ตอนที่ 2 ความจริงใจ

ทามินีรู้ว่าพวกเขากำลังพูดคุยกันเรื่องอะไร ราคาตาม สัญญาค่อนข้างต่ำเกินจินตนาการของเธอ แต่มันสิ่งที่ เหนือกว่าข้อตกลง เพราะเธอเป็นแค่ผู้ดูแลการประสาน งาน

“บริษัทอันยางเป็นองค์กรที่โด่งดัง ข้อเสนอดันดีกว่า ราคาสินค้าต่ำกว่าเป็นสิบจุดไม่หยุดไม่หย่อน นี่ก็คือทา มินี ‘ความจริงใจ”โตษินปิดเอกสารในมือของคุณ และ โยนมันกลับไปที่โต๊ะ

ทามินีอดทนเน้นย้ำไว้ว่า “ถึงแม้ว่าราคาสินค้าของ บริษัทอันยางจะต่ำ แต่ในสัญญาของเรามันมีผล ประโยชน์ เรายินดีที่จะให้สามจุดกำไรเพื่อแลกเปลี่ยน กําไรกลับมา”

“งั้นก็หมายความว่า ก่อนหน้านี้บริษัทเบนนิซิสสมทบ เงินที่ขายหายไป บริษัทอันยางได้รับกำไรเพียงพอ ค่อยชดเชยเงินที่ขาดไปก่อนหน้านี้? ไม่ใช่เพียงแค่ บริษัทอันยางที่จะได้รับความเสี่ยง พี่สาวนี่ถือว่าเป็นเงิน ก้อนโต โตษินได้เอาเล็บเคาะโต๊ะ

ทามินีได้ถือถ้วยชาไว้ หัวใจเต้นแรง และเพื่อ ประโยชน์ของบริษัท เธอต้องดึงสติของตัวเองเข้าด้วย กัน “คุณทนายโตษิน ชื่อเสียงของบริษัทอันยางในเขต การค้า คุณก็ต้องได้ยินมาบ้างเหมือนกัน ถึงแม้ว่าบริษัท เบนนิซิสไม่สามารถทำกำไรได้ทันที แต่มันเป็นเพียง ปัญหาของเรื่องเวลา…….
โตษินจ้องเธอตลอดเวลา วิธีที่เธอพูด เขาได้กลับมา คิดดูอีกครั้งว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคนทำอะไรให้เขาหลาย ๆ อย่าง แสงในดวงตาของเขา โบกมือเพื่อตัดคำพูดของ เธอด้วย

“พี่ทามินี ฉันมาเป็นตัวแทนของบริษัทเบนนิซิสที่มา เจรจากับอันยาง และไม่ได้มาฟังคำพูดหวาน ๆจากพี่ เลย มาอันยางนี้ไม่เห็นว่าจะมีความจริงใจต่อความร่วม มือให้กันเลย” จัดระเบียบบางอย่าง โตษินได้แต่ยิ้มมุม ปาก “ในเมื่อ ในการเจรจาครั้งสำคัญ พี่ทามินียังมาสาย ได้”

บรรยากาศรอบๆตัวเขาหนาวขึ้น หนาวจนคนรอบ ๆ แทบจะหนาวตายตามกัน แม้แต่ทนายโตษินก็ยังค่อน ข้างงงไปด้วย

แต่ไหนแต่ไรเขาไม่เคยเห็นโตษินพูดก้าวร้าวในการ เจรจาธุรกิจ

โตษินเป็นทนายความที่มีชื่อเสียง แต่วันนี้ วันนี้มันเกิด อะไรขึ้นกับคุณ?

มันไม่ใช่วิทยาศาสตร์

..….…..คิ้วของทามินีก็เลิกขึ้น เขารู้ว่าโตษินก็ที่ทำให้เธอ ลำบาก แต่เธอจําเป็นต้องร่วมมือ จะทำอย่างไรเพื่อโน้ม น้าวโตษินล่ะ? เธอคิดอย่างหนัก

ชัญญาที่นั่งข้างเธอรู้สึกถึงบรรยากาศที่ไม่ค่อยเป็นมิตร ก็รีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว “งั้น เราไปกินข้าวกันก่อน เถอะ! ฉันจะให้พนักงานเสิร์ฟไว้ก่อน พอเรากินเสร็จ แล้วเราก็จะคุยเรื่องนี้กันต่อ!”

ทันใดนั้นชัญญาก็ส่งเสียง เพื่อขัดจังหวะไว้ ทำให้โต ษินถอนสายตา เงียบไม่พูดไม่จา

“ใช่ๆ กินข้าวกินข้าวเถอะ หิวจะตายอยู่แล้ว! ! “ทุก

คนเห็นด้วยกับชัญญา

ชัญญาไม่รีรอ จึงโบกมือให้พนักงานเสิร์ฟ หลังจาก นั้นไม่นานอาหารแสนอร่อยก็วางอยู่เต็มโต๊ะ ทุกคนที่นี่ ก็คงจะหิวกันแย่หมดแล้ว เริ่มกินได้ บรรยากาศภายใน ห้องก็เริ่มผ่อนคลาย

ทามินีเงยหน้าขึ้นมอง เห็นว่าข้างๆโตษินเต็มไปด้วย ผู้คน หยิบแก้วเหล้า และชนแก้วกับพวกเขา จิบไปหน อึก พูดคุยอย่างเป็นกันเองและยังพยักหน้าเป็นครั้ง คราว หัวใจก็รู้สึกเจ็บปวดยิ่งขึ้น

หลังจากกินข้าวเสร็จ ทามินีได้ดื่มเหล้าเล็กๆน้อยๆ ท้องก็เริ่มป่วยทันที

ทามินีก็ยังคิดอยู่ว่า ชัญญาได้แอบฉีกมุมของเสื้อผ้า ของเธอ “อย่าดื้อ ฉันได้ยินมาว่าคุณทนายโตษินคนนี้ใจ กว้าง คุณไม่มีธุระอะไรแล้วก็ไปขอโทษเรื่องที่คุณมา สายด้วยก็แล้วกัน บางทีความร่วมมือครั้งนี้อาจจะผ่าน ไปได้ด้วยดี!
เขาจำได้ว่าโตษินตอนมหาลัยไม่ดื่มเหล้า และวันนี้ก็ ยังเป็นเหมือนเมื่อก่อน และได้รับผลตอบแทนอย่างคุ้ม ค่า

หลายปีแล้วนี่ ในที่สุดพวกเขาก็กลายเป็นคนแปลก หน้าที่ไม่รู้จักกัน

เขากินยาแก้ปวดท้องไปแล้วสองเม็ด แต่ก็ยังรู้สึกท้อง อืดอยู่ แล้ววิ่งเข้าไปในห้องน้ำและอาเจียนอยู่หลายครั้ง ระหว่างทางฉันได้รับโทรศัพท์จากที่บ้าน แม่ของทามินี บ่นว่าเมื่อเธอกลับมาบ้านเธอเอาแต่ทำงาน บ้านแทบไม่ กลับเลย แย่จริง!

เธอเป็นหนี้โตษินด้วยคำว่าขอโทษ ทั้งยังมากกว่านี้ อีก

ทามินีไม่ได้ตอบกลับ เธอหยิบตะเกียบเงียบ ๆ แต่ก็ไม่ได้ตักอาหาร