งชีวิตนี้เขาไม่อยากเห็น หน้าผู้หญิงคนนี้อีก

เธอก้าวออกมา และเดินผ่านเขาไปอย่างรวดเร็ว โตษิ นก็คว้าแขนเธอเอาไว้ และใช้แรงดึงเธอกลับมา

ร่างกายทั้งสองคนแนบชิดกัน ทามินีพยายามจะถอย ออกห่าง แต่ก็ไม่สามารถถอยได้ ลมหายใจของโตษินอ ยู่ใกล้เหนือหัว
เขาจ้องที่เธอ และพูดอย่างเย็นชา

เขาจับมือทั้งสองข้างของเธอที่ไม่เชื่อฟังไว้สูงเหนือ หัวและจ้องมองอย่างกดขี่ และดูเหมือนกำลังบังคับ อารมณ์ในจิตใจ “ถ้าหากเพียงแค่เพื่อความร่วมมือใน ครั้งนี้ งั้นฉันจะบอกไว้เลยว่าให้ยอมแพ้ซะ ราคาสัญญา ของบริษัทอันยางไม่ได้อยู่ในความคาดหวังของบริษัท เบนนิซิสเลย และความร่วมมือในครั้งนี้ไม่สามารถ เจรจาได้”

“โอ้ย” เสียงร้อง โตษินผลักเธอเข้าไปในห้องน้ำหญิง “ปัง” เสียงกระแทกประตูและจับมือเธอพิงไว้กับกำแพง

ทำให้เขาไม่เว้นพื้นที่ว่างให้แม้แต่เจรจา

“อะ เหตุผลอะไร” ทามินีพูดติดๆขัดๆและเงยหน้า มอง สิ่งที่เห็นคือแววตาโตษินและลามไปถึงคางและ หนวดเล็กๆของเขาที่เป็นระเบียบ มักจะสื่อว่าเจ้าของมี กิจวัตรที่ดี

ทามินีอึ้ง ในสายตาเธอไม่เชื่อ เธอไม่คิดว่าโตษินจะ บอกจุดจบกับเธออย่างชัดเจน